Η πρώτη φορά που ψήφισε η δική μας γενιά ήταν στις πρώτες μετά τη μεταπολίτευση εκλογές. Από τότε πολλές εκλογές έγιναν και μας έδωσαν την ευκαιρία να διαμορφώσουμε την πορεία της πατρίδας μας μέχρι σήμερα. Μέσα στο διάστημα αυτό, πολλοί από εμάς συμμετείχαμε και στην κεντρική πολιτική σκηνή είτε στο προσκήνιο είτε στο παρασκήνιο, και ακόμη περισσότεροι συμμετείχαμε ηχηρά με την απουσία μας. Ίσως ζητάγαμε χρόνο για να απολαύσουμε τους καρπούς των αγώνων μας, ίσως πάψαμε να ενδιαφερόμαστε για εκείνα που πιστέψαμε τότε, όπως το περίφημο "ψωμί, παιδεία, ελευθερία", και πιστέψαμε(;) ότι ήρθε ο χρόνος που όλα τα ζητούμενα των χρόνων εκείνων είναι σε καλό δρόμο, και δεν μπορέσαμε να
συμμετάσχουμε πιό ενεργά στη διαμόρφωση των πραγμάτων, ή ίσως πιστέψαμε πως ο
"αγώνας δικαιώθηκε".
Ήρεμοι και χαλαροί κάναμε σχέδια γιά το αύριο θεωρώντας αυτονόητη την ομαλή εξέλιξη των πραγμάτων, και σχεδιάζαμε να απολαύσουμε τις συντάξεις μας που φάνταζαν αρκετά δελεαστικές πριν από λίγο καιρό, να εκμεταλλευτούμε την ευκαιρία που είχαμε να τακτοποιήσουμε τα παιδιά μας σε καλές θέσεις, και με όλα αυτά σαν δεδομένα ζητήσαμε Ολυμπιάδες, τις ακριβοπληρώσαμε και απολαύσαμε το θέαμα, εφόσον είχαμε άφθονο άρτο. Πορευτήκαμε αμέριμνοι, χωρίς κανείς να σκεφτεί, και το σπουδαιότερο χωρίς κανείς να νοιαστεί!!
Και ξαφνικά τώρα που κλείνει η περίοδος αυτή για την οποία σαν βασικοί μέτοχοι και φυσικά σαν διαμορφωτές θα πρέπει να δώσουμε πολύ πειστικές απαντήσεις για τις πράξεις και παραλήψεις μας, μοιάζουμε με τις μωρές!! παρθένες, και καθώς κοιτάζει ο ένας τον
άλλον αναρωτιόμαστε «τι έγινε ρε παιδιά»;
Η βίαιη αυτή ανατροπή εκείνου που για όλη μας τη ζωή από το 74 που τέλειωσαν οι πρώτοι συμμαθητές το Πανεπιστήμιο, μέχρι σήμερα που αρκετοί από εμάς πέρασαν στη συνταξιοδοτούμενη περίοδο της ζωής τους, θεωρήθηκε δεδομένο, μας βρήκε όχι μόνο τραγικά γυμνούς ιδεολογικά αλλά και ανήμπορους να απολογηθούμε για το μόρφωμα που φτιάξαμε.
Τώρα που ο κύκλος που άνοιξε μαζί μας, ο κύκλος της λεγόμενης μεταπολίτευσης, κλείνει τόσο βίαια και τόσο οδυνηρά, μας βρίσκει ανήμπορους να εξηγήσουμε στα παιδιά μας τι έγινε. Και το χειρότερο δεν μπορούμε να ζητήσουμε κατανόηση και παράλληλα να προσπαθήσουμε να εξηγήσουμε τα ανεξήγητα.
Σε λίγες ημέρες θα έχουμε τις τελευταίες εκλογές του μεταπολιτευτικού κύκλου, και μαζί με αυτές θα κλείσει μια αντιφατική περίοδος που ξεκίνησε με τα αγνότερα αιτήματα και κατάντησε να δίνει μάχες οπισθοφυλακών για να κρατήσει μια ανύπαρκτη ιδεολογική αξιοπρέπεια, που σαν παρακαταθήκη θα αφήναμε στα παιδιά μας και στην πατρίδα μας εμείς η γενιά του Πολυτεχνείου…
Το σημείωμα αυτό είναι μιά αυτο-κριτική σκέψη που με βασανίζει συνέχεια όταν κουβεντιάζω με τα παιδιά μου, προσπαθώντας να αποφύγω το βλέμμα τους και την έκπληξη και θλίψη που αυτό κρύβει. Και εκείνο που κάνει την όποια προσπάθεια για απάντηση βασανιστική, είναι πως δεν μπορούμε να επικαλεστούμε σαν άλλοθι τη γενιά των δικών μας γονιών, γιατί εκείνοι δεν ντράπηκαν ποτέ να μας κυττάξουν στα μάτια!!!
ΥΓ. 1. Ο συμμαθητής μας Γιώργος Μπράμος θα είναι υποψήφιος βουλευτής στην Α. Αθήνας με τον εκλογικό συνδυασμό Δημοκρατική Αριστερά. Του ευχόμαστε καλή επιτυχία.
ΥΓ. 2. Οποιος άλλος συμμαθητής είναι υποψήφιος ας το κοινοποιήσει στην σελίδα μας και με τη σειρά μας θα το ανακοινώσουμε.
ΥΓ. 3. Οποιος απ' τους συμμαθητές θέλει να δώσει τις σκέψεις του ας στείλει σημείωμα και θα δημοσιευθεί.
Α.Λιάπης
.jpg)
