ΚΑΛΕΣ ΔΙΑΚΟΠΕΣ

ΚΑΛΕΣ ΔΙΑΚΟΠΕΣΚΑΛΕΣΔΙΑΚΟΠΕΣΚΑΛΕΣΔΙΑΚΟΠΕΣΚΑΛΕΣΔΙΑΚΟΠΕΣΚΑΛΕΣΔΙΑΚΟΠΕΣΚΑΛΕΣΔΙΑΚΟΠΕΣ
ΚΑΛΕΣ ΔΙΑΚΟΠΕΣΚΑΛΕΣΔΙΑΚΟΠΕΣΚΑΛΕΣΔΙΑΚΟΠΕΣΚΑΛΕΣΔΙΑΚΟΠΕΣΚΑΛΕΣΔΙΑΚΟΠΕΣΚΑΛΕΣΔΙΑΚΟΠΕΣ
ΚΑΛΕΣ ΔΙΑΚΟΠΕΣΚΑΛΕΣΔΙΑΚΟΠΕΣΚΑΛΕΣΔΙΑΚΟΠΕΣΚΑΛΕΣΔΙΑΚΟΠΕΣΚΑΛΕΣΔΙΑΚΟΠΕΣΚΑΛΕΣΔΙΑΚΟΠΕΣ
ΚΑΛΕΣ ΔΙΑΚΟΠΕΣΚΑΛΕΣΔΙΑΚΟΠΕΣΚΑΛΕΣΔΙΑΚΟΠΕΣΚΑΛΕΣΔΙΑΚΟΠΕΣΚΑΛΕΣΔΙΑΚΟΠΕΣΚΑΛΕΣΔΙΑΚΟΠΕΣ
ΚΑΛΕΣ ΔΙΑΚΟΠΕΣΚΑΛΕΣΔΙΑΚΟΠΕΣΚΑΛΕΣΔΙΑΚΟΠΕΣΚΑΛΕΣΔΙΑΚΟΠΕΣΚΑΛΕΣΔΙΑΚΟΠΕΣΚΑΛΕΣΔΙΑΚΟΠΕΣ
ΚΑΛΕΣ ΔΙΑΚΟΠΕΣΚΑΛΕΣΔΙΑΚΟΠΕΣΚΑΛΕΣΔΙΑΚΟΠΕΣΚΑΛΕΣΔΙΑΚΟΠΕΣΚΑΛΕΣΔΙΑΚΟΠΕΣΚΑΛΕΣΔΙΑΚΟΠΕΣ

Γ. ΚΟΥΝΕΝΗΣ

Καλό ταξίδι Βασίλη Κάντα

Έφυγε τον Μάιο του 2010 από τη ζωή, σε ηλικία 58 χρονών, ο πρώην Λιμενάρχης Πατρών Βασίλης Κάντας, οποίος το τελευταίο χρονικό διάστημα αντιμετώπιζε σοβαρά προβλήματα υγείας. Ο Βασίλης Κάντας γεννήθηκε το 1952 στην Πάτρα. Ήταν τελειόφοιτος της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Μετά την αποφοίτησή του κατετάγη στο Λιμενικό Σώμα το οποίο και υπηρέτησε για 25 χρόνια. Διετέλεσε επί σειρά ετών εκπρόσωπος Τύπου του Υ.Ε.Ν και υπήρξε στενός συνεργάτης των υπουργών Σ. Αλεξανδρή, Ε. Γιαννόπουλου και Γ. Κατσιφάρα. Συμμετείχε σε δεκάδες αποστολές του Υ.Ε.Ν στο εξωτερικό και για 3 χρόνια υπηρέτησε ως προξενικός Λιμενάρχης της Αμβέρσας. Διετέλεσε κεντρικός Λιμενάρχης Πατρών, Κερκύρας καθώς και Επιεωρητής Πελοποννήσου & Ιονίων Νήσων με έδρα την Πάτρα.
Υπήρξε τακτικός χρονογράφος στο περιοδικό ΝΑΥΤΙΚΗ ΕΠΙΘΕΩΡΗΣΗ και ήταν σύμβουλος έκδοσης στο περιοδικό SHIPPING NEWS.
Ασχολουμένος με την λογοτεχνία είχε αναλύσει το εργο των ποιητών Οδυσσέα Ελύτη και Ν. Καβαδία ενώ τα έργα του " Ενα ποτήρι Θάλασσα " και " Ονείρου Θάλασσα" έχουν παρουσιαστεί στο Δημοτικό θέατρο Πειραιά , στο Βεάκειο και στο Αρχαίο Ωδείο Πάτρας .
Συγγραφέας των ιστορικών δοκιμίων " Μακεδονία Μύθοι και Πραγματικότητα" και " Κραυγές στο Αιγαίο" .
Το τελευταίο του θεατρικό έργο ' Ξεκινάμε πάμε μακριά " ανέβηκε το καλοκαίρι του 2008 σε σκηνοθεσία Σ. Χουβαρδά με μεγάλη επιτυχία στο πολυχώρο Πολιτεία .
Ήταν παντρεμένος με την Ιουλία Τσουμάνη και είχαν αποκτήσει 3 παιδιά.
Εμείς του Τάξης κλασσικού 1970 θυμόμαστε ένα Βασίλη πρόσχαρο και ομιλητικό. Δεν πρόλαβε να μπει στην δικτυακή παρέα μας.
Καλό ταξίδι Βασίλη.
οι συμμαθητές σου
Βαγγέλης Σπινθάκης – Παναγιώτης Τσέρτος

ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΣΤΙΣ ΤΑΞΕΙΣ ΤΟΥ ΣΤ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ ΑΡΡΕΝΩΝ ΑΘΗΝΩΝ 1964 - 1970

Η τετάρτη άρχισε με ένα καινούργιο μαθηματικό τον περίφημο Πίπη (κατά κόσμο Ευαγγελινό). Ο καθηγητής αυτός ήταν ένας άοσμος άχρωμος και άγευστος άνθρωπος η θύμηση του οποίου στηρίζεται μόνο στο παρακάτω περιστατικό.
Άγνωστο για ποιο λόγο όταν πρωτομπήκε στην τάξη κάποιος τον αποκάλεσε Πίπη. Μας φάνηκε πως ήταν πραγματικά πίπης και έτσι πορεύτηκε μαζί μας κουβαλώντας το νέο του όνομα. Του Αγίου Σπυρίδωνα λοιπόν κάπου τον Δεκέμβρη λίγο πριν μπει στην αίθουσα είχαμε ζωγραφίσει στον πίνακα ανθοδέσμες σηκωθήκαμε όλοι όρθιοι και τον υποδεχτήκαμε ευχόμενοι εν χορώ χρόνια πολλά. Τούτος εδώ αφού έδειξε μια μικρή απορία αρκέστηκε να μας πει πως δεν τον λένε Σπυρίδωνα.
Απορημένη η τάξη ρώταγε τον Πίπη πως τον λένε και αυτός απαντούσε δεν σας το φανερώνω. Παρόλες τις προσπάθειες που κάναμε δεν καταφέραμε να μάθουμε το όνομά του. Η περιέργεια βέβαια έγινε μανία και η μανία επέβαλε να μάθουμε το όνομά του πάσει θυσία. Τη λύση για μια ακόμη φορά την έδωσε ο Λευτέρης ο οποίος έχοντας πρόσβαση στο γραφείο έμαθε το όνομα του και ερχόμενος στην τάξη με σαρδόνιο χαμόγελο μας ανακοίνωσε επίσημα πως τον Πίπη τον έλεγαν μαντέψτε πως;
Ηρακλή! Ναι Ηρακλή….
Το τι έγινε στην τάξη με την αναπάντεχη αποκάλυψη δε λέγεται. Το «μεγάλο μικρό ανθρωπάκι» που ήταν ο καθηγητής των μαθηματικών και εκτός από Πίπης θα μπορούσε να λεγόταν Γιάννης, Γιώργος, Μήτσος, Αποστόλης και ένα σωρό άλλα συνηθισμένα καθημερινά ονόματα, κουβάλαγε ένα μυθικό όνομα. Η ενασχόληση αυτή με τον Πίπη βόηθησε να περάσει ευχάριστα το πρώτο εξάμηνο. Στο δεύτερο εξάμηνο δεν θυμάμαι αν είχαμε αυτόν ή αποκτήσαμε τον Κορώνη, είμαι βέβαιος ότι ο Γιώργος θα το θυμάται. Επ’ ευκαιρία θα ήθελα να υπενθυμίσω σε όσους ξέχασαν και να γνωστοποιήσω σε όσους δεν γνωρίζουν, ότι η γεροντική άνοια (Νόσος Alzheimer), ένα από τα πρώτα συμπτώματα που εμφανίζει είναι η απώλεια της πρόσφατης μνήμης και η διατήρηση της παλιάς, οι σελίδες αυτές λοιπόν δεν είναι ενδεικτικές αν έχουμε προσβληθεί. Στην τάξη αυτή χωριστήκαμε σε Θετικής και Θεωρητικής κατεύθυνσης (σε πρακτικούς και κλασσικούς) και ο διαχωρισμός αυτός μου έρχονταν στο νου όταν πολύ αργότερα οι Παθολόγοι με τους Χειρουργούς είχαν μια διαμάχη αντίστοιχη με κείνη που υπέβοσκε τότε, μεταξύ Πρακτικών και Κλασσικών. Οι Παθολόγοι κατά τη γνώμη των Χειρουργών είναι αυτοί που ξέρουν τα πάντα και δεν κάνουν τίποτα και οι Χειρουργοί κατά τη γνώμη των Παθολόγων δεν ξέρουν τίποτε και κάνουν τα πάντα (δεν είναι πάντα έτσι βέβαια τα πράγματα και μη χάνετε την εμπιστοσύνης σας στους Χειρουργούς).

