Στην τάξη όπως όλοι θυμόμαστε υπήρχαν τρία τελευταία θρανία, ένα προς το τοίχο του διαδρόμου με κατοίκους το Σάββα και τον Μιχάλη τον Ασωνίτη, ένα στη μεσαία σειρά με τον Μάκη και τον Αγγελόπουλο, και ένα στη μεριά προς τα παράθυρα που δεν θυμάμαι ποιοι κάθονταν. Το τελευταίο θρανίο της μεσαίας σειράς έχαιρε σεβασμού γιατί οι κάτοικοί του εκτός από σοβαρά παιδιά που ήταν, έπαιζαν και φοβερή ναυμαχία, και ήταν αποδέκτες των τσαντών των πρώτων θρανίων οι οποίες έφευγαν με την εντολή να πάει πίσω και συσσωρεύονταν στα τελευταία θρανία εν είδει λόφου, και όταν έρχονταν η ώρα κάποιος να αναζητήσει την τσάντα του επικρατούσε μικρός πανικός διότι σπάνια ήξερες στο τελευταίο θρανίο ποιάς σειράς βρισκόταν η τσάντα σου. Τις πιο πολλές φορές ο καθηγητής περίμενε να τελειώσει η μικρή οδύσσεια ανεύρεσης της τσάντας σε όλα τα μήκη και πλάτη της τάξης προκειμένου να ανασυρθεί ένα τετράδιο ή ένα βιβλίο για να συνεχιστεί το μάθημα και η διαρκής αυτή κινητικότητα καθιστούσε προβληματική την εξέλιξη του μαθήματος γιατί οι μισοί τουλάχιστον έψαχναν τις τσάντες τους στα πίσω θρανία και σε αντίποινα έπαιρναν τις τσάντες των τελευταίων θρανίων και τις μετέφεραν μπροστά με αποτέλεσμα την διαρκή κινητικότητα προς ανεύρεση της τσάντας ενός εκάστου. Η μόνη εξαίρεση από τον ορυμαγδό αυτό ήταν ο φίλος μας ο Γιώργος ο Κουνενής για τον απλούστατο λόγο ότι ποτέ δεν έφερνε μαζί του τσάντα…..
Κάποτε λοιπόν αφού μαζεύτηκαν κάμποσες τσάντες στο γνωστό αποθηκευτικό χώρο και άρχισε η γνωστή κινητικότητα ο καθηγητής της ώρας εκείνης Γεράσιμος Μαρκάτος θεώρησε υπεύθυνο το τελευταίο θρανίο της μεσαίας σειράς και έδωσε εντολή το τελευταίο θρανίο να βγει έξω..
Σε εκτέλεση λοιπόν της εντολής ο Μάκης διέταξε με τη σειρά του τον Αγγελόπουλο να πάρουν το θρανίο και ξεκίνησαν να το μεταφέρουν στην έξοδο…
Η τάξη βέβαια παρακολουθούσε ήρεμη τη σωστή εκτέλεση της εντολής μέχρι που ο Μαρκάτος μη γνωρίζοντας πώς να αντιμετωπίσει αυτό που συνέβαινε, και συνέβαινε κατόπιν εντολής του, κι αφού είδε ότι η τάξη αντιμετώπιζε αδιάφορη τα γεγονότα, εστράφη χαζογελώντας προς τους τιμωρημένους και τους έδωσε εντολή να επιστρέψουν το θρανίο στη θέση του. Απογοητευμένοι αλλά πειθαρχικοί και οι δύο εκτέλεσαν την νέα εντολή. Και πάλι η τάξη επιδοκίμασε τα γεγονότα με ψυχρή αδιαφορία. Τελικά στο χαλαρό κλίμα που δημιουργήθηκε ο Μαρκάτος ανέστειλε την εκτέλεση των ποινών, προς μεγάλη απογοήτευση της τάξης που ξεκίνησε μια έντονη διαμαρτυρία ζητώντας την παραδειγματική τιμωρία του τελευταίου θρανίου. Αγαπητοί φίλοι έτσι ήταν η τάξη μας, είχε πάντοτε αρχές…
Η συσσώρευση των τσαντών ήταν το ένα στάδιο γιατί το άλλο ήταν να πάει έξω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕ.. όχι και δεν είχα τσάντα. Υπερβολές!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕγώ θυμάμαι που μια φορά που είχα τσάντα και πήγαμε εκκλησιασμό, μου την πήρατε ρε αθεόφοβοι!!!
Ε... τώρα μερικές φορές μπορεί να την είχα ξεχάσει σπίτι. Άλλωστε τσάντα είναι αυτή. Πήγαινε έλα μπορεί να χαλάσει.
Γιώργο γλίτωνες το άδειασμα της τσάντας. Θυμάσαι τον Πανταζάκο που άδειαζε την τσάντα του Λευτέρη;
ΑπάντησηΔιαγραφήΜεσα στις ολλες σκοτουρες μου, που αυτην την εποχη δεν ειναι και λιγες, η ακριβης και ωραιωτατη αφηγηση του βγες και μπες με το τελευταιο θρανιο με εκανε και εσκασα στα γελια
ΑπάντησηΔιαγραφή