Ο κύκλος της παραλίας, Κόστα 1969..

Αρχείο Ντ. Νταλαχάνη

Σινέ Άννα της οδού Βουλιαγμένης..

Το Σινέ Άννα ήταν η μοναδική μας διασκέδαση για πολλά χρόνια, εκεί στην αρχή της Βουλίαγμένης. Εκεί περνούσαμε τα καλοκαίρια μας με εισιτήριο 3 δρχ και πασατεμπάκι.

Μασίστας, Ηρακλής, καουμπουμπόικα, Ελβις Πρίσλευ, αλλά και γιασεμιά και νυχτολούλουδα στους τοίχους. Δεν μπορώ να ξεχάσω την ταινία του Δαλιανίδη «Μερικοί το προτιμούν κρύο».

Έχω στενάχωρη καρδιά με τον Ρένα Βλαχοπούλου
 http://www.youtube.com/watch?v=vvD5oreMxSs
Δεν μπόρεσα να βρω φωτογραφία του σινεμά από τότε. Είναι όμως καρφωμένη στην μνήμη μου κάθε γωνιά του.
Ευ. Σπινθάκης

Εφυγε η κα Ελένη Νταλαχάνη..

Εφυγε σήμερα η μητέρα των συμμαθητών μας Ντίνου(έκτο 1970) και Σταύρου Νταλαχάνη(έκτο 1972), η κα Ελένη, πλήρης ημερών έχοντας δεί τα παιδιά της και τα εγγόνια της να έχουν μιά λαμπρή πορεία στη ζωή τους, ευτύχησε δε να δει και δισέγγονο. Στους συμμαθητές μας και τις οικογένειες τους συμπαραστεκόμαστε ολόθερμα. Αύριο το απόγευμα θα την συνοδεύσουν στην τελευταία της κατοικία στην ιδιαίτερη πατρίδα της, Κόκλα Μεσσηνίας, δίπλα στον κο Αριστείδη. Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα την σκεπάσει.

Μαθητές κανόνια..

Στην Υδρα 1969

Αρχείο Β. Αγγελόπουλου

Ομιλία Κ. Νταλαχάνη στο Πάντειο, για τα 10 χρόνια λειτουργίας του Ε.Κ.Ε.Π.Ε.Κ.

