Κυλλήνη - Ζακυνθος 1970

Αρχείο Β.Δημητρόπουλου.

ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΣΤΙΣ ΤΑΞΕΙΣ ΤΟΥ ΣΤ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ ΑΡΡΕΝΩΝ ΑΘΗΝΩΝ 1964 - 1970

Θωμάς Μαρκάτος.
Θεολόγος στην «επιστήμη», νεαρός στην ηλικία, εργένης στην προσωπική του ζωή, ίσως καλό παιδί κατά βάθος, προσπάθησε με το δικό του πρωτότυπο τρόπο να μας εντυπωσιάσει, να κερδίσει το σεβασμό μας και στο τέλος να μας επιβληθεί. Νεαρός με εμφανή την επαρχιώτικη καταγωγή και κουλτούρα και ιδιαίτερα το Κεφαλλονίτικο ιδίωμα. Μετά τις απαραίτητες συστάσεις μας ανακοίνωσε ότι ξέρει καράτε. Έτσι λοιπόν εμείς μόλις μάθαμε με ποιόν έχουμε να κάνουμε, διώξαμε κάθε κρυφή διάθεση φασαρίας, καζούρας, και άλλων κακών σκέψεων, κανείς δεν ξέρει όταν έχει απέναντί του μαύρη ζώνη. Βασικά βαριόμασταν μέχρι αυτοκτονίας μ’ αυτόν και το μάθημά του και την περισσότερη ώρα ασχολιόμασταν με τα σοβαρά μαθήματα ή παίζοντας διάφορα πνευματικά παιχνίδια υψηλού επιπέδου, όπως ναυμαχία και κρεμάλα τότε δεν είχε εφευρεθεί ακόμη το Sudoku. Όταν προέκυπτε κέφι ή κάποιος βαριόταν το μονότονο πέρασμα της ώρας αποφάσιζε να αλλάξει τη διάθεση της τάξης ξεκινώντας το μεγάλο παιχνίδι που μας χαρακτήριζε σαν τάξη και έγινε μια εκφραστική μας ιδιαιτερότητα. Αν λοιπόν κάποιος κοιμόταν ή ήταν σηκωμένος για μάθημα έβλεπε, ή διαπίστωνε όταν ξύπναγε, την τσάντα του να φεύγει απ’ τη θέση που ήταν τοποθετημένη συνήθως δίπλα στο θρανίο με την εντολή να πάει πίσω. Ο αποδέκτης της τσάντας πειθαρχημένα την έδινε στον πιο πίσω με την ίδια εντολή. Στο τέλος της διαδρομής η τσάντα ετοποθετείτο στα τελευταία θρανία και με ταχυδακτυλουργικό τρόπο άλλαζε σειρά ώστε δύσκολα ο κάτοχος να μπορεί να τη βρει ή θα έπρεπε να κάνει σλάλομ για να την εντοπίσει. Ήταν φοβερή η απόγνωση εκείνου που ‘λεγε μάθημα και έβλεπε την τσάντα του να κάνει φτερά και προσπαθούσε μάταια να παρακολουθήσει τη διαδρομή της και ταυτόχρονα να λέει μάθημα. Ο Μαρκάτος βέβαια που δεν γνώριζε το λόγο που ανάμεσα στο μάθημα άκουγε «άσε κάτω τη τσάντα ρε» από τον εξεταζόμενο ή άλλα διάφορα και άσχετα με το μάθημα εκνευριζόταν ύψωνε τη φωνή απειλούσε και αμέσως μετά μετανοιωμένος έπαιρνε το γνωστό χριστιανικό του ύφος και προσπαθούσε να αποκωδικοποιήσει τι σημαίνουν αυτά που ακούστηκαν σε σχέση με την χριστιανική ηθική που δίδασκε. Όταν η εξέταση τέλειωνε πάλι έκπληκτος έβλεπε τον εξεταζόμενο αντί να κάτσει στο θρανίο του να πορεύεται σε άλλους δρόμους προκειμένου να βρει την τσάντα του και μάλιστα να παρακολουθεί φιλονικία μεταξύ θύματος και υποτιθέμενου αυτουργού. Είχε δε φτάσει το ταξίδι της τσάντας σε τέτοια προχωρημένα επίπεδα που σχεδόν ήταν δεδομένο ότι όποιος έλεγε μάθημα έχανε την τσάντα, και μπρος στην βέβαιη απώλεια δεν ήταν λίγοι εκείνοι που έπαιρναν την τσάντα μαζί στον πίνακα με διάφορες δικαιολογίες στον έκπληκτο καθηγητή. Μύλος…
Α.Λ (pt41)

