ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΣΤΙΣ ΤΑΞΕΙΣ ΤΟΥ ΣΤ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ ΑΡΡΕΝΩΝ ΑΘΗΝΩΝ 1964 - 1970

Εδώ λοιπόν τέλειωσε το μεγάλο Μαθηματικό ταξίδι που ξεκίνησε με το Σκόπα, συνεχίστηκε με την Μπουλιώτη, με τον Χρυσοχέρη τον Πίπη και τον Ζάρα και τέλειωσε με τον Κορώνη. Η τάξη μας διακρίθηκε στα Μαθηματικά καθώς όλοι που είχαν σαν κεντρικό τους αντικείμενο το μάθημα αυτό τα πήγαν πολύ καλά στις εισαγωγικές στο Πανεπιστήμιο, στο Πολυτεχνείο στις Οικονομικές και Στρατιωτικές σχολές. Για όσους από εμάς τα Μαθηματικά δεν ήταν κεντρικό μάθημα είχαμε μια πολύ αξιοπρεπή σχέση μαζί τους και μια καλή σχέση με τους φορείς του μαθήματος, όπως λέμε φορείς του ιού. Η αλήθεια είναι πως η επιλογή μας να πάμε στο πρακτικό τμήμα βόηθησε πάρα πολύ στην συγκροτημένη προετοιμασία για τον πολύ δύσκολο στόχο που είχαμε προσδιορίσει για τους εαυτούς μας.

Κλείνοντας, σαν προσωπική εκτίμηση, από όλους τους καθηγητές στα Μαθηματικά που γνώρισα στην εξάχρονη αυτή πορεία ξεχώριζα τον Κορώνη. Ήταν ο άνθρωπος που αντιμετώπισε με σοβαρότητα και μέτρο την τάξη μας ήταν εκείνος που απομυθοποιήθηκε στην τελευταία τάξη δείχνοντας το ανθρώπινο πρόσωπό του ήταν εκείνος που στην τετάρτη γυμνασίου με τον αξέχαστο λόγο του στην επέτειο της 21 Απρίλη το 68, διακωμώδησε με αριστοφανικό τρόπο την πολιτική κατάσταση που επικρατούσε έχοντας ο ίδιος πληρώσει την προηγούμενη χρονιά με την εκτόπισή του, τη μισαλλοδοξία του καθεστώτος και προβληματίζοντας τον μαθητόκοσμο για πρώτη φορά δημόσια, εισάγοντάς τον σε έννοιες όπως εξορία, εκτόπιση, δικτατορία, έννοιες και καταστάσεις που θα ζούσαμε με τον δραματικότερο τρόπο στα Πανεπιστημιακά μας χρόνια από το φθινόπωρο του 70 ως το καλοκαίρι του 74. Εδώ λοιπόν κλείνω το κεφάλαιο αυτό, θα συνεχίσω με το πολύ πιό ενδιαφέρον φιλολογικό οδοιπορικό, που μας έδωσε άλλου είδους εμπειρίες..

Α.Λ.(Pt11)

ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΣΤΙΣ ΤΑΞΕΙΣ ΤΟΥ ΣΤ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ ΑΡΡΕΝΩΝ ΑΘΗΝΩΝ 1964 - 1970

