Μυρτώ Ανδρεάδου - Blanz

«Νυνί δε μένει πίστις, ελπίς, αγάπη, τα τρία ταύτα· μείζων δε τούτων η αγάπη».

Μέσα σε βαθιά θλίψη αποχαιρετήσαμε μια ιδιαίτερη και ξεχωριστή γυναίκα 

 Μυρτώ Ανδρεάδου - Blanz 

 * 30.05.1959 + 28.12.2012 

40 ημέρες μετά την ταφή της στο Gerlingen Στουτγάρδης Γερμανίας, το μνημόσυνό της θα τελεσθεί στην Ελλάδα στον Ιερό Ναό της Αγίας Τριάδος Γλυφάδας, την Κυριακή 3 Φεβρουαρίου 2013, ώρα 11.15΄ και στη συνέχεια θα μας δοθεί η ευκαιρία να μιλήσουμε για τη Μυρτώ με ένα καφέ στο Πνευματικό Κέντρο του Ναού. 

Ο σύζυγος: Eberhard Blanz
Tα παιδιά: Μίνωας και Άλκης
Η μητέρα: Άννα
Τα αδέρφια: Μάρω και Βασίλης
Τα ανίψια: Αχιλλέας και Άννα

[Πρόλογος]

Το θέμα είναι τώρα τι λες

Καλά φάγαμε καλά ήπιαμε

Καλά τη φέραμε τη ζωή μας ως εδώ

Μικροζημιές και μικροκέρδη συμψηφίζοντας

Το θέμα είναι τώρα τι λες.

Μανόλη Αναγνωστάκη, Ο στόχος (1970)

[Αφιέρωση]

Για τους ερωτευμένους που παντρεύτηκαν

Για το σπίτι που χτίστηκε

Για τα παιδάκια που μεγάλωσαν

Για τα πλοία που άραξαν

Για τη μάχη που κερδήθηκε

Για τον άσωτο που επέστρεψε

Για όλα όσα τέλειωσαν χωρίς ελπίδα πια.

Μανόλη Αναγνωστάκη, Η συνέχεια 3 (1962)

Tα δυο αγαπημένα ποιήματα της Μυρτώς.

Ενας χρόνος...

Ένας χρόνος δεν δείχνει να είναι τόσο μεγάλο χρονικό μέγεθος στην καθημερινότητα μας, είναι όμως απροσμέτρητο όταν συναντιόμαστε για να θυμηθούμε πως ένα χρόνο πριν ο Κώστας υποκλίθηκε για τελευταία φορά στο κοινό του, κι έσπευσε πρώτος απ’ όλους μας να κάνει τη μεγάλη την αιώνια εκδρομή του, συντροφιά με την κιθάρα του παίρνοντας μαζί του μόνο γλυκές αναμνήσεις και αγάπη, πολλή αγάπη, απ’ τα παιδιά του, την Ελένη, την οικογένεια του, τους φίλους του, τους συμμαθητές του, τους ανθρώπους που μοιράστηκαν τις αγωνίες τους φόβους τις ελπίδες, και πορεύτηκαν μαζί του στο μεγάλο, το όμορφο αλλά και σύντομο ταξίδι που οι Καπεταναίοι μόνο ξέρουν να ταξιδεύουν. Κι όλα αυτά τα χρόνια που εμείς οι στεριανοί βλέπαμε τον ταξιδευτή να παλεύει με τα ζόρια του καιρού εκείνα που δείχνουν πως είναι ευκολότερα από τα ζόρια τα καθημερινά κι ας μην είναι πάντα έτσι, και στο τέλος να επιστρέφει στο λιμάνι του. Μια μικρή τόσο μικρή ζήλεια έβγαινε από μέσα μας κι ας μην ήμασταν αληθινά άξιοι για τέτοια ταξίδια.

Κι ότι είχες να μας πεις μας το έλεγες με την κιθάρα σου, με τη φυσαρμόνικα με την Αλκυόνα σου, πως αλλιώς θα μπορούσες άραγε να ονοματίσεις ότι περισσότερο αγαπούσες από το θαλασσοπούλι που είχε το θεϊκό ανάθεμα κι έψαχνε τις λίγες χειμωνιάτικες καλοσύνες που η θεϊκή λύπηση του χάρισε για να φτιάσει τη φωλιά του, και μεις οι θνητοί τις ονοματίσαμε Αλκυονίδες, κι από τότε είναι οι μέρες εκείνες που συμβολίζουν τις λίγες «απάνεμες» ώρες της ζωής μας.