Παπαγιαννίδης Κώστας

Αγαπημένοι μου φίλοι,
Απαντώντας στα σχόλιά σας για την" Αλκυόνα" μου, θέλω να γράψω τα εξής:
Αυτό το τραγούδι το έγραψα για ζευγάρια αγαπημένα. Σας το αφιερώνω και σας εύχομαι να είστε πάντα ευτυχισμένοι με τις συντρόφισσες της ζωής σας.
Πολλές φορές όταν κάτι συμβαίνει στη ζωή μου και με "ακουμπάει" όπως λέμε, θέλω να το πώ στον εαυτό μου με στίχους η με τραγούδι με πολλά βέβαια προσωπικά στοιχεία σε πρώτη φάση. Κάποιες φορές όμως σκέφτομαι πως άν αντικαταστήσω μερικά προσωπικά στοιχεία με γενικότερα ίσως καταφέρω να κάνω και τους γύρω μου να μοιραστούν μαζί μου αυτό το κάτι. Αυτό έκανα και στην "Αλκυόνα".
Διαβάζοντας τα σχόλια σας ένοιωσα :
Xαρά γιατί σας έδωσα χαρά.
Υποχρέωση να συνεχίσω σ΄αυτά τα μήκη κύματος γιατί την ευτυχία την νοιώθω οταν μπορώ και τη μοιράζομαι.
Ενα μεγάλο ευχαριστώ,

Κώστας Μόνος
( κατά κόσμον Παπαγιαννίδης)

Η ΤΑΞΗ ΜΑΣ ΕΧΕΙ ΚΑΙ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ

Ένα υπέροχο τραγούδι από τον συμμαθητή μας Κώστα Παπαγιαννίδη (ΣΤ’ Γυμνάσιο 1970), ο οποίος είναι γνωστός πλέον κι ως Κώστας Μόνος. Οι πολύ όμορφοι στίχοι που δένουν με τη μουσική, η άψογη ενορχήστρωση και η ζεστή ερμηνεία, είναι του ιδίου.

Σαν αλκυόνα

Την κουβεντούλα μας ας κάνουμε κι απόψε.

Θα ‘ναι χαρούμενη, θλιμμένη, πώς θα βγει;

Άρχισε συ να λες και τη ρουτίνα κόψε

ν’ αδειάσει πάλι το μυαλό ως την αυγή.

Κι ακούγοντάς σε κάτι μέσα μου θ’ ανάβει

όλα τα φώτα της ψυχής μου για να δω

πως δώρο μού ‘κανε η ζωή μες στο χειμώνα

σαν αλκυόνα αγκαλιά να σε κρατώ.

Με τη σειρά μου θα σου πω και τα δικά μου

αφού τα μάτια που λατρεύω κι αγαπώ

ανοίγουν διάπλατα σαν πόρτα την καρδιά μου

και δεν φυλάγομαι γι΄ αυτά που θα σου πω.

Γιατί ‘σαι συ αυτή η δύναμη που ανάβει

όλα τα φώτα της ψυχής μου για να δω

πως δώρο μού ‘κανε η ζωή μες στο χειμώνα

σαν αλκυόνα αγκαλιά να σε κρατώ.

Κώστας Μόνος

Ακούστε το στο myspace 

Μαθαίνοντας Ελληνικούς Χορούς

Σκηνές απείρου κάλους διαδραματίζονταν στο υπόστεγο της αυλής του σχολείου μας όταν στα πλαίσια της ολοκληρωμένης μόρφωσής μας ερχόταν η ώρα που θα έπρεπε να μάθουμε να χορεύουμε εθνικούς χορούς.

Ο καθηγητής της γυμναστικής, ο καθ’ ύλη δηλαδή αρμόδιος για τη διδασκαλία του αντικειμένου είχε προσδιορίσει τον τρόπο που θα μας δίδασκε ξεκινώντας με το πρώτο βήμα που ήταν η εκμάθηση της αλληλουχίας των κινήσεων προκειμένου να βγει το αποτέλεσμα. Η μουσική που θα συνόδευε τις κινήσεις θα αργούσε να έρθει, στη θέση της θα δινόταν ρυθμός με το πολύ γνωστό σε όλους μας, «ένα δυο, τρία, τέσσερα πέντε έξι εφτά, οκτώ εννέα δέκα, έντεκα δώδεκα, και πάλι απ’ την αρχή ή άλλο νούμερο ανάλογα με το είδος του χορού ».

