Ήταν όπως θυμάστε Παρασκευή. Δεν μιλώ για την 17η Νοεμβρίου 1973. Μιλώ για μιαν άλλη Παρασκευή, την 21η Απριλίου 1967, όταν ήμασταν μαθητές της Γ’ Γυμνασίου. Ήθελε 2 ακόμη μέρες για να αρχίσουν οι διακοπές του Πάσχα, μιας και το Σάββατο ήταν τότε μέρα σχολείου.
Κάθε πρωί κατέβαινα σχολείο παρέα με τον γείτονά μου στο Μέτς και συμπατριώτη μου από την Κρήτη Γιώργο Πλεξουσάκη. Συνήθως περνούσα εγώ να τον πάρω από το σπίτι που έμενε με την αδελφή του. Εκείνη την Παρασκευή ήλθε αυτός και με ξύπνησε νωρίτερα ανακοινώνοντάς μου το νέο. Έγινε λέει «πραξικόπημα»! Αυτή την λέξη θυμάμαι να μου είπε και όχι «επανάσταση» όπως ήδη φώναζαν τα ραδιόφωνα! Άνοιξα τα «Στοιχεία δημοκρατικού πολιτεύματος», (θυμάστε το πράσινο βιβλιαράκι που έλεγε για το σύνταγμα του 1952). Δεν βρήκα την λέξη «πραξικόπημα». Δεν καταλαβαίναμε καλά καλά τι έχει γίνει και αποφασίσαμε (τρομάρα μας) να το εξακριβώσουμε με τα ίδια μας τα μάτια.
Βγαίνουμε λοιπόν πρωί πρωί στις 8 και τραβάμε (που αλλού;) για το Σύνταγμα. Κατηφορίζουμε την οδό Αναπαύσεως, κόβουμε από την Αγία Φωτεινή στην πηγή της Καλλιρόης (που τότε ακόμη κατέβαζε νερό σε μικρό καταρράκτη), περνάμε δίπλα από το τέννις με σκοπό να διασχίσουμε το Ζάππειο. Δεν μπορέσαμε, γιατί όλο το Ζάππειο ήταν τριγυρισμένο από αστυνομία, εκεί ήταν βλέπετε οι ραδιοθάλαμοι του ΕΙΡ από όπου στρίγγλιζαν τα πρώτα διαγγέλματα και τυμπάνιζαν τα εμβατήρια. Στρίβουμε από την λεωφόρο Αμαλίας και φτάνουμε οι αθεόφοβοι μπροστά στην (ήδη καταργημένη) βουλή. Κόσμος λιγοστός, ελάχιστα αυτοκίνητα και εμείς, δύο δεκαπεντάχρονοι, ο Πλεξουσάκης και εγώ, να χάσκουμε μπροστά στα τανκς που ήταν ακροβολισμένα στις 2 ράμπες αριστερά και δεξιά της βουλής. Θυμάμαι λες και το βλέπω τώρα, πως οι φαντάροι επάνω στα τανκς είχαν στραμένες τις κάννες των πολυβόλων του πυργίσκου καταπάνω μας!!! Δεν καταλάβαινα γιατί και δεν πίστευα στα μάτια μου! Τανκς είχα δει βέβαια στις παρελάσεις, αλλά να σημαδεύουν δυό παιδιά με τα πολυβόλα….
Τρομάξαμε με τον Γιώργο και το βάλαμε στα πόδια.
Την πρώτη μέρα που γυρίσαμε στο σχολείο από τις διακοπές, συγκράτησα δύο γεγονότα. Πρώτα – πρώτα την Ρισβά (ή την Τζίφα:), κόρη λέει στρατιωτικού, να μας βγάζει τον πρώτο από τους πολλούς δεκάρικους που ακούγαμε συνέχεια μετά, για την «εθνοσωτήριο». Μετά θυμάμαι την στεναχώρια μου για την κατάργηση του μαθήματος με το πράσινο φτηνιάρικο εξώφυλλο. Έτσι έχασα το μοναδικό 19άρι που έβγαλα σε όλα τα σχολικά μου χρόνια και που το είχα ακριβώς στο μάθημα αυτό! Δεν ξέρω μάλιστα τώρα που το σκέφτομαι, αν αυτή ήταν και μια αιτία που τελικά σπούδασα πολιτικές επιστήμες.
Καθώς πέρασαν τα χρόνια κατάλαβα ότι εκτός από το 19, η γενιά μας που γεννήθηκε το 1952, τότε δηλαδή που ψηφίστηκε το καταργημένο σύνταγμα, έχασε πολλά περισσότερα την τραγική ημέρα εκείνη που οι κάννες στράφηκαν πάνω μας. Να βιώσει την εφηβεία της με ελευθερία και δημοκρατία. Αλλά για τα όσα χάσαμε εκείνη την ημέρα, θέλει άλλη συζήτηση που έχει πολύ ενδιαφέρον να κάνουμε στο ιστολόγιό μας….
Ευ. Σπινθάκης
Εγώ κι ο αδερφός μου αφού στάθηκε αδύνατο να πάρουμε ψωμί απ' το φούρνο, καταλήξαμε στο γήπεδο του Φοίβου όπου ήταν το αδιαχώρητο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠλήρης αμηχανία..