Τις προάλλες επισκεφθήκαμε το σχολείο με τον παλιό συμμαθητή Νάκη (Πολυχρόνη) Σπηλιώτη, μετά από πολλά χρόνια. Περιγράφω, για όσους δεν το έχουν επισκεφτεί τελευταία, το «μεγαλύτερο» όπως μας έλεγαν τότε, σχολείο των Βαλκανίων.
Στεγάζει πλέον 4 σχολεία, κοντά 1000 μαθητές σε ένα μικρό προαύλιο, αφού και ο στεγασμένος χώρος έγινε αίθουσες, στο δε κέντρο της αυλής σηκώθηκε τριώροφο κτίριο. Από το προαύλιο μόνο οι τσιμεντένιες κερκίδες είναι όπως τις θυμόμαστε.
Αντιθέτως από τους εσωτερικούς χώρους το μόνο που άλλαξε είναι το ότι οι αίθουσες έχουν χωριστεί στην μέση με γυψοσανίδες. Το γραφείο του επιστάτη έχει την ίδια τζαμαρία όπου βλέπαμε εναγωνίως τα αποτελέσματα. ‘Όλα τα κουφώματα ακριβώς τα ίδια, βαμμένα μπλε όπως τότε και δεν κλείνουν καλά όπως τότε! Ο φύλακας μας εξήγησε ότι το κτίριο έχει χαρακτηριστεί παραδοσιακό και δεν επιτρέπονται τα αλουμίνια, αλλά μόνο τα ακριβότερα ξύλινα και για αυτό δεν έχουν αλλάξει ακόμη γιατί πού λεφτά….
Αργότερα πίνοντας τον καφέ μας στο καλαίσθητο καφενείο που βρίσκεται στο λοφάκι, εκεί που ήταν οι φυλακές, ο Νάκης μου θύμισε την εξής ιστορία.
Κάναμε μάθημα στην τρίτη κατά σειρά αίθουσα του ισογείου. Είχαμε Μαλεξιανάκη. Ο Σπηλιώτης καθόταν στην πρώτη σειρά από την πλευρά των εξωτερικών παραθύρων, κάτω από την έδρα, ακριβώς απέναντι από την πόρτα, Φύσαγε από έξω με τέτοιο τρόπο, ώστε όταν ο Σπηλιώτης μισάνοιγε το παράθυρο, χτύπαγε η πόρτα απέναντι. Οπότε την ώρα του μαθήματος άρχισε να χτυπά η πόρτα μετά από την αόρατη παρέμβαση του Σπηλιώτη.
Τακ – τακ!
Μαλεξιανάκης: «Εμπρός»
«……»Καμιά απάντηση!
Τακ – τακ!
Μαλεξιανάκης: «Εμπρός»
«……»Τίποτε!
Τότε ένα πονηρό χαμόγελο άστραψε στον κοκκινωπό πρόσωπο του αγαπητού μας Απάτσι. Να τσακώσει τον ενοχλητικό στα πράσα! Πάει σιγά – σιγά και κοντοστέκεται πλάι στην πόρτα.
Τακ – τακ!
Με το τακ τακ, ο Απάτσι κάνει ένα πήδο, (θυμάστε ότι παρά την ηλικία του ήταν μάλλον ευκίνητος) ανοίγει απότομα την πόρτα με ύφος θριαμβευτικό, αλλά τζίφος…..
Με το ζόρι κρατούσαμε τα γέλια μας!
(Τώρα που το σκέφτομαι η ανακύρηξη του ηρωικού 6ου σε παραδοσιακό κτίριο, πρέπει ίσως να αποτελέσει αντικείμενο ενδιαφέροντος και της δικής μας ομάδας. Ποιος αρχιτέκτονας το σχεδίασε, ποια τα αξιόλογα δομικά του στοιχεία κλπ. Έχει κάποιος ιδέα; Έχουμε αρχιτέκτονες – μηχανικούς στην ομάδα;)
Ευ. Σπινθάκης
Βαγγέλη,
ΑπάντησηΔιαγραφήΈχουμε όλα τα στοιχεία για το κτίριο σε μια σπάνια έκδοση του 1960 που λέγεται «Οι φίλοι του ΣΤ’ Γυμνασίου». Σαν βιβλίο δεν λέει τίποτα. Περιέχει όμως λεπτομέρειες για το πώς χτίστηκε το κτίριο και όλα τα πρακτικά του Συλλόγου Γονέων και των Διδασκόντων, από την αρχή της δεκαετίας του ΄50, καθώς και την αγωνία τους να βρεθούν χρήματα για την ανέργεσή του. Το Έκτο χτίστηκε μεν από το ΥΠΕΠΘ, αλλά τη δεκαετία του ’50 τσόνταραν και μάλιστα πάρα πολύ γερά, οι γονείς μας και οι έμποροι της περιοχής, αλλά και οι γύρω εκκλησίες, με πρώτη-πρώτη την «Παναγίτσα» (τα καλά των παπάδων να λέγονται). Διαφορετικά δεν θα γινόταν.
Θυμίζω για την ιστορία ότι το Έκτο στο Κουκάκι στεγαζόταν σε 2 ενοικιασμένα και εντελώς (ακόμη και με τα τότε standards) ακατάλληλα κτίρια. Οι 3 πρώτες τάξεις ήταν Φαλήρου και Ζαν Μορεάς, ενώ οι 3 τελευταίες πιο ψηλά στη Φαλήρου, κοντά στη Γαργαρέτα.
Δυστυχώς το παραπάνω βιβλίο δεν είναι εύκολο αυτή τη στιγμή να βρεθεί και να «κοπιαριστεί» γιατί λόγω αναχώρησης έχει πακεταριστεί σε μια από τις 50-τόσες κούτες και δεν ξέρω πού ακριβώς βρίσκεται. Υπομονή μερικούς μήνες.
Σχετικά με την ιστορία για τον Απάτσι, δες και την παρακάτω ανάρτηση
http://ekto1972.blogspot.com/2010/05/blog-post_1549.html
ΜΦΧ και Χρόνια Πολλά σε όλους!
Σωτ.Ροδόπουλος
Σωτήρη ευχαριστώ για τις πληροφορίεςκαι αναμένω με ενδιαφέρον την επανεύρεση του βιβλιου. Οταν το βρεις μπορείς να σκανάρεις και να αναρτήσεις τα σημαντικά σημεία? τις [
ΑπάντησηΔιαγραφήΔείτε κι ένα δικό μου κείμενο με αφορμή μια επίσκεψη εκεί τον 2/2010.
ΑπάντησηΔιαγραφήhttp://ekto1972.blogspot.com/2010/02/blog-post_27.html