ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ

Τώρα που ο πρώτος ενθουσιασμός αργά αργά ψάχνει το χώρο του στο μυαλό και τη ψυχή μας, τώρα που η ένταση γλυκά αφήνει τα σημάδια της, τώρα που ο χώρος και χρόνος ξαναγίνονται αυτό που πάντα ήταν, ας προσπαθήσουμε να δώσουμε και σε όσους ήταν απόντες κάτι από αυτό που ζήσαμε την Παρασκευή το βράδυ.

Όταν πρωτομπήκα στον χώρο, αυτό που πέρασε από το μυαλό μου ήταν «και τώρα τι;». Ότι έπρεπε να γίνει έγινε. Τρέξαμε, τηλεφωνήσαμε, επιμείναμε αλλά τώρα φτάσαμε στο διαταύτα. Πόσοι και ποιοι θα ερχόταν; Θα έμεναν όλοι ευχαριστημένοι; Οι ξενιτεμένοι μας θα εύρισκαν ούριο άνεμο στο δρόμο τους;

Σε λίγο θα βλέπαμε….

Τι να δούμε;

Μπορεί στα μάτια κάποιων άλλων να ήμασταν ακόμη μια θορυβώδης παρέα σε μια κάποια εκδήλωση, εμείς όμως δε βρισκόμασταν στην ταβέρνα, ήμασταν στο προαύλιο του σχολείου μας με τους καθηγητές μας να μας επιβλέπουν.

Μπορεί τα μαλλιά να είχαν ασπρίσει και αραιώσει μα στην καρδιά μας τα όνειρα παρέμεναν τα ίδια. Τα πειράγματα, οι φωνές, το τρέξιμο η άψα της πρόσκαιρης ελευθερίας που προσφέρει το διάλλειμα ήταν ίδια! Ήμασταν όλοι σε ένα διάλλειμα που μακάρι το κουδούνι λήξης να αργήσει να χτυπήσει.

Φίλοι σας ευχαριστούμε για όλα και σας υποσχόμαστε πολλά πολλά τέτοια διαλλείματα. Άλλωστε δεν χρειάζονται πολλά πράγματα.

Κέφι, διάθεση και λίγο από το υλικό που φτιάχνονται τα όνειρα!

Γ.Κ.