Λοιπόν, σήμερα που έκλεισα τα 61 και μετά από 61 χρόνια (ώριμης;)
σκέψης, κατέληξα στο τι πρέπει να κάνει ένας εξηντάρης. Γράφω παρακάτω, όσα βεβαίως
μπορούν γραφτούν δημόσια. Εντάξει, μην τα πάρετε και τοις μετρητοίς, λόγια
είναι μόνο.
Έχουμε και λέμε. Ένας εξηντάρης πρέπει…· Να μιλάει λίγο, να ακούει πολύ, να παρατηρεί πιο πολύ
και να σκέφτεται πολύ περισσότερο.
· Να κολυμπάει στη θάλασσα καθημερινώς, ει δυνατόν.
· Να περπατά πολύ, κατά προτίμηση με παρέα.
· Να κάνει πολλά ταξίδια, κυρίως ταξίδια του νου.
· Να ξαναβρίσκει τις διαδρομές που έκανε ως παιδί,
αλλά και ως φαντάρος και να τις ξανακάνει.
· Να πίνει κρασί καθημερινώς.
· Να περνά καλά και μόνος του.
· Να θυμάται τον τρόπο των παλιών, των παλιότερων που πρόλαβε. Όπως εγώ που θυμήθηκα τις μαντινάδες που έλεγε ο παππούς μου ο Σπιθοβαγγέλης (+1874-1958) τον οποίο θυμάμαι πολύ καλά με το μαύρο κεφαλομάντηλο, τις βράκες και τα στιβάνια.
«Μιαν αστραπή είν’ η ζωή και στ’ άναμμα που
κάνει,
ό,τι προλάβει ο άθρωπος, τα υπόλοιπα τα
χάνει».
«Τη μοναξιά ο άθρωπος δεν πρέπει να
φοβάται,
γιατί ποθαίνει αμοναχός, κι’ αμοναχός
γεννάται».
Ευ. Σπινθάκης