Αιώνιε φίλε Κώστα, ήταν το 1966, όταν η σύμπτυξη των τεσσάρων τμημάτων της πρώτης Γυμνασίου σε τρία στη δευτέρα Γυμνασίου, μιας και κάμποσοι συμμαθητές παρέμειναν άλλη μια χρονιά στην ίδια τάξη, μας έφερε στο ίδιο τμήμα. Το θρανίο σου ήταν πίσω απ’ τη μέση κι ούτε θυμάμαι ποιος καθόταν δίπλα σου, ίσως να κάθονταν κι όλοι οι συμμαθητές. Και ήταν η σχολική εκδρομή που μάθαμε κι εμείς οι υπόλοιποι πως είχαμε δίπλα μας εκτός από το καλό μας συμμαθητή κι ένα καλλιτέχνη από κείνους που γρήγορα γίνονται σημείο αναφοράς.

Πέρασαν χρόνια, η αποφοίτηση μας απ’ την Εκτη πρακτικού την αρχή του καλοκαιριού το μακρινό 1970, σήμανε για όλους μας την αρχή της καινούργιας μας ζωής εκείνης που έμελε να είναι η αρχή και η συνέχεια εκείνου που πιστέψαμε, εκείνου που λιγότερο ή περισσότερο καταφέραμε. Οι δρόμοι μας χώρισαν, οι διαδρομές μας τόσο διαφορετικές, οι ψυχές μας όμως πάντα μαζί, έτσι που σαν συναντούσαμε κάποιον απ’ όλους μας με λαχτάρα ζητάγαμε να μάθουμε για τους υπόλοιπους, βλέπεις εκείνο που μας ταίριαξε ήταν ακατάλυτο στα χρόνια που πέρναγαν. Και ξανασμίξαμε μετά από τόσα πολλά χρόνια ανταποκρινόμενοι στο κάλεσμα της νέας ηλεκτρονικής εποχής και συνεχίσαμε από κει που είχαμε σταματήσει.

Ηταν όμορφα το καλοκαίρι που ήρθαμε στο “ Cotton Club” και ξαναενώσαμε τις φωνές μας τώρα που μετρούσαμε αρκετές δεκάδες χρόνων στην πλάτη μας, και νοιώσαμε όπως τότε.. Κι ύστερα στη Σύρο στην συνάντηση που είχαμε όταν η παντρεύτηκε η κόρη του Γιώργου, τότε που περάσαμε τα χέρια μας στους ώμους κι αγκαλιαστήκαμε όπως στην μεγάλη «μικρή μας» εκδρομή τον Απρίλη του 70, και μας τραγούδησες πως «χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια, μόνο τρόπο να κοιτάνε». Είναι η συγκίνηση φίλε που δεν αφήνει να συνεχίσω, άλλωστε τι νόημα έχει να γράφουμε, μήπως τα συναισθήματα μπορούν να τα ζωγραφίσουν οι λέξεις; Ο Ζορμπάς δεν μπορούσε να τα πει και αποφάσισε να τα χορέψει, εσύ τα τραγούδαγες, εμείς σε ακούγαμε…

Παρότι δεν μπόρεσα να βρεθώ ανάμεσα σας σήμερα, ήμουν εκεί. Ο καλός μου συμμαθητής των εφηβικών χρόνων ποτέ δεν έπαψε να είναι ζωντανός, και θα είναι όσο και μεις θα ζούμε, άλλωστε κανείς δεν φεύγει μέχρι να φύγουν όλοι όσοι με αγάπη τον θυμούνται. Σίγουρα την τελευταία χρονιά απ’ τη γειτονιά των αγγέλων όπου βρίσκεσαι, και μόλις προλίγο ήρθε συντροφιά σου ο πνευματικός ταξιδευτής ο βαρύτονος της χορωδίας, ο Σκουτέλης, βλέπεις και συ με αγωνία τις δύσκολες μέρες μας, και τα δάχτυλα θα έχουν σταματήσει στο τάστο της κιθάρας σου, κι η ανάσα σου θα έχει σταματήσει στην άκρη της φυσαρμόνικας, όμως καπετάνιε θα το παλέψουμε όπως εσύ στα αγριεμένα κύματα στους Βισκαϊκούς της γης , και θα βρούμε κάποια στιγμή λιμάνι.

