Η περιπατητική σχολή και η σχολή της έδρας..

Ας αφήσουμε λίγο τα σημερινά κι ας ξαναγυρίσουμε πίσω στα χρόνια "της αθωότητας" να δροσίσουμε λίγο το ζεστό Αυγουστιάτικο βράδυ.

Οι δύο διάδρομοι ανάμεσα στις σειρές των θρανίων περιορισμένου χώρου μιας και οι τσάντες των ανά δύο καθημένων ήταν παρκαρισμένες εκατέρωθεν στο μωσαϊκό περιορίζοντας δραματικά το χώρο και στερώντας τη δυνατότητα στη σχολή των «περιπατητικών» καθηγητών να διδάσκουν εν κινήσει. Πάντα είχαμε την απορία γιατί οι καθηγητές προτιμούσαν οι μισοί να διδάσκουν από έδρας και μια ικανή μερίδα να διδάσκει περπατώντας είτε μπροστά από τα πρώτα θρανία είτε ανάμεσα στους διαδρόμους. Στην πρώτη περίπτωση ο καθηγητής που παρκάριζε στην έδρα έχανε την ευκαιρία να παίρνει χαμπάρι τι γίνεται στο μικρόκοσμο της τάξης από την άλλη όμως είχε την αίγλη του γενικού εποπτεύοντος που κρατούσε την απόσταση ασφαλείας από το κοινό. Ο Κορώνης απ’ ότι θυμάμαι δεν είχε σηκωθεί ποτέ από την έδρα ιδιαίτερα τα απογεύματα όταν «ήρχετο μεμεστωμένος οίνου» με διάθεση ύπνου παρά για να σηκωθεί μεσημεριάτικα και να κόβει βόλτες. Ιδιαίτερα αν είχε προηγηθεί και ένας καλός πατσάς στο ταβερνάκι των κοπανατζήδων τότε εκτός από το παρκάρισμα στην έδρα και το μισόκλειστο βλέμμα επέβαλε άκρα του τάφου σιωπή επ’ ωφελεία όλης της τάξης. Η κυρία Ξένου ίσως ήταν της σχολής της έδρας όμως η τρύπα μπροστά στο γραφείο δεν επέτρεπε για πολλή ώρα να παραμείνει εκεί κι έτσι την περισσότερη ώρα έκανε μάθημα μπροστά από τα θρανία κρατώντας μια διακριτική απόσταση από το κοινό της. Η αλήθεια είναι πως με το πέρασμα του χρόνου βαρεθήκαμε και τα Γαλλικά και την συμπαθή μας καθηγήτρια.

Η αγαπητή μας Καραγεώργη συνήθιζε να μοιράζει το χρόνο της στην τάξη, στην έδρα όπου είχε το ίδιο πρόβλημα με την προαναφερθείσα κυρία Ξένου αλλά πάντα εύρισκε τρόπο να αποφεύγει τα αδιάκριτα βλέμματα του κοινού που την παρακολουθούσε, και στους διαδρόμους όπου με τον αέρα της πολύχρονης γνωριμίας μας δεν την ενοχλούσαν τα σαχλά των μαθητών της και δεν έχανε την ευκαιρία να προσφέρει και καμιά σφαλιάρα όταν η περίπτωση το απαιτούσε.

Ο κύριος Μαλαξιανάκης ουδέποτε καθόταν στην έδρα. Αεικίνητος και πάντα έτοιμος, ένας πραγματικός πρόσκοπος, εκινείτο μπροστά απ΄τα θρανία και σπανιότερα στους διαδρόμους. Δεν τον ενδιέφερε τι συμβαίνει στο μικρόκοσμό μας αρκεί ο Λευτέρης με τον Κουλαϊδή να ήθελαν να πουν το παρακάτω μάθημα.

