Σχολική χρονιά 1969 – 1970.Η τελευταία χρονιά στο Εκτο Γυμνάσιο Αρρένων Αθηνών άρχιζε.
Οι παλιές αγάπες συνέχισαν την πορεία τους προς την ολοκλήρωση. Ο Κορώνης θα ήταν πάλι στο τιμόνι της μαθηματικής μας κρουαζιέρας. Τα μαθηματικά πέρσι έμοιαζαν Οδύσσεια φέτος όμως που οι περισσότεροι στα φροντιστήρια είχαν μπει γερά στο αντικείμενο η πορεία έμοιαζε κρουαζιέρα. Αυτό φάνηκε πολύ νωρίς καθώς οι περισσότεροι έδειχναν να είναι πολύ μακρύτερα από τον καθηγητή μας. Έτσι λοιπόν αρκέστηκε στην εκμάθηση βασικών πραγμάτων σε μας που ή σχέση μας με τα μαθηματικά ήταν απλά αξιοπρεπής, από ένα σημείο και πέρα όμως ιδιαίτερα μετά τις εξετάσεις του πρώτου εξαμήνου εγκατέλειψε κάθε προσπάθεια να μας μάθει μαθηματικά και αρκέστηκε να απολαμβάνει τις κασέτες του μεγάλου Τόλη Βοσκόπουλου που ζήταγε από το Φάνη το Μακρή να του δώσει. Γιατί τώρα διάλεξε το Φάνη ας αναλάβει ο ίδιος να το πει. Το εξάμηνο εκείνο μας έδωσαν ένα βιβλίο παραστατικής γεωμετρίας που το συνόδευαν κάτι έγχρωμα γυαλιά που μόλις το είδαμε μας έπιασε κρύος ιδρώτας. Όλα τάχε η Μαριορή που λέει ο λόγος. Ευτυχώς ο καθηγητής μας, μας δήλωσε ότι δεν έχει ιδέα από παραστατική γεωμετρία μας ευχήθηκε καλή επιτυχία στις εισαγωγικές και μας άφησε στην ησυχία μας.
Η ζωή τη χρονιά αυτή κυλούσε μοιρασμένη ανάμεσα στο φροντιστήριο και στο σχολείο αφήνοντας ελάχιστες χαραμάδες εξωσχολικής αλλαγής τα μαθηματικά αποτελούσαν σημείο διαχωρισμού μεταξύ των συμμαθητών καθώς οι μισοί αποκλίναμε από τους άλλους αρκετοί από μας δεν καταλαβαίναμε πια τι γλώσσα μιλάνε οι υπόλοιποι. Παρόλες τις φυλετικές διαφορές είχαμε και κοινά σημεία όπου στα δικά μας μαθήματα που ήταν η φυσική και η χημεία αναλάβαμε εμείς τα πρωτεία ή τουλάχιστον δεν μειονεκτούσαμε απέναντι στους μαθηματικούς. Το εμείς αφορά εκείνους που έδιναν Ιατρική.
Όλοι όμως είχαμε κοινό μέτωπο και στόχους στα μαθήματα της Καραγεώργη της Βενετσάνου και του Πρίαμου όπου οι παλιοί ακατάλυτοι δεσμοί μεταξύ των συμμαθητών συνέχισαν να υφίστανται…
Απόστολε
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα προδθέσω ότι ακριβώς λόγω των φροντιστηρίων, οι "βεντέτες" της τάξης (Μώτος, Κουλαϊδής και σια), άρχισαν να αδιαφορούν για το μάθημα, ξέροντας ότι επειδή στα γραπτά θα γράψουν άριστα, οι καθηγητές δεν θα μπορούσαν στα προφορικά να κάνουν τίποτε. Άλλωστε ο βαθμός του απολυτηρίου δεν έπαιζε κανένα ρόλο στις εισαγωγικές. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την ημέρα που ο Μαλαξιανάκης με το γνωστό του ύφος είπε "έλα Λευτέρη παιδί μου να πεις το παρακάτω" και κόντεψε να πνιγεί όταν εισέπραξε άρνηση. Η έκπληξή του πολλαπλασιάστηκε όταν το ίδιο έγινε και με τις υπόλοιπες "βεντέτες"
APOSTOLE
ΑπάντησηΔιαγραφήPOLY ROMANTIKO SE BLEPW TELEYTAIA
Γιωργάκη πολύ μετριόφρων είσαι, μπορεί να μην είχες τσάντα στο σχολείο αλλά ήσουν στις βεντέτες, αργότερα σου ετοιμάζω "αφιέρωμα" με σημαντικά ερωτηματικά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΦίλε και συμμαθητή από την πρώτη γυμνασίου, Καλόσσακα πολλά από τα "κομμάτια" που ανεβάζω προέρχονται από σελίδες του προσωπικού μου ημερολογίου, που μετά από πολλά χρόνια αισθάνομαι την ανάγκη να τα μοιραστώ με την παρέα, άλλωστε με τους υπόλοιπους που κατά καιρούς συναντιόμαστε θυμόμαστε με συγκίνιση και γελάμε με αρκετά από εκείνα που εμείς οι ίδιοι δημιουργούσαμε. Σε λίγο θα αρχίσω το οδοιπορικό στα Φιλολογικά που εδώ το κλίμα αλλάζει σημαντικά. Πάντα ρομαντικά τα έβλεπα φίλε Κωνσταντίνε...
Χαίρομαι που τα λέμε..