ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΣΤΙΣ ΤΑΞΕΙΣ ΤΟΥ ΣΤ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ ΑΡΡΕΝΩΝ ΑΘΗΝΩΝ 1964 - 1970

Ο Κορώνης λοιπόν εργένης στην προσωπική του ζωή φαινόταν άνθρωπος του καλού φαγητού και οπωσδήποτε του καλού κρασιού, όπως τουλάχιστον συμπεραίναμε από την κόκκινη μύτη του τα χειμωνιάτικα μεσημέρια, τον υπνάκο που έπαιρνε όταν εξέταζε κάποιον που ήξερε μάθημα και δεν χρειάζονταν να τον παρακολουθεί και από τις σπάνιες στιγμές ευθυμίας και μικρομπερδέματος της γλώσσας που εξισορροπούσε με την αργή ομιλία του και τις στομφώδεις ηχηρές λέξεις που μας έλεγε.
Ο Κορώνης ήταν καλός μαθηματικός καλός δάσκαλος και άνθρωπος που ανάπτυξε καλή σχέση μαζί μας. Κανείς ποτέ δεν νομίζω να ένιωσε αδικημένος και πάντα στην αυστηρότητα που έδειχνε επιφανειακά, είχε μια δίκαιη επιείκεια σε όλους μας και ιδιαίτερα στους μη γεννημένους μαθηματικούς. Βαριόταν τα πρόχειρα διαγωνίσματα ίσως γιατί βαριόταν και να τα διορθώνει και πάντα του άρεσε να μας μιλάει με τα μικρά μας ονόματα. Η ευκαιρία που είχαμε να τον γνωρίσουμε καλύτερα ήταν σε μια εκδρομή όπου ο Κώστας ο Παπαγιαννίδης σε μια αξέχαστη παράσταση από το μικρόφωνο του λεωφορείου, όπου μιμήθηκε τον Μαλαξιανάκη δέχθηκε από τον Κορώνη την εντολή να μιμηθεί και εκείνον με την φράση: κι εμένα κι εμένα!!
Το πρώτο εξάμηνο της χρονιάς εκείνης ζοριστήκαμε με άλγεβρα, τριγωνομετρία και γεωμετρία, και στο δεύτερο εξάμηνο πολλοί από μας πήγαιναν για βαθμούς αρκετά μεγάλους προκειμένου να πάρουν το πολυπόθητο δεκάρι. Τη χρονιά εκείνη ο φίλος μας ο Βασίλης έλαβε το παρατσούκλι Χάρος, διότι μας μαύριζε την ψυχή πριν από τα διαγωνίσματα μιλώντας με βεβαιότητα ότι θα την πατήσουμε. Με δεδομένο ότι αυτό το έλεγε ο Βασίλης που μαζί με το Λευτέρη, τον Κουνενή, τον Ηλία, τον Οικονομόπουλο, το Δικόνιμο, τον Νταλαχάνη τον Καλόσακα, τον Αγγελόπουλο το Τζόνη, και τους άλλους ήταν μακράν προχωρημένοι στα μαθηματικά οι υπόλοιποι που είχαμε μια καλή σχέση αμοιβαίας εκτίμησης με τo μάθημα αυτό τα βάφαμε μαύρα.
Με αυτά και με αυτά η χρονιά τέλειωσε αρκετούς από κείνους που ήταν ερωτευμένοι τους βρήκε χωρίς έρωτα αρκετοί ερωτεύτηκαν, και οι περισσότεροι γέλαγαν με τους άλλους. Ήμασταν μια πολύ ωραία ατμόσφαιρα.
Με το τέλος της χρονιάς αυτής έπρεπε να αποφασίσουμε σε πιο φροντιστήριο θα πάμε αφού βεβαίως ξεκαθαρίσουμε και που θέλουμε να δώσουμε. Αυτό το τελευταίο αφορούσε ιδιαίτερα τον Θανάση που ταλαντευόταν μεταξύ Ιατρικής και Αρχιτεκτονικής..

Α.Λ.(Pt9)