Σχολική χρονιά 1969 – 1970.
Η τελευταία χρονιά στο Εκτο Γυμνάσιο Αρρένων Αθηνών άρχιζε.
Οι παλιές αγάπες συνέχισαν την πορεία τους προς την ολοκλήρωση. Ο Κορώνης θα ήταν πάλι στο τιμόνι της μαθηματικής μας κρουαζιέρας. Τα μαθηματικά πέρσι έμοιαζαν Οδύσσεια φέτος όμως που οι περισσότεροι στα φροντιστήρια είχαν μπει γερά στο αντικείμενο η πορεία έμοιαζε κρουαζιέρα. Αυτό φάνηκε πολύ νωρίς καθώς οι περισσότεροι έδειχναν να είναι πολύ μακρύτερα από τον καθηγητή μας. Έτσι λοιπόν αρκέστηκε στην εκμάθηση βασικών πραγμάτων σε μας που ή σχέση μας με τα μαθηματικά ήταν απλά αξιοπρεπής, από ένα σημείο και πέρα όμως ιδιαίτερα μετά τις εξετάσεις του πρώτου εξαμήνου εγκατέλειψε κάθε προσπάθεια να μας μάθει μαθηματικά και αρκέστηκε να απολαμβάνει τις κασέτες του μεγάλου Τόλη Βοσκόπουλου που ζήταγε από το Φάνη το Μακρή να του δώσει. Γιατί τώρα διάλεξε το Φάνη ας αναλάβει ο ίδιος να το πει. Το εξάμηνο εκείνο μας έδωσαν ένα βιβλίο παραστατικής γεωμετρίας που το συνόδευαν κάτι έγχρωμα γυαλιά που μόλις το είδαμε μας έπιασε κρύος ιδρώτας. Όλα τάχε η Μαριορή που λέει ο λόγος. Ευτυχώς ο καθηγητής μας, μας δήλωσε ότι δεν έχει ιδέα από παραστατική γεωμετρία μας ευχήθηκε καλή επιτυχία στις εισαγωγικές και μας άφησε στην ησυχία μας.
Η ζωή τη χρονιά αυτή κυλούσε μοιρασμένη ανάμεσα στο φροντιστήριο και στο σχολείο αφήνοντας ελάχιστες χαραμάδες εξωσχολικής αλλαγής τα μαθηματικά αποτελούσαν σημείο διαχωρισμού μεταξύ των συμμαθητών καθώς οι μισοί αποκλίναμε από τους άλλους αρκετοί από μας δεν καταλαβαίναμε πια τι γλώσσα μιλάνε οι υπόλοιποι. Παρόλες τις φυλετικές διαφορές είχαμε και κοινά σημεία όπου στα δικά μας μαθήματα που ήταν η φυσική και η χημεία αναλάβαμε εμείς τα πρωτεία ή τουλάχιστον δεν μειονεκτούσαμε απέναντι στους μαθηματικούς. Το εμείς αφορά εκείνους που έδιναν Ιατρική.
Όλοι όμως είχαμε κοινό μέτωπο και στόχους στα μαθήματα της Καραγεώργη της Βενετσάνου και του Πρίαμου όπου οι παλιοί ακατάλυτοι δεσμοί μεταξύ των συμμαθητών συνέχισαν να υφίστανται…

Α.Λ.(Pt10)

Μόλις έφτασε!!!

Ηλία Καπομπασόπουλε και Βασίλη Δημητρόπουλε αύριο με τον κηδεμόνα σας...

ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΣΤΙΣ ΤΑΞΕΙΣ ΤΟΥ ΣΤ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ ΑΡΡΕΝΩΝ ΑΘΗΝΩΝ 1964 - 1970

Ο Κορώνης λοιπόν εργένης στην προσωπική του ζωή φαινόταν άνθρωπος του καλού φαγητού και οπωσδήποτε του καλού κρασιού, όπως τουλάχιστον συμπεραίναμε από την κόκκινη μύτη του τα χειμωνιάτικα μεσημέρια, τον υπνάκο που έπαιρνε όταν εξέταζε κάποιον που ήξερε μάθημα και δεν χρειάζονταν να τον παρακολουθεί και από τις σπάνιες στιγμές ευθυμίας και μικρομπερδέματος της γλώσσας που εξισορροπούσε με την αργή ομιλία του και τις στομφώδεις ηχηρές λέξεις που μας έλεγε.
Ο Κορώνης ήταν καλός μαθηματικός καλός δάσκαλος και άνθρωπος που ανάπτυξε καλή σχέση μαζί μας. Κανείς ποτέ δεν νομίζω να ένιωσε αδικημένος και πάντα στην αυστηρότητα που έδειχνε επιφανειακά, είχε μια δίκαιη επιείκεια σε όλους μας και ιδιαίτερα στους μη γεννημένους μαθηματικούς. Βαριόταν τα πρόχειρα διαγωνίσματα ίσως γιατί βαριόταν και να τα διορθώνει και πάντα του άρεσε να μας μιλάει με τα μικρά μας ονόματα. Η ευκαιρία που είχαμε να τον γνωρίσουμε καλύτερα ήταν σε μια εκδρομή όπου ο Κώστας ο Παπαγιαννίδης σε μια αξέχαστη παράσταση από το μικρόφωνο του λεωφορείου, όπου μιμήθηκε τον Μαλαξιανάκη δέχθηκε από τον Κορώνη την εντολή να μιμηθεί και εκείνον με την φράση: κι εμένα κι εμένα!!
Το πρώτο εξάμηνο της χρονιάς εκείνης ζοριστήκαμε με άλγεβρα, τριγωνομετρία και γεωμετρία, και στο δεύτερο εξάμηνο πολλοί από μας πήγαιναν για βαθμούς αρκετά μεγάλους προκειμένου να πάρουν το πολυπόθητο δεκάρι. Τη χρονιά εκείνη ο φίλος μας ο Βασίλης έλαβε το παρατσούκλι Χάρος, διότι μας μαύριζε την ψυχή πριν από τα διαγωνίσματα μιλώντας με βεβαιότητα ότι θα την πατήσουμε. Με δεδομένο ότι αυτό το έλεγε ο Βασίλης που μαζί με το Λευτέρη, τον Κουνενή, τον Ηλία, τον Οικονομόπουλο, το Δικόνιμο, τον Νταλαχάνη τον Καλόσακα, τον Αγγελόπουλο το Τζόνη, και τους άλλους ήταν μακράν προχωρημένοι στα μαθηματικά οι υπόλοιποι που είχαμε μια καλή σχέση αμοιβαίας εκτίμησης με τo μάθημα αυτό τα βάφαμε μαύρα.
Με αυτά και με αυτά η χρονιά τέλειωσε αρκετούς από κείνους που ήταν ερωτευμένοι τους βρήκε χωρίς έρωτα αρκετοί ερωτεύτηκαν, και οι περισσότεροι γέλαγαν με τους άλλους. Ήμασταν μια πολύ ωραία ατμόσφαιρα.
Με το τέλος της χρονιάς αυτής έπρεπε να αποφασίσουμε σε πιο φροντιστήριο θα πάμε αφού βεβαίως ξεκαθαρίσουμε και που θέλουμε να δώσουμε. Αυτό το τελευταίο αφορούσε ιδιαίτερα τον Θανάση που ταλαντευόταν μεταξύ Ιατρικής και Αρχιτεκτονικής..