 Πάνε 10 χρόνια  πια που καθόμουνα στην παραλία με ένα φίλο και με προσκάλεσε να πάμε ταξίδι τον  γύρο του κόσμου.
Στην αρχή το είδα με επιφύλαξη , τι θέλω τώρα εγώ είπα μέσα μου να τρέχω εκεί κάτω, δεν κάθομαι στην ηρεμία μου ; Το σκέφτηκα και το κουβέντιασα με κάποιο δικό μου άτομο . Μόλις τα άκουσε, τρελός είσαι μου λέει , ξεκίνα κι εγώ θα περιμένω να  με ταξιδεύεις κι εμένα  μαζί σου.
 Έτσι με καπετάνιο και καθοδηγητή μας τον Γρηγόρη τον Τσάλτα και  ναύτες, εμάς, μπαρκάραμε  Ταξιδέψαμε μέχρι τη  Γη του Πυρός, τις παραλίες της Κόπα Καμπάνα , περιπλανηθήκαμε μέσα στα δάση του Αμαζονίου  , σκαρφαλώσαμε στις Άνδεις , βουτήξαμε στα ονειρικά νερά της Καραϊβικής και του Ακαπούλκο , αφουγκραστήκαμε τον καημό των ινδιάνων του Περού , της Χιλής , του Αμαζονίου , του Μεξικού . Κλάψαμε μαζί τους γιατί κάποιοι χιλιάδες μίλια μακριά , θέλοντας το καλό τους , τους στέρησαν το δικαίωμα να ζήσουν στη γη των προγόνων τους , με τον τρόπο που τους δίδαξαν οι πατεράδες τους.  Ήθελαν λέει να τους εκπολιτίσουν και μαζεύτηκαν στο Ρίο , στο Κιότο ,στο Γιοχάνεσμπουργκ και χύσανε κροκοδείλια δάκρυα , επάνω στα σώματα που ασελγούσανε , εν ονόματι της προόδου και της αειφορίας.
 Μίλησαν για την αρχή της ισότητας και της συνευθύνης, για την κατανομή των βαρών για την αντιμετώπιση των προβλημάτων που προκαλούν στο περιβάλλον κι ενώ θα έπρεπε να λάβουν υπόψη τους τόσο  το μερίδιο της ευθύνης τους , όσο και τις δυνατότητες κάθε πλευράς να συμμετάσχει στην επίλυση τους , κλείσανε τα μάτια κι είπανε , άντε  τώρα που θα βγάλουμε λιγότερα κέρδη για κάποιους Ινδιάνους, εμείς εκεί που μένουν αυτοί θα φτιάξουμε γήπεδα γκολφ , θα ανοίξουμε τρύπες γιατί εκεί έχει πετρέλαιο.
 Είδα κι άκουσα τόσα , που με έκαναν να σκεφτώ  ότι τόσα χρόνια είχα αράξει στη νιρβάνα του καναπέ μου,  και βρώμιζα το περιβάλλον, γιατί νόμιζα ότι είμαι μακριά από τον Αμαζόνιο, βρε αδερφέ τι με νοιάζει εμένα αν εκεί κόψανε μερικά δέντρα για να έχω χαρτί υγείας εγώ και όμορφους καναπέδες.
 Ε λοιπόν καπετάνιε μου , σε ευχαριστώ , δε με πήρες απλά σε ένα ταξίδι, μου άνοιξες τα μάτια , με έβαλες να σκεφτώ ότι την Ιθάκη πρέπει να την ψάχνεις όσο ζεις και να παλεύεις  με τους Λαιστρυγόνες και τις σειρήνες , γιατί παντού όπου υπάρχουν άνθρωποι, άσχετο με το χρώμα ,τη μόρφωση και τα πιστεύω τους είναι ένα κομμάτι του εαυτού σου. Κι  όπως μου είπες και το κράτησα μέσα μου σα φυλαχτό «Άλλωστε πως είναι δυνατό να γίνεται λόγος καθημερινά για παγκόσμια δικαιοσύνη και ισότητα , όταν υπάρχει μια διεθνής κοινότητα που δέχεται να ολοκληρώνεται κρυμμένη στο καταφύγιο της τραγικής μοίρας των Αφρικανών , των Ινδιάνων , κι όλων όσων προσπαθούν σήμερα να επιβιώσουν χωρίς τροφή , νερό, στοιχειώδη περίθαλψη και  μόρφωση  κι ας προσπαθούμε να κλωνοποιήσουμε  ανθρώπους για να παράγουμε εργάτες που θα δουλεύουν αγόγγυστα και στρατιώτες που θα σκοτώνονται χωρίς να ξέρουν το γιατί , αλλά που θαναι έτοιμοι να υπερασπίσουν τα δίκια των ισχυρών.
