Λένε
πως υπάρχουν σπάνιοι άνθρωποι, που γεννιούνται μια φορά στα εκατό χρόνια – σαν
εσένα.
Και
είναι, λένε, στ’ αλήθεια τυχεροί όσοι είχαν την ευλογία να ζήσουν από κοντά
έναν τέτοιον άνθρωπο – όπως εμείς εσένα, που σε ξέραμε από τις πρώτες τάξεις
του 93ου Δημοτικού Σχολείου μέχρι την 6η Γυμνασίου του
ΣΤ’ Γυμνασίου Αρρένων Αθηνών.
Εσένα
, που από μικρό παιδί, είχες το χάρισμα της Πίστης.
Εσένα
που ενώ ήθελες να γίνεις ιερομόναχος, αποφάσισες τελικά να γίνεις ο μαχητής της
ζωής – που ήξερες να δίνεις μάχες όρθιος, από τον Άμβωνα της Ρώσικης Εκκλησίας
ίσαμε τις μικρότητες της ευτέλειας, που δε φοβόσουν καμιάς «κόλασης τη μάχη»,
όπως ο ίδιος έλεγες, πολεμιστής σε μάχες για τις μεγάλες αξίες και τα ιδανικά
της Ανθρωπιάς και της Αξιοπρέπειας.
Εσένα
που αθόρυβα και χωρίς τυμπανοκρουσίες διακόνησες επάξια τον ανθρώπινο πόνο στην
πιο οδυνηρή του ένταση.
Εσένα,
τον καταδεκτικό Ιερέα-Δάσκαλο που δεν
έμενε μονάχα στις εκτενείς αναλύσεις και τις πλατιές θεωρίες, αλλά τις έκανε
πράξη στην καθημερινή ζωή του, που ήταν έτοιμος να ακούσει τον καθένα, ήρεμος
και υπομονετικός, να του αφιερώσει το χρόνο του και να του εξηγήσει, να τον διαφωτίσει
και να τον εμπνεύσει, χωρίς να λογαριάζει το μορφωτικό επίπεδο του άλλου, την
καταγωγή του ή την κοινωνική του θέση.
Εσένα,
το κυπαρίσσι του ήθους – που έζησες μια ζωή στο πρώτο πληθυντικό, στο «εμείς»,
που ήξερες να πηγαίνεις κόντρα στο ρεύμα και να κρατάς αποστάσεις από
πολυθρόνες, τιμές, δόξες κι αξιώματα και να προτιμάς να μένεις αφανής, σεμνός,
ακέραιος και φιλικός, με μια καρδιά ανοιχτή για όλους και ένα καθάριο βλέμμα
δυο γαλανών ωκεανών αγάπης, κατανόησης και συμπόνιας.
Όσο
μας πλούτιζες τόσα χρόνια, τόσο νιώθουμε τώρα ότι φτωχαίνουμε και πλέον
πενθούμε περισσότερο για την παγωνιά που έφερε στη ζωή μας το απόγευμα του
Σαββάτου 5/1/2013.
Όσο
περήφανοι είμαστε που υπήρξες για μας Σύζυγος, Πατέρας, Παππούς, Αδερφός, Συγγενής,
Δάσκαλος, Φίλος, τόσο αποζητούμε τώρα δυο στάλες χρόνου ακόμη, για να σου
αποδώσουμε την ελάχιστη ευγνωμοσύνη για εκείνα που μας δίδαξες με τη βαθειά σου
αφήγηση και με το παράδειγμά σου.
Τώρα
που εσύ βαδίζεις πάνω στις ηλιαχτίδες προς το Φως, αληθινά λεύτερος, αξιοπρεπής και λεβέντης που πάντοτε ήσουν, το
κενό που αφήνει ό θάνατός σου είναι δυσαναπλήρωτο.
Μαζί
με όλα τα πιο πάνω, θα μας λείψει και το αστείρευτο χιούμορ σου, όπως το
αμίμητο που είπες το 1991 : «… 5 παιδιά, 5 by pass …», διακωμωδώντας
την σοβαρότατη εγχείρηση καρδιάς που είχες κάνει.
