Είμαστε όλοι ΑΕΚτζήδες..

Από όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, είμαι ΠΑΟ.

 Δεν ξέρω πως έγινα ΠΑΟ, δεν θυμάμαι. Ίσως η παρέα μου έτυχε να είναι παναθηναϊκή και εγώ ασφαλώς είχα ανάγκη να ανήκω σε μια ομάδα. ΠΑΟ λοιπόν. Θυμάμαι τον Πανάκη, τον Λουκανίδη, τον Τουμπέλη, τον Βουτσαρά εκεί στις αρχές του ’60. Αργότερα μεγαλώνοντας πήγαινα τακτικά στη Λεωφόρο με αποκορύφωμα την εποποιία του Γουέμπλευ το 1970-71.

Με το τέλος της δικτατορίας το 1974 άρχισα να απομακρύνομαι από τα γήπεδα και το ενδιαφέρον μου για τα ποδοσφαιρικά μειώθηκε. Το θεώρησα και εγώ ένα ακόμη «όπιο του λαού». Έτσι τριγύριζα σε άλλες ομάδες, πολιτικές, κομματικές, φυσιολατρικές, γκομενικές κλπ. Άλλαξα κόμματα, άλλαξα ιδεολογίες, άλλαξα γκόμενες από τότε, ένα μόνο δεν άλλαξα. Παρέμεινα ΠΑΟ έστω και από μακριά. Μπορεί να μην πήγαινα πια στο γήπεδο, να μην ενδιαφερόμουν για τα πρωταθλήματα, ποτέ όμως δεν είπα ότι δεν είμαι ΠΑΟ. Πάντα έπιανα τον εαυτό μου να κοιτάζω τις αθλητικές φυλλάδες ή να βλέπω τα γκολ του ΠΑΟ στις αθλητικές ειδήσεις. Αυτά ως προχτές.

 Από τη στιγμή που διάβασα τις φωνές των ΑΕΚτζήδων ότι είναι εδώ και 90 χρόνια πρόσφυγες κάτι άλλαξε. Περιέργως αισθάνομαι και εγώ το ίδιο. Πρόσφυγας, όχι μόνο 90 χρόνια όμως. Γνωρίζω ότι ο άνθρωπος, Homo sapiens, αυτό το φοβερό δίποδο ζώο ήταν πάντα πρόσφυγας, πάντα μετακινούμενος.Κι έτσι αποφάσισα να αλλάξω ομάδα. Έγινα ΑΕΚ. Ιδού μια ευκαιρία για πολλούς, σε μια εποχή που όλα αλλάζουν να αλλάξουν και ομάδα. Και ποια είναι η καλύτερη ομάδα σήμερα; Όχι αυτή που παίρνει τίτλους και πρωταθλήματα. Μα αυτή που οι φίλοι της δηλώνουν πρόσφυγες. Όπως πρόσφυγες,δηλαδή περαστικοί από αυτό τον πλανήτη είμαστε όλοι μας.

Ευάγγελος Σπινθάκης

Καλό μήνα ρεεεε...

Άνοιξη αγαπητοί συμμαθητές από σήμερα, κι όπως θάλεγε ο Μαλαξιανάκης «να περιμένετε την εαρινή ισημερία γκαϊντούργια» ή μήπως τόλεγε κάποιος άλλος καθηγητής από κείνους που μας μάθαιναν αυτό που λέγεται Γεωγραφία.

 Μάρτης, ο μήνας που ήταν το προοίμιο  του περισσότερου διαβάσματος για τις εξαμηνιαίες εξετάσεις που πλησίαζαν. Κι ήμασταν πολλοί που αρχίζαμε να κάνουμε λογαριασμό πόσες μονάδες μας λείπουν και σε ποιο μάθημα για να δώσουμε έμφαση εκεί που έπρεπε. Άνοιξη  λοιπόν και οι συμμαθήτριες στο δωδέκατο φόραγαν το «Μάρτη»  εκείνο το ερυθρόλευκο βραχιόλι στο χέρι, από κλωστή, για να μην τις κάψει ο ήλιος.  Η ηλιοθεραπεία και το «solarium” εφευρέθηκαν αργότερα. 

