Το καλοκαίρι του ‘69 στην Ελλάδα δεν είχαμε πάρει χαμπάρι πως στην άλλη άκρη του Ειρηνικού, σε εκείνη τη φάρμα κοντά στη Νέα Υόρκη, διεξαγόταν αυτό που αργότερα έγινε μύθος, η συναυλία του Woodstock. Στο χωριό τότε δεν υπήρχε τηλεόραση, ούτε καν ηλεκτρικό ρεύμα. Στα ραδιόφωνα με μπαταρίες των καφενείων, άκουγες στην καλύτερη περίπτωση τους λυγμούς του Καζαντζίδη και στην χειρότερη τα ανακοινωθέντα της χούντας. Έπρεπε να περάσει ένας χρόνος για να πάρουμε χαμπάρι.
Πρέπει να ήταν Νοέμβριος του ‘70, όταν από στόμα σε στόμα κυκλοφόρησε στην Αθήνα η είδηση σαν αστραπή. Θα προβαλλόταν σε επίσημη πανηγυρική πρεμιέρα στην Ελλάδα η ταινία Woodstock, μια Κυριακή πρωί στον κινηματογράφο Παλλάς της Βουκουρεστίου και μάλιστα με δωρεάν είσοδο. Μαζευτήκαμε όλη η παρέα. Θυμάμαι τον Αντριανό Εμπειρίκο και τον Παναγιώτη Τσέρτο από τις 8 το πρωί κολλημένοι στα κάγκελα να μπούμε πρώτοι.
Ήταν ένα πολιτισμικό σοκ! Ακούγαμε βέβαια χρόνια ροκ μουσική από τους πειρατικούς σταθμούς στην Αθήνα και βλέπαμε κάποια ελληνικά ροκ συγκροτηματάκια στους σινεμάδες της Δάφνης τα κυριακάτικα πρωινά. Αλλά να βλέπεις μαζεμένους στην σκηνή τον Roger Daltrey, τον Pet Τounced, τους Santana, τον Joe Kocker, τους Crosby, Stills, Nash and Young, την Joan Baez, τους Jefferson Airplane, τους Sly an the family stone, τους Canned Heat, τον Arlo Guthrie, τον John Sebastian και όλους τους μύθους της μουσικής, ήταν συγκλονιστικό. Bλέπαμε μια άλλη Αμερική γιατί ως τότε, οι αμερικάνικες ταινίες της εποχής ήταν του τύπoυ «Τα πράσινα μπερέ», όπου ο John Wayne κατατρόπωνε τους Βιετκόγκ.
Κάποια στιγμή το Παλλάς φωτίστηκε από αναπτήρες, ένα μικρό μνημόσυνο στην καρδιά της Αθήνας για τον Jimmie Hendrix, που είχε πεθάνει λίγους μήνες πριν. Παρών στο Παλλάς και ο σκηνοθέτης Michael Waltdley. Άσπρη κελεμπία και ίσια μακριά ξανθά μαλλιά, σαν τον Χριστό.
Όταν βγήκαμε από την αίθουσα ήμασταν αλλοπαρμένοι. Δεν αντέχαμε άλλο. Κάποιος πέταξε ένα σύνθημα για ελευθερία και τέτοια και αρχίσαμε όλοι να φωνάζουμε ασυντόνιστα. Πλακώνουν οι μπάτσοι, γίνεται πανικός, εξαφανιζόμαστε στα στενά. Δεν ξέραμε από συνθήματα, διαδηλώσεις και τέτοια, δεν είχαμε προλάβει τα Ιουλιανά του 1965. Έτσι άδοξα τελείωσε η πρώτη μας διαδήλωση.
Τόσα χρόνια μετά, φέρνω στο μυαλό μου ένα-ένα τα καρέ της ταινίας.
Τρείς μαύροι στη σκηνή, ο ένας κακάσχημος και καμπούρης με πορτοκαλί κελεμπία, δένει νευρικά μια σπασμένη χορδή στην κιθάρα, ψιθυρίζοντας στους 300,000 νέους μπροστά του. Ο φακός του σκηνοθέτη Waltdley καρφωμένος στο φαφούτικο στόμα και στα δάχτυλα με τα δακτυλίδια του Richie Havens. Κατόπιν γρατζουνάει με μανία την κιθάρα και αρχίζει να φωνάζει;
Freedom, Freedom, sometimes I feel like a motherless child, sometimes I feel…..
Ευάγγελος Σπινθάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου