Μετά την όμορφη εβδομάδα που περάσαμε με τα φρούτα της θάλασσας και της στεριάς ας επιστρέψουμε γιά λίγο στα παλιά εκείνα χρόνια που ξαναζούμε στις συναντήσεις μας ανάμεσα σε αγαπητούς συμμαθητές από το 69, το 70, το 72.
Ο Λίνος Μπενάκης ήταν ένας ευγενικός άνθρωπος που μας απασχόλησε στην πέμπτη Γυμνασίου διδάσκοντάς μας Ψυχολογία. Προσωπικά τον θυμάμαι αμυδρά. Μετά από 40 χρόνια είχα την ευκαιρία να τον συναντήσω στη συγκέντρωση που κάναμε πρόσφατα.
Η ομάδα των καθηγητών που ασχολήθηκε με την σωματική μας αγωγή αποτέλεσε μια ουδέτερη ομάδα με μόνη εξαίρεση τον συγχωρεμένο το Μπία, που ήταν επαγγελματίας προπονητής κολύμβησης και κυνηγός ταλέντων για τον στίβο.
Θυμάμαι ένα απόγευμα που μας μάθαινε να ρίχνουμε ακόντιο. Τότε στην αποθήκη δίπλα στο υπόστεγο υπήρχε πλούσιο υλικό από όργανα γυμναστικής και μέσα αθλητισμού, είχε σφαίρες, σφύρες, ακόντια, κάτι εξαιρετικά εργαλεία, μπάλες ποδοσφαίρου, μπάσκετ, βόλεϊ ακόμη και εμπόδια για δρόμους, και όργανα ενόργανης γυμναστικής. Μας έβαλε λοιπόν σε παράταξη και μας ανάλυσε τον τρόπο ρίψης του ακοντίου. Μας δίδαξε πώς να πιάνουμε το ακόντιο με το χέρι υπτιασμένο στη συνέχεια όρισε διάδρομο και όριο ρίψης. Ό διάδρομος άρχιζε από το υπόστεγο με φορά προς την Βουλιαγμένης στο μικρό γήπεδο με τις κερκίδες. Διάλεξε μερικούς συμμαθητές που κατά τη γνώμη του πληρούσαν το πρότυπα του ακοντιστή, και τους έδωσε ρητή εντολή να φτάσουν μέχρι το όριο χωρίς να ρίξουν το ακόντιο. Ετσι και έγινε. Η πρώτη σειρά τέλειωσε και δόθηκε εντολή για τη δεύτερη. Η δεύτερη σειρά λιγότερο πειθαρχημένη έστειλε κάνα δυό ακόντια στο γηπεδάκι. Εντρομοι δυό τρείς κοπανατζήδες που κρυβόντουσαν στα κάγκελα είδαν τα ακόντια να έρχονται καταπάνω τους και εμφανίσθηκαν απ’ το πουθενά διαμαρτυρόμενοι και φυσικά φοβισμένοι. Διακόπηκε ο ακοντισμός ακούστηκαν κάμποσα αγγλικά από τον Μπία και σταμάτησαν οριστικά και διά παντός οι ρίψεις. Συνέχισε μόνο τους δρόμους και μάλιστα τον ανώμαλο γύρω από το σχολείο και μερικές φορές στον Αρδηττό. Έδειχνε να έχει μια έντονη απέχθεια στα ομαδικά αθλήματα αν κρίνω από το γεγονός ότι ποτέ δεν μας άφησε να αγωνιστούμε σε τέτοιου είδους αθλήματα. Μας προετοίμασε για την Ολυμπιακή ημέρα στο Παναθηναϊκό στάδιο αφού μας δίδαξε τον Ολυμπιακό ύμνο με πολλά ευτράπελα. Εκανε βέβαια και ατομικό ρεκόρ βάζοντάς μας πρόχειρο διαγώνισμα. Ηταν ένας ζηλωτής της δουλειάς του. Ας αναπαύεται ειρηνικά.
