Ομιλία Κ. Νταλαχάνη στο Πάντειο, για τα 10 χρόνια λειτουργίας του Ε.Κ.Ε.Π.Ε.Κ.

 Πάνε 10 χρόνια  πια που καθόμουνα στην παραλία με ένα φίλο και με προσκάλεσε να πάμε ταξίδι τον  γύρο του κόσμου.
Στην αρχή το είδα με επιφύλαξη , τι θέλω τώρα εγώ είπα μέσα μου να τρέχω εκεί κάτω, δεν κάθομαι στην ηρεμία μου ; Το σκέφτηκα και το κουβέντιασα με κάποιο δικό μου άτομο . Μόλις τα άκουσε, τρελός είσαι μου λέει , ξεκίνα κι εγώ θα περιμένω να  με ταξιδεύεις κι εμένα  μαζί σου.
 Έτσι με καπετάνιο και καθοδηγητή μας τον Γρηγόρη τον Τσάλτα και  ναύτες, εμάς, μπαρκάραμε  Ταξιδέψαμε μέχρι τη  Γη του Πυρός, τις παραλίες της Κόπα Καμπάνα , περιπλανηθήκαμε μέσα στα δάση του Αμαζονίου  , σκαρφαλώσαμε στις Άνδεις , βουτήξαμε στα ονειρικά νερά της Καραϊβικής και του Ακαπούλκο , αφουγκραστήκαμε τον καημό των ινδιάνων του Περού , της Χιλής , του Αμαζονίου , του Μεξικού . Κλάψαμε μαζί τους γιατί κάποιοι χιλιάδες μίλια μακριά , θέλοντας το καλό τους , τους στέρησαν το δικαίωμα να ζήσουν στη γη των προγόνων τους , με τον τρόπο που τους δίδαξαν οι πατεράδες τους.  Ήθελαν λέει να τους εκπολιτίσουν και μαζεύτηκαν στο Ρίο , στο Κιότο ,στο Γιοχάνεσμπουργκ και χύσανε κροκοδείλια δάκρυα , επάνω στα σώματα που ασελγούσανε , εν ονόματι της προόδου και της αειφορίας.
 Μίλησαν για την αρχή της ισότητας και της συνευθύνης, για την κατανομή των βαρών για την αντιμετώπιση των προβλημάτων που προκαλούν στο περιβάλλον κι ενώ θα έπρεπε να λάβουν υπόψη τους τόσο  το μερίδιο της ευθύνης τους , όσο και τις δυνατότητες κάθε πλευράς να συμμετάσχει στην επίλυση τους , κλείσανε τα μάτια κι είπανε , άντε  τώρα που θα βγάλουμε λιγότερα κέρδη για κάποιους Ινδιάνους, εμείς εκεί που μένουν αυτοί θα φτιάξουμε γήπεδα γκολφ , θα ανοίξουμε τρύπες γιατί εκεί έχει πετρέλαιο.
 Είδα κι άκουσα τόσα , που με έκαναν να σκεφτώ  ότι τόσα χρόνια είχα αράξει στη νιρβάνα του καναπέ μου,  και βρώμιζα το περιβάλλον, γιατί νόμιζα ότι είμαι μακριά από τον Αμαζόνιο, βρε αδερφέ τι με νοιάζει εμένα αν εκεί κόψανε μερικά δέντρα για να έχω χαρτί υγείας εγώ και όμορφους καναπέδες.
 Ε λοιπόν καπετάνιε μου , σε ευχαριστώ , δε με πήρες απλά σε ένα ταξίδι, μου άνοιξες τα μάτια , με έβαλες να σκεφτώ ότι την Ιθάκη πρέπει να την ψάχνεις όσο ζεις και να παλεύεις  με τους Λαιστρυγόνες και τις σειρήνες , γιατί παντού όπου υπάρχουν άνθρωποι, άσχετο με το χρώμα ,τη μόρφωση και τα πιστεύω τους είναι ένα κομμάτι του εαυτού σου. Κι  όπως μου είπες και το κράτησα μέσα μου σα φυλαχτό «Άλλωστε πως είναι δυνατό να γίνεται λόγος καθημερινά για παγκόσμια δικαιοσύνη και ισότητα , όταν υπάρχει μια διεθνής κοινότητα που δέχεται να ολοκληρώνεται κρυμμένη στο καταφύγιο της τραγικής μοίρας των Αφρικανών , των Ινδιάνων , κι όλων όσων προσπαθούν σήμερα να επιβιώσουν χωρίς τροφή , νερό, στοιχειώδη περίθαλψη και  μόρφωση  κι ας προσπαθούμε να κλωνοποιήσουμε  ανθρώπους για να παράγουμε εργάτες που θα δουλεύουν αγόγγυστα και στρατιώτες που θα σκοτώνονται χωρίς να ξέρουν το γιατί , αλλά που θαναι έτοιμοι να υπερασπίσουν τα δίκια των ισχυρών.