 Με δίδαξες ότι  Η Αειφορία είναι μια επιλογή που εγγυάται πως η ευημερία θα επεκτείνεται στο Μέλλον , έτσι τουλάχιστον λέει η θεωρία.
Για να αντιμετωπιστούν οι ανάγκες του παρόντος χωρίς να υποθηκευτεί η δυνατότητα των επόμενων γενεών να καλύψουν τις δικές τους ανάγκες, η προστασία του περιβάλλοντος και η οικονομική ανάπτυξη πρέπει να αντιμετωπιστούν ως ένα ενιαίο ζήτημα.» Ο παραπάνω ορισμός όπως υιοθετήθηκε στη Συνδιάσκεψη του Ριο ντε Τζανέιρο για το Περιβάλλον και την Ανάπτυξη (1992) βάσει της έκθεσης της Επιτροπής Μπρούτλαντ, μας δίνει να καταλάβουμε πως αντιλαμβάνεται η παγκόσμια κοινότητα τη πολιτική προστασίας περιβάλλοντος στην περίοδο που διανύουμε.
 Η έλευση της παγκοσμιοποίησης, η ολοένα και μεγαλύτερη οικονομική αλληλεξάρτηση μεταξύ των διεθνών δρώντων, η αποδυνάμωση του ρόλου του έθνους-κράτους και η αναβίωση εθνικισμών και φυλετικών συγκρούσεων είναι μόνο μερικές από τις ιδιαιτερότητες του σημερινού «παγκόσμιου χωριού».
 Η περιβαλλοντική κρίση αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι σύγχρονες κοινωνίες της μεταβιομηχανικής περιόδου. Η διατάραξη των αποδεκτών (αέρας, νερό, έδαφος) καθώς και η άσκηση έντονων πιέσεων στους φυσικούς πόρους, δημιουργούν προβλήματα σε πολλά επίπεδα. Το οικολογικό πρόβλημα απειλεί τη συνέχιση μορφών ζωής στον πλανήτη, θέτει σε κίνδυνο τη δημόσια υγεία, υποβαθμίζει την ποιότητα ζωής πολιτών ενώ υπομονεύει διαρκώς τη βιωσιμότητα του οικονομικού συστήματος Η κυριαρχία του βιομηχανικού μοντέλου ανάπτυξης με τη μεγάλη κλίμακα παραγωγής, την υψηλή κατανάλωση προϊόντων και την έλλειψη μηχανισμών αντιρύπανσης είχε σαν αποτέλεσμα τη συσσώρευση ζημιών και κινδύνων τόσο στο φυσικό όσο και στο δομημένο περιβάλλον .
 Ετσι  οδηγούμαστε σε συμπεράσματα , ότι  με την έλευση της παγκοσμιοποίησης , οι κανόνες της ανάπτυξης είναι κοινοί. Ζώντας πλέον σε ένα παγκόσμιο χωριό διαπιστώνουμε ότι μπορεί η επιστήμη και η τεχνολογία να μας έχουν ξεπεράσει , αλλά η ηθική του κέρδους , η αρχή της  επιβολής της ισχύος του ισχυρότερου έχουν παραμείνει αμετάβλητες από την εποχή του χαλκού , του φεουδαρχισμού και ίσως να ζούμε σήμερα μία περίοδο φεουδαρχισμού  όπου η γη πλέον κινδυνεύει να καταστραφεί  από τον ανθρώπινο κατακλυσμό
 Τελικά κατάλαβα  ότι τα παιδιά που δεν γεννήθηκαν ακόμα, οι μελλοντικές γενεές θα κληρονομήσουν ένα κόσμο με φτωχότερα γενετικά, οικολογικά και φυσικά αποθέματα. Οι νέοι άνθρωποι είναι αμφίβολο εάν θα έχουν τις ίδιες δυνατότητες για ανάπτυξη και ευημερία σε σχέση με τις προηγούμενες γενεές.
 Γι΄ αυτό λοιπόν Καπετάνιε μου  να ξέρεις ότι θα έχεις ένα πιστό ναύτη στα ταξίδια σου αυτά που δεν θα τον  νοιάζει να βιράρει τις άγκυρες όποτε του πεις εσύ.
 Άιντε  και καλό κατευόδιο