Πέρασε ένας χρόνος που ο Κώστας σταμάτησε να τραγουδάει, όμως το τραγούδι του μας συντροφεύει και θα ακούγεται πάντα όταν τα ζόρια μας σφίγγουν από παντού.

Φίλε είσαι πάντα μαζί μας…

α.λ.

Ευχαριστήριο

Αγαπημένη οικογένεια του ΣΤ’ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ ΑΡΡΕΝΩΝ ΑΘΗΝΩΝ  - ΤΑΞΗ 1970

Σας παρακαλούμε δεχθείτε τις θερμότερες ευχαριστίες μας για την αγάπη που δείξατε στον πολυαγαπημένο μας π.ΓΕΩΡΓΙΟ, που μετοίκησε πολύ νωρίς στον Κύριο, καθώς επίσης και για τα συγκινητικά σας λόγια, όλες αυτές τις ημέρες, που μας έδωσαν τη δύναμη που χρειαζόμαστε.

Ευχαριστούμε θερμά επίσης και όλα τα μέλη των υπόλοιπων τάξεων, νεωτέρων και παλαιοτέρων, για την συμπαράστασή τους.

Να είστε πάντα καλά, εσείς και οι οικογένειές σας και ευχόμαστε στο εξής η Οικογένεια του ΣΤ’ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ ΑΡΡΕΝΩΝ ΑΘΗΝΩΝ, να κοινητοποιείται με την ίδια αμεσότητα, αλλά ΜΟΝΟ για ευχάριστα νέα.

Η σύζυγος Καλομοίρα,

Τα παιδιά Μιχάλης, Κατερίνα, Θανάσης, Σεραφείμ, Παναγιώτης, Ιωάννα, Τίμος.

Αποχαιρετισμός

Λένε πως υπάρχουν σπάνιοι άνθρωποι, που γεννιούνται μια φορά στα εκατό χρόνια – σαν εσένα.

Και είναι, λένε, στ’ αλήθεια τυχεροί όσοι είχαν την ευλογία να ζήσουν από κοντά έναν τέτοιον άνθρωπο – όπως εμείς εσένα, που σε ξέραμε από τις πρώτες τάξεις του 93^ου Δημοτικού Σχολείου μέχρι την 6^η Γυμνασίου του ΣΤ’ Γυμνασίου Αρρένων Αθηνών.

Εσένα , που από μικρό παιδί, είχες το χάρισμα της Πίστης.

Εσένα που ενώ ήθελες να γίνεις ιερομόναχος, αποφάσισες τελικά να γίνεις ο μαχητής της ζωής – που ήξερες να δίνεις μάχες όρθιος, από τον Άμβωνα της Ρώσικης Εκκλησίας ίσαμε τις μικρότητες της ευτέλειας, που δε φοβόσουν καμιάς «κόλασης τη μάχη», όπως ο ίδιος έλεγες, πολεμιστής σε μάχες για τις μεγάλες αξίες και τα ιδανικά της Ανθρωπιάς και της Αξιοπρέπειας.

Εσένα που αθόρυβα και χωρίς τυμπανοκρουσίες διακόνησες επάξια τον ανθρώπινο πόνο στην πιο οδυνηρή του ένταση.

Εσένα, τον καταδεκτικό Ιερέα-Δάσκαλο  που δεν έμενε μονάχα στις εκτενείς αναλύσεις και τις πλατιές θεωρίες, αλλά τις έκανε πράξη στην καθημερινή ζωή του, που ήταν έτοιμος να ακούσει τον καθένα, ήρεμος και υπομονετικός, να του αφιερώσει το χρόνο του και να του εξηγήσει, να τον διαφωτίσει και να τον εμπνεύσει, χωρίς να λογαριάζει το μορφωτικό επίπεδο του άλλου, την καταγωγή του ή την κοινωνική του θέση.
 