Καλό
δρόμο Πατέρα Γεώργιε, Αγαπημένε μας Γιώργο!
Νίκος Κοκκινάκης
Εμαθα λίγο καθυστερημένα το οδυνηρό συμβάν και έφερα στο νου το ψηλόσωμο με τα κόκκινα μάγουλα και τα ανοιχτόχρωμα μαλιά χοντρούλη συμμαθητή στο αμφιθέατρο του Εκτου στο υπόγειο όπου μας είχε μαζεμένους ο Λαϊνάς στο σχηματισμό της πρώτης χορωδίας του Γυμνασίου και μας έκανε τα πρώτα εισαγωγικά, ξεχώριζε ο Σκουτέλης με την δυνατή, σωστή, μελωδική φωνή του, ο βαρύτονος της χορωδίας,θα ήταν δευτέρα ή τρίτη γυμνασίου το πολύ μακρινό 66, ή 67 αμυδρά θυμάμαι το χρόνο, έντονα όμως τον Γιώργο..
ΑπάντησηΔιαγραφήΘερμά συλληπητήρια στην οικογένεια του συμμαθητή μας κι ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα τον σκεπάσει.
Πήραμε το παρακάτω μήνυμα από τον Παναγιώτη Μήλα (ΣΤ' Γυμνάσιο 1964):
ΑπάντησηΔιαγραφή"Απίθανη ταχύτητα στην ενημέρωση. Να είστε όλοι καλά, παιδιά. Και να θυμόμαστε τον Γιώργο που εμείς οι παλιότεροι τον γνωρίσαμε από τότε που πήγαινε στο Δημοτικό και είχε το παρατσούκλι "προγάστορας". Παρατσούκλι που του είχε δώσει ο αρχιμανδρίτης Σπυρίδων Σγουρόπουλος
στον Ιερό Ναό του Αγίου Παντελεήμονα Ιλισσού. Εκεί που είχε την τετράφωνη χορωδία ο γαμπρός του Γιώργου, ο Γρηγόρης Κορωναίος, πατέρας του διάσημου τενόρου Αντώνη Κορωναίου.
Αυτά τα λίγα στη μνήμη του..."
Τα τελευταία χρόνια είχα διαλέξει να πηγαίνω, κάθε χρόνο τη Μ. Πέμπτη, στη Ρώσικη Εκκλησία, όπου η μυσταγωγία του Θείου Δράματος άγγιζε πραγματικά τις ψυχές των ανθρώπων. Στυλοβάτης ο π. Γεώργιος με τη δυνατή αλλά μελίρρυτη φωνή του, μια χορωδία αγγέλων και χαμηλό φως των κεριών. Το Γιώργο τον ήξερα από το σχολείο και τη γειτονιά - τον π. Γεώργιο από τις μυσταγωγικές λειτουργίες στην εκκλησία και τη βοήθειά του στην κάθαρση της ψυχής μας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλό σου Ταξείδι!!!
Κι' εκεί που πας, σε παρακαλώ, φρόντισε και τους συμμαθητές και τις συμμαθήτριές μας, που όλοι μαζί φύγατε τόσο νωρίς....
Μαρία (ΙΒ΄ Θηλέων 1971)
Από τα λίγα που είπαμε πριν 2 χρόνια με τον Παπα Γιώργη, κατάλαβα ότι επρόκειτο για μια σημαντική πνευματική προσωπικότητα. Το τονίζω αυτό ενθυμούμενος ότι στο σχολείο δεν ήταν απο τους καλύτερους μαθητές, για να αποδειχθεί για πολλοστή φορά (μιλώντας μετά λόγου γνώσεως ως εκπαιδευτικός) η μεγάλη απόσταση που χωρίζει τις μαθητικές μας επιδόσεις, από τις επιδόσεις μας στην πραγματική ζωή.
ΑπάντησηΔιαγραφή