Α.Λ.(Pt9)

"Νάτανε το 21..."

Το θέμα πέρασε ντούκου κανένας καθηγητής στα μαθήματα που επακολούθησαν εκείνες τις ημέρες δεν έθιξε το θέμα. Κατ΄ εμένα φοβούμενοι τυχόν επιπτώσεις, μου έρχεται στο νου το τραγούδι του Θεοδωράκη « διότι δεν συνεμορφώθεις προς τας υποδείξεις».
Μετά από ορισμένες μέρες στο μάθημα του Μαρκάτου ορισμένοι από μας στα τριγύρω από το δικό μου θρανία κάναμε φασαρία και ο Μαρκάτος κατεβαίνοντας την έδρα τρέχοντας πραγματικά σαν λοκατζής και κατακόκκινος από το θυμό του φτάνει στο θρανίο το δικό μου που είχα δίπλα μου το Δογάνη και κοιτάζοντας εμένα απευθυνόμενος όμως σε όλους γυρίζει και λέει το περίφημο «αλήτες τεντιμπόηδες παλιοκουμουνιστές εσείς θα ανατινάξατε την Ακρόπολη στον αέρα» Ο Γιώργος ο Δογάνης δεν άντεξε έκανε με τα χείλια του και το στόμα του ένα θόρυβο και σκάει στα γέλια. Ο Μαρκάτος με τα χέρια σφιγμένα σε μπουνιές τον στέλνει έξω από την τάξη και ίσως ήθελε να τον κτυπήσει, μόλις όμως ο Δογάνης ξεδιπλώθηκε που ήταν διπλάσιος από το Μαρκάτο αυτός ξέσφιξε τις μπουνιές έβαλε την ουρά στα σκέλια και πήγε στην έδρα.
Dr. Theodoros Dikonimos Makris (pt2)

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ

(Φθινόπωρο 1967 σε εκδρομή στου Φιλοπάππου)

Γύρισα αλλά βαριέμαι να γράψω. Όταν συνέλθω από το σοκ του γυρισμού θα επανέλθω. (Το τελευταίο παρακαλώ να μην εκληφθεί ως απειλή)
Γ. Κουνενής

"Νάτανε το 21..."

