ΣΤ' Γυμνάσιο Αρρένων Αθηνών 1970: Απριλίου 2013

Παράξενος μήνας αγαπητοί συμμαθητές. Κάποια ηρεμία στην πατρίδα μας μεταξύ του πηγαινέλα της τριμερούς του ελέγχου των δανειακών συμβάσεων, των καιρικών σκαμπανεβασμάτων του Μάρτη, και των προετοιμασιών για την αλλαγή εποχής με την είσοδο του Απρίλη και μιά πρωταπριλιά με ελάχιστο κέφι για φάρσες. Μια βουβή εποχή που έσκασε απότομα με τα συμβάματα της Κύπρου. Κι έτσι έχουμε πολλά περισσότερα να σκεφτούμε και να διαφωνήσουμε σαν έτοιμοι από καιρό.

Οι γνωστές και αναμενόμενες αψιμαχίες περί του σωστού και του λάθους από εκείνους που επιλέξαμε να διαχειρίζονται τις τύχες μας και κείνων που περιμένουν στη σειρά για να τους επιλέξουμε. Καλό σκηνικό δεν νομίζετε, μοιάζει με κυριακάτικο απόγευμα στην Άρτα, ή βάλτε όποιο άλλο μέρος θέλετε όπου η περατζάδα στο ένα πεζοδρόμιο δείχνει σε κείνους που περπατούν στο άλλο πεζοδρόμιο την πραμάτεια.

Διαβάζοντας την ιστορία του Βαγγέλη στην Κόρινθο που μας έγραψε πριν λίγο καιρό, ήρθε στη σκέψη η Άρτα όπου το κέντρο εκπαίδευσης Υγειονομικού, έκανε πρεμιέρα στη δική μου σειρά, (77 β ΕΣΣΟ), με ότι αυτό θα μπορούσε να σημαίνει για την όμορφη εκείνη πόλη.

Επιτρέψτε μου λοιπόν λίγες αναμνήσεις έτσι για να περνά η ώρα.

Ιούνης του 77 στην Άρτα.

Απόγευμα Κυριακάτικο στην κεντρική πλατεία.

Έξοδος από το Κέντρο Εκπαίδευσης Υγειονομικού. Η πρώτη βόλτα ήταν στο διάσημο γεφύρι της Άρτας, και ο τελικός προορισμός η κεντρική πλατεία. Ο λόχος μου αποτελούμενος από καμιά εξηνταριά στρατιώτες απ' τους οποίους οι περισσότεροι ήμασταν συμφοιτητές και γνωστοί απ' το Πανεπιστήμιο για πολλά χρόνια με εξαίρεση τον αγαπημένο φίλο και συνάδελφο, το Νίκο το Σταυρόπουλο, με τον οποίο εκτός απ’ το Πανεπιστήμιο όπου ήμασταν έξι χρόνια μαζί, ήμασταν μαζί απ’ το Εκτο σαν συμμαθητές, και στο στρατό «συστρατιώτες», και αργότερα στο ΝΙΜΙΤΣ μαζί στις Χειρουργικές Κλινικές πριν χωρίσουμε αναχωρώντας για τα Αγροτικά Ιατρεία, εγώ στην Ανάφη Κυκλάδων κι ο Νίκος αν θυμάμαι καλά στη Χίο.

Η μπάντα του δήμου Αρταίων, στο υπερυψωμένο κιόσκι της πλατείας παιανίζει μουσική του Θεοδωράκη. Σε κάθε τέλος, σύσσωμη η πλατεία την οποία μέχρι την ώρα εκείνη γέμιζαν οι ένστολοι συνάδελφοι σηκωνόταν απ’ τις καρέκλες και με ενθουσιώδες ευγενικό και παρατεταμένο χειροκρότημα επιδοκίμαζε και ενθάρρυνε την μπάντα που συνέχιζε να παίζει και μάλιστα με ακόμη μεγαλύτερο πάθος και διάθεση σε κάθε επόμενο κομμάτι, (καλά λένε πως το χειροκρότημα θρέφει τον καλλιτέχνη).

Ειρήσθω εν παρόδω ότι η συντριπτική πλειοψηφία των θαμώνων της πλατείας αποτελείτο από τους «συμπολεμιστές» μου, αυτό το αναφέρω επειδή θα μπορούσε ενδεχομένως να ερμηνεύσει, πρώτον την ευμενή υποδοχή της μουσικής και δεύτερο την ευγενική πράξη της επιδοκιμασίας των μουσικών και του έργου τους με την καθολική έγερση των ακροατών και το θερμό και παρατεταμένο, προς αυτούς, χειροκρότημα.

Η πλατεία σε πολύ σύντομο χρόνο γέμισε κόσμο και τα τραπέζια που στη πλειοψηφία τους είχαν καταληφθεί από τους συναδέλφους, άρχισαν να πλαισιώνονται από πολλές οικογένειες που κατά σύμπτωση συνόδευαν λιγότερο ή περισσότερο όμορφες νεαρές κυρίες που περιεργάζονταν τον δικό μας "χακί" κόσμο με το ενδιαφέρον του πρωτάρη, είχαν άλλωστε να δουν στρατό από την εποχή της χούντας όταν στην περίφημη επιστράτευση, μετακινήθηκαν οι φρουρές των πόλεων , μεταξύ των οποίων και της συγκεκριμένης, στη μεθόριο. Πάντως το γεγονός ότι τόσοι "μορφωμένοι" νέοι τίμησαν με αυτό τον τρόπο την απογευματινή εκδήλωση της φιλαρμονικής της έδωσε άλλο αέρα.