Ο ρυθμός αυτός με τους αριθμούς όπως πολύ καλά θυμόμαστε, μας κρατούσε συντροφιά στην τάξη και μας νανούριζε όταν τον τραγούδαγαν άλλες τάξεις στο προαύλιο που μάθαιναν με τη σειρά τους χορό.

Ο πρώτος και ευκολότερος χορός ήταν ο Καλαματιανός. Ο ρυθμός του χορού αυτού ήταν σχετικά γρήγορος σε αντίθεση με τον Τσάμικο που ήταν αργός, και επέτρεπε αρκετές ανακατατάξεις στη ροή του όπως θα περιγράψω παρακάτω.

Αθάνατη Ελληνική λεβεντιά!!!

Όπως σωστά μαντέψατε και στο χορό πρώτος ήταν ο Λευτέρης. Θα έπρεπε να δικαιολογήσει με κάθε τρόπο τα πρωτεία που δικαίως κρατούσε από αρχής κόσμου.

 Συνοδός ή παραστάτης ή δεύτερος στη σειρά ήταν ποιος άλλος, ο Βασίλης.

Από κει και πίσω το χάος, όχι βέβαια πως και οι μπροστινοί δεν ήταν λιγάκι χαοτικοί αλλά για την οικονομία της κουβέντας ας δεχτούμε πως οι μπροστινοί ξεχώριζαν.

Τη μεγάλη και λεβέντικη σειρά του χορού συμπλήρωναν μετά τους δύο πρώτους οι πλέον λεβεντόκορμοι της τάξης όπου εδώ δεν έπαιζε ρόλο η επίδοση τους στα μαθήματα, όπως στους δυό μπροστινούς. Εμείς οι καθόλου ή λίγο προικισμένοι με λεβεντιά , αποτελούσαμε τον όχλο, ή την κριτική επιτροπή ή την επιτροπή συμπαράστασης ή τον θλιβερό πάγκο της πρώτης ομάδας, όπου παρέα με τους κοπανατζήδες άλλων τάξεων στήναμε εξέδρα. Σβήναμε το βουβό μας παράπονο για την τσιγγουνιά της φύσης απέναντί μας στη σκέψη ότι ανήκαμε και εμείς στην Εκτη Πρακτικού, μια τάξη ξεχωριστή. Η σκέψη αυτή ισορροπούσε τα συμπλέγματά μας και μας επέτρεπε να συνεχίσουμε να υπάρχουμε ανάμεσα σε τόση λεβεντιά.

Από τη σειρά του χορού πάντα ξεχώριζα το Μάκη τον Κοψίδη ο οποίος είχε ένα μοναδικό τρόπο να μπερδεύει τα βήματα και να γίνεται η αιτία να πέφτουν απάνω του οι υπόλοιποι καθώς σταμάταγε απότομα ενώ οι άλλοι ήταν εν κινήσει. Δεν θα μπορούσα να σκεφτώ ότι σκόπιμα έκανε ότι έκανε, δεν ήταν άλλωστε της ομάδας των γνωστών προβοκατόρων. Ο Λευτέρης μεθοδικός όπως σε όλα του, με το που ακουγόταν το ένα, έπαιρνε «αμπάριζα» εκτελούσε με προσοχή τις κινήσεις και σταμάταγε απότομα όπως ένα αυτοκίνητο πίστας με εξαιρετικά φρένα.. Όσοι δεν πρόσεχαν έπεφταν απάνω του και η καλοκουρντισμένη ομάδα γινόταν σύμπλεγμα.

Επίσης πολύ καλά πρέπει να χόρευαν και ο Καπομπασόπουλος, ο Μούτσιος, και ο Πανταζάκος με τον Νταλαχάνη. Για τον Δημητρόπουλο δεν το συζητάω. Καλώ επίσης το Γιώργο τον Πουλή να μας πει σε ποια ομάδα ήταν. Για τον Κουνενή δεν ξέρω γιατί οι δύο πρώτοι που τον θεωρούσαν εν δυνάμει ανταγωνιστή τους ίσως είχαν βάλει μέσο να έρθει στη δικιά μας ελαττωματική ομάδα. (Κουνενή λέω ίσως, πρόσεχε!!).