Εσένα, το κυπαρίσσι του ήθους – που έζησες μια ζωή στο πρώτο πληθυντικό, στο «εμείς», που ήξερες να πηγαίνεις κόντρα στο ρεύμα και να κρατάς αποστάσεις από πολυθρόνες, τιμές, δόξες κι αξιώματα και να προτιμάς να μένεις αφανής, σεμνός, ακέραιος και φιλικός, με μια καρδιά ανοιχτή για όλους και ένα καθάριο βλέμμα δυο γαλανών ωκεανών αγάπης, κατανόησης και συμπόνιας.

Όσο μας πλούτιζες τόσα χρόνια, τόσο νιώθουμε τώρα ότι φτωχαίνουμε και πλέον πενθούμε περισσότερο για την παγωνιά που έφερε στη ζωή μας το απόγευμα του Σαββάτου 5/1/2013.

Όσο περήφανοι είμαστε που υπήρξες για μας Σύζυγος, Πατέρας, Παππούς, Αδερφός, Συγγενής, Δάσκαλος, Φίλος, τόσο αποζητούμε τώρα δυο στάλες χρόνου ακόμη, για να σου αποδώσουμε την ελάχιστη ευγνωμοσύνη για εκείνα που μας δίδαξες με τη βαθειά σου αφήγηση και με το παράδειγμά σου.

Τώρα που εσύ βαδίζεις πάνω στις ηλιαχτίδες προς το Φως, αληθινά λεύτερος,  αξιοπρεπής και λεβέντης που πάντοτε ήσουν, το κενό που αφήνει ό θάνατός σου είναι δυσαναπλήρωτο.

Μαζί με όλα τα πιο πάνω, θα μας λείψει και το αστείρευτο χιούμορ σου, όπως το αμίμητο που είπες το 1991 : «… 5 παιδιά, 5 by pass …», διακωμωδώντας την σοβαρότατη εγχείρηση καρδιάς που είχες κάνει.

Καλό δρόμο Πατέρα Γεώργιε, Αγαπημένε μας Γιώργο!

Νίκος Κοκκινάκης

Kαλό Ταξίδι Πατέρα Γιώργο Σκουτέλη

Αγαπητοί φίλοι,

Σήμερα 5/1/2013, στις 18.00, ο Θεός κάλεσε κοντά Του τον πολυαγαπημένο φίλο-αδερφό μου, Πατέρα ΓΙΩΡΓΟ ΣΚΟΥΤΕΛΗ.

Η νεκρώσιμη ακολουθία θα γίνει την Τρίτη 8/1, στις 09.30, στη Ρώσικη εκκλησία, στην Οδό Φιλελλήνων και θα ακολουθήσει η ταφή στο νεκροταφείο Αργυρουπόλεως.

Επιτρέψτε μου δύο λόγια :

  

Πριν 53 χρόνια, στην αυλή του 93ου δημοτικού σχολείου, καθόμουν μόνος (δεν μου μίλαγαν τα άλλα παιδιά γιατί δεν ήξερα καλά ελληνικά) και με πλησίασε ένα παιδάκι λέγοντάς μου “Αγοράκι θέλεις να γίνουμε φίλοι;”

Γίναμε φίλοι από τότε, γίναμε αδέρφια, Κουμπαριάσαμε!!!! Ζήσαμε μαζί προσωπικές και οικογενειακές χαρές και λύπες. Είχα την χαρά και τιμή,  ο ΠΑΠΑΓΙΩΡΓΗΣ να ευλογήσει τον γάμο της κόρης μου. Είχε την ευλογία του Θεού να αποκτήσει, με τον στυλοβάτη του σπιτιού του τη γυναίκα του Καλομοίρα,  επτά υπέροχα παιδιά και τρία πανέμορφα εγγόνια.

ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΕΛΑΦΡΥ ΤΟ ΧΩΜΑ ΠΟΥ ΘΑ ΤΟΝ ΣΚΕΠΑΣΕΙ.

Η Χριστιανοσύνη έχασε ένα σπουδαίο άνθρωπο.

ΑΝΤΙΟ ΦΙΛΕ-ΑΔΕΡΦΕ, ΓΙΩΡΓΟ.

Νίκος Κοκκινάκης

Tα δάκρυα του Θεού

Γεννήθηκες στην Αλεξάνδρεια...

Μεγάλωσες στην Αθήνα...

Ταξίδεψες στην Καππαδοκία...

Η ρίζα σου από τη Χίο, στο Αιγαίο Πέλαγος...

