Αγαπητοί συμμαθητές, μετά από μια μεγάλη περίοδο υπολειτουργίας (παράκληση να μη συνδεθεί με την ηλικία μας, στην οποία φορτώνουν μερικοί κακοήθεις, που έλεγε κι ο Μαλαξιανάκης, όλες τις λειτουργικές εκπτώσεις), και εν αναμονή της άφιξης της καινούργιας χρονιάς η σελίδα θα προσπαθήσει να ξαναζωντανέψει.
Η χρονιά που πέρασε ήταν ίσως η δυσκολότερη χρονιά που ζήσαμε οι περισσότεροι από τότε που άρχισε η εποχή της αμεριμνησίας. Μαθημένοι τόσα χρόνια στην εύκολη σχετικά πορεία, αρχίσαμε απότομα να χάνουμε ύψος και τελειώνοντας το 2012, προσγειωνόμαστε το ίδιο απότομα και προσπαθούμε να μαζέψουμε τα μεγαλύτερα ή μικρότερα τεμάχια της ανώμαλης αυτής προσγείωσης.
Όσοι πέρασαν το Ρουβικώνα που στην άλλη πλευρά του είναι η σύνταξη, βλέπουν να περιορίζεται δραματικά η εικόνα που είχαν φτιάξει για τα χρόνια της τρίτης ηλικιακής περιόδου, όσοι παραμένουν ενεργοί βλέπουν με την ίδια αγωνία να στενεύουν τα τωρινά περιθώρια και μαζί μ’ αυτά κι οι προσδοκίες.
Αλλά πάνω απ’ όλα και πέρα απ’ όλα τίποτε δεν είναι βαρύτερο από το θάνατο. Και εμείς όλοι αρχίσαμε τη χρονιά μας, μετά το κόψιμο της πρωτοχρονιάτικης πίττας και τις ελπίδες που έφερνε η νέα χρονιά, με την απώλεια του Κώστα που έφυγε έτσι ξαφνικά από την οικογένεια του, από όλους μας υπενθυμίζοντας με το σκληρότερο τρόπο την νομοτέλεια.
Η νέα χρονιά είναι επί θύραις, δεν ξέρω αν υπάρχουν πια ελπίδες και όνειρα όπως τα παλιότερα χρόνια, δεν ξέρω πια τι περιμένουμε όλοι μας να εκπληρώσουμε, εκτός ίσως από το μεγάλο χρέος που έχουμε απέναντι στα παιδιά μας που φροντίσαμε με τις πράξεις και παραλήψεις μας να τους στερήσουμε το όνειρο φορτώνοντάς τα δυσβάστακτα χρέη, και εκπατρίζοντας τα για μια ακόμη φορά στα σύγχρονα ιστορικά χρόνια.
Χτες βρέθηκα σε μια μουσική παράσταση σε μια θεατρική σκηνή στα γνωστά στέκια της νεολαίας όπου έπαιζε κι ο γιος μου, και προσπάθησα να ανιχνεύσω μπροστά στο αμήχανο χαμόγελο των παιδιών που παρουσίαζαν τη δουλειά τους τα ψήγματα της δικής τους διεξόδου, άκουσα σε ένα μονόπρακτο που ξεκίναγε εκθειάζοντας τη γενιά μας, τη γενιά των γονιών τους δηλαδή, για τα τόσα ηρωικά που έμελε να πιστέψουμε και να ζήσουμε και με πραγματική απορία να αναρωτιούνται πως εμείς οι τόσα υποσχόμενοι καταφέραμε να καταστρέψουμε τη γενιά τους. Με σκυμμένο το κεφάλι επέστρεψα στη βολική μου μακαριότητα και αποφάσισα να γράψω λίγες γραμμές και να τις στείλω σε όλους μας, έτσι σαν προοίμιο της χρονιάς που σε λίγο φτάνει.
Μια νέα χρονιά ξεκινά σε λίγο αγαπητοί συμμαθητές της τάξης του 70, και αγαπητοί συμμαθητές των άλλων τάξεων που από κοινού προαυλιζόμαστε όπως τότε στις εξέδρες και στο χωματένιο προαύλιο του σχολείου μας, τώρα στον ιστοχώρο, και μοιραζόμαστε τις ίδιες αγωνίες και πιστεύουμε στα ίδια οράματα, ο καθένας με τη δική του ματιά και τη δική του πίστη, αλλά όλοι μαζί όπως τότε με κείνο το θερμό σφίξιμο στην ψυχή που έλεγε πως κάτι καλύτερο θάρθει…
Καλή χρονιά….
Α.Λ.
.jpg)