Στην πίστα ξεχώρισαν και αρκετοί ακόμη που πριν τους κατονομάσω ας ονομαστούν από μόνοι τους.

Ύστερα ήμασταν εμείς, η δεύτερη ομάδα. Σε όλους εμάς τους υπόλοιπους που η φύση δεν ήταν τόσο γενναιόδωρη σε λεβεντιά όσο στην πρώτη ομάδα, η απόλαυση της παράστασης ήταν μια κάποια παρηγοριά. Έπρεπε βέβαια κάποια στιγμή να μάθουμε και εμείς να χορεύουμε και ήταν φανερή η αγγαρεία στο πρόσωπο του καθηγητή που θα μας αναλάμβανε. Όλες οι φιλότιμες προσπάθειες που κατέβαλλαν τα μέλη των αναπληρωματικών για να διακριθούν στο χορό απέβαιναν άκαρπες, κι έτσι φυλάξαμε τη διάθεσή μας για τα καλοκαιρινά ανά την επικράτεια πανηγύρια.

Τελικά νομίζω το σχολείο μας δεν είχε τίποτε να ζηλέψει από τα καλύτερα ιδιωτικά σχολεία μιας και μας μάθαινε τα πάντα.

Ελπίζω σε κάποια από τις προσεχείς συναντήσεις μας ο Λευτέρης να σύρει ξανά το χορό με εκείνα τα εντυπωσιακά σκαμπανεβάσματα του ρυθμού που συμπαρέσυραν σε απρόσμενες ομαδοποιήσεις εκείνους που ακολούθαγαν. Μπορεί να συμμετάσχουμε και εμείς οι χορευτές που ζεσταίναμε τον πάγκο, την εποχή εκείνη αλλά που στο πέρασμα του χρόνου αποκτήσαμε δυνατότητες χορευτικές σε Τσάμικους, Καλαματιανούς, χορούς του Ησαΐα, χορούς της κοιλιάς, και άλλους λεβέντικους χορούς.

Τελειώνοντας αισθάνομαι την ανάγκη να αναφωνήσω και καλώ όλη την τάξη να αναφωνήσουμε με τη γνωστή βροντερή φωνή: Ζήτω η αθάνατη Ελληνική λεβεντιά όπως την αντιλήφθηκε η τάξη μας και εκφράστηκε με το δικό μας μοναδικό τρόπο και στο σοβαρό αυτό τομέα..

Α.Λ.

Μια ενδιαφέρουσα δραστηριότητα

Ο αγαπητός μας συμμαθητής και καλός μας φίλος Νίκος Σταυρόπουλος μαζί με τι ευχές του μας γνωστοποίησε τη συμμετοχή του γιού του Ευθύμη σε Διαγωνισμό Φωτογραφίας, με μιά πολύ καλή φωτογραφία. Οσοι ενδιαφέρεστε, νομίζω όλοι ενδιαφερόμαστε, γιατί εμείς του πρακτικού είμασταν και καλλιτέχνες, επισκεφθείτε τη σελίδα και φυσικά ψηφίστε!!

Χαιρόμαστε να μαθαίνουμε και να συμμετέχουμε στις δραστηριότητες των παιδιών μας, των παιδιών των συμμαθητών μας,  που μας γεμίζουν με υπερηφάνεια...

(κλικ στο σύνδεσμο)..
ΥΓ. Νίκο περιμένουμε συμμετοχή και στα σχόλια..

ΚΥΝΗΓΙ ΘΗΣΑΥΡΟΥ!

 Περιήλθε σε γνώση της Τρόικα, ότι στο κατάστημα υποδημάτων Πετράκης στην οδό Πανεπιστημίου εργάζεται (ή εργαζόταν) συμμαθητής μας.
Τα λαγωνικά του Blog ας αναλάβουν δράση!

Μετά, πολύ πολύ μετά...

Μετά, πολύ πολύ μετά από την φωτογραφία που με τη "αθώα στολή παραλλαγής" μας κοίταζε απειλητικά, κρατώντας ένα αγγούρι; στο χέρι επαναλαμβάνει τη απειλή κρατώντας πραγματικό "όπλο".

Φυλαχτείτε!!!

