Πρέπει να ήταν Δευτέρα απόγευμα του Σεπτέμβρη του 1966 όταν πέτυχα τον Μιχάλη Χαντά εκεί απ’ έξω από το μπακάλικο του Κρανάκη, Βουλγάρεως και Αριστονίκου στο Μετς και είπαμε πάνω κάτω τα εξής. (κατά την εφηβική διάλεκτο, όπου βλέπετε μ....α να διαβάζετε φίλε):
«Ρε μ....α Βαγγέλη, είσαι να πάμε να δούμε μια ραδιοφωνική εκπομπή;»
«Που ρε μ....α Μιχάλη;»
«Εδώ στο στούντιο του Ε.Ι.Ρ. επί της Μιχαλακοπούλου 2». ( Έτσι λεγότανε το δρομάκι πριν το αντικαταστήσει η λεωφόρος Καλλιρόης που σκέπασε τον Ιλισσό το 1964, δίπλα στο στάδιο του Εθνικού).
«Και τι γίνεται εκεί, ρε μ....α Μιχάλη;»
«Να, είναι ένας τύπος ρακένδυτος (!) μ....α μου, ο Μάϊκ που σου κάνει ερωτήσεις και αν απαντήσεις σωστά κερδίζεις δισκάκια 45άρια!»
«Και τι ρωτάει ο μ....ας;»
«Βάζει μια πλάκα να παίζει πχ το Satisfaction και σου λέει ότι το τραγούδι αυτό το τραγουδά ο John Lennon. Αν βρείς το λάθος κερδίζεις το δισκάκι. Η εκπομπή λέγεται «Ποιο είναι το λάθος».
«Φύγαμε!»
Από τότε γίναμε φαν της εκπομπής κάθε Δευτέρα στις 8, όλη η παρέα που γνωριζόμασταν από το 1958, από το δημοτικό κιόλας. Θυμάμαι εκτός από τον Μιχάλη, τον Πέτρο Μωράτη, τον Γιώργο Δογάνη, τον Βασίλη Αδάμ.
Το στούντιο ηχογραφήσεων βρισκόταν κάτω από την κερκίδα του γηπέδου μπάσκετ του Εθνικού Γ.Σ. στο στάδιο του Εθνικού. Ψηλοτάβανη αίθουσα, καλυμμένη γύρω γύρω με αυγουλιέρες. Το ενδιαφέρον ήταν πως είχαμε την ανέλπιστη ευκαιρία μετά το τέλος των ερωταπαντήσεων, να ακούμε και να βλέπουμε live τα γνωστά συγκροτηματάκια της εποχής.
Θυμάμαι τον Δάκη, τους Charms, τον Τζο Μισά με τους Idols, τον Μάκη Σαλλιάρη με τους Storms, τον Μάικ Ροζάκη με τους Play Boys, τον Λάκη (με τα ψηλά ρεβέρ) Παπαδόπουλο με τους Dragons, τον Τάσο Καρακαντά με τους We five.
Θυμάμαι τον Βαγγέλη Παπαθανασίου και τον Ντέμη Ρούσσο πριν φύγουν για την Γαλλία. Θυμάμαι περαστικό και τον Νίκο Μαστοράκη.
Θυμάμαι πολύ ξένη ποπ μουσική που την έπαιζαν, μετά τα δικά τους, διασκευασμένη τα συγκροτήματα, θυμάμαι ως και διαγωνισμό χορού shake.
Θυμάμαι τον Πέτρο Μωράτη να ζαχαρώνει τα drums (ο Πέτρος ήξερε drums), τον Βασίλη Αδάμ να ζητά με θράσος την κιθάρα των Idols για να σολάρει στα διαλείμματα.
Ο μόνος από την παρέα που τόλμησε να συμμετάσχει στο παιχνίδι από την δική μας παρέα ήταν ο (πάντα ψαγμένος) Μιχάλης. Θυμάμαι πως τα είχε πάει καλά και είχε κερδίσει πολλά δισκάκια Προ μηνός που βρεθήκαμε (μετά από 44 ολόκληρα χρόνια) μου έλεγε, πως ακόμη περιμένει από αυτό τον άθλιο τον ρακένδυτο τον Μάικ τα δισκάκια που κέρδισε!
Θυμάμαι τις παθιασμένες συζητήσεις μας για τον ερχομό των Rolling Stones στο γήπεδο του Παναθηναϊκού τον Απρίλιο του 1967.
Η δικτατορία του 1967 διέκοψε την εκπομπή και μας φλόμωσε, όπως θυμάστε με τα εθνικοπατριωτικά άσματα του Θανάση Καμπαφλή με την γκλίτσα στον ώμο! Έτσι έλαβε τέλος η σπουδή μας στην live ελληνική ποπ.