Μάζεψες αέρα της Μεσογείου με άμμο της ερήμου. Διάλεξες για τελευταία βόλτα της ζωής σου στην Αθήνα, στις 30 Αυγούστου του 2012, μια περατζάδα κάτω από την Ακρόπολη αποχαιρετώντας την.

Έψαξες τις μακρινές ρίζες της οικογένειάς μας στο Γκέλβερι της Καππαδοκίας, εκεί που οι παππούδες μας ήταν δάσκαλοι. Λάτρεψες τη μαστίχα της Χίου – τα δάκρυα του Θεού – κι’ αυτά αποζητούσες να σε δροσίσουν στο πρόσωπο τις τελευταίες ώρες της ζωής σου. Τα πήρες μαζί σου... 

Έζησες χρόνια στη Γερμανία, όπου μαζί με το λατρεμένο σου Eberhard έκανες τα παλικάρια σου, τον Μίνωα και τον Άλκη. Πέθανες εδώ όπου και θα "κοιμηθείς" για πάντα. Έδωσες λιονταρίσιο αγώνα για τη ζωή, πολεμώντας ενάντια στις όποιες προβλέψεις, στις όποιες "ιατρικές καταδίκες" που μέχρι την τελευταία στιγμή υπηρεσιακά σου δηλώνονταν... Πώς αλλιώς;

Πώς μπορούν να χωρέσουν σε τόσο στενά πλαίσια, η χαρά της ζωής, ο θαλασσινός αέρας του Αιγαίου, το απέραντο φως και ο ήλιος της Αττικής, η φινέτσα της Αλεξάνδρειας, το φεγγάρι πάνω από την Ακρόπολη, τα δάκρυα του Θεού της Χίου, το Αναστάσιμο Μήνυμα... Πέθανες όταν ΕΣΥ το διάλεξες!!!

Σου έφερα δώρα να σε συντροφέψουν στο ταξείδι σου. Λίγο χώμα από το σπίτι σου στη Γλυφάδα μαζί με την ευχή της Μάνας μας, λίγα γιασεμιά και δάφνη από τον κήπο μας, λάδι και κρασί από τον Μπλάνα, γυαλάκια που μάζεψα το καλοκαίρι από τη Φοινικούντα και βέβαια "δάκρυα του Θεού" μαστίχα από τη Χίο...

ΚΑΛΟ  ΤΑΞΕΙΔΙ  ΚΟΚΚΩΝΑ  ΜΟΥ!!!!

                                                                                                        Μάρω
Gerlingen 4-1-2013

Υ.Γ Κοκκώνα είναι, χαϊδευτικά, η μικρή κουκλίτσα και άλλοτε η γοργόνα στα ακρόπρωρα των μικρών καραβιών. Η μορφή της προέρχεται από τα Κυκλαδικά ειδώλια.

