Γνωστός και μη εξαιρετέος συμμαθητής μας, εκ των ενεργών μάλιστα, όχι σαν τον Μώτο που κοιμάται, έστειλε την παρακάτω ιστορική φωτογραφία. Πρόκειται για σχολική γιορτή στο 90ο Δημοτικό σχολείο γύρω στο 1962-1963 (Τετάρτη Δημοτικού) με 'σκετς' όπως το λέγαμε τότε δηλ. θεατράκι. Το σχολείο ήταν στα όρια Νέου Κόσμου και Αγ. Ιωάννη οδού Βουλιαγμένης στάση Φούρνοι! Δεν υπάρχει πλέον η στάση αυτή ενώ το σχολείο έχει μεταφερθεί ψηλότερα προς τον Αγ. Ιωάννη οδού Βουλιαγμένης. Στη συγκεκριμένη περίπτωση πρόκειται για παράσταση δικαστηρίου. Τρεις από τους πρωταγωνιστές (ένας πρακτικό, δύο κλασσικό) είναι γνωστοί άγνωστοι.
Σας τα μαρτυρήσαμε όλα!!
Οποιος κατονομάσει τους συντελεστές "της δίκης" παλιούς μας συμμαθητές θα είναι επίσημος προσκεκλημένος του Blog στην επόμενη συνάντηση, με είσοδο δωρεάν!!!
Σπεύσατε!!
Άσε τον Μώτο ήσυχο. Είναι απασχολημένο το παιδί. Έχει δουλειές. Δεν είναι σαν και μας, τους συνταξιούχους που έχουμε χρόνο άφθονο για να ασχολούμαστε με μικροπράγματα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ ένας κλασσικός με τον πρακτικό μετείχαν των συναντήσεων, ό έτερος κλασσικός είναι σε φωτογραφία παλιότερη στο blog
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ πρακτικός είναι ο Δημητρόπουλος;
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ Νο 3 που με υψωμένο το χέρι, ευλογεί!!
Σπινθάκη περιμένουμε..
ΑπάντησηΔιαγραφήΧαιρετώ όλους τους συμπλογκίτες του 70.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτάση "Φούρνοι", γωνία Βουλιαγμένης και Αρισταίου, σωστά; Υπήρχε εκεί όντως ένας τουλάχιστον φούρνος επί της Βουλιαγμένης, δεξιά όπως πηγαίναμε προς Αη Γιάννη. Δεν θυμάμαι αν υπήρχε κι άλλος για να δικαιολογείται ο πληθυντικός της ονομασίας. Δίπλα του ήταν ένα ψιλικατζίδικο που πούλαγε τσιγάρα κι εφημερίδες που τις έβαζαν στο τζάμι κρεμασμένες σε σπάγκο. Λίγο πιο κάτω ένα μπακάλικο, ένα χασάπικο και διαγωνίως απέναντι ήταν η Αθηναϊδα, ο κινηματογράφος με τους split level εξώστες στο πλάι της πλατείας. Μιλάμε για εποχές με τη Βουλιαγμένης να είναι ακόμη διπλής κατεύθυνσης! Η Ηλιουπόλεως δεν υπήρχε καν. Πιο κάτω, περίπου απέναντι από την Αθηναϊδα γωνία με τη Σπινθάρου, ήταν ένα βενζινάδικο που όταν το φτιάχνανε βρέθηκε αρχαίος τάφος και πλάκωσε η Αρχαιολογική. Το εύρημα μάλλον δεν κρίθηκε αξιόλογο γιατί η μαρμάρινη σαρκοφάγος ήταν για χρόνια εκτεθειμένη στη βροχή κλπ λίγο πιο δίπλα από τις αντλίες της βενζίνας. Δεν ξέρω αν είναι ακόμα εκεί. Το σχολείο ήταν απέναντι από το φούρνο επί της Αρισταίου δεξιά. Εκεί ο δρόμος γινόταν ανηφορικός. Πώς τα θυμάμαι όλα αυτά; Μέναμε πολύ κοντά ένα διάστημα, σε μονοκατοικία με αυλή, στην οδό Τιμοξένου αρ.14. Είναι ο δρόμος (χωματόδρομος) που πρωτοέπαιξα. Ήμουν βέβαια μικρός. Δεν πήγαινα ακόμη σχολείο και η μάνα μου με είχε πάει μια φορά να δω από μέσα το σχολείο που λέτε, γιατί εκεί δίδασκε μια θεία μου που έμενε μάλιστα δίπλα από το σχολείο, σε ένα διώροφο. Την λέγανε Λέλα Παπαθέου (πείτε μου αν την είχε κάποιος δασκάλα). Η θεία Λέλα λοιπόν πολύ χάρηκε που με είδε στο σχολείο αλλά δεν χάρηκα καθόλου εγώ γιατί με κράτησε 1-2 ώρες στο μάθημα μαζί με τα μεγαλύτερα παιδιά, «έτσι, για εξοικείωση που θα πήγαινα κι εγώ σχολείο από του χρόνου». Βέβαια είχε καλή πρόθεση αλλά εγώ είχα βρει πολύ στενόχωρο το θρανίο και την ακινησία εκείνου του δίωρου.