Α.Λ.(Pt7)

Τριήμερη εκδρομή…..(μέρος 5ο)

Μετά από διάφορα (μικρολεπτομέρειες που ούτε καν τις θυμάμαι), ξημέρωσε η δεύτερη μέρα της εκδρομής. Ξενυχτισμένοι, αγουροξυπνημένοι γυρνάγαμε στη χώρα της Ζακύνθου. Άλλοι νοίκιασαν ποδήλατα και έκαναν βόλτες άλλοι άραξαν στις καφετέριες, πέρασε η ώρα και αναχωρήσαμε για Ολυμπία.
Εκεί επαναλήφθηκε το γνωστό σκηνικό με τα ξενοδοχεία. Από την Τουριστική Αστυνομία μας στείλανε σε διάφορα ξενοδοχεία. Υπήρχαν 8-10 δωμάτια στο καλύτερο εκείνη την εποχή ξενοδοχείο στη «Νεδα». Φτάνοντας εκεί …. Έκπληξη!!!!!
Στους δύο ορόφους από τους τρεις είχαν καταλύσει τα κορίτσια από τη Φιλαδέλφεια. Χαμός….. Σκοτωμός ποιος θα πάει στα διαθέσιμα δωμάτια. Το σκληρό και επίπονο έργο της επιλογής το ανέλαβε ο Μαλαξιανάκης. Τι να διαλέξει ο φουκαράς. Σαράντα πέντε άτομα έπεσαν επάνω του φωνάζοντας και παρακαλώντας. Οι δεκαέξη τυχεροί ήταν οι συνήθεις ύποπτοι. Αυτοί που υποτίθεται ήταν τα καλά και ήσυχα παιδιά που δεν θα εξέθεταν το καλό όνομα του σχολείου.
Ανεβαίνοντας στα δωμάτια νέα έκπληξη!!!! Σε όλα τα δωμάτια του 3ου ορόφου είχαμε καταλύσει εμείς εκτός από ένα στο οποίο έμεναν τέσσερα κορίτσια.
ΥΠΑΡΧΕΙ ΘΕΟΣ !!!!!!
Αυτό που δεν έγινε στη Ζάκυνθο τώρα είχε συνωμοτήσει όλο το σύμπαν για να γίνει στην Ολυμπία.
Άναψαν οι συζητήσεις από μπαλκόνι σε μπαλκόνι. Άλλο καλό νέο. Τα κορίτσια είχαν κανονίσει το βράδυ να κάνουν πάρτυ στο λόμπυ του ξενοδοχείου.
«Πείτε στους καθηγητές σας να πιάσουν φιλίες με τους δικούς μας για να έλθετε και σεις.» μας υπέδειξαν ως πιο πονηρές.
Το νέο διαδόθηκε. Από τις οκτώ το απόγευμα και οι 45 είχαμε πιάσει θέσεις στο λόμπυ του ξενοδοχείου και περιμέναμε. Όταν κατέβηκαν τα κορίτσια χαλασμός. Οι καθηγητές τους να φωνάζουν να φύγουμε, εμείς να αρνούμαστε, ο ξενοδόχος να προσπαθεί να συμβιβάσει τα πράγματα…. Αλαλούμ.
Πάνω στη σύγχυση κάτι πέταξαν οι καθηγητές «δεν θα αφήσουμε τα κορίτσια με τους αλήτες», φουρτούνιασε ο Μαρκάτος, «τα παιδιά μου θα πείτε αλήτες ρε, εγώ που ήμουνα στα ΛΟΚ» κόντεψαν να πιαστούν στα χέρια.
Τελικά επικράτησε η συμβιβαστική λύση να μείνουν μόνον όσα αγόρια ήταν ένοικοι του ξενοδοχείου. Ως δια μαγείας οι υπόλοιποι χάθηκαν. Δεν έφυγαν, κρύφτηκαν στα δωμάτια των υπολοίπων πιστεύοντας ότι αργότερα μέσα στην ανακατωσούρα θα μπορέσουν να χωθούν και αυτοί στο πλήθος.
Αρχίζει το πάρτυ με εμάς παρατεταγμένους στη σκάλα και τα κορίτσια στις πολυθρόνες.
Άλλος καυγάς. «Όταν χορεύουν τα κορίτσια οι δικοί σας δεν θα χορεύουν και αντιστρόφως» επέμεναν οι καθηγητές των κοριτσιών.
Τι να κάνουμε το δεχτήκαμε.
Και εκεί που έδειχναν τα πράγματα να ομαλοποιούνται, άλλο πρόβλημα.
Έρχεται ο ξενοδόχος και λέει ότι στον 1ο όροφο είναι ένας άρρωστος και υποφέρει και θα πρέπει να κάνουμε ησυχία. Σα να προσπαθείς στο λάκκο με τα λιοντάρια να διατηρήσεις αρνί ανέπαφο.
Μετά από λίγο κατεβαίνει ένας έξαλλος φωνάζοντας «θα σας πάω όλους φυλακή! Εγώ είμαι συνταγματάρχης!!» μουδιάσαμε. Εποχή χούντας βλέπετε.
Το πάρτυ διαλύθηκε.
Ανεβαίνουμε στα δωμάτια ελπίζοντας. Όλοι και όλες στα μπαλκόνια. Ξαφνικά στο ακριανό μπαλκόνι προβάλλει ο Μαλαξιανάκης και με τη χαρακτηριστική προφορά του φωνάζει «Βρε παλιοκόριτσα μπείτε μέσα, θα μου χαλάσετε τα παιδιά». Καταστροφή. Η βραδιά τελείωσε άδοξα.
Την άλλη μέρα αναχώρηση για Τρίπολη
Γ.Κ.

ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΣΤΙΣ ΤΑΞΕΙΣ ΤΟΥ ΣΤ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ ΑΡΡΕΝΩΝ ΑΘΗΝΩΝ 1964 - 1970