 Κ.Νταλαχάνης

Με ελαφρώς αλλαγμένη σύνθεση..

Συλλογή Β. Αγγελόπουλου

Κεντρική πλατεία στη Ζάκυνθο Απρίλης 1970

Συλλογή Β. Αγγελόπουλου

Αγγελόπουλος...

Πρίν από λίγες ημέρες βρεθήκε μια ευάριθμη ομάδα συμμαθητών με τις κυρίες τους, στο φιλόξενο σπίτι του συμμαθητή μας Βασίλη Αγγελόπουλου, με την ευκαιρία των εξηκοστών γενεθλίων του, όπου είχαμε την ευκαιρία να ιδωθούμε για λίγο και να σπάσουμε το πέπλο αυτό της θλίψης που μας σκέπασε μετά την απώλεια του Κώστα μας. Ο Βασίλης (για όσους θυμούνται ο επιλεγόμενος και γύφτος, και για το ιστορικό να θυμίσουμε ότι ο αγαπημένος μαθηματικός των λυκειακών μας χρόνων, Βασίλης Κορώνης,  γνήσιο παιδί του λαού και fan του λαϊκού τραγουδιστή της εποχής Μανώλη Αγγελόπουλου του επιλεγόμενου και γύφτου, είχε τη φαεινή ιδέα να βαφτίσει τον συμμαθητή μας «γύφτο», βέβαια το παρατσούκλι δεν του έμεινε μιάς και ο Βασίλης ο δικός μας μακράν απείχε του να μοιάζει με γύφτο), μας υποδέχτηκε λοιπόν με το κοντομάνικο πουκαμισάκι στην ψησταριά του με θερμοκρασία περιβάλλοντος 0 βαθμούς Κελσίου, κάτω από την παγωμένη Πάρνηθα,  προκαλώντας πολλαπλούς συνειρμούς περί την ηλικία μας και την φυσική μας κατάσταση. Βέβαια αυτός και η κυρία Αγγελοπούλου ως Χημικοί ίσως γνωρίζουν κάτι παραπάνω από εμάς τους κοινούς επιστήμονας άλλων ειδικοτήτων και ελπίζουμε να μας το φανερώσουν κάποτε. Εκτός από την εξαιρετική συντροφιά είχαμε την ευκαιρία να  παρακολουθήσουμε και ένα slideshow με την πορεία του συμμαθητή μας στο χρόνο και να καλύψουμε όλα τα κενά που προέκυψαν για όσο καιρό δεν ήμασταν μαζί. Το εξαιρετικά θετικό ήταν ότι η συλλογή των φωτογραφιών της τάξης, εμπλουτίστηκε με νέο υλικό το οποίο θα αναρτηθεί στην πορεία, και διαπιστώσαμε στην πράξη πως ο συμμαθητής μας Βασίλης Αγγελόπουλος εκτός από εξαιρετικός επιστήμονας στην Χημεία είναι και εμπνευσμένος ψήστης στα ποικιλώνυμα κρεατοσκευάσματα, και διαθέτει αίσθηση χιούμορ υψηλού επιπέδου, χαρακτηριστικό της τάξης μας.

Χρόνια πολλά Βασίλη Αγγελόπουλε και να είσαι ευτυχισμένος με την θαυμάσια οικογένειά σου και του χρόνου να σε γιορτάσουμε ακόμα πιο πολλοί…   

Χρόνια πολλά Θόδωρε...

Θεόδωρε Δικόνιμε Μακρή νόμιζες ότι η τάξη ξέχασε πως σήμερα είναι η γιορτή σου; Την πάτησες… Χρόνια πολλά και ευτυχισμένα αγαπημένε μας συμμαθητή, και σε περιμένουμε για να τα κοπανήσουμε και να πούμε ότι μας κατέβει. Να είσαι γερός και η οικογένειά σου να είναι πάντα ευτυχισμένη γιατί είναι η δικιά σου οικογένεια και είσαι κομμάτι της δικής μας οικογένειας..
Χρόνια πολλά συμμαθητή μας και αγαπημένε μας φίλε..
Οι συμμαθητές σου

Καλέ μου φίλε σου γράφω..

Ας γυρίσουμε σελίδα..

