ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΣΤΙΣ ΤΑΞΕΙΣ ΤΟΥ ΣΤ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ ΑΡΡΕΝΩΝ ΑΘΗΝΩΝ 1964 - 1970

Τώρα λοιπόν που κατάκατσε ο κουρνιαχτός της μάχης ας ξαναγυρίσουμε στο ειρηνικό  οδοιπορικό μας και ας κλείσουμε το κεφάλαιο του Παπαϊωάννου που παρότι δεν τον είχαμε καθηγητή ήταν πανταχού παρών. Δανείσθηκα την φωτογραφία απ' το blog των μεγάλων.  

Πάντα λοιπόν άψογος μέσα στο κουστούμι του με το τεχνητό μέλος να διακρίνεται επαρκώς, και το υπόλοιπο χέρι να σφίγγει στο σώμα ένα μαύρο χαρτοφύλακα που μάλλον περιείχε καλά φακελωμένες τις δραστηριότητές μας, παρατασσόταν παρά τω Γυμνασιάρχη έτοιμος να εφαρμόσει τις οδηγίες του ή ακόμα και να υπερθεματίσει. Ο τρόπος που δίδαξε την Ελληνική γλώσσα ήταν άγνωστος σε μας τους πρακτικούς, ας αφιερώσουν οι κλασσικοί που τον είχαν φιλόλογο, ένα δοκίμιο αναφορά στον δάσκαλο. Εκείνο που έμενε σαν ανάμνηση από τον άνθρωπο αυτό ήταν η εργολαβική ενασχόληση με το ήθος και την διαγωγή μας, όπως άριστα θυμάται ο Δικόνιμος. Επιπλέον ξεχώρισε ιδιαίτερα στην εφαρμογή της περίφημης κονκάρδας με τον τίτλο του γυμνασίου μας που έπρεπε να καρφιτσώνουμε στο στήθος σε εφαρμογή της διαταγής που ελήφθη από το χουντικό υπουργείο παιδείας. Ήταν ιδιαίτερα υπερήφανος που το 1967 τότε που τελειώναμε την τρίτη γυμνασίου ξαναγυρίζαμε στις εποχές που ήταν αυτός μαθητής και του δινόταν η ευκαιρία να μας δείξει πως έπρεπε να είναι η Ελληνική νεολαία εκτός σχολείου.

Μιάς και το θυμήθηκα, ένας τρόπος αντίδρασης ήταν να αλλάζουμε κονκάρδες με άλλα σχολειά της περιοχής για να μπερδεύουμε τους αστυνομεύοντες.

Κλασσική φιγούρα στον χώρο που όριζαν οι τοίχοι του σχολείου, ταυτισμένος όσο κανείς άλλος με την εποπτεία του χώρου, ποτέ δεν μας έδωσε την ευκαιρία να δούμε πέρα απ’ τον καθηγητή τον άνθρωπο με την οικογένειά του τα όνειρά του τις προσδοκίες του. Ενας άνθρωπος που ζούσε μόνο στο χώρο αυτό και έξω από αυτόν ίσως ήταν ανύπαρκτος. Δεν ξέρω αν είχε φίλους στην δική του ζωή γιατί στη δική μας μάλλον δεν είχε.

Το μόνο ίσως καλό που έκανε ήταν η εισήγησή του να ενταχθεί ο Κουνενής στο σχολείο μας διαβλέποντας πόσο απαραίτητος ήταν στην τάξη μας επειδή πρωτοστάτησε στην οργάνωση όχι μόνο της μεγάλης μας εκδρομής ακόμη και στις τωρινές μας συναντήσεις.

Μήπως είχε προβλέψει πως ο Γιώργος θα γινόταν μιά ήπια σύγχρονη εκδοχή του; (ωχ τι έγραψα!).  Ίσως όπως το βλέπω 40 χρόνια μετά να ήταν μια πρόγευση του ανθρώπου του μνημονίου ένα ισοδύναμο του ΔΝΤ….

Αγαπητέ Βαγγέλη στη διαδρομή μας υπήρξαν καθηγητές που τους φοβόμασταν καθηγητές που τους αγαπούσαμε και καθηγητές που τους λυπόμασταν ο καθένας από εμάς όλους αυτούς που μέχρι τώρα σκιαγράφησα τους έχει κατατάξει στην κατηγορία που ο ίδιος ετοίμασε. Ποιοι έφταιγαν γι αυτό άραγε, εκείνοι ή εμείς, αυτό που εκπροσωπούσαν ή αυτό που ήταν;

Α.Λ (pt37)