Μαθαίνοντας Ελληνικούς Χορούς

Σκηνές απείρου κάλους διαδραματίζονταν στο υπόστεγο της αυλής του σχολείου μας όταν στα πλαίσια της ολοκληρωμένης μόρφωσής μας ερχόταν η ώρα που θα έπρεπε να μάθουμε να χορεύουμε εθνικούς χορούς.

Ο καθηγητής της γυμναστικής, ο καθ’ ύλη δηλαδή αρμόδιος για τη διδασκαλία του αντικειμένου είχε προσδιορίσει τον τρόπο που θα μας δίδασκε ξεκινώντας με το πρώτο βήμα που ήταν η εκμάθηση της αλληλουχίας των κινήσεων προκειμένου να βγει το αποτέλεσμα. Η μουσική που θα συνόδευε τις κινήσεις θα αργούσε να έρθει, στη θέση της θα δινόταν ρυθμός με το πολύ γνωστό σε όλους μας, «ένα δυο, τρία, τέσσερα πέντε έξι εφτά, οκτώ εννέα δέκα, έντεκα δώδεκα, και πάλι απ’ την αρχή ή άλλο νούμερο ανάλογα με το είδος του χορού ».

Ο ρυθμός αυτός με τους αριθμούς όπως πολύ καλά θυμόμαστε, μας κρατούσε συντροφιά στην τάξη και μας νανούριζε όταν τον τραγούδαγαν άλλες τάξεις στο προαύλιο που μάθαιναν με τη σειρά τους χορό.

Ο πρώτος και ευκολότερος χορός ήταν ο Καλαματιανός. Ο ρυθμός του χορού αυτού ήταν σχετικά γρήγορος σε αντίθεση με τον Τσάμικο που ήταν αργός, και επέτρεπε αρκετές ανακατατάξεις στη ροή του όπως θα περιγράψω παρακάτω.

Αθάνατη Ελληνική λεβεντιά!!!

Όπως σωστά μαντέψατε και στο χορό πρώτος ήταν ο Λευτέρης. Θα έπρεπε να δικαιολογήσει με κάθε τρόπο τα πρωτεία που δικαίως κρατούσε από αρχής κόσμου.

 Συνοδός ή παραστάτης ή δεύτερος στη σειρά ήταν ποιος άλλος, ο Βασίλης.

Από κει και πίσω το χάος, όχι βέβαια πως και οι μπροστινοί δεν ήταν λιγάκι χαοτικοί αλλά για την οικονομία της κουβέντας ας δεχτούμε πως οι μπροστινοί ξεχώριζαν.

Τη μεγάλη και λεβέντικη σειρά του χορού συμπλήρωναν μετά τους δύο πρώτους οι πλέον λεβεντόκορμοι της τάξης όπου εδώ δεν έπαιζε ρόλο η επίδοση τους στα μαθήματα, όπως στους δυό μπροστινούς. Εμείς οι καθόλου ή λίγο προικισμένοι με λεβεντιά , αποτελούσαμε τον όχλο, ή την κριτική επιτροπή ή την επιτροπή συμπαράστασης ή τον θλιβερό πάγκο της πρώτης ομάδας, όπου παρέα με τους κοπανατζήδες άλλων τάξεων στήναμε εξέδρα. Σβήναμε το βουβό μας παράπονο για την τσιγγουνιά της φύσης απέναντί μας στη σκέψη ότι ανήκαμε και εμείς στην Εκτη Πρακτικού, μια τάξη ξεχωριστή. Η σκέψη αυτή ισορροπούσε τα συμπλέγματά μας και μας επέτρεπε να συνεχίσουμε να υπάρχουμε ανάμεσα σε τόση λεβεντιά.