Οι δυό τους έλεγαν πάντα το παρακάτω μάθημα και έτσι ο αγαπητός Μαλαξιανάκης είχε εξασφαλισμένη την καθημερινή παράδοση. Σε ανταπόδοση, όταν γράφαμε οι υπόλοιποι πρόχειρο διαγώνισμα, εκείνοι χωρίς να ρωτήσουν έβγαινα από την τάξη και πήγαιναν στην αυλή για να φάει ο Λευτέρης το γνωστό σάντουιτς της κυρίας Άννας, και επανέκαμπταν την επόμενη ώρα. Βαθιές οι ρίζες της διαπλοκής αγαπητοί συμμαθητές από τα χρόνια εκείνα…

Μια φορά λοιπόν όπως διηγείται ο Λευτέρης αρνήθηκαν να πουν το παρακάτω μάθημα κάνοντας τη μικρή τους επανάσταση, εκ του ασφαλούς μάλιστα επειδή δεύτερο εξάμηνο είχαν εξασφαλίσει το βαθμό και τι τους ένοιαζε. Ο καημένος ο καθηγητής έμοιαζε σα να κατάπιε κάποιο απ’ τα οξέα που παρασκεύαζε στο εργαστήριο, βολεύτηκε για το παρακάτω με κάποιον δεύτερης διαλογής και περίμενε. Η ευκαιρία του δόθηκε την επόμενη που έβαλε διαγώνισμα. Οι δυό τους λοιπόν σηκώθηκαν σοβαροί σοβαροί παρέλαβαν το ψωμί της κυρίας Άννας και πήραν το δρόμο για το προαύλιο. Φευ! ο κύριος Μαλαξιανάκης τους ερωτά για πού το έβαλαν, εκείνοι έκπληκτοι δεν περίμεναν τέτοια ερώτηση. Παίρνοντας λοιπόν θριαμβευτική ρεβάνς τους υποχρέωσε να κάτσουν να γράψουν διαγώνισμα κανονικά μαζί με εμάς τους υπόλοιπους. Η διαπλοκή έχει και τους κανόνες της!!

Ο πιο χαρακτηριστικός περιπατητής ήταν ο Μαρκατος. Σαλτάριζε με το σφρίγος της νιότης του και με την ικανότητα που σου δίνει η ενασχόληση με το καράτε, από την έδρα , καθότι νέος και ασχολούμενος με πολεμικές τέχνες και μάλιστα και θεολόγος είναι ένα εξαιρετικά καλό μίγμα. Περιόδευε στους διαδρόμους παραδίδοντας μάθημα και ερωτώντας τους ατυχείς μαθητές που έβλεπε μπροστά του και καθιστούσε δυσχερή έως αδύνατη την ενασχόληση με ναυμαχίες τελίτσες κρεμάλα ή διάβασμα για την άλλη μέρα και ζηλεύαμε το Τζώνη που καθόταν έξω και έτρωγε την τυρόπιτά του.

Η κυρία Βενετσάνου συνήθιζε να παραδίδει από έδρας, αυτή ίσως δεν ενδιαφερόταν ιδιαίτερα για την τρύπα της έδρας και τα συνεπακόλουθα, και είχε συμφιλιωθεί με την ιδέα ότι μιλούσε σε μια πολιτισμένη ομάδα νέων ανθρώπων. Όταν ήθελε να δώσει έμφαση ακολουθούσε κι αυτή τις γνωστές διαδρομές, και σε μια τέτοια ευκαιρία μας αποκάλυψε πως δεν πρόκειται κανείς να μείνει στο μάθημα που μας δίδασκε στην τελευταία τάξη του γυμνασίου, αποσπώντας την επιδοκιμασία των περισσοτέρων με τη μορφή θερμού χειροκροτήματος, επευφημιών και πέταγμα των τσαντών (του διπλανού μας) στον αέρα. Μερικοί σκέφτηκαν να τη σηκώσουμε στα χέρια…

Ο άρχοντας όμως της έδρας δεν ήταν άλλος από τον Πρίαμο. Ο συμπαθέστατος αυτός δάσκαλος επιχειρούσε με κάθε τρόπο να μας κάνει κοινωνούς του δράματος «της Αντιγονούλας και του Πολυνεικούλη» . Εμείς μη μπορώντας να τον ξεκολλήσουμε απ’ την έδρα, σκεφτόμασταν πως θα μπορούσαμε να τον βοηθήσουμε στο έργο του. Τότε επινοήθηκε η τριμμένη κιμωλία στην έδρα όπου τη σκούπιζε με το μανίκι από το κοστούμι του.