Τρίτη γυμνασίου σχολική χρονιά 1966-1967. Ξεκινήσαμε με κοινοβουλευτική δημοκρατία και τελειώσαμε με δικτατορία. Οι ανεκδιήγητοι εκείνοι άνθρωποι αποφάσισαν μαζί με τα υπόλοιπα να μας υποχρεώσουν να φοράμε πηλίκια και κονκάρδες όταν κυκλοφορούμε εκτός σχολείου. Αναβίωσαν μνήμες επαρχιακών πόλεων όπου τάσκιαζε η φοβέρα του καθηγητή και τα πλάκωνε η σκλαβιά του καταθλιπτικού κοινωνικού περίγυρου. Ο τρόπος που αντιμετωπίσαμε το γεγονός αποτελεί μια άλλη τραγελαφική ιστορία.
Στην τρίτη γυμνασίου Μαθηματικά μας ανέλαβε ένας πρωτοφερμένος στο σχολείο μαθηματικός ονόματι Χρυσοχέρης. Ο άνθρωπος αυτός είχε ένα πόδι ξύλινο και ερχόταν με τη μαγκούρα του στην τάξη. Πάντα μύριζε όταν πέρναγε από κοντά μας τη μυρουδιά που είχε η κρέμα ξυρίσματος της εποχής εκείνης γνωστή σε όσους άρχιζαν να ξεφεύγουν από την κλασσική σαπουνάδα με πινέλο για ξύρισμα. Στην τρίτη λίγοι ήταν οι συμμαθητές που είχαν αυτό το προνόμιο, να ξυρίζονται. Την εποχή όμως εκείνη το ξύρισμα σε ανέβαζε οπωσδήποτε κατηγορία.
Ο καθηγητής αυτός ήταν αρκετά παιχνιδιάρης. Έβγαζε τον κατάλογο από τη τσέπη του και κοιτάζοντας πάνω απ τα γυαλιά του ερευνητικά την τάξη άρχιζε να λέει να σηκωθεί ο κκκκκ, άλλαζε γνώμη ησύχαζαν όσοι άρχιζαν από κάπα, να σηκωθεί ο μμμμμ… ξανάλλαζε γνώμη ησύχαζαν όσοι άρχιζαν από μι, κι αφού πέρναγε κάμποσα γράμματα κατέληγε εκεί που ήθελε.
Είχε μια πρωτότυπη; Αρρωστημένη; Αίσθηση του τρόμου και τον έσπερνε με μεθοδικότητα απολαμβάνοντας τις αγωνίες μας κάθε φορά που έβγαζε τον κατάλογο. Εν πολλοίς όλοι οι καθηγητές χρησιμοποιούσαν το φοβερό αυτό όπλο ο καθένας με την παιδεία του και την αίσθηση της εξουσίας που είχε. Θα ήθελα πολλές φορές να ρωτήσω του συμμαθητές μας που έγιναν εκπαιδευτικοί ποιος είναι ο τρόπος που προσεγγίζουν όλα αυτά που μας τρόμαζαν κάποτε.
Εδώ λοιπόν έλαβε χώρα το παρακάτω περιστατικό. Μια φορά σήκωσε το Λευτέρη για μάθημα. Συνέβη το μοναδικό: Ο Λευτέρης ΔΕΝ ΕΙΠΕ ΜΑΘΗΜΑ!!! Του είπε να καθίσει. Επέστρεψε στο θρανίο του συντετριμμένος και σε λίγο ήταν σε «κωματώδη ψυχολογική κατάσταση» περίπου έπεσε να πεθάνει. Πέσαμε όλοι από πάνω του ρε καλέ μας, ρε φίλε μας εμείς που την πατάμε συνέχεια μη στενοχωριέσαι, έτσι είναι η ζωή και άλλα πολλά, τελικά τον πήγαμε σπίτι υποβασταζόμενο απορώντας πως πήρε κατάκαρδα κάτι που σε όλους τους υπόλοιπους φαινόταν περίπου φυσιολογικό.
Η τρίτη τάξη τέλειωσε και ο Χρυσοχέρης έγινε ανάμνηση όπως και αρκετοί άλλοι καθηγητές μας. Εκείνο όμως που έμεινε από τη χρονιά εκείνη μαζί με τον Χρυσοχέρη ήταν μια πρωτοφανής μανία που μας είχε πιάσει να πηγαίνουμε κάθε μεσημέρι για μπάλα όταν ήμασταν πρωινοί, αμέσως μετά το σχολείο στο τρίγωνο στην Ηλιουπόλεως κάτω απ’ το πρώτο νεκροταφείο απέναντι απ’ το σπίτι του Ηλία. Χωριζόμασταν σε Ολυμπιακούς και Παναθηναϊκούς οι μεν Ολυμπιακοί με τον Βασίλη τον Κουλαϊδή επί κεφαλής, και οι Παναθηναϊκοί με τον Κώστα το Μούτσιο τον Αχιλλέα το Μακρόπουλο και το Γιώργο τον Κωστή. Οι οπαδοί του Πανιωνίου ο Λευτέρης, ο Αντώνης ο Λουκόπουλος και γω παίζαμε εκ περιτροπής σε κάθε ομάδα ανάλογα με τις ανάγκες και τα αθλητικά δρώμενα της εβδομάδας που πέρασε. Οι αγώνες ήταν φοβεροί. Πάντοτε φεύγαμε χορτάτοι κατάκοποι και ευτυχισμένοι δίνοντας ραντεβού για την επόμενη που έπρεπε να παρθεί η ρεβάνς. Πια ομάδα είχε τις περισσότερες νίκες δεν θυμάμαι, θυμάμαι όμως την τρομακτική φθορά που είχαν οι Ελβιέλες μας και τα σκισμένα παντελόνια μας.

Α.Λ.(Pt6)

ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΣΤΙΣ ΤΑΞΕΙΣ ΤΟΥ ΣΤ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ ΑΡΡΕΝΩΝ ΑΘΗΝΩΝ 1964 - 1970

Η επόμενη μέρα ήταν για όλους μας μια ημέρα παράξενη. Ένα μούδιασμα συνόδευε την άφιξή μας στο σχολείο και ένας φόβος να μπούμε στην τάξη, ο συμμαθητής μας με εμφανή τα σημάδια της κάκωσης στο μάγουλο προσπαθούσε να διώξει την εμπειρία της προηγούμενης ημέρας και να κυλήσουν όλα όπως πριν. Τίποτε όμως δεν ήταν ίδιο και η σχέση μας με την καθηγήτρια αυτή τέλειωσε με το τέλος της δεύτερης τάξης του Γυμνασίου. Με την καλή μας αυτή καθηγήτρια είχα την πρώτη προσωπική τραυματική εμπειρία. Ο βαθμός μου στο πρώτο δίμηνο ήταν ένα πανηγυρικό 8 χωρίς να με έχει εξετάσει ποτέ άγνωστο με τι κριτήριο με είχε βαθμολογήσει, ήταν η πρώτη και μοναδική φορά που είχα βαθμό κάτω από τη βάση προς μεγάλη μου απογοήτευση. Δεν θεωρούσα τον εαυτό μου κορυφαίο μαθηματικό όμως η αξία μου ποτέ δεν ήταν κάτω από δεκατέσσερα.. Είχαμε μάθημα τις αναλογίες. Με σήκωσε, έλυσα την άσκηση είπα θεωρία τις ιδιότητες των αναλογιών και ότι άλλο με ρώτησε και χωρίς σχόλιο με έστειλε στο θρανίο. Δέχτηκα τα συγχαρητήρια των διπλανών μπράβο την έσκισες και όλα τα υπόλοιπα. Έφυγα από το σχολείο θριαμβευτής. Την επομένη έχουμε πάλι μαθηματικά με σηκώνει πρώτον πρώτο και μόνο μου εκτός καταλόγου. Μου ζήτησε να λύσω άσκηση εκτός βιβλίου δική της και αφού την έλυσα μου έβαλε δυσκολότερη. Δεν την έλυσα και με εμφανή ικανοποίηση στο πρόσωπο, μου έβαλε ένα δώδεκα το οποίο κουβάλησα μέχρι τέλος, ανεξάρτητα από το πόσο καλά είχα διαβάσει ή διάβαζα. Ήταν φανερό ότι δεν μπορούσε να παραδεχτεί ότι έπεσε έξω στην αξιολόγησή μου, και ήταν φανερό πως όποια προσπάθεια κι αν έκανα για να βελτιώσω το βαθμό μου ήταν μάταιη.
ΥΓ. Ο Κιτσαράς πρέπει να είχε μπερδευτεί με την υπόθεση Κατριβάνου. Μετά την τρίτη Γυμνασίου άλλαξε σχολείο και τον έχασα. Μου έμεινε όμως σαν ανάμνηση ένα άλμπουμ από εκατό χαρτονένιες εικόνες με τις σημαίες κρατών, που μου είχε χαρίσει από εκείνες που αγοράζαμε με ένα πενηνταράκι από τους μηχανικούς πωλητές που ήταν στις γωνίες στα ψιλικατζίδικα μαζί με μία τσίχλα.