ΠΟΛΥ ΠΟΛΥ ΟΣΟ ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΠΡΙΝ

Μια και αρχίσαμε να δημοσιεύουμε το ΠΟΛΥ ΠΟΛΥ ΠΟΛΥ πριν και επειδή τα τσακάλια της αναγνώρισης επαιξαν μπαλα στην προηγούμενη αγγουροανάρτηση για να δούμε ποιός αναγνωρίζει το πρόσωπο της φωτογραφίας;

ΕΚΤΟBLOG

 Φίλοι μας

Εκτός από το δικό μας Blog υπάρχουν και τα Blog των αποφοίτων του 1969 και του 1972 όπως επίσης και των σημερινών μαθητών του 6^ου οι οποίοι παρακολουθούν την πορεία μας με ενδιαφέρον.

Επισκεφθείτε τα Blog αυτά (υπάρχουν οι σύνδεσμοι στη σελίδα μας) για να δείτε τις αναρτήσεις τους που είναι πάντα εύστοχες και ενδιαφέρουσες και γιατί όχι,  να τις σχολιάσετε.

Θα δείτε τη ζωή στο ΕΚΤΟ από μια σκοπιά διαφορετική. Θα θυμηθείτε, θα χαμογελάσετε, θα εκπλαγείτε. 

Ειδικά για τα σημερινά παιδιά, θα διαπιστώσετε πόσα κοινά σημεία έχουμε παρόλα τα χρόνια που μας χωρίζουν.

Γ.Κ.

Πριν, πολύ πριν...

Τόσο πριν που δεν γίνεται άλλο.

Το ομορφόπαιδο αυτό, που εδώ είναι ντυμένο με στολή παραλλαγής αποφοίτησε από το 6ο Αρρένων Αθηνών  το 1970.

ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΣΤΙΣ ΤΑΞΕΙΣ ΤΟΥ ΣΤ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ ΑΡΡΕΝΩΝ ΑΘΗΝΩΝ 1964 - 1970

Καθώς πλησιάζει η επέτειος του πρώτου χρόνου που η σελίδα μας είναι στον αέρα συμπληρώνω το μικρό ή μακρύ αν προτιμάτε αυτό οδοιπορικό στις τάξεις του σχολείου μας και πριν το τέλος του Μάρτη θα ολοκληρώσω το προσωπικό μου αυτό ταξίδι. Την μουσική μας παιδεία ανέλαβε λοιπόν στην τρίτη Γυμνασίου κάποιος Λαϊνάς. Μάθαμε το κλειδί του σολ να το ζωγραφίζουμε και πολύ αργότερα μάθαμε την Κυρά Γιώργαινα το Δελφίνι Δελφινάκι και στην Ελευσίνα μια Φορά. Τα άλλα τμήματα είχαν ένα πληθωρικό τύπο Πατριαρχέα αν δεν απατώμαι.

Στην τετάρτη ή την πέμπτη είχαμε και κάποιο συμπαθητικό κύριο που τον έλεγαν Μουζάκη (καμιά σχέση με τον τραγουδοποιό της εποχής) που τον συντρόφευε ένας νεαρότερος κύριος το όνομα του οποίου δεν θυμάμαι. Κι οι δυό μαζί μας έκαναν τεχνικά ή όπως έμαθα πολύ αργότερα, γραμμικό και ελεύθερο σχέδιο. Βρήκαμε την ευκαιρία να βελτιώσουμε τις τεχνικές σχεδιασμού του Μαλαξιανάκη με την κορδέλα στο κεφάλι και το φτερό που αυτή συγκρατούσε.

Τελευταία στην πινακοθήκη των ηρώων της σχολικής μας διαδρομής άφησα δυό πρόσωπα. Η Κωτσάκη και ο Μαρκάτος.

Γιατί μου ήρθε να τους τοποθετήσω δίπλα δίπλα. Κατ’ αρχή ήταν συνομήλικοι. Δεύτερο μας συνόδεψαν στην εκδρομή μας και αυτό λειτούργησε καταλυτικά στην πραγματοποίησή της. Το γεγονός αυτό τους κατέταξε στο πάνθεο των καθηγητικών μας ηρώων, διαγράφοντας κάθε μελανό σημείο της πρότερης διαδρομής τους και έτσι έμειναν αψεγάδιαστοι στην μνήμη μας. Η κυρία Κωτσάκη δεν ήταν βασική μας καθηγήτρια μας έκανε ιστορία ή κάτι τέτοιο. Ήταν μια συμπαθέστατη νεαρή κυρία, δεσποινίς νομίζω την εποχή εκείνη, όχι σαν τις ταγμένες δεσποινίδες που μας πλαισίωναν. Αξιοπρεπής καλοσυνάτη προσπαθούσε να τα βγάλει πέρα με τους νεαρούς κυρίους που αποτελούσαν το ακροατήριό της και τολμώ να πω ότι τα κατάφερνε αρκετά καλά.