Ένα κορίτσι από το ΙΒ΄ Θηλέων ...το ’σκασε

Πήγε στου Ξυνού το 1965, στην πρώτη τάξη. ‘Ξενάκι’ λίγο, αφού είχε έρθει με την οικογένειά της το 1961, από την Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, όπου και είχε γεννηθεί (30-5-1959). Έμενε στην Εκαταίου 17, απέναντι από το μπακάλικο του Ντίκου και δίπλα από το τσαγκαράδικο του Κυρ Ηλία, ένα μαγαζάκι ένα επί ένα που έκοβε τη Γεωμέτρου στη μέση, από τα χρόνια που ο Νέος Κόσμος δεν είχε ακόμα πολεοδομικές γραμμές. Μετά έμενε στην Ευδόξου, πάνω από το ζαχαροπλαστείο του ‘Θέμη’, όπως το λέγαμε, παρότι ο ιδιοκτήτης του ήθελε για επωνυμία το δικανικό καθαρευουσιάνικο ‘Θέμις’. Παιδάκι χαρούμενο, μεγάλωσε σε ένα ευτυχισμένο σπίτι που προσπαθούσε να προσαρμόσει τη φινέτσα και τον κοσμοπολιτισμό της Αλεξάνδρειας με την άγουρη Αθήνα εκείνης της δεκαετίας, με τη χωμάτινη ακόμα Εκαταίου, το καταβρεχτήρι του Δήμου που πέρναγε κάθε μέρα τα καλοκαίρια, και την γλυκιά ‘παγοπώλισσα’ με τις κολώνες του πάγου πιασμένες ‘οδυνηρά’ από τη δαγκάνα πάνω στο τσουβάλι. Κλασσικά, στου Στρατηγάκη (Αγκύλης και Βουλιαγμένης) για Αγγλικά με τον Κούζο και βέβαια στη συνέχεια, το 1971, στο ΙΒ΄ Θηλέων. Αγαπητή, σοβαρή, ισορροπημένη – με την έννοια ότι τις επαναστάσεις της εποχής τις έκρυβε αποτελεσματικά, προδομένη μόνο από τα σβησμένα τσιγάρα στο τασάκι κάτω από το κρεββάτι της. Καλή μαθήτρια, πολύ καλή μάλλον, θα σπουδάσει στη Γεωπονική Σχολή Αθηνών (όπως λεγόταν τότε το νυν Γεωπονικό Πανεπιστήμιο), θα φύγει, μετά από έρωτα, στη Γερμανία όπου θα ζήσει κάνοντας οικογένεια. Φεύγοντας, εκτός άλλων, άφησε πίσω πολλούς ανθρώπους που την αγαπούσαν αλλά κυρίως τις ‘Φιλενάδες’. Πραγματικά επτά Χάριτες!!! Την Κατερίνα, την Ελένη, την ΄Αννα, την Παυλίνα, τη Λία, την ΄Αντα, τη Βάσω. Αυτές οι ‘Χάριτες’, θα ταξιδέψουν μεθαύριο στη Γερμανία να συνοδέψουν την όγδοη φιλενάδα τους στο τελευταίο της ταξείδι… Μάλλον την αγαπούσαν πολύ και θα τους λείψει… Τι να πει κανείς για το κορίτσι του ΙΒ΄ Θηλέων, που το ’σκασε τόσο πρόωρα, ταξιδιάρικα και πάνω απ’ όλα γενναία, παλεύοντας λιονταρίσια για τη ζωή; Ήταν η Μυρτώ Ανδρεάδου – γνήσια Ελληνίδα, όπως είναι όλοι οι άνθρωποι της Διασποράς ανά τον κόσμο. Ένωσε τον αέρα της Μεσογείου, τη φινέτσα και τον κοσμοπολιτισμό της Αλεξάνδρειας, τον εκτυφλωτικό ήλιο του Αιγαίου- αφού οι ρίζες ήταν από τη Χίο - το ροζ χρώμα της Αττικής και τα μεταλαμπάδευσε – με το πνεύμα, το μυαλό και την ψυχή της – στη χώρα που έζησε πολλά χρόνια. Θα ‘κοιμηθεί’ στο Νεκροταφείο του Gerlingen στη Στουτγάρδη Γερμανίας. Νομίζω όμως ότι σαν ‘ ταξιδιάρα ψυχή’ που είναι δεν θα της είναι αρκετός ο τόπος εκείνος και πάλι θα …το ‘σκάσει και θα είναι μαζί μας!!!!! 

 Με οδύνη 

 Μαρία 

(ΙΒ΄ Θηλέων 1971)

Μυρτώ Ανδρεάδου-Blanz

«Νυνί δε μένει πίστις, ελπίς, αγάπη, τα τρία ταύτα· μείζων δε τούτων η αγάπη». 

 Μέσα σε βαθιά θλίψη αποχαιρετάμε μια ιδιαίτερη και ξεχωριστή γυναίκα 

Myrto Andreadou-Blanz 

(30.05.1959 - 28.12.2012)

Ο σύζυγος: Eberhard Blanz
Tα παιδιά: Μίνωας και Άλκης
Η μητέρα: Άννα Ανδρεάδου
Τα αδέρφια: Μάρω και Βασίλης
Τα ανήψια: Αχιλλέας και Άννα

Η νεκρώσιμη ακολουθία θα τελεσθεί στις 4 Ιανουαρίου 2013 στις 12.00 μ.μ. στον Ελληνικό Ορθόδοξο Ιερό Ναό των Αγίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου,Weilimdorfer Straße 213, 70499 Stuttgart-Feuerbach και η ταφή θα γίνει στις 1.30 μ.μ. Stadtfriedhof στο 70839 Gerlingen.