Όμορφα χρόνια.

Στην δεύτερη πατρίδα του Θοδωρή στην Ιταλία οι εκλογές της περασμένης Κυριακής έδωσαν εκείνο ακριβώς το αποτέλεσμα  που αποφάσισαν όσοι Ιταλοί έκαναν τον κόπο να ψηφήσουν, και από τη Δευτέρα όλοι άρχισαν να δίνουν τα δικά τους συμπεράσματα ανάλογα με την οπτική τους γωνία, ο Θόδωρος βέβαια σαν άμεσα εμπλεκόμενος και με άμεσα συμφέροντα είναι ο πιο αρμόδιος να σχολιάσει, όσο για μας το μόνο που μας ενδιαφέρει είναι να συνεχίσουν οι φίλοι και γείτονες Ιταλοί να μας δίνουν δανεικά, μέχρι να μπορέσουμε να βγάλουμε το κεφάλι από την τρύπα και να αρχίσουμε να επιστρέφουμε τα χρωστούμενα, ή μήπως να χρησιμοποιήσουμε την εξαιρετική σάτιρα του Ντάριο Φο, «δεν πληρώνω δεν πληρώνω» , και να διαγράψουμε το "επαχθές" χρέος μας.

Στα καθ΄ημάς τώρα.

Η ηρεμία που επικρατεί στην τάξη έχει τη δικαιολογία της. Πολλοί από μας είμαστε παραζαλισμένοι, οι απανωτές μειώσεις στα εισοδήματα όσων ακόμα δουλεύουν και των συνταξιούχων, λειτουργούν αποπροσανατολιστικά στη διάθεση και περιορίζουν τις αναζητήσεις πέραν του συγκεκριμένου γεγονότος που λειτουργεί καταλυτικά και μας υποχρεώνει να αφιερώνουμε χρόνο και κόπο για να προσαρμοστούμε. Τώρα που τα χρόνια πέρασαν είμαστε εκτός από «σοφότεροι», και πιο δυσκίνητοι, κι έτσι η προσαρμογή θέλει το χρόνο της. Το μόνο παράπονο που θα εκφράσω από τις γραμμές αυτές είναι στην πρωτοπορία των συνταξιούχων και δη των στρατιωτικών (τ’ ακούς Βασίλη) που θα έπρεπε να οργανώνουν την  τάξη και να επιβάλουν την δέουσα πειθαρχία μπας και συναντηθούμε καμιά φορά. Αν περιμένεις απ’ τους μηχανικούς αυτοί ασχολούνται με τα αυθαίρετα, οι οικονομολόγοι είναι οι πιο πολυάσχολοι την εποχή αυτοί, βλέπετε όταν δεν υπάρχει χρήμα υπάρχουν οι οικονομολόγοι. Για τους εκπαιδευτικούς τι να πω έχουν αφήσει εντελώς στην τύχη της την τάξη, οι δε γιατροί είναι αυτό που έλεγε κι ο αείμνηστος Μαλαξιανάκης « ουδείς μωρότερος των Ιατρών…», τι να περιμένει κανείς.

Ας επανέλθουμε από εκεί που αρχίσαμε. Ανοιξη σήμερα, ξυπνήστε αγαπητοί συμμαθητές, φορέστε το Μάρτη (στις κόρες και εγγονές), και πάμε καμιά βόλτα πλατεία. Την Δευτέρα 25 Μαρτίου αντί να πάμε παρέλαση ας μαζευτούμε σε κανένα ταβερνάκι στη Γλυφάδα ή στην Πυθέου ανάλογα με τον καιρό μαζί με τις συζύγους για μεσημεριανή κρασοκατάνυξη και συζήτηση υψηλού επιπέδου από την ομάδα μπάσκετ. Ετσι είναι η ζωή, έχει και χειμώνες και καλοκαίρια και όλες τις εποχές, κι όταν τελειώνει ο χειμώνας έρχεται πάντα η άνοιξη.

Καλό μήνα και εδώ είμαστε ακόμα..    

α.λ.