Σας θυμίζω λοιπόν φίλοι μου ένα συμβάν που δεν έχει περάσει ακόμα στο blog. Τελευταία τάξη του Γυμνασίου κανονικά μέσα στα μαύρα χρόνια της δικτατορίας σκασμένοι από την πίεση του καθεστώτος την εβδομαδιαία εκκλησία και την καθημερινή έπαρση σημαίας και προσευχής με ένα σωρό προσωπικά μας προβλήματα, θα περάσουμε την τάξη, θα περάσουμε τις εξετάσεις στην ανώτατη μόρφωση, θα είμαστε ικανοί να ανταπεξέλθουμε στις προκλήσεις της ζωής και με όλες αυτές τις σκοτούρες στο κεφάλι μας ζούσαμε εκείνα που αποκαλούσα χυδαία μαθητικά χρόνια προσπαθώντας να βρούμε μικρές ξέγνοιαστες στιγμές μεταξύ μας. Η πίεση όμως ήταν μεγάλη και να τι συνέβη τελείως αυθόρμητα μια ημέρα στην έπαρση της σημαίας, (δεν θυμάμαι αν ήταν γιορτή τύπου 25 Μαρτίου ή μια καθημερινή μέρα μάλλον ήταν γιορτή και ίσως επέτειος της 21 Απριλίου) έπρεπε να ψάλλουμε όλο το σχολείο παρατεταγμένο τον Εθνικό ύμνο ενώ στο μπαλκόνι του πρώτου ορόφου ήταν όλοι οι καθηγητές του σχολείου μαζεμένοι και ο Μώτος για να σηκώσει τη σημαία.
Αρχίζοντας το σχολείο να ψάλλει τον Εθνικό Ύμνο, κάποιος ή κάποιοι από το τέλος της παράταξης του πρακτικού αρχίζουν να τραγουδάνε " μου ξανάρχονται ένα ένα χρόνια δοξασμένα…» σιγά σιγά όλο το πρακτικό από το τέλος μέχρι την αρχή έπιασε τη συνέχεια « νάτανε το 21 νάρθει μια στιγμή......" οι καθηγητές άκουγαν την κακοφωνία στο μπαλκόνι αλλά ακόμη δεν είχαν καταλάβει τι γίνεται οπόταν τα δύο τμήματα του κλασσικού σιγά σιγά στο ρυθμό το δικό μας άρχισαν κι αυτοί να τραγουδάνε το τραγούδι του Νταλάρα οι καθηγητές τώρα πια κατάλαβαν ο κουλοχέρης κάνει μεταβολή κι αρχίζει να κατεβαίνει τις σκάλες ώσπου να έρθει τρέχοντας ο κουλοχέρης κάτω εμείς είχαμε φτάσει στην περιβόητη στροφή απαγορευμένη από τους συνταγματάρχες που έλεγε «και να κρατάω τις νύχτες με τ’ άστρα μια τουρκοπούλα αγκαλιά" πράγματι η δικτατορία θίχτηκε γιατί οι Ελληνες δεν πήγαιναν ποτέ με Τουρκοπούλες και ανάγκασε τον στιχουργό να το μετατρέψει " με μια ομορφούλα αγκαλιά" εμείς όμως το τραγουδήσαμε στην αρχική του μορφή. Ο κουλοχέρης έφτασε εν τω μεταξύ στις γραμμές μας εμείς όμως είχαμε αλλάξει σκοπό και το γυρίσαμε στον Εθνικό ύμνο. Θυμάμαι ότι είχε βγει έξω από τα ρούχα του μας έταζε αποβολές από όλα τα σχολεία της Ελλάδας διαγωγές κοσμίες, κλπ κλπ. Μη μπορώντας όμως να κάνει τίποτε δεδομένου ότι όλη η έκτη πρακτικό και κλασσικό τραγουδούσε εκτός βέβαια από ορισμένους (στην τάξη μας υπήρχε ένας από τους άλλους) απλώς σταμάτησε εκεί για να μην το ξαναρχίσουμε.
Dr. Theodoros Dikonimos Makris (pt1)

ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΣΤΙΣ ΤΑΞΕΙΣ ΤΟΥ ΣΤ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ ΑΡΡΕΝΩΝ ΑΘΗΝΩΝ 1964 - 1970

