Φωτό από το φερυ στη Κυλλήνη
Με έξαψη και ενθουσιασμό μπήκαμε όλοι στο πούλμαν και ξεκινήσαμε. Η θρυλική εκδρομή άρχισε.
Από τη διαδρομή μέχρι την Κυλλήνη δεν θυμάμαι τίποτε. Θες η έξαψη, θες η αίσθηση ότι επιτέλους το όνειρο γινόταν πραγματικότητα, στη μνήμη μου υπάρχει ένα κενό, λες και κάναμε τη διαδρομή σε κλάσμα δευτερολέπτου.
Τέλος πάντων φτάσαμε στην Κυλλήνη. Στην προβλήτα πολλά πούλμαν. Ήταν παιδιά από τη Βαρβάκειο σχολή και από κάποιο γυμνάσιο θηλέων της Ν. Φιλαδέλφειας. Πλημμύρισε το φερυμποτ με νιάτα και ξεγνοιασιά. Αν η λίμπιντο είχε βάρος το πλοίο θα βυθιζόταν. Οι γαμπροί ανασκουμπώθηκαν. Να οι χτένες, να οι μπριλκριμ, να φτιάξιμο οι φράντζες που επιμελημένα κρύβαμε από τους καθηγητές.
- Που πάτε κορίτσια;
- Στη Ζάκυνθο.
- Ωραία, και εμείς εκεί πάμε (λες και υπήρχε περίπτωση να πηγαίνουμε αλλού).
Η φαντασία άρχισε να φουντώνει. Όλοι έκαναν τους λογαριασμούς τους. Ποιος ξέρει τι νύχτα μας περίμενε.
Φτάνουμε στην Ζάκυνθο. Με φωνάζει ο Μαλαξιανάκης και μου λέει
- Παιδί μου σε ποιο ξενοδοχείο έχετε κλείσει;
Μου κόπηκαν τα γόνατα. Έφτασε η Δευτέρα παρουσία.
- Μια στιγμή κύριε καθηγητά να πάω στην Τουριστική Αστυνομία γιατί εγώ με αυτούς μίλησα.
Τρέχω. Πάω στην Τουριστική Αστυνομία (μαζί μου πρέπει να είχε έλθει και κάποιος άλλος αλλά δεν θυμάμαι ποιος μάλλον ο Καλόσακας ή ο Μώτος)…
- Σώστε με. Έτσι κι έτσι.
- Ρε παιδί μου τέτοια ώρα, τι να σου κάνουμε. Βουλιάζει το νησί από τους εκδρομείς. Τέλος πάντων πόσοι είσαστε;
- Σαράντα πέντε και τέσσερες καθηγητές.
- Τι;!!!!!!!!!!!!!!! Τρελός θα είσαι.
Ευτυχώς ο υπαστυνόμος κατάλαβε την απελπισία μου (ίσως να φοβήθηκε μήπως λιποθυμήσω μες το γραφείο) και άρχισε τα τηλέφωνα. Σε λίγη ώρα μας είχε βολέψει. Λίγους εδώ, λίγους εκεί, ακόμα και σε σπίτια κοιμήθηκαν μερικοί. Τώρα θα καταλάβατε γιατί ενώ όλα τα άλλα σχολεία κοιμήθηκαν οργανωμένα, εμείς διασκορπιστήκαμε σε όλη την πόλη.
Γυρίζω πίσω στον Μαλεξιανάκη.
- Κύριε καθηγητά έγινε κάποιο λάθος με τις κρατήσεις και δεν θα είμαστε όλοι μαζί. Σε λίγο θα έλθουν να μας οδηγήσουν στα δωμάτια.
Πράγματι σε λίγο άρχισαν να καταφθάνουν διάφοροι και να μας λένε
- Εγώ μπορώ να πάρω δέκα άτομα.
- Εγώ μπορώ να πάρω οκτώ άτομα.
Ο Μαλαξιανάκης πρέπει να κατάλαβε τι είχε γίνει. Γέλασε με το μισοπόνηρο ύφος που είχε, κούνησε το κεφάλι αλλά δεν είπε τίποτε (ας είναι καλά εκεί που βρίσκεται).
Γ.Κ.
Γιώργο, να κάνω μιά δοκιμή απουσιολόγου, διόρθωσέ με, από ΄δεξιά στη φωτογραφία,όρθιοι, ο Πέτρος ο Μωράτης, ο Θόδωρος ο Δικόνιμος, ο Κώστας ο Μούτσιος,ο Γιάννης ο Ηλιάδης, ο Μάκης ο Κοψίδης, από πάνω του ο Γιώργος ο Δογάνης; ο Αρτέμης Χατζηαρτεμίου, ο Βασίλης ο Αγγελόπουλος, ο Κωνσταντόπουλος, ο Πιπεράκης, ο Λιάπης, ο Μώτος, ο Τζαφάς, ο Τσουρακάκης, στην άκρη; αυτός που κρύβει τους κάτω και τον μουτζώνουν ; ο Κουλαϊδής, ο Καπομπασόπουλος με το καπέλο,δίπλα του ο Αντώνης ο Αθανασόπουλος, πιό δίπλα ο Βασίλης ο Δημητρόπουλος, εσύ νομίζω μουτζώνεις, κρύβεις λίγο τον Αγαλιανό, μου λείπουν οι άλλοι τρείς... Συνέχισε
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπόστολε
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ καλά τα πήγες. Αυτός που τρέχει και τον μουτζώνουν είναι ο Πλεξουσάκης. Το παιδί στην άκρη αριστερά όρθιο με την άσπρη ζακέτα δεν θυμάμαι το όνομά του. έχω την αίσθηση(είμαι μένταλιστ) ότι το επώνυμό του τελείωνε σε ....άτος, όχι Κοσμάτος ούτε Πετράτος.
Δίπλα μου πρέπει να είναι ο Μέξης.
Στους καθηγητές πρέπει να προσθέσουμε τον Λάιο Γυμναστής. Και ο Πρίαμος ήταν Παπαϊωάνου
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ συμμαθητής με τη ζακέτα την άσπρη μήπως είναι ο Σάββας;
ΑπάντησηΔιαγραφή