Έφυγα από την Ελλάδα σε ηλικία 18 χρονών χωρίς να υπολογίσω τι άφησα πίσω μου. Σιγά σιγά αυτό που άφησα, αν εξαιρέσει κάνεις τους στενούς συγγενείς μου, άρχισε να τυλίγεται με ομίχλη μέχρι που έφτασα να ξεχάσω ονόματα, φυσιογνωμίες, περιστατικά της τότε ζωής μου. Έψαχνα απελπισμένα από τα λίγα ονόματα που θυμόμουν να βρω κανέναν στο internet, αδίκως. Όλοι είχαν χαθεί και μαζί τους ένα κομμάτι της ζωής μου.
Μια μέρα πριν μερικούς μήνες βρήκα μια φίλη μου από τα παιδικά χρόνια στους φίλους της οποίας ήταν και ο Ντίνος, κοίταζα την φωτογραφία του από ένα συνέδριο που είχε και έλεγα από μέσα μου κάτι μου θυμίζει αυτός, δεν αναγνώριζα ούτε το όνομα του και το επίθετο του ούτε την φυσιογνωμία του. Και ξαφνικά λαμβάνω από αυτόν ένα email στο οποίο μου αναφέρει ότι ήμασταν συμμαθητές στο Έκτο και μου δίνει την διεύθυνση του blog. Πήγα εκεί και ........ κάπως έτσι πρέπει να αισθάνεται κάποιος που ανασταίνεται. Σιγά σιγά διαβάζοντας και βλέποντας τις φωτογραφίες αυτού του blog στο μυαλό μου όρχησαν να ξανάρχονται στιγμές που είχα ζησει πριν 40 χρόνια, πρόσωπα και περιστατικά. Περπατούσα μέσα στους δρόμους της πόλης που ζω και γελούσα μόνος μου η διάθεση μου άλλαξε τελείως και ξαναβρήκα έναν εαυτό αυθόρμητο και χαρούμενο που η δουλειά και η ζωή έξω είχε τελείως αλλάξει. Αυτό το blog μου χάρισε στιγμές απερίγραπτες και για αυτό θέλω ιδιαιτέρως να ευχαριστήσω τον Κουνενή, τον Λιάπη και τον Δημητρόπουλο που το δημιούργησαν τον Νταλαχάνη που με θυμήθηκε μετά από τόσα χρόνια και με οδήγησε σε αυτό καθώς και τον Μώτο που έβαλε το χεράκι του και τον Ροδόπουλο που δεν γνωρίζω άλλα εύχομαι σύντομα να τον συναντήσω.
Μια μέρα πριν μερικούς μήνες βρήκα μια φίλη μου από τα παιδικά χρόνια στους φίλους της οποίας ήταν και ο Ντίνος, κοίταζα την φωτογραφία του από ένα συνέδριο που είχε και έλεγα από μέσα μου κάτι μου θυμίζει αυτός, δεν αναγνώριζα ούτε το όνομα του και το επίθετο του ούτε την φυσιογνωμία του. Και ξαφνικά λαμβάνω από αυτόν ένα email στο οποίο μου αναφέρει ότι ήμασταν συμμαθητές στο Έκτο και μου δίνει την διεύθυνση του blog. Πήγα εκεί και ........ κάπως έτσι πρέπει να αισθάνεται κάποιος που ανασταίνεται. Σιγά σιγά διαβάζοντας και βλέποντας τις φωτογραφίες αυτού του blog στο μυαλό μου όρχησαν να ξανάρχονται στιγμές που είχα ζησει πριν 40 χρόνια, πρόσωπα και περιστατικά. Περπατούσα μέσα στους δρόμους της πόλης που ζω και γελούσα μόνος μου η διάθεση μου άλλαξε τελείως και ξαναβρήκα έναν εαυτό αυθόρμητο και χαρούμενο που η δουλειά και η ζωή έξω είχε τελείως αλλάξει. Αυτό το blog μου χάρισε στιγμές απερίγραπτες και για αυτό θέλω ιδιαιτέρως να ευχαριστήσω τον Κουνενή, τον Λιάπη και τον Δημητρόπουλο που το δημιούργησαν τον Νταλαχάνη που με θυμήθηκε μετά από τόσα χρόνια και με οδήγησε σε αυτό καθώς και τον Μώτο που έβαλε το χεράκι του και τον Ροδόπουλο που δεν γνωρίζω άλλα εύχομαι σύντομα να τον συναντήσω.
