Cotton Club

Η κάθοδος στην πρωτεύουσα του Κωστάκη του Μούτσιου έδωσε μιας πρώτης τάξης ευκαιρία να ιδωθούμε. Χωρίς προετοιμασία και οργάνωση με επιτροπή υποδοχής τον Νταλαχάνη τον Κουνενή και το Δημητρόπουλο έγινε υποδοχή στον Κώστα που έφτασε στην Αθήνα με ουζάκι και άλλες ακολασίες όπως φοβέριζε ο Ντίνος. Το βραδάκι ζεστό καλοκαιριάτικο ότι πρέπει για μια καλή έξοδο. Τόπος συνάντησης το Cotton Club ψυχή του οποίου είναι ο μοναδικός, ο φοβερός, ο άνθρωπος ορχήστρα Κώστας Παπαγιαννίδης!
Ο Γιώργος με τον Κώστα καθόντουσαν στο μπαρ. Μετά από 40 χρόνια συναντήθηκα ξανά με τον αγαπημένο συμμαθητή από την Δευτέρα γυμνασίου μέχρι την Έκτη πρακτικού του Έκτου Γυμνάσιου Αρρένων Αθηνών( στην πρώτη εγώ ήμουν Α2 και ο Κώστας Α3), τον στυλίστα και ταλαντούχο συμπαίκτη στην εφηβική ομάδα του Θριάμβου Αθηνών, τον καλό συνάδελφο στην Ιατρική, Κώστα Μούτσιο. Κρατούσε στο χέρι του και μου πρόσφερε τη φανέλα με τα χρώματα της ομάδας και το νούμερο 4 που φόραγα όταν παίζαμε, στο παλιό γήπεδο του Φοίβου στην οδό Ρουμπέση με το όνομά μου στην πλάτη, μόνο φίλε Κώστα την έφερες στο μέγεθος που φόραγα όταν παίζαμε χωρίς να λογαριάσεις ότι 40 χρόνια μετά δύσκολα χωράμε στα ρούχα των 17 χρόνων. Θα μου πεις έτσι κι αλλιώς οι μεγάλοι παίκτες όταν κρεμάνε τα παπούτσια κρεμάνε και τις φανέλες.

Η συγκίνηση εμφανής κρυμμένη από τη χαρά της συνάντησης και την εξαιρετική διάθεση που φτιάχνει όπως τότε η συνάντηση των συμμαθητών. Ήρθε επιτέλους ο Λευτέρης, ήρθε ο Φάνης, ήρθε και ο Κώστας ο Παπαγιανίδης φορτωμένος τα όργανα, ήρθε ο Ντίνος ο Νταλαχάνης ο Βασίλης και η έκπληξη ο Ηλίας ο Καπομπασόπουλος από την Πάτρα, επειδή έπρεπε να διευθετηθεί έστω και τώρα η διαμάχη μεταξύ τους για το ποιόν ήθελε η Καλλιρόη.
Αρκετοί συμμαθητές επικοινώνησαν και επιτέλους ο μεγάλος Κοψίδης έδωσε στίγμα και έλαβε αυστηρή εντολή μαζί με τον Κουλαϊδή να προσέλθουν.
Το τραπέζι μας μια νότα απ’ τα παλιά, μέσα στο χώρο έμοιαζε ξεχωριστό. Όλοι ασχολούμαστε με τα δικά μας δείχνοντας ενδιαφέρον μόνο για τη μουσική και το ταλέντο του δικού μας Κώστα που έπαιζε κιθάρα, φύσαγε φυσαρμόνικα έπαιζε ντέφι με το πόδι (ο Λευτέρης ρώτησε τι παίζει με τα άλλα όργανα του σώματός του), έμοιαζε λίγο με την απομόνωση που είχαμε όταν καθόμασταν στις κερκίδες όλη η τάξη στα διαλλείματα της έκτης, αδιαφορώντας για το τι γίνεται τριγύρω.
Τριγύρω άρχισαν να μαζεύονται αρκετές κυρίες μόνες που ίσως τους κίνησε το ενδιαφέρον που υπήρχαν καμιά δεκαριά κύριοι μόνοι που έλεγαν μαλακίες και γέλαγαν. Πιθανώς βέβαια να ήταν θαυμάστριες του Παπαγιαννίδη ή όπως αποφασίσθηκε ήρθαν για τον Γιώργο.
Ήταν μια καλή βραδιά με σύγχρονη οργάνωση και φοβερή διάθεση που ερχόταν κατευθείαν από το 1970.
Απ.Λ