Το μόνο που απόμεινε από αυτή την ιστορία, αν θυμάμαι καλά, ήταν να ενθαρρυνθούν κάποιοι συμμαθητές μας και να κάνουν μια συναυλία στο σχολείο (ή αλλού;) που έπαιξαν ποπ (ο Πέτρος στα drums) εκεί στην μεγάλη παγωμένη αίθουσα. Θυμάμαι καλά;
Ευ. Σπινθάκης
Οι ηχογραφήσεις στο στούντιο της Μιχαλακοπούλου συνεχίστηκαν και επί χούντας, γιατί άλλωστε να τις κόψουν μήπως έπαιζαν Θεοδωράκη; Τέλος 68 Ή 69 Τετάρτη ή Πέμπτη Γυμνασίου ο Πέτρος ο Μωράτης ένα από τα πιό αγαπητά παιδιά της τάξης, μου ανακοίνωσε ότι θα κάνει κοπάνα να πάει στο στούντιο όπου ηχογραφούσε ο Μαστοράκης την εκπομπή Tam Tam. Η εκπομπή αυτή μεταδιδόταν κάθε Κυριακή πρωί από το Ε.Ι.Ρ. Το απόγευμα εκείνο εμφανιζόντουσαν οι We Five με τον Ντέμη Ρούσσο. Η πρόσκληση ήταν σαφής γιά κοπάνα. Ετσι λοιπόν βρεθήκαμε με τον Πετράκη στις τελευταίες καρέκλες σε ένα στούντιο γεμάτο κοπανατζήδες. Κορίτσια ελάχιστα έως ανύπαρκτα. Η είσοδος του Μαστοράκη στο στούντιο προκάλεσε διάφορα όχι κόσμια επιφωνήματα από το κοινό και η απάντησή του ήταν αν υπάρχει κάποια λεχώνα στο στούντιο. Η θέα του ανθρώπου ήταν απογοητευτική. Τότε που δεν υπήρχε τηλεόραση δεν ξέραμε φάτσες και έτσι δεν είχαμε εικόνα του ανθρώπου. Η εμφάνισή του ήταν μακράν κατώτερη των προσδοκιών. Ηταν η πρώτη μου κοπάνα στις μικρότερες τάξεις. Θυμάμαι πάντα τον Πέτρο και τις "ροκιές" του.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ συγκεκριμένη εκπομπή σταμάτησε επί χούντας και εγώ δεν έτυχε να ξαναπάω εκεί. Ο Μαστοράκης βέβαια συνέχισε γιατί τα πήγαινε καλά με την χούντα. Οσο για τον Ντέμη Ρούσσο, νομίζω πως έφυγε ήδη από το 1968 από την Ελλάδα και δεν μπορεί να έπαιζε με τους We Five (κατασκεύασμα του Μαστοράκη) οι οποίοι είχαν επίσης διαλυθεί νωρίς. Μήπως ήταν το 1967 όταν τους είδες?
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε πολυ ενδιαφερον διαβασα αυτα που γραψατε διοτι δεν τα ηξερα δεδομενου οτι εγω στο ΣΤ ηραθα αργοτερα. Μια ερωτηση προς ολλουσ τι απεγινε ο Μαστορακης μετα την δικτατορια το γνωρηζετε? γιατι εγω δεν εχω ιδεα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτο στούντιο αυτό πήγαινα και εγώ αργότερα. Περίπου το 1968 όταν ο Μαστοράκης ηχογραφούσε εκεί τις εκπομπές "Ναι ή Οχι" και "Ομοιοκαταληξίες" όπου έλαβα μέρος και απέτυχα μετα πολλών επαίνων.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌμως κάποτε σε μία άλλη εκπομπή μονομάχησαν τα αστέρια της τάξης μας (αλλά για τη μονομαχία αυτή θα αναφερθώ αργότερα).
Αυτή την μονομαχία στην τηλεόραση την θυμάμαι και εγώ. Πρέπει να ήταν το 1970 και συμμετείχαν 3 απο το σχολείο μας που διαγωνίζονταν με 3 από άλλο σχολείο ενώπιον κοινού. Οι δικοί μας 3 ήταν ο Θεοτόκης του κλασσικού, ο γιός του επιστάτη που ήταν 1 χρόνο μικρότερος και άλλος ένας που δεν τον θυμάμαι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΒαγγέλη
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ μονομαχία που αναφέρομαι εγώ ήταν ραδιοφωνική και οι 2 ομάδες αποτελούνταν και οι δύο από μαθητές του πρακτικού!
Μιας και άνοιξε η κουβέντα, η πρώτη και τελευταία φορά που είδα από κοντά συγκρότημα ποπ της εποχής ήταν το απόγευμα εκείνο. Ο Ντέμης Ρούσσος τραγούδησε το Summer in the city, και το When a man loves a woman.Το μεν πρώτο το θυμάμαι επειδή είχε εκείνο τον ήχο της μοτοσυκλέτας στη μέση του τραγουδιού και περιμέναμε να ακούσουμε τον ίδιο ήχο από το αρμόνιο του "κιμπορντίστα" που ο Μαστοράκης το διαφήμιζε σε όλη την ηχογράφηση και το δεύτερο τραγούδι το θυμάμαι επειδή εκείνες τις ημέρες είχαμε αγοράσει με τον αδελφό μου το σαρανταπεντάρι με τον Percy Sladge. Ο Μαστοράκης πηγαινοερχόταν τριγύρω από τις καρέκλες, μιά αδύνατη αντιπαθητική φιγούρα με μιά βαθειά συμπαθητική φωνή ένα περίεργο άτομο. Τον ξαναείδα στην τηλεόραση όταν πήρε συνέντευξη από τους συληφθέντες στο Πολυτεχνείο. Μετά τη χούντα νομίζω έφυγε στην Αμερική. Στις εκπομπές του στο ραδιόφωνο έφερνε τραγούδια που πρωτοαγούγονταν στον Αμερικάνικο σταθμό του Ελληνικού για όποιον θυμάται.
ΑπάντησηΔιαγραφή