Ας γυρίσουμε σελίδα..

Πέρασαν σαράντα ημέρες από τότε που αποχαιρετίσαμε τον αγαπημένο συμμαθητή μας και φίλο τον Κώστα. Η απώλεια οδυνηρή για όλους γιατί δεν ανήκε μόνο στο στενό πυρήνα της τάξης, αλλά ήταν η τάξη, ήταν ο πρώτος που «έφυγε» από το τμήμα μας όπως κι ο Κάντας απ’ το κλασσικό.
  Απορροφημένοι από την ένταση της καθημερινότητας μέσα από τόσα πράγματα που συνέβησαν μέσα σε τόσο λίγο χρόνο και άλλαξαν τόσα πολλά, αποσβολωμένοι οι περισσότεροι για το κατάντημά μας προσπαθούμε να συγκρατήσουμε όσα μπορούμε και βλέπουμε πως τίποτε απ’ όσα ξέραμε κι από ότι νομίζαμε δεδομένα, δεν υπάρχει πια γύρω μας. Ένας ολόκληρος κόσμος αλλάζει κλείνοντας ένα κύκλο που στηρίχτηκε σε μία βιτρίνα, ένα κόσμο που ίσως και να ξιπάστηκε από την εύκολη ζωή, και βρίσκεται να τάχει χαμένα μη μπορώντας να ξεχωρίσει που έγινε το λάθος και ποιος το έκανε.
  Ο καλός μας φίλος πέρασε στο χώρο όπου η εικόνα αρχίζει να ξεθωριάζει όσο ο καιρός περνά και απέμεινε η γενιά μας, η παρέα μας να τη συντηρεί όσο πιο δυνατά μπορεί γιατί σαν λείψουμε και μεις θα ξεθωριάσουν όλα και θα σβηστούν μαζί μας. Έτσι είναι φτιαγμένος ο κόσμος κι έτσι είναι φτιαγμένα τ΄ανθρώπινα. Παλεύουμε όσο πιο πολύ μπορούμε να συγκρατήσουμε εκείνο που μας συγκράτησε και αγωνιζόμαστε με τον χρόνο να απομακρύνουμε την κατάρρευση μέχρι που ξαφνικά βρισκόμαστε απροετοίμαστοι μπροστά στη φύση μικρά κομμάτια της οποίας είμαστε και μεις,αδυνατούμε να καταλάβουμε πως η συμμετοχή μας είναι εφήμερη όπως πραγματικά εφήμερα είναι όλα… Και βρίσκουμε τρόπους να απαλύνουμε το υπαρξιακό μας άγχος το σκληρό αντίδωρο που πληρώνει το είδος μας στο δώρο της νόησης, αναζητώντας διεξόδους. Ο μεγάλος μας όμως δρόμος είναι εκείνος που οδηγεί στο μοίρασμα της αγωνίας αυτής με ανθρώπους έτοιμους να την μοιραστούν είτε από ένστικτο, είτε από πραγματική επιλογή, επιλογή που έχει στέρεο έδαφος τη γνώση αλλά και τα ευγενικότερα από τα αισθήματα που υπάρχουν μέσα μας. Βρίσκουμε έναν ακόμη δρόμο εκείνο που μας δίνει την αυταπάτη πως νικάμε το εφήμερο αφήνοντας πίσω ένα γονιδιακό κομμάτι κι έτσι εγγράφουμε μιά χρονική διαδρομή λίγο διαφορετική από εκείνη που η στενή μας αντίληψη καταλαβαίνει. Ας είναι όμως.  
  Παρασύρθηκα λίγο στα σκοτεινά μονοπάτια της πραγματικής μας ζωής και της υπαρξιακής μας μελαγχολίας καθώς με τον Κώστα θυμηθήκαμε όλοι μας πως ο κύκλος που άνοιξε πολλά χρόνια πριν αρχίζει σιγά σιγά να κλείνει. Πέρασε λοιπόν λίγος χρόνος αλλά και πολύς συνάμα από τότε που η φυσαρμόνικα σίγησε. Πέρασε πολύς καιρός από τότε που η συγκυρία μας έφερε στον ίδιο χώρο στον ίδιο δρόμο. Πέρασε λίγος καιρός που η συντροφιά της έκτης του 70 έγινε φτωχότερη σε αγάπη, σε μουσική, σε χιούμορ, σε ζωντάνια, κι όλες αυτές οι μικρές πινελιές στη ζωγραφιά της ανάμνησης ανακατεμένες μ’ ένα δάκρυ που σχηματίσθηκε στην άκρη του ματιού είναι ο φίλος και συμμαθητής μου. Η μορφή του τοποθετήθηκε εδώ δίπλα μας ανάμεσά μας όπως πάντα θα είναι.
  Με την πάροδο των ημερών αυτών η σελίδα μας χωρίς να αλλάξει, θα συνεχίσει να είναι το σημείο επαφής μας να μας ενημερώνει και να μας βοηθά να προγραμματίζουμε τον κοινό μας δρόμο. Ψηλά το κεφάλι συμμαθητές κι ας θυμηθούμε κείνους τους στίχους που εκείνα τα χρόνια οι φιλόλογοι μας μάθαιναν:

 «χαρές και πλούτη και βασίλεια τι κι αν χαθούν, όταν στητή κι ολόρθη μένει η ψυχή»

Α.Λιάπης