Ενας χρόνος...

Ένας χρόνος δεν δείχνει να είναι τόσο μεγάλο χρονικό μέγεθος στην καθημερινότητα μας, είναι όμως απροσμέτρητο όταν συναντιόμαστε για να θυμηθούμε πως ένα χρόνο πριν ο Κώστας υποκλίθηκε για τελευταία φορά στο κοινό του, κι έσπευσε πρώτος απ’ όλους μας να κάνει τη μεγάλη την αιώνια εκδρομή του, συντροφιά με την κιθάρα του παίρνοντας μαζί του μόνο γλυκές αναμνήσεις και αγάπη, πολλή αγάπη, απ’ τα παιδιά του, την Ελένη, την οικογένεια του, τους φίλους του, τους συμμαθητές του, τους ανθρώπους που μοιράστηκαν τις αγωνίες τους φόβους τις ελπίδες, και πορεύτηκαν μαζί του στο μεγάλο, το όμορφο αλλά και σύντομο ταξίδι που οι Καπεταναίοι μόνο ξέρουν να ταξιδεύουν. Κι όλα αυτά τα χρόνια που εμείς οι στεριανοί βλέπαμε τον ταξιδευτή να παλεύει με τα ζόρια του καιρού εκείνα που δείχνουν πως είναι ευκολότερα από τα ζόρια τα καθημερινά κι ας μην είναι πάντα έτσι, και στο τέλος να επιστρέφει στο λιμάνι του. Μια μικρή τόσο μικρή ζήλεια έβγαινε από μέσα μας κι ας μην ήμασταν αληθινά άξιοι για τέτοια ταξίδια.

Κι ότι είχες να μας πεις μας το έλεγες με την κιθάρα σου, με τη φυσαρμόνικα με την Αλκυόνα σου, πως αλλιώς θα μπορούσες άραγε να ονοματίσεις ότι περισσότερο αγαπούσες από το θαλασσοπούλι που είχε το θεϊκό ανάθεμα κι έψαχνε τις λίγες χειμωνιάτικες καλοσύνες που η θεϊκή λύπηση του χάρισε για να φτιάσει τη φωλιά του, και μεις οι θνητοί τις ονοματίσαμε Αλκυονίδες, κι από τότε είναι οι μέρες εκείνες που συμβολίζουν τις λίγες «απάνεμες» ώρες της ζωής μας.

Αιώνιε φίλε Κώστα, ήταν το 1966, όταν η σύμπτυξη των τεσσάρων τμημάτων της πρώτης Γυμνασίου σε τρία στη δευτέρα Γυμνασίου, μιας και κάμποσοι συμμαθητές παρέμειναν άλλη μια χρονιά στην ίδια τάξη, μας έφερε στο ίδιο τμήμα. Το θρανίο σου ήταν πίσω απ’ τη μέση κι ούτε θυμάμαι ποιος καθόταν δίπλα σου, ίσως να κάθονταν κι όλοι οι συμμαθητές. Και ήταν η σχολική εκδρομή που μάθαμε κι εμείς οι υπόλοιποι πως είχαμε δίπλα μας εκτός από το καλό μας συμμαθητή κι ένα καλλιτέχνη από κείνους που γρήγορα γίνονται σημείο αναφοράς.

Πέρασαν χρόνια, η αποφοίτηση μας απ’ την Εκτη πρακτικού την αρχή του καλοκαιριού το μακρινό 1970, σήμανε για όλους μας την αρχή της καινούργιας μας ζωής εκείνης που έμελε να είναι η αρχή και η συνέχεια εκείνου που πιστέψαμε, εκείνου που λιγότερο ή περισσότερο καταφέραμε. Οι δρόμοι μας χώρισαν, οι διαδρομές μας τόσο διαφορετικές, οι ψυχές μας όμως πάντα μαζί, έτσι που σαν συναντούσαμε κάποιον απ’ όλους μας με λαχτάρα ζητάγαμε να μάθουμε για τους υπόλοιπους, βλέπεις εκείνο που μας ταίριαξε ήταν ακατάλυτο στα χρόνια που πέρναγαν. Και ξανασμίξαμε μετά από τόσα πολλά χρόνια ανταποκρινόμενοι στο κάλεσμα της νέας ηλεκτρονικής εποχής και συνεχίσαμε από κει που είχαμε σταματήσει.

Ηταν όμορφα το καλοκαίρι που ήρθαμε στο “ Cotton Club” και ξαναενώσαμε τις φωνές μας τώρα που μετρούσαμε αρκετές δεκάδες χρόνων στην πλάτη μας, και νοιώσαμε όπως τότε.. Κι ύστερα στη Σύρο στην συνάντηση που είχαμε όταν η παντρεύτηκε η κόρη του Γιώργου, τότε που περάσαμε τα χέρια μας στους ώμους κι αγκαλιαστήκαμε όπως στην μεγάλη «μικρή μας» εκδρομή τον Απρίλη του 70, και μας τραγούδησες πως «χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια, μόνο τρόπο να κοιτάνε». Είναι η συγκίνηση φίλε που δεν αφήνει να συνεχίσω, άλλωστε τι νόημα έχει να γράφουμε, μήπως τα συναισθήματα μπορούν να τα ζωγραφίσουν οι λέξεις; Ο Ζορμπάς δεν μπορούσε να τα πει και αποφάσισε να τα χορέψει, εσύ τα τραγούδαγες, εμείς σε ακούγαμε…

Παρότι δεν μπόρεσα να βρεθώ ανάμεσα σας σήμερα, ήμουν εκεί. Ο καλός μου συμμαθητής των εφηβικών χρόνων ποτέ δεν έπαψε να είναι ζωντανός, και θα είναι όσο και μεις θα ζούμε, άλλωστε κανείς δεν φεύγει μέχρι να φύγουν όλοι όσοι με αγάπη τον θυμούνται. Σίγουρα την τελευταία χρονιά απ’ τη γειτονιά των αγγέλων όπου βρίσκεσαι, και μόλις προλίγο ήρθε συντροφιά σου ο πνευματικός ταξιδευτής ο βαρύτονος της χορωδίας, ο Σκουτέλης, βλέπεις και συ με αγωνία τις δύσκολες μέρες μας, και τα δάχτυλα θα έχουν σταματήσει στο τάστο της κιθάρας σου, κι η ανάσα σου θα έχει σταματήσει στην άκρη της φυσαρμόνικας, όμως καπετάνιε θα το παλέψουμε όπως εσύ στα αγριεμένα κύματα στους Βισκαϊκούς της γης , και θα βρούμε κάποια στιγμή λιμάνι.

Πέρασε ένας χρόνος που ο Κώστας σταμάτησε να τραγουδάει, όμως το τραγούδι του μας συντροφεύει και θα ακούγεται πάντα όταν τα ζόρια μας σφίγγουν από παντού.

Φίλε είσαι πάντα μαζί μας…

α.λ.