Α.Λ.(Pt5)

ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΣΤΙΣ ΤΑΞΕΙΣ ΤΟΥ ΣΤ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ ΑΡΡΕΝΩΝ ΑΘΗΝΩΝ 1964 - 1970

Στη δευτέρα Γυμνασίου συμπτυχθήκαμε σε τρία τμήματα και εμείς στο Β2 είχαμε Μαθηματικά την Μπουλιώτη. Η καθηγήτρια αυτή για όσους την θυμόνται κοντή, παχουλή μια τυπική μέσης ηλικίας μαμά ή νοικοκυρά ή ότι άλλο παρόμοιο σε οικογενειακή έκδοση μπορεί κάποιος να φανταστεί (ας πούμε θεία), με μαλλί σχετικά κοντό, σχετικά απεριποίητο, λίγο προς το κοκκινωπό, με χέρια κοντά δάκτυλα παχουλά και κοντά, ύφος αυστηρό ντύσιμο συνηθισμένο όπως λένε και οι γυναίκες φούστα μπλούζα, παπούτσι μαλακό και καμία διάθεση για φιλίες στην τάξη. Θα ρωτήσει κανείς πως είναι δυνατό να θυμάμαι τα χέρια της. Ας λύσουμε την απορία..
Ο Κιτσαράς ήταν ένας συμμαθητής μας που έμενε Αγκύλης και Πυθέου απέναντι από την παιδική χαρά. Τη χρονιά εκείνη ήταν συγκάτοικός μου στο δεύτερο θρανίο της μεσαίας σειράς. Για κάποιο λόγο θεωρήθηκε υπεύθυνος για ένα κατά τη γνώμη της καθηγήτριας σοβαρό παράπτωμα σε σχέση με κάποιον άλλο συμμαθητή μας, και αφού τον σήκωσε όρθιο του ζήτησε να παραδεχθεί το φταίξιμό του. Ο καημένος ο Κιτσαράς δεν είχε κάνει τίποτε και φυσικά με κατεβασμένο το κεφάλι είπε δεν το έκανα εγώ κυρία. Δέχτηκε το πρώτο χαστούκι στο μάγουλο. Επαναλήφθηκε η ερώτηση επαναλήφθηκε η άρνηση δέχτηκε δεύτερο ισχυρότερο χαστούκι, στο μάγουλο. Με ανακριτικό ζήλο συνέχισε να ρωτά να δέχεται την ίδια απάντηση και να δίνει νέο χαστούκι. Η τάξη άφωνη παρακολουθούσε την τραγωδία που εξελισσόταν. Μετρήσαμε δεκαπέντε χαστούκια. Ο συμμαθητής μας έκλαιγε σιωπηλά, και τα ίχνη από τα δάκτυλα της καθηγήτριας στο μάγουλό του αποτυπωμένα και στο μυαλό μας ανεξίτηλα. Αφού δεν έφερε αποτέλεσμα η ανακριτική μέθοδος, φάνηκε και η ίδια να αμφιταλαντεύεται και να αμφιβάλει αν είχε τη σωστή πληροφορία για τον ένοχο και άρχισε ίσως να συνειδητοποιεί τι είχε κάνει στο συμμαθητή μας. Η τάξη εμβρόντητη δεν μπορούσε να πιστέψει τι συνέβαινε. Ένοιωσα ένα φόβο να με κυριεύει και περίμενα να τελειώσει η ώρα και μαζί με αυτή και το μαρτύριο του συμμαθητή και της τάξης.
Α.Λ.(Pt4)

Ωρωπός 1969

Ωρωπός 1969
Ακόμη μια κεφάτη παρέα. Κατά την φορά των δεικτών του ρολογιού εμφανίζονται οι εξής.
• Με τα μαύρα γυαλιά ο Νίκος Παπακώστας που αργότερα μπήκε στην Νομική στην Αθήνα.
• Βαγγέλης Σπινθάκης
• Τζίτζης και Παπακωστόπουλος δεν διακρίνονται καλά.
• Σαρρής με την άσπρη μπλούζα.
• Βαγγέλης Πίκος.
• Μανωλόπουλος
• Παναγιώτης Τσέρτος.
Βαγγέλης Σπινθάκης

ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΣΤΙΣ ΤΑΞΕΙΣ ΤΟΥ ΣΤ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ ΑΡΡΕΝΩΝ ΑΘΗΝΩΝ 1964 - 1970

Θα συνεχίσω το μικρό ή μακρύ αν θέλετε αυτό οδοιπορικό, "σαν βγήκαμε στον πηγαιμό για την Ιθάκη", με τους καθηγητές που μας παρέλαβαν στο κάθε μάθημα και μετά από μια εξάχρονη σκυταλοδρομία έκλεισαν τη διαδρομή. Εμείς μετρήσαμε τα αποτελέσματα του δρόμου αυτού, ο καθένας με το δικό του χρονόμετρο, ο καθένας για τη δική του Ιθάκη. Όλοι μας όμως απολαύσαμε το ταξίδι. Οι μαθηματικοί που δοκιμάσαμε από την πρώτη γυμνασίου ήταν στο Α2 κάποιος ονόματι Σκόπας, ένας ευχάριστος άνθρωπος που μας έβαλε με ήπιο τρόπο στα Μαθηματικά. Εκείνο που ξεκινήσαμε μαζί του να μαθαίνουμε και θυμάμαι έντονα ήταν η θεωρία των συνόλων, κάτι τελείως διαφορετικό από την αριθμητική που κάναμε στο δημοτικό. Είχε ένα αυτοκίνητο Skoda, που το στάθμευε στην Ζεύξιδος δίπλα στο μικρό ψιλικατζίδικο απέναντι από την κεντρική είσοδο. Το περιστατικό που θυμάμαι και έχει έμμεση σχέση μ’ αυτόν είναι τούτο: Ένα μεσημέρι ο Γιάννης ο Μπουντούνης δύο χρόνια μεγαλύτερός μας, συμμαθητής με το Λευτέρη το γιό του Μαλαξιανάκη πήρε το τάσι από τη ρόδα του αυτοκινήτου του Σκόπα. Εμείς πιτσιρικάδες παρακολουθούσαμε και κάποιος τόλμησε να κάνει παρατήρηση. Αδύνατο να περιγράψω τις σφαλιάρες που δέχτηκαν όσοι ήταν τριγύρω από το συγχωρεμένο το Γιάννη αδελφό του πολύ σπουδαίου κλασσικού κιθαρίστα Βαγγέλη Μπουντούνη που το σπίτι που έμεναν είναι στη Σωστράτου απέναντι από την Ιππώνακτος. Έπεσε πολύ σφαλιάρα. Eκεί όμως που έπεσε πολύ σφαλιάρα είναι στην επόμενη τάξη όπως θα δούμε στη συνέχεια...
Α.Λ.(Pt3)

ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΣΤΙΣ ΤΑΞΕΙΣ ΤΟΥ ΣΤ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ ΑΡΡΕΝΩΝ ΑΘΗΝΩΝ 1964 - 1970

Τα Γυμνάσια που ήταν στη γειτονιά μας, λίγα κι αυτά για τον κόσμο που έπρεπε να εξυπηρετήσουν. Η Ευαγγελική Σχολή βρίσκονταν στη Πλατεία Νέας Σμύρνης που τότε ήταν χωμάτινη και αποτελούσε το φυσικό προαύλιο του σχολείου στεγαζόταν εκεί που είναι ο ΟΤΕ (το παράρτημα) και στην κάτω μεριά της πλατείας (το κεντρικό). Σε ένα κτίριο μάλιστα εκεί που ήταν η είσοδος του κεντρικού έχουν τοποθετήσει οι παλιοί απόφοιτοι μια μαρμάρινη επιγραφή που θυμίζει τη θέση του παλιού τους σχολείου. Το Γυμνάσιο της Δάφνης ένα δρόμο πιο πάνω από την πλατεία Καλογήρων στη Βουλιαγμένης, στην πίσω μεριά του κινηματογράφου Γαρδένια, σε άθλια οικήματα μέσα στον κεντρικό δρόμο χωρίς ανάσες.
Το έβδομο στο Παγκράτι εκεί που είναι και το σημερινό, τα Γυμνάσια της Πλάκας το Πρώτο και το Δεκατρία στα Πετράλωνα και το Γυμνάσιο της Καλλιθέας που στεγαζόταν στο κτίριο του Εκτου Δημοτικού σχολείου Καλλιθέας και υπέκλεπτε το διάσημο όνομα του δικού μας Γυμνασίου χωρίς να το δικαιούται. Με τα παιδιά από τα περισσότερα Γυμνάσια συνυπήρξαμε στις γειτονιές στα γήπεδα στις παιδικές χαρές, στα πάρτι και φυσικά στις αξέχαστες εκδηλώσεις στο στάδιο όπου όλα τα νούμερα των Γυμνασίων της Αθήνας και των περιχώρων συνωστίζονταν για να γιορτάσουν τα διάφορα επετειακά που προέκυπταν.
Στην Πρώτη Γυμνασίου χωριστήκαμε σε τέσσερα τμήματα. Στη Δευτέρα Γυμνασίου συμπτυχθήκαμε σε τρία και νομίζω κάπως έτσι συνεχίσαμε μέχρι την Τετάρτη όπου χωριστήκαμε σε Πρακτικό και όπως λέει ο Σπινθάκης τρία Κλασσικά τμήματα. Τη λεπτομέρεια αυτή ομολογώ δεν την θυμάμαι. Πάντα πίστευα ότι είχαμε ένα Κλασσικό και ένα Πρακτικό.
Α.Λ.(Pt2)

ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΣΤΙΣ ΤΑΞΕΙΣ ΤΟΥ ΣΤ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ ΑΡΡΕΝΩΝ ΑΘΗΝΩΝ 1964 - 1970

Όλες οι χρονιές στη σχολική διαδρομή έβαζαν κάποια καινούργια εμπειρία στην εφηβική μας ζωή και μας έφερναν πιο κοντά μιας και γνωριζόμασταν καλύτερα και αποκτούσαμε ισχυρότερους δεσμούς μέσα από παρόμοιες συνήθειες και γούστα. Όταν διαμορφώθηκαν τα δύο τμήματα στην τετάρτη τάξη το κλασσικό και το πρακτικό, χωρίς να χάσουμε τους δεσμούς με τους συμμαθητές και φίλους που άλλαξαν τμήμα σιγά σιγά αρχίσαμε να δενόμαστε πιο πολύ με εκείνους που θα συνεχίζαμε το σημαντικότερο και πιο δύσκολο κομμάτι της Γυμνασιακής μας ζωής. Η απόφαση σε πιο τμήμα θα πάμε πάρθηκε από τους περισσότερους στη βάση της κατεύθυνσης σπουδών που θα ακολουθούσαμε. Σε αρκετούς το κριτήριο επιλογής ήταν η κακή σχέση με τα Αρχαία (για τους πρακτικούς), ή με τα Μαθηματικά (για τους κλασσικούς). Εμείς λοιπόν που διαλέξαμε το πρακτικό εκτός από την αντιπάθειά μας στα Αρχαία, τα οποία μετά από χρόνια δεν φαίνεται να έφταιγαν τόσο πολύ, σκεφτόμασταν με δέος να κάνουμε και Λατινικά και μάλιστα να δώσουμε εισαγωγικές εξετάσεις στη γλώσσα αυτή. Αποτυχία εγγυημένη. Όλα αυτά τα ισοφάριζε η Φυσική και η Χημεία που δεν ήταν βέβαια Μαθηματικά αλλά είμαστε πιο εξοικειωμένοι όλα τα προηγούμενα χρόνια και μας φαίνονταν λιγότερο Μαθηματικά.
Η τετάρτη ήταν η τάξη προσαρμογής, η πέμπτη η τάξη της δημιουργίας και η τελευταία ήταν η τάξη της ωριμότητας. Στην τετάρτη εκτός από την Καραγιώργη που ήταν η γυμνασιακή μας μοίρα , την είχαμε από τη δευτέρα Γυμνασίου μέχρι τέλος, δεν αποχωριστήκαμε τον Μαλαξιανάκη ενώ περιμέναμε να έχουμε καθηγητή το Τζάουλ, που ήταν το βαρύ πυροβολικό της Φυσικής, συναντηθήκαμε και με τον Κορώνη που ήταν το βαρύ πυροβολικό των Μαθηματικών αφού περάσαμε ένα δοκιμαστικό εξάμηνο με τον Πίπη (κατά κόσμο Ευαγγελινό). Το πάνθεο των καθηγητών συμπλήρωνε ο Κακιούσης στα Γαλλικά, ο Μαρκάτος, ο Μπιας και κάμποσοι άλλοι.
Θα ήθελα να αρχίσω ένα μικρό οδοιπορικό στην εποχή που ξεκινάγαμε το Γυμνάσιο. Τελειώσαμε το δημοτικό το καλοκαίρι του 1964 και ήμασταν η πρώτη χρονιά που δεν δώσαμε εισαγωγικές εξετάσεις για να μπούμε στο Γυμνάσιο. Αυτό ήταν η πρώτη μας ανακούφιση. Αποστασιοποιημένοι από την εποχή εκείνη μας φαίνεται υπερβολικό το άγχος για τις εξετάσεις εισαγωγής στο Γυμνάσιο θυμάμαι όμως ότι ήταν αρκετά έντονο για να το θυμόμαστε τόσα χρόνια μετά. Οι επόμενες εξετάσεις που μας περίμεναν ήταν η εισαγωγικές από το Γυμνάσιο στο Λύκειο με το τέλος της τρίτης Γυμνασίου. Ευτυχώς μόλις τελειώσαμε την τρίτη η εθνοσωτήριος τις κατήργησε προς μεγάλη μας ανακούφιση.
Η πρώτη τάξη του Γυμνασίου μας που ξεκίναγε το φθινόπωρο του 1964, ήταν μια πολυάριθμη τάξη επειδή μάζευε παιδιά από μια τεράστια περιοχή που περιλάμβανε όλο το Νέο Κόσμο , το Κουκάκι τον Αη Γιάννη στη Βουλιαγμένης, το Μετς, την περιοχή Κυνοσάργους ακόμα και από τον Υμηττό, την Ηλιούπολη και την Αργυρούπολη.
Α.Λ. (Pt1)

