Παρουσιάστηκα στα ελληνικά στρατά την 26η Μαρτίου του 1975,
την επόμενη μέρα της γιορτής μου, στο γνωστό στρατόπεδο της Κορίνθου όπου
παρουσιάζονταν όλοι οι «γραμματιζούμενοι» της εποχής.
Θυμάμαι ότι κάτω από την μάντρα του στρατοπέδου έβλεπα
σχολικά κτίρια. Δεν φανταζόμουν βεβαίως τότε, ότι μετά από πολλά χρόνια θα
δίδασκα σε αυτά ακριβώς τα σχολεία και θα έβλεπα την μάντρα του στρατοπέδου από
την άλλη μεριά, από την μάντρα του σχολείου. Είναι άραγε περίεργο ότι τα
στρατόπεδα και τα σχολικά κτίρια μοιάζουν αρκετά, (μάντρα, μακρείς διάδρομοι,
αίθουσες, γυμνά προαύλια κλπ), αλλά αυτό το σχόλιο μας οδηγεί εκτός θέματος και
το σταματώ εδώ….
Τέλοσπάντων, από ό,τι γνωρίζετε όλοι κάναμε γύρω στον 1 μήνα
μέσα για «εκπαίδευση», όπου κατάλαβα ότι ο στρατός δεν ήταν χάλια γιατί ήταν
χουντικός (άλλωστε είχε πέσει η χούντα) αλλά ήταν χάλια γιατί απλούστατα οι αξιωματικοί
ήταν απλώς δημόσιοι υπάλληλοι. Τέλοσπάντων, όλο πάει να ξεστρατίσει το χέρι που
γράφει αυτές τις γραμμές σε άλλες ιστορίες και να μου ξεφύγει η περίφημη
συνεύρεση με τις αλήστου μνήμης «αδελφές Ηλιοπούλου» στις οποίες είναι
αφιερωμένο αυτό το κείμενο.
Μην ανησυχείτε ΔΕΝ πρόκειται για ροζ ιστορία, αλλά
για κάτι πολύ χειρότερο.
Μετά από ένα μήνα μέσα όπου βλέπαμε μόνο φαιοπράσινα ρούχα
και διαφόρων σχημάτων κεκαρμένα κεφάλια. οι αξιωματικοί που λέγαμε παραπάνω
αποφάσισαν ότι πρέπει να μας κάνουν «ομαδική έξοδο». Παρελάσαμε λοιπόν ένα πρωί
κάπου 1000 φαντάροι στα μαύρα μας τα χάλια στον κεντρικό δρόμο της πόλης.
Είχαμε θαμπωθεί από την πολυχρωμία γιατί κοντεύαμε να πάθουμε αχρωματοψία στο
στρατόπεδο. Φτάσαμε στο σινέ Απόλλων όπου νομίζαμε ότι θα δείξουν κάποια
εθνικοπατριωτική ταινία.
Κάναμε λάθος. Εμφανίστηκε ένας λελές κομφερανσιέ, για να μας
παρουσιάσει (ωσαννά) τις αδελφές Ηλιοπούλου. Ήταν δύο ξανθές κουκλάρες θυμάμαι
τώρα, ντυμένες με αραχνοΰφαντα (ση θρου τα λέγαμε τότε) που άρχισαν να χορεύουν
οριεντάλ….
Αυτό που έγινε και αυτό που ακούστηκε στον Απόλλωνα μεταξύ
1000 φαντάρων (και δη γραμματιζούμενων) οι οποίοι δεν είχαν δει γυναίκα για 1
μήνα, δεν περιγράφεται και ασφαλώς δεν γράφεται. Αργότερα είδα την ταινία
Αποκάλυψη τώρα» του Κόπολλα για το Βιετνάμ που δείχνει μια παρόμοια φάση, δείτε
το για να πάρετε μια ιδέα.
Με αυτό τον τρόπο οι καλοί μας αξιωματικοί προσπαθούσαν τότε
να ανεβάσουν το ηθικό μας για να φάμε τους τούρκους.
Ε.Σπινθάκης