Στην πρώτη και δευτέρα Γυμνασίου είχαμε καθηγητή γυμναστικής τον Χαραμαρά. Τον καθηγητή αυτόν συνάντησα μετέπειτα σαν γιατρός. Θυμάμαι ένα πρωί στο Εξωτερικό Χειρουργικό Ιατρείο 85 ή 86 που είχα υπηρεσία τον εν λόγω καθηγητή που έφερε τη σύζυγό του για κάποιο πρόβλημα υγείας που είχε. Τον γνώρισα αμέσως. Τον πλησίασα τον προσφώνησα κύριε καθηγητά και τον παρακάλεσα να περάσει. Η αντίδραση του ανθρώπου ήταν από κείνες που ποτέ δεν ξεχνάς. Συγκινήθηκε. Με ευχαρίστησε τόσο πολύ που τον θυμήθηκα και ιδιαίτερα που τον θυμήθηκα σαν καθηγητή. Τον Μαθηματικό και τον Φιλόλογο πάντα τους θυμόσαστε κι όταν τους συναντάτε τους αποδίδετε τον σεβασμό που πρέπει, τους καθηγητές όμως της Γυμναστικής κανείς δεν τους θυμάται. Μετά το σχολείο είναι σαν να μην υπήρξαμε. Είχα ως ασθενή για πολλά χρόνια τη γυναίκα του και τον έβλεπα για πολλά ακόμη χρόνια, πάντα ευγενικό, καλοσυνάτο καλοντυμένο με το πρασινωπό κοστούμι του.
Το γεγονός αυτό έφερε στο προσκήνιο για μια ακόμη φορά πτυχές ανθρώπινων σχέσεων. Εδώ είχαν αλλάξει λίγο οι εξουσιαστικοί ρόλοι.
Στην τρίτη Γυμνασίου και μετά γυμναστές μας ήταν ο Γουρτζής, ο Λάγιος, ο Μητσάκης πρώην χωροφύλακας.
Α.Λ (pt39)
Φίλε Ντίνο με συγκίνησε πολύ το τηλεφώνημα σου, και χάρηκα που τα είπαμε αν και θέλω να μάθω τι σκαρώνετε πίσω από την πλάτη μου με το Μούτσιο. Πρόσεξε θα συνασπισθώ με τον Κουνενή..
ΑπάντησηΔιαγραφήμολις το ανοιξα διπλανακι.να πω κατι που ειπαμε με τονd.d.περα απο τα αστεια που καναμε.προσφατα ο κωστας εχασε τον πατερα του.ειδαν ολοι ποσο τα παιδια που ηταν εκει γυρω βρεθηκαν κοντα του.μπαβο τους.αυτη η ταξη τοχει το ιδιαιτερο χαρισμα μια ζωη να ειμαστε δεμενοι.μπραβο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτά και όχι μόνο κουβεντιάσαμε στο τηλέφωνο με το Ντίνο, νοιώθω πως είμαστε μιά αγκαλιά όλοι μας φίλε Κώστα και το εννοώ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΘυμάμαι έντονα την πρώτη μέρα του Μπία στο Γυμνάσιο, στη πρωινή προσευχή.
ΑπάντησηΔιαγραφήΞεχώριζε από όλους τους κουστουμαρισμένους καθηγητές μας, διότι φορούσε αθλητική περιβολή (φόρμα και παπούτσια).
Με είχε δε παροτρύνει να ασχοληθώ με τον στίβο και γιαυτό το λόγο έβγαλα -τότε -δελτίο στον Παναθηναϊκό!
Αγαπητέ Γιώργο έτσι είναι, ήταν ο πρώτος γυμναστής που μας έβαλε να φορέσουμε φόρμα γυμναστικής προς μεγάλη απογοήτευση της μητέρας μου που της έβαλε καινούργιο έξοδο γιά μένα και τον αδελφό μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ πρώτη του στη τάξη όταν αυτοσυστήθηκε είπε το αμίμητο που μας άφησε ξερούς.
"Καλημέρα το όνομά μου είναι μιπιγιώτααλφασίγμα".
Προχειρο διαγώνισμα στη γυμναστική, έχω την εντύπωση ότι έχουμε την παγκόσμια πρώτη. Δεν θυμάμαι τον καθηγητή.
ΑπάντησηΔιαγραφήβασιλακι ειναι δυνατον να μην τον θυμασαι.με την κοκκινη φορμα μια ζωη απλητη.μπλιαξ.
ΑπάντησηΔιαγραφή