ΤΟ ΔΑΧΤΥΛΟ ΤΟΥ ΚΩΤΣΙΡΟΥ

Τρίτη γυμνασίου, απόγευμα στη τάξη τελευταίες ώρες η βαρεμάρα στο μέγιστο. Νομίζω γράφαμε έκθεση. Κανείς δεν μιλούσε όλοι σκυμμένοι πάνω από τα τετράδιά μας σκεφτόμασταν και γράφαμε. Ενας ένας που τέλειωνε έκλεινε το τετράδιο και περίμενε να χτυπήσει το κουδούνι. Εκεί προς τα τελευταία θρανία υπήρχε ένας λανθάνων αναβρασμός ο οποίος προϊόντος του χρόνου γινόταν πιο εμφανής. Τα θρανία που είχαμε την εποχή εκείνη ήταν τα ξύλινα. Ο Κωτσίρος στο προτελευταίο θρανίο αφού είχε τελειώσει την έκθεσή του βάλθηκε να σπρώχνει ένα ρόζο από το κάθισμα του θρανίου με το μέσο δάκτυλο του δεξιού χεριού σε μια άκρως σεξουαλική χειρονομία. Πιέζοντας λοιπόν το ρόζο κάποια στιγμή εκείνος υποχώρησε και το δάχτυλο του Κωτσίρου βυθίστηκε με δύναμη στην τρύπα του καθίσματος του θρανίου. Ευχαριστημένος από το αποτέλεσμα προσπάθησε να βγάλει το δάχτυλο από την τρύπα. Μάταια. Το δάχτυλο είχε σφηνώσει γιά τα καλά και δεν έβγαινε.
Εδώ άρχισε το μαρτύριο του Κωτσίρου και η φοβερή πλάκα που έρχονταν να αλλάξει τελείως το ανιαρό εκείνο απόγευμα. Προσπαθώντας να βγάλει το δάκτυλο απ’ την τρύπα κίνησε το ενδιαφέρον των διπλανών που ενώ έσκυψαν να τον βοηθήσουν παράλληλα ήταν αδύνατο να συγκρατήσουν τα γέλια τους. Ταχύτατα διαδόθηκε το γεγονός στην τάξη παρατήσαμε τις εκθέσεις και στρέψαμε το βλέμμα στη μεριά του φουκαρά του Κωτσίρου που ίδρωνε απ την αγωνία του. Ήρθε η ώρα να επιληφθεί η Καραγιώργη. Περπατώντας στα ψηλά της τακούνια έφτασε στο θρανίο και ζήτησε να μάθει τι συμβαίνει. Τη διαβεβαίωσαν ότι όλα ήταν υπό έλεγχο αυτή όμως δεν πείστηκε και ζήτησε απ’ τον Κωτσίρο να σηκωθεί όρθιος. Ο καημένος ο Κωτσίρος σηκώθηκε όρθιος έγερνε όμως απ’ την πλευρά που το δάχτυλο εξακολουθούσε σφηνωμένο να τον εμποδίζει να πάρει περήφανη στάση και ψάχνοντας η Καραγιώργη ανακάλυψε το διπλό αισχρό αμάρτημα του Κωτσίρου. Αφού τον περιποιήθηκε με δυό ηχηρά χαστούκια στράφηκε αμήχανη στην τάξη μιάς και έπρεπε να βοηθήσει να βρεθεί μια λύση στο πρόβλημα. Στη φάση αυτή η τάξη ολόκληρη προσφέρθηκε να βοηθήσει προτείνοντας κάθε συμβατή και ασύμβατη με τη φυσική λύση. Δοκιμάστηκε σαπούνι είπανε να φτύσουν όλοι στην τρύπα για να γλιστράει είπαν να χρησιμοποιηθεί κι άλλο βιολογικό υλικό, είπαν να γυρίσει ανάποδα το θρανίο γενικά δόθηκαν πολλές λύσεις, στο τέλος ειδοποιήθηκε ο Μήτσος να ανέβει με πριόνι. Σύσσωμη η τάξη επιδοκίμασε τον επικείμενο ακρωτηριασμό του δακτύλου, ο κακομοίρης ο Κωτσίρος είχε λουφάξει και σποραδικά δεχόταν από ένα χαστούκι για να μη ξεχνιόμαστε. Σε λίγο κατέφθασε ο Μήτσος κρατώντας ένα πριόνι. Πλησίασε στο θρανίο είδε πως είχε η κατάσταση άφησε ένα πνιχτό γέλιο η Καραγιώργη τον αγριοκοίταξε κι αυτός περιεργαζόταν το θρανίο να δει πως θα το κόψει προκειμένου να ελευθερωθεί το δάχτυλο. Η τάξη μαζεμένη πάνω απ΄τον Κωτσίρο, ανεβασμένοι όσοι δεν μπορούσαν να δουν στα θρανία περίμεναν με ενδιαφέρον την εξέλιξη παροτρύνοντας το Μήτσο να κόψει το δάχτυλο του Κωτσίρου.
Η λύση του δράματος όπως σε όλα τα Αρχαία δράματα ήρθε απ’ τον από μηχανής θεό. Έτσι απλά όπως είχε μπει το δάχτυλο στην τρύπα έτσι απλά βγήκε. Ο Κωτσίρος ανακουφισμένος μάζεψε τα χέρια του και τα έκρυψε στις τσέπες του παντελονιού. Η Καραγιώργη τον φιλοδώρησε μια τελευταία σφαλιάρα και μας επανέφερε στην τάξη τσιρίζοντας, ο Μήτσος πήρε το πριόνι και με ένα πονηρό χαμόγελο εγκατέλειψε την τάξη η οποία με τη σειρά της κατενθουσιασμένη με το happening όπως θα έλεγαν και οι σημερινοί μαθητές της τρίτης γυμνασίου, ζητούσε το αμαρτωλό δάχτυλο του Κωτσίρου στο δίσκο όπως το κεφάλι του Αη Γιάννη, βοήθειά μας, που έδωσε ο Ηρώδης στη Σαλώμη.
ΥΓ. Ο Κωτσίρος έφυγε απ’ το σχολείο μας στο τέλος της χρονιάς εκείνης όχι βέβαια επειδή σφήνωσε το δάχτυλό του στο θρανίο επειδή συνέχισε σε κάποια τεχνική σχολή. Τον θυμόμαστε με αγάπη από τότε, άλλωστε έπαιζε καλή μπάλα μαζί μας στα μεσημεριανά ματς στο τρίγωνο στην Ηλιουπόλεως στο πρώτο νεκροταφείο.

Α.Λ.

ΣΤΟ ΣΦΑΙΡΙΣΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΚΥΡ ΘΟΔΩΡΟΥ

Πέρασαν χρόνια περίπου το 1985 ή το 1986 στην επίσκεψη στο θάλαμο στο Νοσοκομείο νεαρός Χειρουργός τότε μπαίνοντας για να δω τους ασθενείς που είχα την ευθύνη τους , βλέπω τον κυρ Θόδωρο. Φορτωμένος κάμποσα χρόνια παραπάνω λίγο πιο παχύς απ’ ότι τον θυμόμουν, με το λεπτό μουστάκι στο απάνω χείλος, τα κοντοκουρεμένα σπαστά μαλλιά πιο αραιά, χρωματισμένα με το χρώμα που φέρνει ο χρόνος, και το ίδιο ύφος που τότε ενέπνεε σεβασμό σε όλους, περίμενε να υποβληθεί σε επέμβαση.
Δεν με γνώρισε. Όχι πως είχα αλλάξει δραματικά, η άσπρη ίσως μπλούζα και το μούσι αποπροσανατόλισαν την μνήμη του. Ίσως δεν περίμενε να συναντήσει παλιό του ποδοσφαιρικό μαθητή.
Έκατσα πλάι του να πάρω ιστορικό.
-Για σου κυρ Θόδωρε!
Με κοίταξε περίεργα.
-Για σου Γιατρέ!
-Ποια ομάδα προπονείς τώρα;
Με κοίταξε για λίγο εξεταστικά και αυθόρμητα αφήνοντας το στυλ το σοβαρό χρησιμοποίησε τη γλώσσα της προπόνησης
-Αγόρι μου, παικταρά μου….

Αναφώνησε όπως τότε που ακολουθώντας τις οδηγίες του έκανα εκείνο που ζήταγε. Όταν βέβαια δεν γινόταν στο ματς ή στην προπόνηση εκείνο που ήθελε μας στόλιζε κανονικά.
Με έφερε πίσω δεκαπέντε χρόνια.
Κάμποση ώρα αμίλητος ο γερόλυκος της ποδοσφαιρικής πιάτσας του Αη Γιώργη και του Φοίβου, άφησε κάτι σα δάκρυ να περάσει στα βλέφαρα, και πριν προλάβω να τον ρωτήσω να μου λύσει επιτέλους την απορία γιατί δεν μας άφηνε να μπούμε στο σφαιριστήριό του,
-Δεν ήταν για σας το μαγαζί μου ρε, κανένας από εκείνους που διάβαζαν και δεν είχαν ούτε ένα πενηνταράκι για κουλούρι δεν έμπαινε στο μαγαζί. Μου φτάναν οι άλλοι και τους κυνήγαγα κι αυτούς να πάνε για μεροκάματο…
μου απάντησε κρύβοντας με δυσκολία ένα αίσθημα ικανοποίησης και εκπλήρωσης καθήκοντος που έβγαινε από μέσα του.
Ο κυρ Θόδωρος χειρουργήθηκε πήγαν όλα καλά και ήρθε και τον πήρε απ’ το Νοσοκομείο ο Λάκης ο Λίσκας το καλύτερο δεκάρι του Φοίβου και του Θρίαμβου. Το Λάκη (Περικλή) είχα πολλά χρόνια να τον δω και σπαταλήσαμε αρκετή ώρα μιλώντας για τα παλιά κάτω απ’ το γεμάτο ικανοποίηση βλέμμα του παλιού μας προπονητή.
Η χαρά μου ήταν πραγματικά μεγάλη που ο κυρ Θόδωρος για πολλά χρόνια μου τηλεφωνούσε για ότι πρόβλημα υγείας είχε ο ίδιος και η οικογένειά του, πάντα με τη βραχνή μάγκικη προφορά και ποτέ δεν με προσφωνούσε γιατρέ όπως η γυναίκα του, αλλά
-Παικταρά μου, αγόρι μου.
Υ.Γ. Ένα από τα πρώτα σαρανταπεντάρια δισκάκια που αγοράσαμε μετά από ένα γενναίο πριμ που πήραμε σε μια εκτός έδρας νίκη στο Μενίδι επί του Αχαρναϊκού, ήταν το Keep On Running που στην πίσω πλευρά του είχε το High Time.
(Αφιερωμένο στο συμμαθητή και συμπαίκτη Κώστα Μούτσιο, στους συμπαίκτες Νίκο Καλαβίτη, στον Γιάννη τον Πιερακέα –Γιαννάρα- και στη μνήμη του αδελφού μου Γιάννη Λιάπη ένα απ΄τους καλύτερους παίκτες της εφηβικής ομάδας στο Θρίαμβο, και σε όσους άλλους δεν είχαν πρόσβαση στο σφαιριστήριο του κυρ Θόδωρου).