Α.Λ (pt40)

ΕΚΤακτO Συνέδριο 28/1/2011 - Επίσημο video

 

Χάρις στα ταλέντα του "μικρού του 1972" Σωτήρη Ροδόπουλου.

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ

Χρόνια Πολλά στον Συμμαθητή μας

.

Μπάμπη Αθηναίο 

.

που γιορτάζει σήμερα!

ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΣΤΙΣ ΤΑΞΕΙΣ ΤΟΥ ΣΤ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ ΑΡΡΕΝΩΝ ΑΘΗΝΩΝ 1964 - 1970

Μετά την όμορφη εβδομάδα που περάσαμε με τα φρούτα της θάλασσας και της στεριάς ας επιστρέψουμε γιά λίγο στα παλιά εκείνα χρόνια που ξαναζούμε στις συναντήσεις μας ανάμεσα σε αγαπητούς συμμαθητές από το 69, το 70, το 72.

Ο Λίνος Μπενάκης ήταν ένας ευγενικός άνθρωπος που μας απασχόλησε στην πέμπτη Γυμνασίου διδάσκοντάς μας Ψυχολογία. Προσωπικά τον θυμάμαι αμυδρά. Μετά από 40 χρόνια είχα την ευκαιρία να τον συναντήσω στη συγκέντρωση που κάναμε πρόσφατα.

Η ομάδα των καθηγητών που ασχολήθηκε με την σωματική μας αγωγή αποτέλεσε μια ουδέτερη ομάδα με μόνη εξαίρεση τον συγχωρεμένο το Μπία, που ήταν επαγγελματίας προπονητής κολύμβησης και κυνηγός ταλέντων για τον στίβο.

Θυμάμαι ένα απόγευμα που μας μάθαινε να ρίχνουμε ακόντιο. Τότε στην αποθήκη δίπλα στο υπόστεγο υπήρχε πλούσιο υλικό από όργανα γυμναστικής και μέσα αθλητισμού, είχε σφαίρες, σφύρες, ακόντια, κάτι εξαιρετικά εργαλεία, μπάλες ποδοσφαίρου, μπάσκετ, βόλεϊ ακόμη και εμπόδια για δρόμους, και όργανα ενόργανης γυμναστικής. Μας έβαλε λοιπόν σε παράταξη και μας ανάλυσε τον τρόπο ρίψης του ακοντίου. Μας δίδαξε πώς να πιάνουμε το ακόντιο με το χέρι υπτιασμένο στη συνέχεια όρισε διάδρομο και όριο ρίψης. Ό διάδρομος άρχιζε από το υπόστεγο με φορά προς την Βουλιαγμένης στο μικρό γήπεδο με τις κερκίδες. Διάλεξε μερικούς συμμαθητές που κατά τη γνώμη του πληρούσαν το πρότυπα του ακοντιστή, και τους έδωσε ρητή εντολή να φτάσουν μέχρι το όριο χωρίς να ρίξουν το ακόντιο. Ετσι και έγινε. Η πρώτη σειρά τέλειωσε και δόθηκε εντολή για τη δεύτερη. Η δεύτερη σειρά λιγότερο πειθαρχημένη έστειλε κάνα δυό ακόντια στο γηπεδάκι. Εντρομοι δυό τρείς κοπανατζήδες που κρυβόντουσαν στα κάγκελα είδαν τα ακόντια να έρχονται καταπάνω τους και εμφανίσθηκαν απ’ το πουθενά διαμαρτυρόμενοι και φυσικά φοβισμένοι. Διακόπηκε ο ακοντισμός ακούστηκαν κάμποσα αγγλικά από τον Μπία και σταμάτησαν οριστικά και διά παντός οι ρίψεις. Συνέχισε μόνο τους δρόμους και μάλιστα τον ανώμαλο γύρω από το σχολείο και μερικές φορές στον Αρδηττό. Έδειχνε να έχει μια έντονη απέχθεια στα ομαδικά αθλήματα αν κρίνω από το γεγονός ότι ποτέ δεν μας άφησε να αγωνιστούμε σε τέτοιου είδους αθλήματα. Μας προετοίμασε για την Ολυμπιακή ημέρα στο Παναθηναϊκό στάδιο αφού μας δίδαξε τον Ολυμπιακό ύμνο με πολλά ευτράπελα. Εκανε βέβαια και ατομικό ρεκόρ βάζοντάς μας πρόχειρο διαγώνισμα. Ηταν ένας ζηλωτής της δουλειάς του. Ας αναπαύεται ειρηνικά.

