Οι εκλογές και τα μπάνια των συμμαθητών..

Τελικά φαίνεται ότι περιορίζεται ο αριθμός των συμμαθητών που συνεχίζουν εργαζόμενοι, αν κρίνω από την ευρεία διασπορά πολλών από μας ανά την επικράτεια (διάβαζε εξοχικά), όπου σπαταλούν ανέμελα τη δύσκολη χρονιά που διατρέχουμε, μεταξύ κρασιού και ψαριών. Καλά να πάθουμε εμείς οι υπόλοιποι..

Η τελευταία (;) πράξη των πολιτικών μας εξελίξεων που βρίσκεται επί θύραις, θα σηματοδοτήσει την έξοδο από το λαβύρινθο, ή θα οδηγήσει βαθύτερα σ’ αυτόν; Απ’ τη Δευτέρα και ύστερα θα δούμε πόσο το κουβάρι, ο μίτος ντε της Αριάδνης, θα ξετυλιχθεί ή θα παραμείνει μπερδεμένος, Κυριακή κοντή γιορτή…

Στα καθ’ υμάς τώρα. Όσοι έχουμε ακόμη αισιοδοξία και απ’ ότι είμαι σε θέση να γνωρίζω, η τάξη μας πάντα διέθετε το χάρισμα αυτό, πιστεύουμε ότι όλα θα πάνε καλά έστω κι αν ζοριστούμε, οφείλουμε να πιστέψουμε στη σοφή επιλογή, του σοφού λαού, στη σοφία του οποίου κάθε τέσσερα χρόνια, ίσως και λιγότερα, έχουμε εναποθέσει τις ελπίδες μας.

Σε κάθε περίπτωση η Δευτέρα θα είναι μια τελείως διαφορετική ημέρα από την οποία θα αρχίσει η σύνθεση των μελλούμενων, και μακάρι να είναι για το ευρύτερο καλό.

Οι Πελοποννήσιοι συμμαθητές έχουν οργανωθεί με τρόπο εξαιρετικό. Έχουν τα αμπέλια τους τα κρασιά τους τα οπωροκηπευτικά τους και δημιουργούν συνθήκες αυτάρκειας. Με τη δημιουργία των εθνικών οδών που έχουν αναλάβει να φτιάξουν, νομίζω θα έχουν την δυνατότητα να βρίσκονται στο σωστό χρόνο στις σωστές τοποθεσίες. Στους Πελοποννησίους συγκαταλέγονται και οι Πατρινοί, και οι «Φοίνικες» και όχι μόνο οι Καλαματιανοί, για να μην ξεχνιόμαστε.

Ο Ζακυνθινός μας συμμαθητής φέτος δεν πρέπει να τη γλιτώσει, θα πρέπει να οργανώσουμε εκστρατεία.

Οι Ηπειρώτες μας νομίζω καλά πορεύονται παρά την λίμνη και περιμένουμε να γίνει κανένα επιστημονικό συνέδριο για να τους συναντήσουμε.

Ο Μακεδόνας συνεχίζει σκληρά εργαζόμενος και θα πρέπει να του υπενθυμίσουμε πως η πολύ δουλειά είναι υγεία..

Από Κρήτη δεν μαθαίνουμε νέα.

Οι συμμαθητές στην αλλοδαπή φαίνονται αρκετά προβληματισμένοι με όσα γίνονται στην χώρα που φυτρώνει η φαιδρά πορτοκαλέα, και η σύσταση στο Θόδωρο είναι να παρακολουθεί τα δικά μας για να έχει το know how σαν έρθει η ώρα της Ιταλίας.

Οι Νησιώτες δείχνουν να είναι ευχαριστημένοι, άλλωστε τι τους νοιάζει, στην Ικαρία έχουν το υψηλότερο προσδόκιμο ζωής.

Και μείναμε εμείς οι ταλαίπωροι του λεκανοπεδίου που γυρίζουμε σκοντάφτοντας ο ένας απάνω στον άλλον, παραζαλισμένοι από τις συγκεντρώσεις, τις ομιλίες, τις υποσχέσεις, τις ληστείες, τα διπλοπαρκαρίσματα, τις σφαλιάρες, τους αλλοδαπούς κάθε φυλής και χρώματος, με τους Αλβανούς επικεφαλής, σαν παλιοσειρές, να γεμίζουν ασφυκτικά το τραμ με προορισμό το Φλοίσβο, το Μπάτη, το Καλαμάκι, το Ζέφυρο, και τον Άλιμο, μυθικές παραλίες των παιδικών μας χρόνων που ξαναβρήκαν την αίγλη τους.

Και μια και τα ξαναλέμε μετά από καιρό καλό είναι να δώσουμε αναφορά για τις καλοκαιρινές μας διακοπές μήπως και βρεθούμε, όσο αισιόδοξο και να ακούγεται, «καλοκαιρινές διακοπές σε καιρό κρίσης». Τέλος ας θυμηθούμε την Καραγιώργη, ας σηκώσουμε ψηλά το κεφάλι  και ας τραγουδήσουμε σε ιαμβικό ρυθμό «η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει..» ας αναφωνήσουμε όλοι μαζί, «ζήτω το έθνος», κι ας συνεχίσουμε αισιόδοξα..

Καλό «βόλι» μεθαύριο κι ότι ψηφίσουμε αυτό θα προκύψει..

Α.Λ.