Οι ψίθυροι από τα διπλανά τραπέζια έδειχναν την ικανοποίηση των ντόπιων για την άφιξη του περίφημου κέντρου της εκπαίδευσης των Ιατρών, Οδοντιάτρων, Κτηνιάτρων (η σειρά που αναφέρονται οι τίτλοι είναι αντίστοιχη της σειράς των σχολών στις εισαγωγικές του 70 στο δεύτερο κύκλο), και συναφών υγειονομικών ειδικοτήτων, το οποίο κέντρο μετά από περιπλάνηση από το Γουδί (όπου η έδρα της Ιατρικής και Οδοντιατρικής σχολής του Πανεπιστημίου της Αθήνας) στη Χίο και πάλι στο Γουδί, και τώρα στην Άρτα γεγονός που έδειχνε την ισχύ του πολιτικού εξ Ηπείρου ο οποίος αποφάσιζε που θα σταθμεύσει το περίφημο αυτό κέντρο (Αβέρωφ νομίζω λεγόταν).

Η καλοκαιρινή νύχτα πλησίαζε διώχνοντας το μακρύ απόγευμα, τότε που η γνωστή μας θερινή ώρα δεν είχε αλλάξει τη ταυτότητα του δειλινού, τότε που η θερινή ώρα ακόμη δεν είχε μπει σε εφαρμογή στην περήφανη πατρίδα μας.

Ο χρόνος της επιστροφής στο στρατόπεδο πλησίαζε και τα ψητοπωλεία της περιμέτρου του στρατοπέδου που είχαν πρόσφατα ανακαινισθεί και πολλαπλασιασθεί εν όψει του ερχομού των στρατευμένων υγειονομικών, σε αντίθεση με το στρατόπεδο που προς το παρόν και λόγω της εσπευσμένης μετακίνησης του από το Γουδί δεν είχε ούτε στοιχειώδη περίφραξη, περίμεναν πανέτοιμα τόσο σε υλικό όσο και σε ευωδιές την έλευση των "πολεμιστών" πριν αποσυρθούν στους στρατώνες για να ξεκουραστούν μελετώντας το best seller της εποχής «Το Βαθύ Λαρύγγι» από τη Λίντα Λαβλέης. Έτσι λοιπόν όπως ομαδικά γεμίσαμε την πλατεία της Άρτας έτσι ξαφνικά την αδειάσαμε αφού σηκωθήκαμε εν σώματι μόλις τέλειωσε η μουσική απ’ το γνωστό τραγούδι «Το Τραίνο Φεύγει Στις 8» όπου ο μαέστρος πρόσφερε όλο το μουσικό του απόθεμα και μέσα σε παρατεταμένο ευχαριστήριο προς την μπάντα χειροκρότημα, αφήσαμε ένα μελαγχολικό κενό στην πλατεία και τους θαμώνες των καφενείων και ακροατές της μουσικής, καθώς και στις οικογένειες που ήλθαν να μας γνωρίσουν από κοντά, δίνοντας ραντεβού για κάποια επόμενη έξοδο.

Φεύγοντας είχα την αίσθηση ότι ο μαέστρος απογοητευμένος από την ομαδική αποχώρηση των ακροατών της μουσικής του και μάλιστα εκείνων που μετείχαν με καλό μουσικό κριτήριο θα ευχόταν να μην είχε παίξει το συγκεκριμένο τραγούδι, απ την άλλη όμως θα είχε καταλάβει πως έπρεπε να ανταποκριθούμε στο βραδινό προσκλητήριο του στρατοπέδου που δέσποζε στην κορυφή του λόφου, έστω και με βαριά διάθεση.

Η αλήθεια είναι πως η διάθεσή μας που ιδιαίτερα την εποχή εκείνη τίποτε δεν μπορούσε να την χαλάσει, μας καθοδηγούσε σε στιγμές απόλαυσης υψηλού επιπέδου, περνώντας δε από τις ψησταριές περί το στρατόπεδο και αγοράζοντας κοκορέτσι προς δύο δραχμές τη «ροδέλα» και με ένα μισόκιλο ολοκληρώναμε ένα πολύ όμορφο καλοκαιριάτικο απόγευμα Κυριακής που μετά το βραδινό προσκλητήριο και την μεγαλόφωνη ανάγνωση ενός με δύο κεφάλαια από το προαναφερθέν best seller, από ένα πανύψηλο ασπρομάλλη συνάδελφο που έδειχνε ο σοβαρότερος και σεβασμιότερος όλων, γνωστός και πετυχημένος Ορθοπεδικός σήμερα σε μεγάλο Νοσοκομείο της πρωτεύουσας, αποσυρόμασταν για ύπνο υπό την ασφαλή επιτήρηση του νεαρού θαλαμοφύλακα από τον λόχο των νοσοκόμων, ο οποίος για να μη μας ενοχλεί με τη φασαρία που έκαναν οι αρβύλες του, εκτελούσε υπηρεσία ξυπόλυτος .

(α.λ.)