Πέρασαν σαράντα ημέρες από τότε που αποχαιρετίσαμε τον αγαπημένο συμμαθητή μας και φίλο τον Κώστα. Η απώλεια οδυνηρή για όλους γιατί δεν ανήκε μόνο στο στενό πυρήνα της τάξης, αλλά ήταν η τάξη, ήταν ο πρώτος που «έφυγε» από το τμήμα μας όπως κι ο Κάντας απ’ το κλασσικό.
  Απορροφημένοι από την ένταση της καθημερινότητας μέσα από τόσα πράγματα που συνέβησαν μέσα σε τόσο λίγο χρόνο και άλλαξαν τόσα πολλά, αποσβολωμένοι οι περισσότεροι για το κατάντημά μας προσπαθούμε να συγκρατήσουμε όσα μπορούμε και βλέπουμε πως τίποτε απ’ όσα ξέραμε κι από ότι νομίζαμε δεδομένα, δεν υπάρχει πια γύρω μας. Ένας ολόκληρος κόσμος αλλάζει κλείνοντας ένα κύκλο που στηρίχτηκε σε μία βιτρίνα, ένα κόσμο που ίσως και να ξιπάστηκε από την εύκολη ζωή, και βρίσκεται να τάχει χαμένα μη μπορώντας να ξεχωρίσει που έγινε το λάθος και ποιος το έκανε.
  Ο καλός μας φίλος πέρασε στο χώρο όπου η εικόνα αρχίζει να ξεθωριάζει όσο ο καιρός περνά και απέμεινε η γενιά μας, η παρέα μας να τη συντηρεί όσο πιο δυνατά μπορεί γιατί σαν λείψουμε και μεις θα ξεθωριάσουν όλα και θα σβηστούν μαζί μας. Έτσι είναι φτιαγμένος ο κόσμος κι έτσι είναι φτιαγμένα τ΄ανθρώπινα. Παλεύουμε όσο πιο πολύ μπορούμε να συγκρατήσουμε εκείνο που μας συγκράτησε και αγωνιζόμαστε με τον χρόνο να απομακρύνουμε την κατάρρευση μέχρι που ξαφνικά βρισκόμαστε απροετοίμαστοι μπροστά στη φύση μικρά κομμάτια της οποίας είμαστε και μεις,αδυνατούμε να καταλάβουμε πως η συμμετοχή μας είναι εφήμερη όπως πραγματικά εφήμερα είναι όλα… Και βρίσκουμε τρόπους να απαλύνουμε το υπαρξιακό μας άγχος το σκληρό αντίδωρο που πληρώνει το είδος μας στο δώρο της νόησης, αναζητώντας διεξόδους. Ο μεγάλος μας όμως δρόμος είναι εκείνος που οδηγεί στο μοίρασμα της αγωνίας αυτής με ανθρώπους έτοιμους να την μοιραστούν είτε από ένστικτο, είτε από πραγματική επιλογή, επιλογή που έχει στέρεο έδαφος τη γνώση αλλά και τα ευγενικότερα από τα αισθήματα που υπάρχουν μέσα μας. Βρίσκουμε έναν ακόμη δρόμο εκείνο που μας δίνει την αυταπάτη πως νικάμε το εφήμερο αφήνοντας πίσω ένα γονιδιακό κομμάτι κι έτσι εγγράφουμε μιά χρονική διαδρομή λίγο διαφορετική από εκείνη που η στενή μας αντίληψη καταλαβαίνει. Ας είναι όμως.  
  Παρασύρθηκα λίγο στα σκοτεινά μονοπάτια της πραγματικής μας ζωής και της υπαρξιακής μας μελαγχολίας καθώς με τον Κώστα θυμηθήκαμε όλοι μας πως ο κύκλος που άνοιξε πολλά χρόνια πριν αρχίζει σιγά σιγά να κλείνει. Πέρασε λοιπόν λίγος χρόνος αλλά και πολύς συνάμα από τότε που η φυσαρμόνικα σίγησε. Πέρασε πολύς καιρός από τότε που η συγκυρία μας έφερε στον ίδιο χώρο στον ίδιο δρόμο. Πέρασε λίγος καιρός που η συντροφιά της έκτης του 70 έγινε φτωχότερη σε αγάπη, σε μουσική, σε χιούμορ, σε ζωντάνια, κι όλες αυτές οι μικρές πινελιές στη ζωγραφιά της ανάμνησης ανακατεμένες μ’ ένα δάκρυ που σχηματίσθηκε στην άκρη του ματιού είναι ο φίλος και συμμαθητής μου. Η μορφή του τοποθετήθηκε εδώ δίπλα μας ανάμεσά μας όπως πάντα θα είναι.
  Με την πάροδο των ημερών αυτών η σελίδα μας χωρίς να αλλάξει, θα συνεχίσει να είναι το σημείο επαφής μας να μας ενημερώνει και να μας βοηθά να προγραμματίζουμε τον κοινό μας δρόμο. Ψηλά το κεφάλι συμμαθητές κι ας θυμηθούμε κείνους τους στίχους που εκείνα τα χρόνια οι φιλόλογοι μας μάθαιναν:

 «χαρές και πλούτη και βασίλεια τι κι αν χαθούν, όταν στητή κι ολόρθη μένει η ψυχή»

Α.Λιάπης