Ήρθε και η Πέμπτη γυμνασίου και τα ηνία της Μαθηματικής μας διαδρομής ανέλαβε το βαρύ πυροβολικό των μαθηματικών του Γυμνασίου, ο Βασίλειος Κορώνης. Ο μύθος του καθηγητή ερχόταν από τα παλιά όπως λέμε χρόνια και δεν επέτρεπε αισιοδοξία ως προς το τι μας περίμενε καθώς αρχίζαμε μια ιδιαίτερα δύσκολη χρονιά. Ο μύθος αυτός περιέβαλε το πρόσωπο του Κορώνη με την απόλυτη αυστηρότητα του κλασσικού καθηγητή μαθηματικών σε ένα γυμνάσιο αρρένων και μάλιστα πρακτικού. Έτσι σκεφτήκαμε όλοι ότι ο Κορώνης ήταν η αναπόφευκτη ποινή της απόφασης που πήραμε να πάμε στο πρακτικό και στη σκέψη αυτή βρίσκαμε μια κάποια παρηγοριά. Στο κλασσικό δεν θυμάμαι αν είχαν πιο light εκδοχή καθηγητή μαθηματικών, αν όμως είχαν τον Κορώνη τότε πλήρωναν δυσανάλογο τίμημα που δεν δικαιολογούσε η απόφασή τους να φορτωθούν Λατινικά και Παπαϊωάννου (κουλό) στην κατεύθυνση που διάλεξαν. Από την άλλη το να έχεις καθηγητή στα Αρχαία και γενικότερα τον κουλό ήταν μια βαθειά εξισορροπητική ανάσα στα δεινά που φανταζόμασταν ότι έρχονται.
Η αρχή της χρονιάς μαζί με όλα όσα έφερνε βρήκε αρκετούς από μας ερωτευμένους. Σχολική χρονιά 1968 – 1969, αρκετά μεγάλοι πια ξαμολημένοι στα γήπεδα του ποδοσφαίρου του μπάσκετ και του βόλεϊ και πρώτες δειλές επισκέψεις σε καφενεία, σφαιριστήρια ακόμα και discotheque στην Πλάκα. Χρονιά που άρχισε να μας ενδιαφέρει το ντύσιμο και η εμφάνιση που μέχρι πέρσι ενδιέφερε τις μανάδες μας.
Πριν όμως ασχοληθούμε με τον Κορώνη κάποιο διάστημα είχαμε , κάποιον Ζάρα, ο οποίος έδειξε να διαφέρει από τους άλλους καθηγητές. Βραχύσωμος εντελώς φαλακρός με φωνή βραχνή και χαμηλής έντασης με χιούμορ πολύ προχωρημένο για την εποχή του ανέλαβε να συνεχίσει το έργο του Πίπη. Αυτός ήταν ο καθηγητής που είχε απαντήσει όπως θυμάται ο Δημητρόπουλος στην ερώτηση όταν μπήκε στην τάξη, ποιος στάβλος είναι αυτός, η Πέμπτη κύριε, απάντησε κάποιος, και κάποιος άλλος διόρθωσε, όχι η Πέμπτη πρακτικού, κι εκείνος έκλεισε λέγοντας: στάβλος με έπαρση.

Α.Λ.(Pt8)

Ο Νίκος ο Σταυρόπουλος γιά τον συγκάτοικο του στο θρανίο

Λοιπόν μου ήρθε ξαφνικά η εικόνα. Πρέπει να καθόμουνα στο ίδιο θρανίο με τον Γιώργο τον Πουλή. “Πουλή (ί) πως πάει ο πόλεμος το κλέφτικο ντουφέκι' όπως τον ρωτάγαμε πειράζοντάς τον.”

Ωρωπός 1969

Ωρωπός 1969
Αλλη μιά φωτογραφία από τον Ωρωπό, όπου ο αθεόφοβος Παπαδήμας βούτηξε στη θάλασσα χειμώνα καιρό.
Από αριστερά όρθιοι ο Νίκος Παπακώστας, με τσιγάρο ο Φάκος, ο Χατζημιχαήλ, ο Θόδωρος ο Πανταζόπουλος, πάντα με το κλασσικό του δερμάτινο,ο Παπαδήμας και ο Μανωλόπουλος.
Στην κάτω σειρά ο Διονύσης Παυλάκης φορά στραβά το καπέλο του Σπηλιώτη, με τη μπύρα ο Βαγγέλης Σπινθάκης, από κάτω το κεφάλι του Παναγιώτη Τσέρτου, δίπλα ο Σαρρής και με ανοικτή πάντα αγκαλιά ο Αλέκος Τζίτζης.
Βαγγέλης Σπινθάκης

ΔΙΑΚΟΠΕΣ ΤΕΛΟΣ

Μετά από κάμποσες μέρες ξεκούρασης στις παραλίες της Σύρου επιστρέφοντας θα ήθελα κατ' αρχή να ευχηθώ σε όλους καλή συνέχεια και σε όσους γύρισαν καλό κουράγιο.
Το διάστημα που πέρασε έλαβα αρκετά γράμματα όλα με το δικό τους ενδιαφέρον που θα σχολιάσουμε στη συνέχεια.
Θα ήθελα επι πλέον να εκφράσω εκ μέρους μου και εκ μέρους της τάξης στο Θόδωρο το Δικόνιμο τα θερμά μας συλλυπητήρια στο άγγελμα του θανάτου της μητέρας του.

Επίσης θερμά συλλυπητήρια στην οικογένεια του συμμαθητή μας Βασίλη Κάντα.
Αγαπητοί συμμαθητές και φίλοι ξανά γιά τα δικά μας οδοιπορικά...
Α.Λ.