Ήρθα τις γιορτές στην Ελλάδα και πέρασα μια από τις ωραιότερες της ζωής μου με περιβάλατε όλοι σας, με αγάπη και με φιλία που είχα ξεχάσει ότι υπήρχε. Αυτά τα συναισθήματα ,όπως θα ξέρεται και εσείς, υπάρχουν αληθινά μόνο στην εφηβική ηλικία και διατηρούνται στον χρόνο ενώ στις μετέπειτα ηλικίες τις περισσότερες φορές συνοδεύονται με έναν απώτερο αντικειμενικό σκοπό και ως εκ τούτου δεν είναι αληθινά. Δεν είναι εύκολο να περιγράψω τα συναισθήματα που με πλημύρισαν όσες φορές σας συνάντησα όσες φορές μαζί με σας ξαναθυμήθηκα, γέλασα, ήπια, έφαγα τραγούδησα και χόρεψα.
Ξαναγνώρισα αυτούς που μπόρεσα να δω και εύχομαι γρήγορα να ξαναδώ και τους υπόλοιπους, γνώρισα από ορισμένους τις γυναίκες τους και τις οικογένειες τους, υπέροχοι και καταπληκτικοί άνθρωποι που συμμερίζονται την ευτυχία μας και την χαρά μας που είμαστε πάλι άλλοι μαζί.
Ούτε θέλω να γίνω κουραστικός και ούτε θέλω να συγκινηθώ περισσότερο από αυτό που είμαι συγκινημένος, για αυτό το λόγο σταματώ το γράψιμο με ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ σε όλους σας και εύχομαι το δυνατόν ταχύτερο να ξαναβρεθούμε πάντα με αγάπη, χαρά, ειλικρίνεια και με τον ίδιο αυθορμητισμό.
Θόδωρος
Χάρηκα φίλε και συμμαθητή που σε ξαναβρήκα, να είσαι πάντα ευτυχισμένος με την οικογένειά σου και να θυμάσαι ότι όλοι οι παλιοί συμμαθητές σ' αγαπάμε!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήεσυ μια ζωη πως τα καταφερνεις και με κανεις και δακριζω.αντε γα.....σου κω...δο.συγνωμη μια ζωη αθηροστομος ημουν ειδικα οταν συγκινουμε.ευχομαι να καταφερω να το κτισω εκει κατω να γερασουμε μαζι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΘόδωρε,
ΑπάντησηΔιαγραφήΣ’ ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια και λυπάμαι πραγματικά που δεν μπόρεσα εκείνο το βράδυ να παραβρεθώ. Έχω ζήσει κι εγώ πάρα πολλά χρόνια στο εξωτερικό και καταλαβαίνω «από μέσα» τα συναισθήματα που σε διακατέχουν. Αν και με έναν πολύ μικρό πυρήνα είχα πάντα επαφές, περίπου την ίδια συγκίνηση ένιωσα όταν συνάντησα μετά από χρόνια, μαζεμένα ξανά όλα μαζί τα παλιόπαιδα της τάξης του ’72. Σήμερα με την τεχνολογία που διαθέτουμε, αυτές οι επαφές είναι βέβαια πιο εύκολες αλλά δεν παύει να είναι μια ιδιαίτερη εμπειρία. Θυμάμαι πριν από πάρα πολλά χρόνια τότε που δεν υπήρχε ακόμη αυτή η ευκολία και που τα αεροπορικά ταξίδια δεν ήταν εύκολα για να έρχεσαι συχνά Ελλάδα, είχα συναντήσει τυχαία στον Καναδά ένα παιδί που έμενε Δεινοστράτου, στον Ν.Κόσμο και που τον ήξερα και με ήξερε μόνο εξ όψεως. Πέσαμε ο ένας στην αγκαλιά του άλλου και μετά πήγαμε και τα ήπιαμε μόνο και μόνο επειδή ήμασταν από την ίδια γειτονιά. Και δεν είχαμε κάνει ποτέ παρέα σαν πιτσιρικάδες. Δεν ήταν μάλιστα καν του Έκτου. Πήγαινε στο Πρώτο στην Πλάκα.
Ακόμη και με εσάς του ΄70, που σας βλέπω τώρα συχνά και που λίγο-πολύ σας θυμήθηκα σαν πρόσωπα από τις φωτογραφίες της εποχής εκείνης (χωρίς ποτέ να είχα μάθει τότε τα ονόματά σας παρά μόνο ελαχίστων), η μνήμη μοιραία φέρνει ένα μικρό δάκρυ, κρυφό ή φανερό δεν έχει σημασία, για την εποχή που ήμασταν παιδιά.