Στην πρώτη και δευτέρα Γυμνασίου είχαμε καθηγητή γυμναστικής τον Χαραμαρά. Τον καθηγητή αυτόν συνάντησα μετέπειτα σαν γιατρός. Θυμάμαι ένα πρωί στο Εξωτερικό Χειρουργικό Ιατρείο 85 ή 86 που είχα υπηρεσία τον εν λόγω καθηγητή που έφερε τη σύζυγό του για κάποιο πρόβλημα υγείας που είχε. Τον γνώρισα αμέσως. Τον πλησίασα τον προσφώνησα κύριε καθηγητά και τον παρακάλεσα να περάσει. Η αντίδραση του ανθρώπου ήταν από κείνες που ποτέ δεν ξεχνάς. Συγκινήθηκε. Με ευχαρίστησε τόσο πολύ που τον θυμήθηκα και ιδιαίτερα που τον θυμήθηκα σαν καθηγητή. Τον Μαθηματικό και τον Φιλόλογο πάντα τους θυμόσαστε κι όταν τους συναντάτε τους αποδίδετε τον σεβασμό που πρέπει, τους καθηγητές όμως της Γυμναστικής κανείς δεν τους θυμάται. Μετά το σχολείο είναι σαν να μην υπήρξαμε. Είχα ως ασθενή για πολλά χρόνια τη γυναίκα του και τον έβλεπα για πολλά ακόμη χρόνια, πάντα ευγενικό, καλοσυνάτο καλοντυμένο με το πρασινωπό κοστούμι του.

Το γεγονός αυτό έφερε στο προσκήνιο για μια ακόμη φορά πτυχές ανθρώπινων σχέσεων. Εδώ είχαν αλλάξει λίγο οι εξουσιαστικοί ρόλοι.

Στην τρίτη Γυμνασίου και μετά γυμναστές μας ήταν ο Γουρτζής, ο Λάγιος, ο Μητσάκης πρώην χωροφύλακας.

Α.Λ (pt39)

ΚΟΛΟΧΤΥΠΑ Η ΑΜΟΡΙΑΝΗ

Μέρες τώρα ένα ερώτημα κυριαρχεί στο Blog.

“Μα τι είναι τελος πάντων αυτή η κολοχτύπα;"

Για όσους λοιπόν από τους συμμαθητές μας αναρωτιούνται τι είναι η κολοχτύπα (και για μερικούς που ψάχνουν να βρουν).

Ιδού η κολοχτύπα!!

Γ.Κ.

(Κωστάκη, μην τα μπερδέψεις, η κολοχτύπα είναι αριστερά!)

Συνέχεια του Αλμπουμ 28/1

Συνέχεια του Αλμπουμ 28/1

O Παπαγιαννίδης πέρασε γιά λίγο και μας ευχήθηκε

Οι καθηγητές μας

Το πρόσωπο της βραδιάς

Τα πρόσωπα της βραδιάς!!

ΑΠΟΚΑΛΥΦΘΗΚΕ Η ΣΥΝΩΜΟΣΙΑ

 Πρόσφατα με τη βοήθεια του απόφοιτου του 1972, του π. Γεώργιου Αναγνωστόπουλου, Αναπληρωτή Καθηγητή στον τομέα Τηλεπικοινωνιών και Διαστημικής, στο τμήμα Ηλεκτρολόγων Μηχανικών και Μηχανικών Υπολογιστών, του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης, η τρόικα του Blog κατάφερε να αποκτήσει το υπερσύγχρονο μηχάνημα που αποκωδικοποιεί τα λεγόμενα σε μια φωτογραφία. Το μηχάνημα αυτό «σκανάρει»  τη γλώσσα του σώματος και των μικροεκφράσεων του προσώπου και αποδίδει τι έλεγαν οι εικονιζόμενοι την ώρα της φωτογράφισης. 