Α.Λ.(Pt 2)

Ωρωπός 1969

Ακόμη ένα στιγμιότυπο από την εκδρομή. Ο Πολυχρόνης (Νάκης) Σπηλιώτης, με τον οποίο είχα την χαρά να συνομιλήσω προσφάτως μετά απο 40 χρόνια, μου υπενθύμισε πως η εκδρομή αυτή πρέπει να πραγματοποιήθηκε κατά την διάρκεια της Ε' τάξης, συνεπώς ήταν μάλλον χειμώνας του 1969. Εμφανίζονται και άλλα πρόσωπα του ΣΤ 3 κλασσικού.
Βαγγέλης Σπινθάκης

ΣΤΟ ΣΦΑΙΡΙΣΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΚΥΡ ΘΟΔΩΡΟΥ

Για μας τους νότιους του Νέου Κόσμου το γήπεδο του Φοίβου ήταν το κέντρο κάθε δραστηριότητας, καθημερινής και κυριακάτικης. Η πλατεία του ΙΚΑ χωματένια τότε φιλοξενούσε εναλλακτικά το άπειρο πλήθος των πιτσιρικάδων της δεκαετίας του 60 (οι τωρινοί πενηνταπεντάρηδες έως εξηντάρηδες), και τις συμπαθείς μανάδες μας που μας έστρωναν σε ανελέητο κυνήγι όχι μόνο για την σπατάλη του χρόνου αλλά και για τη φθορά στα παπούτσια και τα ρούχα που η αντικατάστασή τους ήταν ιδιαίτερα δαπανηρή. Νεαροί εμείς γύρω στα δεκατέσσερα με δεκαπέντε τότε που αρχίζαμε να νοιώθουμε κάπως μεγάλοι θέλαμε να ενταχθούμε στην ομάδα των φίλων μας που ήταν μεγαλύτεροι σε ηλικία από εμάς και πολύ πιο ελεύθεροι να καθορίζουν την ζωή τους και το χρόνο τους. Το στέκι ήταν τα σφαιριστήρια του κυρ Θόδωρου του Λυρή στη Ρουμπέση απέναντι απ’ το γήπεδο και δίπλα στα αποδυτήρια της ομάδας. Παλιός ποδοσφαιριστής στον Πανιώνιο, και την εποχή εκείνη προπονητής στο Φοίβο, νομίζω έπαιζε και σέντερ μπακ.
Ο κυρ Θόδωρος ωραίος τύπος, μουστάκι σύρμα που έγραφε κι ο Τσιφόρος στα «Παιδιά της Πιάτσας», μαλλί κοντοκουρεμένο και σπαστό με ποδοσφαιρικό στυλ επιβλητικό και σαν προπονητής για μας τους πιτσιρικάδες πολύ μεγάλος.
Τις καθημερινές που τα πράγματα ήταν χαλαρά πηγαίνοντας στο γήπεδο μετά το διάβασμα περνάγαμε από το σφαιριστήριο όπου βρίσκονταν μέσα οι αργόσχολοι λίγο πιο μεγάλοι από εμάς έπαιζαν ποδοσφαιράκι ή μπιλιάρδο και άκουγαν από το juke box δύο από τα σουξέ της εποχής το High Time και το Keep On Running με τους Spencer Davis Group.
Η επιθυμία μας να μεγαλώσουμε, περισσότερο έντονη από ποτέ και η προσπάθειά μας να μπούμε στο σφαιριστήριο ακυρωνόταν από τη σθεναρή άρνηση του κυρ Θόδωρου να μας επιτρέψει την είσοδο. Παρά τις ικεσίες παρά τους διάφορους τρόπους που εφευρίσκαμε ποτέ δε μας επέτρεψε να μπούμε στο σφαιριστήριο. Έβγαινε στην πόρτα και μας έλεγε με εκείνο το αξέχαστο μάγκικο στυλ.
- Φύγετε από δω ρε τσογλάνια εδώ δεν είναι για σας, πηγαίνετε να διαβάσετε και μην κοιτάτε αυτούς εδώ μέσα.
Μέναμε λοιπόν με την πίκρα της μη συμμετοχής και μας φαινόταν ακατανόητη η στάση του κυρ Θόδωρου.
Τα απογεύματα και τις Κυριακές τα πράγματα άλλαζαν γιατί από την μια άρχιζαν οι προπονήσεις ή είχαμε αγώνα οπότε ο καθένας έπαιρνε τη θέση του. Η άρνηση όμως του κυρ Θόδωρου να μας αφήσει να μπούμε στο σφαιριστήριο παρέμενε ακλόνητη.
Με το πέρασμα του χρόνου ανεβήκαμε στην ποδοσφαιρική ιεραρχία αποκτήσαμε θέση στην προπόνηση είχαμε φανέλα πηγαίναμε στα εκτός έδρας με το πούλμαν της ομάδας, όλα ήταν μια χαρά εκτός από την πεισματική άρνηση του κυρ Θόδωρου να μας αφήσει να μπούμε στο σφαιριστήριο. Εκείνοι που είχαμε απαγορευτικό ήμασταν όσοι πηγαίναμε στο Γυμνάσιο. Ακόμα και τότε που αποκτήσαμε ταυτότητα και μπαίναμε στα ακατάλληλα στο σινεμά , η απαγόρευση στου κυρ Θόδωρου ήταν πάντα ισχυρή και ακλόνητη.
Τελειώνοντας την πέμπτη Γυμνασίου το καλοκαίρι του 69 άρχισα μαζί με τους υπόλοιπους φροντιστήριο στο Γενικό στη Σόλωνος και η ενασχόληση με το ποδόσφαιρο σταμάτησε. Εγώ πίστευα ότι πήρε αναστολή, όμως το μέλλον άλλα έφερε.
Λίγο καιρό μετά ο κυρ Θόδωρος έδωσε το μαγαζί και δεν τον ξαναείδα πιά.
Αποφάσισα και μπήκα στο σφαιριστήριο, αφού κανείς πλέον δεν με εμπόδιζε. Προσπάθησα να καθίσω με άνεση να παραγγείλω καφέ, πήγα μέχρι και το Juke Box να βρώ το High Time. Οι εποχές όμως είχαν αλλάξει και μαζί τους άλλαξαν και τα τραγούδια που ακούγαμε καθισμένοι απέξω απ’ το σφαιριστήριο κι ονειρευόμασταν πότε θα μπορέσουμε και μεις να μπούμε στον κόσμο των μεγαλύτερων που μας φαίνονταν τόσο γοητευτικός.
Για μια ακόμη φορά ο κυρ Θόδωρος με έδιωξε με τον τρόπο του.
Σφαιριστήριο ξαναπήγα στα πρώτα χρόνια στη σχολή εκεί τριγύρω στο Γουδί παρέα με τον Αντώνη τον Αθανασόπουλο, ανάμεσα στα κενά της Ανατομίας που ήταν πρωί με τα υπόλοιπα μαθήματα που ήταν μεσημέρι. Η νοσταλγία όμως και η απογοήτευση από την άρνηση του κυρ Θόδωρου με συνόδευαν ακόμη.

A.Λ. (Pt 1)

