Τριήμερη εκδρομή…..(μέρος 4ο)

Μια μετακόμιση(όποιος έχει μετακομίσει θα καταλάβει) με ανάγκασε να διακόψω για αρκετές μέρες το σήριαλ με την τριήμερη εκδρομή. Συνεχίζω λοιπόν ακάθεκτος.
Κουλαϊδής, Μώτος, Καπομπασόπουλος, Πλεξουσάκης, Παπαγιαννίδης,Λιάπης,Κουνενής, Καλόσακας, Αγαλιανός, Πιπεράκης, Τσουρακάκης, Αθανασόπουλος, Δημητρόπουλος και δυό τρεις άλλοι βολευτήκαμε σε μια πανσιόν που στο ισόγειό της είχε ταβέρνα (από εκεί και η φωτογραφία).
Στο δρόμο προς την πανσιόν περάσαμε από το ξενοδοχείο STRADA MARINA (Το καλύτερο της Ζακύνθου εκείνη την εποχή) και …… έκπληξη!!! Εκεί είχε καταλύσει το λύκειο θηλέων Ν. Φιλαδέλφειας με το οποίο συνταξιδεύαμε στο πλοίο. Άρχισαν αμέσως οι συνεννοήσεις.
- Κορίτσια, το βράδυ θα έλθουμε να σας κάνουμε καντάδα.
- Βεβαίως να έλθετε, θα σας περιμένουμε.
Ποιος μας έπιανε. Είχαμε εξασφαλίσει τον Παράδεισο. Αγωνία να περάσει η ημέρα λοιπόν. Επειδή όμως, καλός ο παράδεισος καλύτερη όμως η διασκέδαση, κλείσαμε δύο ταξί και πήγαμε στον Λαγανά. Εκεί μετά από ατελείωτη κρασοκατάνυξη καταλήξαμε να πλέουμε σε πελάγη απροσδιόριστα. Χρειάστηκε μεγάλη προσπάθεια των λιγότερο «ευδιάθετων» για να ελέγξουμε όπως όπως το λογαριασμό.
Ξαφνικά ακούστηκε μια φωνή:
- Ρε σεις, την καντάδα!!!!!
Ειδοποιούμε τα ταξί και επιστροφή στην πόλη. Μαζευόμαστε έξω από το ξενοδοχείο, ο Παπαγιαννίδης κούρντισε την κιθάρα, οι καλλίφωνοι ξερόβηξαν για να καθαρίσουν τον λαιμό τους και ετοιμαστήκαμε να ξεκινήσουμε. Μας φάνηκε λίγο παράξενο όμως γιατί πολύ ησυχία επικρατούσε. Ούτε φώτα αναμμένα, ούτε κανένα συνθηματικό τελος πάντων, ούτε καμία ανταπόκριση στις ψιθυριστές φωνές μας.
- Μάλλον παριστάνουν τις κοιμισμένες για να μην τις καταλάβουν οι καθηγητές τους.
δήλωσε ο ειδήμων της παρέας.
Και εκεί που Ζακυνθινό ήταν το νερό και η βρύση και η κοπελιά, ξεχύνονται βρίζοντας από το ξενοδοχείο πέντε έξη μπράβοι και μας στρώνουν στο κυνήγι. Όπου φύγει φύγει.
Λίγο αργότερα στην πανσιόν μετράγαμε απώλειες. Ευτυχώς η μεγαλύτερη απώλεια ήταν το παντελόνι του Παπαγιαννίδη που προσπαθώντας να ξεφύγει έπεσε σε έναν ασβεστόλακκο, και μας ήρθε με τα μπατζάκια του άσπρα.
Είχαν περάσει τα μεσάνυχτα και μας έρχεται το μήνυμα «όλα τα γυμνάσια έχουν μαζευτεί στην κεντρική πλατεία και τραγουδάνε».
Ανασκουμπωθήκαμε, μετρήσαμε τις δυνάμεις μας και λέμε ας πάμε. Έλα όμως που ο Γιάννης (ας μην πούμε το επώνυμό του) ήταν τύφλα. Ρε καλέ μου κάθισε να ξεμεθύσεις, όχι θα έρθω και εγώ. Τότε στήσαμε τη μηχανή ότι θα πέσουμε όλοι για ύπνο, για να τον ξεγελάσουμε και ένας ένας φεύγαμε.
Στην πλατεία το θέαμα ήταν πέρα από κάθε προσδοκία. Πάνω το φεγγάρι και γύρω στα 500 παιδιά καθισμένα κάτω και να τραγουδάνε. Μετά από καμιά ώρα έρχεται ο Καλόσακας και μου λέει.
- Ήρθε ο Γιάννης.
- Και πού είναι;
- Τον έκρυψα στο στενό πίσω από μια πυροσβεστική.
- Βρε τρελός είσαι; Πάμε γρήγορα.
Πάω και τι να δω. Ο Γιάννης ημίγυμνος καθισμένος κάτω στον δρόμο να μην καταλαβαίνει Χριστό. Τρέχω. Αμάν παιδιά δώστε ότι μπορείτε, να τον ντύσουμε, μη και καταλάβουν τίποτε οι καθηγητές. Άλλος έδωσε μπουφάν, άλλος πουκάμισο, άλλος κάλτσες τον ψευτοντύσαμε και επιστρέψαμε στην πανσιόν.
Στην πλατεία μάθαμε και το άλλο συγκλονιστικό μυστικό. Το ξενοδοχείο που κάναμε την καντάδα ήταν άδειο. Οι καθηγητές των κοριτσιών για να αποφύγουν διάφορα, έκλεισαν ένα κέντρο και τις μάντρωσαν όλες εκεί. Έτσι την καντάδα την χάρηκαν τα ντουβάρια του ξενοδοχείου.
Γ.Κ.