Αναδημοσιεύουμε λοιπόν κάποιες φωτογραφίες από τη συνάντηση στις 28/1 με τις φράσεις που αποκωδικοποίησε το μηχάνημα.

Γ.Κ. 

ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΣΤΙΣ ΤΑΞΕΙΣ ΤΟΥ ΣΤ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ ΑΡΡΕΝΩΝ ΑΘΗΝΩΝ 1964 - 1970

Η κυρία Ελένη Βενετσάνου, ήταν κι αυτή μια παρένθετη καθηγήτρια στα χρόνια του Λυκείου. Σίγουρα την είχαμε στην τελευταία τάξη και θα πρέπει να μας έκανε Αρχαία, Νέα δεν θυμάμαι. Το μόνο που θυμάμαι ήταν οι τελευταίες ημέρες πριν τελειώσει η τάξη που περπατώντας ανάμεσά μας, μας ανακοίνωσε ότι λίγοι απ’ την τάξη με αντικειμενική αξιολόγηση αξίζει να περάσουν το μάθημα της, όμως δεν θα επιθυμούσε στο μέλλον να βρεθεί κάποιος και να πει πως εκείνη ήταν η αιτία για όποια κακή εξέλιξη στη ζωή του, έτσι αποφάσισε να μας περάσει όλους εν μέσω χειροκροτημάτων επιφωνημάτων και κρυφής αμοιβαίας ικανοποίησης. Καθώς επίσης και τον απαιτητικό τρόπο της τάξης να μας μιλήσει εκτός από τα ποιήματα του Καβάφη που αναλύαμε στα Νέα, και στοιχεία απ’ τη ζωή του. Και έτσι είχαν τα πράγματα για αρκετούς απ’ την τάξη που περνώντας το μάθημά της δεν είχαν κανένα πρόβλημα να γράψουν καλά στις εισαγωγικές και να προχωρήσουν στο δρόμο τους.

Ήταν μια καλή κυρία.

ΥΓ. Γιά όσους αναρωτηθούν γιά τη φωτογραφία η ιδέα είναι του Σωτήρη, ο οποίος στη συνάντηση της Παρασκευής στην ταβέρνα καθώς κοιτάζαμε την φωτογραφία αυτή σε κάποιο τοίχο εκεί που καθόντουσαν ο Πισιμίσης με τον Χατζίρη, μου είπε " αυτή είναι η Βενετσάνου" την είδαμε αρκετή ώρα και σκέφτηκα κάπως έτσι θα ήταν, κάπως έτσι θα ήταν κι η εποχή εκείνη, δανείσθηκα λοιπόν την ιδέα του φίλου Σωτήρη και σας την εξομολογούμαι, μην το θεωρήσεις λογοκλοπή κι αρχίσει καυγάς έτσι!!

Για την τραγική της κατάληξη από τροχαίο δεν το γνώριζα το πληροφορήθηκα από άλλους συμμαθητές, όπως και της Καραγεώργη που είχε την ίδια κατάληξη όπως μας πληροφόρησε η ανηψιά της.... 

Α.Λ (pt38)

Ας αλλάξουμε λίγο διάθεση..

Ο παλιός μας συμμαθητής Δημήτριος Αναργύρου  έστειλε την παραπάνω φωτογραφία που πάρθηκε λίγο πριν η διάσημη ομάδα του σχολείου μας παρελάσει γεμάτη υπερηφάνεια στην Λεωφόρο Αμαλίας μπροστά από τον άγνωστο στρατιώτη και την τότε  "Εθνική Κυβέρνηση".

Ανάμεσα στους συμμαθητές διακρίνω τον Κλήμη, τον Οικονομόπουλο, το Μούτσιο λίγο πίσω από τον σημαιοφόρο που νομίζω είναι ο γνωστός εισαγγελέας Νεκτάριος Βαζαίος, το Γιάννη το Λαδά με το σπαστό μαλλί του τον Κεφαλά δίπλα στο Λευτέρη το Μώτο, τον Αχιλλέα το Μακρόπουλο, το Θανάση το Πανταζάκο το Σκουτέλη, στην κάτω σειρά δίπλα στη σημαία ο συνάδελφος Γιαννακάκης, και δίπλα του ο Ηλίας ο Καπομπασόπουλος;;  

Καλό μήνα παλληκάρια μου και ψηλά το ηθικό, καινούργια μέρα ξημέρωσε!!!