Ο Παπαβασιλείου παρένθετος καθηγητής ανάμεσα στα φοβερά Φιλολογικά «τέρατα» που είχαμε ως οδηγούς στην κλασσική μας παιδεία ένα πρόσωπο που αχνά θυμάμαι. Δεν πρέπει να μας είχε για ολόκληρο χρόνο και ίσως αντικαθιστούσε καθηγητές που είχαμε μονιμότερα ίσως μας έκανε Ιστορία. Εμφατικός στους χαρακτηρισμούς του είχε μείνει στη μνήμη μας με την φοβερή περιγραφή που έκανε για τον πόλεμο. Ως στρατιώτης ταξίδευε στο μέτωπο με το τραίνο και όταν το τραίνο δέχτηκε επίθεση από αέρος ο μηχανοδηγός έκανε περίπλοκους ελιγμούς για να αποφύγει τα αεροπλάνα και τα κατάφερε θαυμάσια. Εκείνο που δεν καταφέραμε να μάθουμε μέχρι σήμερα είναι αν τα εννοούσε όλα αυτά που μας άφησαν ξερούς ή μας κορόιδευε παίρνοντας θριαμβευτική ρεβάνς για όλους τους καθηγητές που μέχρι τότε δέχονταν αμείλικτη την κοροϊδία από τους μαθητές των γυμνασίων.
Θα νομίζει κανείς ότι τους καθηγητές μας τους θυμόμαστε μόνο από τα διάφορα ευτράπελα που τους συνδέουν με τη μνήμη μας, διερωτώμαι πολλές φορές γιατί δεν θυμόμαστε κάτι πιο σημαντικό πιο ουσιαστικό από κείνους και όχι τα γραφικά.
Α.Λ (pt33)
Θα νομίζει κανείς ότι τους καθηγητές μας τους θυμόμαστε μόνο από τα διάφορα ευτράπελα που τους συνδέουν με τη μνήμη μας, διερωτώμαι πολλές φορές γιατί δεν θυμόμαστε κάτι πιο σημαντικό πιο ουσιαστικό από κείνους και όχι τα γραφικά.
Ενδιαφέρον το ερώτημα "γιατί δεν θυμόμαστε κάτι πιο σημαντικό πιο ουσιαστικό από κείνους και όχι τα γραφικά". Η δική μου απάντηση είναι η εξής. Δεν τα θυμόμαστε γιατί απλώς δεν υπάρχουν πολλά για να θυμόμαστε. Ο Παπαβασιλείου πχ (άσχετος με το αρχαίο συντακτικό) υφίστατο τα εξής. Ερώτηση προς μαθητές. "Αυτό τώρα τι είναι υποκείμενο ή αντικείμενο?". Η τάξη συνεννοημένη με τρόπο ποδοσφαιρικό χωριζόταν σε 2 ομάδες. Οι μισοί λέγανε υποκείμενο και οι άλλοι μισοί αντικείμενο και γινόταν ένα είδος αντιπαράθεσης στην τάξη μέχρι ο Παπαβασιλείου (γέρος) να δώσει το τελικό πόρισμα. Συνήθως ήταν το εξής. "Μπορείς να το πείς αντικείμενο, μπορείς να το πεις και αντικείμενο". Αυτά τα αρχαία μαθαίναμε τότε στο "καλύτερο γυμνάσιο των Βαλκανίων! )Το θυμάστε αυτό?
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυ. Σπινθάκης
Εγώ πάλι νομίζω ότι η απάντηση είναι απλή. Θυμόμαστε αυτά που κατά την τότε κρίση μας ήταν διαφορετικά από τα συνηθισμένα. Δεν είναι τυχαίο ότι τον Μπενάκη τον θυμόμαστε πολύ καλά παρόλο που μας είχε μόνον ένα δίμηνο. Η ευγένεια και το ήθος του ήταν κάτι το πρωτόγνωρο για μας. Οι πλάκες μας αυτό που μας ένωνε, γι αυτό τις θυμόμαστε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΆλλωστε και στην καθημερινή ζωή μας μένουν μόνον όσα ξεφεύγουν από τη ρουτίνα.
Aς θυμηθούμε βεβαίως ότι ο Παπαβασιλείου (εξ ου και γέρος) πρέπει να ήταν 67 χρονών το 1970. Αρα πρέπει να γεννήθηκε γύρω στο 1903 και άρα σπούδαζε στα χρόνια της μικρασιατικής καταστροφής και δίδασκε 45 χρόνια μεταξύ πολέμων και παντός είδους αναστατώσεων. Ασφαλώς δεν θα πέρασε καμιά επιμόρφωση. Από αυτόν θυμάμαι το ρητό "ο τεθνεώς δεδικαίωται".
ΑπάντησηΔιαγραφή