Από τη σειρά του χορού πάντα ξεχώριζα το Μάκη τον Κοψίδη ο οποίος είχε ένα μοναδικό τρόπο να μπερδεύει τα βήματα και να γίνεται η αιτία να πέφτουν απάνω του οι υπόλοιποι καθώς σταμάταγε απότομα ενώ οι άλλοι ήταν εν κινήσει. Δεν θα μπορούσα να σκεφτώ ότι σκόπιμα έκανε ότι έκανε, δεν ήταν άλλωστε της ομάδας των γνωστών προβοκατόρων. Ο Λευτέρης μεθοδικός όπως σε όλα του, με το που ακουγόταν το ένα, έπαιρνε «αμπάριζα» εκτελούσε με προσοχή τις κινήσεις και σταμάταγε απότομα όπως ένα αυτοκίνητο πίστας με εξαιρετικά φρένα.. Όσοι δεν πρόσεχαν έπεφταν απάνω του και η καλοκουρντισμένη ομάδα γινόταν σύμπλεγμα.

Επίσης πολύ καλά πρέπει να χόρευαν και ο Καπομπασόπουλος, ο Μούτσιος, και ο Πανταζάκος με τον Νταλαχάνη. Για τον Δημητρόπουλο δεν το συζητάω. Καλώ επίσης το Γιώργο τον Πουλή να μας πει σε ποια ομάδα ήταν. Για τον Κουνενή δεν ξέρω γιατί οι δύο πρώτοι που τον θεωρούσαν εν δυνάμει ανταγωνιστή τους ίσως είχαν βάλει μέσο να έρθει στη δικιά μας ελαττωματική ομάδα. (Κουνενή λέω ίσως, πρόσεχε!!).

Στην πίστα ξεχώρισαν και αρκετοί ακόμη που πριν τους κατονομάσω ας ονομαστούν από μόνοι τους.

Ύστερα ήμασταν εμείς, η δεύτερη ομάδα. Σε όλους εμάς τους υπόλοιπους που η φύση δεν ήταν τόσο γενναιόδωρη σε λεβεντιά όσο στην πρώτη ομάδα, η απόλαυση της παράστασης ήταν μια κάποια παρηγοριά. Έπρεπε βέβαια κάποια στιγμή να μάθουμε και εμείς να χορεύουμε και ήταν φανερή η αγγαρεία στο πρόσωπο του καθηγητή που θα μας αναλάμβανε. Όλες οι φιλότιμες προσπάθειες που κατέβαλλαν τα μέλη των αναπληρωματικών για να διακριθούν στο χορό απέβαιναν άκαρπες, κι έτσι φυλάξαμε τη διάθεσή μας για τα καλοκαιρινά ανά την επικράτεια πανηγύρια.

Τελικά νομίζω το σχολείο μας δεν είχε τίποτε να ζηλέψει από τα καλύτερα ιδιωτικά σχολεία μιας και μας μάθαινε τα πάντα.

Ελπίζω σε κάποια από τις προσεχείς συναντήσεις μας ο Λευτέρης να σύρει ξανά το χορό με εκείνα τα εντυπωσιακά σκαμπανεβάσματα του ρυθμού που συμπαρέσυραν σε απρόσμενες ομαδοποιήσεις εκείνους που ακολούθαγαν. Μπορεί να συμμετάσχουμε και εμείς οι χορευτές που ζεσταίναμε τον πάγκο, την εποχή εκείνη αλλά που στο πέρασμα του χρόνου αποκτήσαμε δυνατότητες χορευτικές σε Τσάμικους, Καλαματιανούς, χορούς του Ησαΐα, χορούς της κοιλιάς, και άλλους λεβέντικους χορούς.

Τελειώνοντας αισθάνομαι την ανάγκη να αναφωνήσω και καλώ όλη την τάξη να αναφωνήσουμε με τη γνωστή βροντερή φωνή: Ζήτω η αθάνατη Ελληνική λεβεντιά όπως την αντιλήφθηκε η τάξη μας και εκφράστηκε με το δικό μας μοναδικό τρόπο και στο σοβαρό αυτό τομέα..

Α.Λ.