 Με δίδαξες ότι  Η Αειφορία είναι μια επιλογή που εγγυάται πως η ευημερία θα επεκτείνεται στο Μέλλον , έτσι τουλάχιστον λέει η θεωρία.
Για να αντιμετωπιστούν οι ανάγκες του παρόντος χωρίς να υποθηκευτεί η δυνατότητα των επόμενων γενεών να καλύψουν τις δικές τους ανάγκες, η προστασία του περιβάλλοντος και η οικονομική ανάπτυξη πρέπει να αντιμετωπιστούν ως ένα ενιαίο ζήτημα.» Ο παραπάνω ορισμός όπως υιοθετήθηκε στη Συνδιάσκεψη του Ριο ντε Τζανέιρο για το Περιβάλλον και την Ανάπτυξη (1992) βάσει της έκθεσης της Επιτροπής Μπρούτλαντ, μας δίνει να καταλάβουμε πως αντιλαμβάνεται η παγκόσμια κοινότητα τη πολιτική προστασίας περιβάλλοντος στην περίοδο που διανύουμε.
 Η έλευση της παγκοσμιοποίησης, η ολοένα και μεγαλύτερη οικονομική αλληλεξάρτηση μεταξύ των διεθνών δρώντων, η αποδυνάμωση του ρόλου του έθνους-κράτους και η αναβίωση εθνικισμών και φυλετικών συγκρούσεων είναι μόνο μερικές από τις ιδιαιτερότητες του σημερινού «παγκόσμιου χωριού».
 Η περιβαλλοντική κρίση αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι σύγχρονες κοινωνίες της μεταβιομηχανικής περιόδου. Η διατάραξη των αποδεκτών (αέρας, νερό, έδαφος) καθώς και η άσκηση έντονων πιέσεων στους φυσικούς πόρους, δημιουργούν προβλήματα σε πολλά επίπεδα. Το οικολογικό πρόβλημα απειλεί τη συνέχιση μορφών ζωής στον πλανήτη, θέτει σε κίνδυνο τη δημόσια υγεία, υποβαθμίζει την ποιότητα ζωής πολιτών ενώ υπομονεύει διαρκώς τη βιωσιμότητα του οικονομικού συστήματος Η κυριαρχία του βιομηχανικού μοντέλου ανάπτυξης με τη μεγάλη κλίμακα παραγωγής, την υψηλή κατανάλωση προϊόντων και την έλλειψη μηχανισμών αντιρύπανσης είχε σαν αποτέλεσμα τη συσσώρευση ζημιών και κινδύνων τόσο στο φυσικό όσο και στο δομημένο περιβάλλον .
 Ετσι  οδηγούμαστε σε συμπεράσματα , ότι  με την έλευση της παγκοσμιοποίησης , οι κανόνες της ανάπτυξης είναι κοινοί. Ζώντας πλέον σε ένα παγκόσμιο χωριό διαπιστώνουμε ότι μπορεί η επιστήμη και η τεχνολογία να μας έχουν ξεπεράσει , αλλά η ηθική του κέρδους , η αρχή της  επιβολής της ισχύος του ισχυρότερου έχουν παραμείνει αμετάβλητες από την εποχή του χαλκού , του φεουδαρχισμού και ίσως να ζούμε σήμερα μία περίοδο φεουδαρχισμού  όπου η γη πλέον κινδυνεύει να καταστραφεί  από τον ανθρώπινο κατακλυσμό
 Τελικά κατάλαβα  ότι τα παιδιά που δεν γεννήθηκαν ακόμα, οι μελλοντικές γενεές θα κληρονομήσουν ένα κόσμο με φτωχότερα γενετικά, οικολογικά και φυσικά αποθέματα. Οι νέοι άνθρωποι είναι αμφίβολο εάν θα έχουν τις ίδιες δυνατότητες για ανάπτυξη και ευημερία σε σχέση με τις προηγούμενες γενεές.
 Γι΄ αυτό λοιπόν Καπετάνιε μου  να ξέρεις ότι θα έχεις ένα πιστό ναύτη στα ταξίδια σου αυτά που δεν θα τον  νοιάζει να βιράρει τις άγκυρες όποτε του πεις εσύ.
 Άιντε  και καλό κατευόδιο

 Κ.Νταλαχάνης