Εκεί μας περίμεναν τα υπόλοιπα σχολεία της Αττικής, αρρένων και θηλέων που λίγα έρχονταν με τα πόδια όπως εμείς, οι περισσότεροι με λεωφορεία.
Το μίγμα στις εξέδρες εκρηκτικό. Ο λόγος που μας μάζευε στις κερκίδες γρήγορα γινόταν τελείως διαφορετικός και το χιούμορ, ο χαβαλές και ότι άλλο μπορούσε να φανταστεί κανείς μπορούσε να συμβεί στις κερκίδες.
Στο στίβο οι συμμαθητές μας επιδίδονταν σε ασκήσεις αφού ξεκίναγαν ψάλλοντας τον Ολυμπιακό Ύμνο...
Αρχαίο πνεύμα αθάνατο
αγνέ πατέρα
του ωραίου, του μεγάλου
και τ΄αληθινού....
Η μοναδική ίσως καλή στιγμή ήταν ότι μέσα στο γενικό στριμωξίδι, βρίσκαμε την ευκαιρία και βάζαμε χέρι στα κορίτσια.
ΑπάντησηΔιαγραφή