Το μαντάτο..

Την περασμενη Πεμπτη 7.30 η ωρα το πρωι χτυπησε το τηλεφωνο μου, που να μην χτυπουσε ποτε, στο καντραν ειδα Μουτσιος χαρα που ο φιλος μου με θυμηθηκε πρωι πρωι ενω ετοιμαζομουνα να φυγω για την Βενετια να παω στον γιο μου. Με ρωτησε αν ειμαι καθισμενος και μου εδωσε το ΜΑΝΤΑΤΟ.
Απο τοτε μεχρι και σημερα κλαιω, ουτε τους δικους μου χαμενους δεν εκλαψα τοσο πολυ, δεν εχω το κουραγιο να παρω ενα τηλεφωνο την γυναικα του και τα παιδια του. Πριν μερικες μερες του ειχα μιλησει στο τηλεφωνο και ειχε μια βραχναδα απο κρυωμα, τα λογια του ηχουν ακομα μεσα στα αυτια μου, εστειλε φιλια και χαρουμενα λογια για ολλη μου την οικογενεια και χαιρετισμους στον γιο μου που ακολουθαει και αυτος τα βηματα του στην θαλασσα.Οταν ειδα τον γιο μου με την στολη σκεφτηκα τον Κωστα  και ......... Παω για υπνο και τον σκεπτομαι ξυπναω και ο νους μου ειναι σ-αυτον ερχομαι στην δουλεια και παλι αυτον σκεπτομαι. Ο κοσμος λεει οτι κλαιμε για τον χαμο καποιου επειδη φοβομαστε οτι ερχεται και η σειρα μας, δεν ειναι ομως ετσι εγω ειμαι λυπημενος γιατι τον ειχα χασει επι 40 χρονια και οταν τον ξαναβρηκα τον εζησα μονο για μερικες μερες και τον ξαναχασα για παντα. Αυτο στοιχιζει και στοιχιζει πολυ οταν κανεις ονειρα για το μελον να περασεις μαζι  τα Καλοκαιρια, τα Σαββατοκυριακα  τα Γεραμματα. Το μονο που μου ηρθε στο μυαλο μολις εφτασα στην Βενετια ηταν να κανονισω για την μερα και την ωρα της ταφης του στην Ελληνοορθοδοξη εκκλησια διπλα στην θαλασσα και μεσα στα καναλια της Βενετιας, θαλασσα που τοσο αγαπησε και μισησε,  μια επιμνημοσυνο δεηση για να ειμαι κοντα του και κοντα στην οικογενεια του  και σε εσας αυτες τις δυσκολες στιγμες. Εσεις εκει κατω εισαστε ολλοι μαζι και θα το ξεπερασετε ευκολα εγω ομως εδω θα πρεπει να το ξεπερασω μονος μου και δεν ειναι ευκολο. Ο Κωστας δεν ηταν απλως ενας συμμαθητη μας ηταν ο Τροβαδουρος των παιδικων μας χρονων ηταν η πλουσιοτερη ψυχη και καρδια που γνωρισα. Θυμαμαι οταν βρεθηκαμε στην Γλυφαδα που ειχε μολις ερθει απο ταξιδι μακρυνο στην Ασια φτανοντας στο αεροδρομιο πηρε ταξι και ηρθε κατευθειαν να μας βρει παρ ολη του την κουραση και τι μου ειπε Δικονιμος Μακρης Θεοδωρος του Ευαγγελλου θυμοταν και το ονομα του πατερα μου. Για ενα πραγμα αισθανομαι πολυ ασχημα που εν ζωη δεν μπορεσα να του πω, το ποσο τον αγαπησα και ποσο τον εκτιμησα  μετα απο σαραντα χρονια που τον ξαναβρηκα. Δυο θρανια μπροστα απο μενα, μεσαια σειρα  ηταν Ο ΚΑΛΛΙΤΕΡΟΣ ΑΠΟ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ παιδι μαλαμα δεν θα τον ξεχασω ποτε δεν θα τον ξεχασουμε ποτε.

Ελενη στην Ιταλια εχεις δυο αδελφια εμενα και την γυναικα μου και τα παιδια δυο θειους, στην μητερα του ολο μου τον σεβασμο και την εκτιμηση μου
Θοδωρος