ΤΟ ΑΠΟΛΥΤΗΡΙΟ

Λοιπόν αγαπητέ Αποστόλη μετά από τόσα χρόνια δεν ξέρω τι σημασία μπορεί να έχει να γράφονται στο Blog μας ορισμένες εντυπώσεις από το σχολείο αλλά και τις καταστάσεις τις οποίες τότε ζήσαμε, αλλά ας πούμε ότι είναι ένα ημερολόγιο που γράφεται μετά από 40 χρόνια για να διαβάζουν οι νεώτεροι και να κάνουν συγκρίσεις, για αυτό το λόγο σου διηγούμαι τα παρακάτω τα οποία αν νομίζεις ότι υπάρχει ενδιαφέρον μπορείς να τα ανεβάσεις στο Blog. Ήθελα πράγματι να ξέρω αν όλα όσα αισθάνθηκα τότε εγώ τα αισθανθήκατε και εσείς.
Εξιστορώ λοιπόν τις εντυπώσεις μου.
Εν συνόλω η μαθητική μου εποχή ήταν υπέροχη θυμάμαι ότι το πρωί σηκωνόμουν και με μεγάλη χαρά πήγαινα στο σχολείο. Η αιτία της χαράς μου ήταν η συναναστροφή που είχα με τους συμμαθητές μου και με ελάχιστους καθηγητές μας, παρόλα αυτά όμως μου έμειναν ορισμένα κατάλοιπα πιστέψτε με καμιά φορά βλέπω στον ύπνο μου δεν κατάφερα να πάρω το απολυτήριο του Γυμνασίου και πάντα μέσα στον ύπνο μου αναρωτιέμαι: πως είναι δυνατόν να τέλειωσα το Πανεπιστήμιο και να μην έχω το απολυτήριο του Γυμνασίου και με την ερώτηση αυτή ξυπνάω καταϊδρωμένος και ανάβω τσιγάρο. Τόσο μεγάλο άγχος μου είχε δημιουργήσει το «υπέροχο» σχολικό σύστημα εκείνης της εποχής και ορισμένοι καθηγητές μας και πάνω σ’ αυτό διηγούμαι και την ημέρα που πήγα να πάρω το απολυτήριό μου.
Πάω λοιπόν το πρωί να πάρω το απολυτήριο μου και μπαίνοντας στο γραφείο ήταν ο κουλοχέρης με κάνα δυό άλλους καθηγητές που δεν θυμάμαι ποιοι ήταν.
Ο Κουλοχέρης βγάζει από ένα ντοσιέ που ήταν όλα τα απολυτήρια το δικό μου και κρατώντας το στο καλό το χέρι αρχίζει να διαβάζει από μόνος του ενώ εγώ υπέγραφα ότι πήρα το απολυτήριο σε ένα τετράδιο.
Ξαφνικά τον ακούω να λέει στους άλλους καθηγητές που ήταν εκεί: Έχει γίνει λάθος ο Δικόνιμος είχαμε συμφωνήσει να μην του δοθεί διαγωγή κοσμιωτάτη και πάει μέσα και παίρνει ένα βιβλίο που προφανώς για τον καθένα από μας είχανε γράψει τις επιδόσεις μας και από αυτό η γραμματεία έφτιαχνε τα απολυτήρια που τα υπέγραφε ο Γυμνασιάρχης(δεν ξέρω αν ήταν αλήθεια αλλά λέγανε τότε ότι με διαγωγή κοσμία δεν μπορούσες να δώσεις εξετάσεις στο Πανεπιστήμιο και ότι έκανες μαύρη θητεία στο στρατό και μέχρι σου ήταν δύσκολο να βρεις δουλειά στο Δημόσιο).
Φέρνει λοιπόν ο Κουλοχέρης αυτό το βιβλίο από το γραφείο του Γυμνασιάρχη στο βάθος και ψάχνει να βρει αν η διαγωγή που γραφόταν στο απολυτήριο ήταν σωστή. Εγώ τα έχασα δεν ξέρω γιατί μου ήρθε στο μυαλό ότι χειρότερο μπορείτε να φανταστείτε και αυτός ήταν τόσο σίγουρος πως δεν είχα διαγωγή κοσμιωτάτη που τον πίστεψα. Βλέπω λοιπόν ότι ενώ γύριζε τα φύλλα του βιβλίου να βρει το όνομά μου το απολυτήριο μου ήταν κρεμασμένο από την προσθήκη του χεριού που έλειπε, είχα ήδη υπογράψει ότι το πήρα και μπροστά στο ενδεχόμενο να μου αλλάξει διαγωγή τραβάω από το κουλό του χέρι το χαρτί και την κοπανάω χωρίς να γυρίσω το κεφάλι μου τρέχοντας κάτω από τις σκάλες. Το απολυτήριό μου μεταφρασμένο το έχω καταθέσει στο Πανεπιστήμιο του Μιλάνου όπου έχει μείνει εκεί και εγώ δεν ξέρω τι διάολο διαγωγή μου έχουν βάλει.
Dr. Theodoros Dikonimos Makris

Φθινόπωρο του 1969. Ημερήσια Eκδρομή στον Ωρωπό

"Φθινόπωρο του 1969. Ημερήσια εκδρομή στον ερημικό τότε Ωρωπό. Στην φωτογραφία υπάρχει σχεδόν απαρτία του τμήματος ΣΤ 3 κλασσικού. Καμαρώστε παράστημα στο άγημα. Για να δούμε αν εσείς οι πρακτικοί θυμάστε κλασσικά πρόσωπα. Άυριο ο πλήρης κατάλογος ονομάτων".
Βαγγέλης Σπινθάκης

ΦΑΓΚΡΙ

Ισως επειδή το ψάρι αυτό έχει πεταχτά και μεγάλα μάτια ίσως δεν ξέρω και γω γιατί όταν επρόκειτο να πάμε σινεμά για τσόντα ή σινεμά ανάλογου περιεχομένου ή ακόμα και κάθε είδους έξοδο με οπτικό ενδιαφέρον η συνεννόηση γινόταν με τον κωδικό πάμε για «φαγκρί», επίσης όταν προέκυπτε ενδιαφέρον θέαμα, και επειδή τα ενδιαφέροντα θεάματα την εποχή μας ήταν σπάνια και ως εκ τούτου ακριβοθώρητα πάλι η ειδοποίηση - ενδοσυνεννόηση γινόταν με την ίδια λέξη κι έτσι σε χρόνο ταχύ η τάξη έστρεφε το βλέμμα της στο θέαμα που προκαλούσε την εκπομπή του συνθήματος. Αν για παράδειγμα η μπροστινή επιφάνεια της έδρας ήταν τρύπια με την είσοδο του καθηγητή και ανάλογα με το θέαμα εκπεμπόταν το σύνθημα. Το ίδιο γινόταν και εκτός σχολείου. Ότι ενδιαφέρον υπήρχε που έπρεπε να εξετασθεί από την τάξη η λέξη φαγκρί αποτελούσε το σύνθημα που γρήγορα έστρεφε την προσοχή εκεί που έπρεπε.
Βέβαια όπως σε όλες τις καθωσπρέπει ομάδες πολλές φορές η λέξη χρησιμοποιείτο παραπλανητικά, ας πούμε για κάποια γριά. Τότε ο έχων τη φαεινή δεχόταν τα επίχειρα της πράξης του, με καρπαζιές, κι αποδοκιμασίες έχανε δε την έξωθεν καλή μαρτυρία για μεγάλο χρονικό διάστημα.
Η φράση σύνθημα «πάμε για φαγκρί» «έχει φαγκρί σήμερα» ενώ παρέπεμπε ευθέως σε ένα καλό φαγητό, όταν λεγόταν στην τάξη και συνοδευόταν και με κίνηση του δείκτη του χεριού προς το μάτι, έπαιρνε τη γνωστή και ενδιαφέρουσα έννοια συμβατή απόλυτα με καλή πνευματική και αισθητική απόλαυση. Η τάξη μας άλλωστε φημιζόταν για τα καλά της γούστα.

Α.Λ.

ΙΟΥΛΙΟΣ 2010

Αγαπητοί συμμαθητές και φίλοι καλό μήνα, καλό καλοκαίρι και καλές διακοπές. Την καλοκαιρινή περίοδο θα υπάρξει μιά μικρή χαλάρωση στο blog, από το Σεπτέμβριο όμως και μετά θα ανακάμψουμε με τον νέο προγραμματισμό. Οσοι θέλετε στείλτε στο mail του blog πληροφορίες γιά το που θα βρίσκεστε και πότε ώστε να εκμεταλευτούμε τυχόν συναντήσεις. Η μεγάλη συνάντηση θα γίνει τέλος Σεπτεμβρίου σε ημερομηνία που θα συμφωνήσουμε και θα ανακοινώσουμε ένα μήνα νωρίτερα ωστε να προγραμματίσουμε άνετα και να ελαχιστοποιήσουμε τις απουσίες. Ιδέες και σκέψεις μπορεί να στέλνονται από τώρα, άλλωστε αν χρειαστεί ο Κουνενής μπορεί να κλείσει λεωφορείο αμέσως...
Καλό καλοκαίρι σε όλους μας.

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

Ανακοινώνεται ότι ο ιατρός κ. Απόστολος Λιάπης εφεξής διορίζεται επίσημος Διορθωτής - Διαμορφωτής των αναρτήσεών μου με τους παρακάτω όρους :
1. Οι διορθώσεις του δεν θα αλλοιώνουν το νόημα των κειμένων.
2. Οι διορθώσεις του θα διαπνέονται από χιούμοριστική διάθεση.
3. Οι διορθώσεις του δεν θα με κάνουν ρόμπα.

Δηλώνω δε ότι δεν θα διαμαρτυρηθώ για καμία επέμβασή του εφόσον πληρούνται οι παραπάνω όροι.
Γεώργιος Κουνενής
Υ.Γ. Η παραπάνω δήλωση έγινε κατόπιν επιθυμίας του.