Θείε Κώστα..

Θείε Κώστα, ήσουν, είσαι και θα είσαι ο αγαπημένος όλων.

Αυτός, που τον κοίταζες στα μάτια και συνειδητοποιούσες πόση ζεστασιά, γέλιο, τρέλα κρύβει μέσα της η ίδια η ζωή.
Κάθε φορά που ήμασταν μαζί και εννοώ όλοι μαζί, όλη η οικογένεια ενωμένη, μας πρόσφερες κάτι το δικό σου, κάτι το ξεχωριστό, τον ίδιο σου τον εαυτό!
Μας πρόσφερες με τόση φροντίδα και αγάπη τη χαρά, με το δικό σου τρόπο. Και όταν τραγουδούσες νομίζω πως όλους μας ταξίδευες. Όχι, όμως, με τον τρόπο που μας ταξιδεύουν τα κοινά τραγούδια, αλλά με έναν ξεχωριστό, απερίγραπτο, αυτό που κάποιοι ονομάζουν μαγικό! Τώρα, όμως, υποτίθεται ότι είσαι «μακριά», ότι έφτασες «πιο μακριά» από οποιοδήποτε ταξίδι σου, αλλά εγώ δεν το αντιλαμβάνομαι, δεν το αισθάνομαι, γιατί σε βλέπω εδώ δίπλα κρυμμένο αλλά και φανερό μέσα στα πρόσωπα αυτών που σ’ αγαπάνε.
Ναι, εδώ είσαι δεν έκανα λάθος. Σε βλέπω, σε ακούω, στα αυτιά μου ηχούν ακόμη τα όμορφα και γλυκά σου τραγούδια, τα αστεία και ξεκαρδιστικά ανέκδοτά σου.
Αλλά ακόμα κι αν κάποια φορά τη φωνή, ή το βλέμμα σου λησμονήσω, να ξέρεις πως δεν έχω παρά τα παιδιά σου ν’ αντικρύσω!
Κώστα Μόνε, δεν είσαι μόνος, κοίτα γύρω σου από εκεί ψηλά πάνω στην Αλκυώνα σου και χαμογέλα σε όλους εμάς.
Τζίνα (Κόρη της αδελφής του Κώστα, Καίτης που βρίσκοντα τώρα μαζί).