Όπως έγραφα του Αποστόλη την άλλη φορά για τα παιδιά των τάξεών μας που κάνουν παρέα μεταξύ τους «είναι καταπληκτικό πως έχουν ταιριάξει τόσοι άνθρωποι, χωρίς οι πιο πολλοί να έχουν την παραμικρή επαφή μεταξύ τους, σχεδόν από τα εφηβικά τους χρόνια…. Παρά τα διαφορετικά backgrounds, τις σπουδές, τις εμπειρίες και ό,τι άλλο μεσολάβησε για 40 ολόκληρα χρόνια, πίνουμε σήμερα το κρασάκι μας λες και ήμασταν κάθε μέρα μαζί. Δεν είναι φοβερό; Η μόνη λογική εξήγηση που δίνω είναι ότι κάποιοι τότε πρέπει να έκαναν πολύ καλή δουλειά. Οι γονείς μας, τα σπίτια μας, η γειτονιά, οι δασκάλοι μας, η ανθρώπινη κοινωνία που προλάβαμε στο τσακ να ζήσουμε, μπήκαν βαθιά στο DNA μας. Δεν κουβαλάμε μέσα μας μόνο σχολικές μνήμες. Κουβαλάμε πραγματικές φιλίες. Έστω κι αν τα πρόσωπα δεν είναι ακριβώς τα ίδια. Αισθήματα που μοιραστήκαμε, χαρές, απογοητεύσεις. Κουβαλάμε κάτι που δεν υπάρχει πια και που αυτόματα το βγάζουμε προς τα έξω όταν βλέπουμε τους όμοιούς μας. Ίσως γιατί είμαστε πια μειοψηφία (στο περιβάλλον που ζούμε)».
Καλά να περνάς. Να είστε όλοι καλά. Ελπίζω να μπορέσετε οι πιο πολλοί να τα π(ι)ούμε ξανά από κοντά στις 28/1.
Σωτ.Ροδ.
ekto1972
Αυτά που έγραψε ο Θοδωρής είναι πιστεύω ότι θα κάνουν τον Ντίνο και τον Γιώργο να ξεχάσουν τις παραιτήσεις. Είναι το καλύτερο καταπραϋντικό. Ετσι γιατρέ μας;
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι μόνο τα αισθήματα που προσφέρθηκαν στον Θοδωρή δικαιώνουν απολύτως την ύπαρξη της σελίδας,την οποία και θα κρατήσουμε ζωντανή όσο θα υπάρχει η αγάπη και η φιλία μας. Συμμαθητές υπήρξαμε και παραιτήσεις απ' τη φιλία νοούνται μόνο οι πριν το 70 όπως ο Ναύαρχος θεσμοθέτησε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝαι Κωστα μονο εσυ νομιζεις οτι δακρυζεις, ναι ρε κολοπαιδο θα το φτιαξεις εκει κατω και θα γερασουμε μαζι ενω συχνα θα βγαινουμε να ατενιζουμε την Συρο την Ανδρο και την Ικαρια και θα χαιρεταμε απο εκει τον Αποστολη και τους Γιωργηδες και συχνα θα εχουμε καλεσμενους τους υπολοιπους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝαι Ροδοπουλε και εγω αυτο σκεπτομαι συχνα ειναι οι αξιες πους μας δωσανε οι οικογενειες μας και η τοτε κοινωνια κοινες σε ολους μας που μας κανουν ακομα να ειμαστε τοσο συνδεδεμενοι. Οσο για το σχολιο του Βασιλη, πιστευω οτι η λογικη και η φιλια και ολοι μαζι εμεις που τους ανηκουμε θα εχουν μια διαλυτικη ικανοτητα πανω σε μικροδιαφορες και μικροπαρεξηγησεις που θα ηταν τελειως αφυσικο και ανομαλο να μην υπαρχουν.
Φιλια σε ολλουσ σας και συντομα παλι μαζι
Στα όσα ενδιαφέροντα διαβάζω θέλω να προσθέσω πως η ανιδιοτέλεια και η απλότητα χαρακτήριζε την δική μας εφηβεία. Δεν δίναμε σημασία εξωτερικά γνωρίματα πχ σε ρούχα κλπ, δεν θυμάμαι να χωριζόμαστε σε κλίκες, δεν κατατάσσαμε τους μαθητές ανάλογα με τις όποιες επιδόσεις τους και δεν ξέραμε (άκουσον άκουσον!) ποιος από εμάς ήταν πλούσιος ή φτωχός, δεν σκεφτόματε καν να μάθουμε. Θυμάμαι πως όταν έτυχε να μας ρωτήσει, δεν θυμάμαι ποιος καθηγητής, όλοι δηλώναμε πως το μέλλον είναι λαμπρό. Ρωτήστε τώρα τους νέους....
ΑπάντησηΔιαγραφήRE Theo emena me ksexases kana Kalubi na boleutw exete ??
ΑπάντησηΔιαγραφήKata ta alla O giorgos kai o DD prepei na sobareutoun alliws den katebenw Ellada
Filika
EOK+ NATO....
εκ μερους ολων σου ζητω συγνωμη κωστακη.οποιος εζησε εξω καταλαβαινει.
ΑπάντησηΔιαγραφήKOSTA DEN SE KSEXASA KATHOLOY KANEIS LATHOS APLOS EKANA MIA PARA POLY MEGALH PROSPATHEIA NA TO GRAPSO KAI PANO EKEI MOY DIEFYGE META EMEIS OI 2 EXOYME ENA KOINO EIMASTE EKTOS ELLADOS POLLA POLLA FILIA
ΑπάντησηΔιαγραφή