Αυτά με τις δικές μου μνήμες αυτής της ανάρτησης.
Epitimus
Το βενζινάδικο που λέει ο Σωτήρης το θυμάμαι και εγώ. Άρα μέχρι το 1968 υπήρχε. Μάλιστα θυμάμαι που είχε αναρτημένους πίνακες με τις αναλογίες γαλονιού/λίτρο γιατί τότε περίπου έγινε η μετατροπή των μονάδων της βενζίνας σε λίτρα. Αργότερα η Αθηναϊδα έγινε γκαράζ και μετά κτίριο γραφείων.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝομίζω το βενζινάδικο ήταν την διαβόητης Esso!
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ Sot Rods μου προκάλεσε ρίγη συγκίνησης με το σχόλιό του. Τα πράγματα είναι σχεδόν ακριβώς όπως τα περιέγραψε πλην του ότι το σχολείο ήταν στην οδό Αρτέμωνος 20. Οι 'Φούρνοι' ήταν πράγματι ένας φούρνος και δεν ξέρω γιατί τη στάση την έκαναν στον πληθυντικό. Ισως γιατί ο φούρνος ήταν μεγάλος και εντυπωσιακός για τα τότε δεδομένα. Η κυρία Λέλα, η Δασκάλα με Δ καφαλαίο είναι η κυρία που φαίνεται στη φωτογραφία αριστερά με τα γυαλιά και επιβλέπει το 'σκετσ'. Μια καταπληκτική γυναίκα που μας δίδαξε να είμαστε άνθρωποι και μας γέμισε εφόδια χωρίς εμείς να το ξέρουμε τότε! Θα μου μείνουν αξέχαστα και τα στιγμιότυπα με το μαντολίνο που μας έπαιζε συχνά πυκνά! Εμενε στην οδό Αρισταίου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ σωστά για την Αρτέμωνος. Αφού έγραψα το σχόλιο μετά είπα ότι μάλλον έκανα λάθος για το σχολείο. Δεν ξέρω γιατί αλλά νόμιζα ότι ήταν κι αυτό Αρισταίου, ψηλά. Αρτέμωνος λοιπόν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν αποκλείεται δηλαδή να κάτσαμε στο ίδιο θρανίο όταν με έβαλε σε κείνη την τάξη η θεία Λέλα. Πρέπει να ήταν ’59-’60. Ο άντρας της νομίζω ήταν δικηγόρος και είχαν και μια κόρη πολύ μεγαλύτερη από εμάς. Πρέπει να πήγαινε τότε στο γυμνάσιο. Αν και συγγενείς του πατέρα μου (δεύτερα ξαδέλφια, κάτι τέτοιο), χαθήκαμε μετά, όπως συμβαίνει συχνά με πολλές αθηναϊκές οικογένειες.
Στην ίδια περίπου γειτονιά, Ιππάρχου αν δεν κάνω πάλι λάθος, ήταν και το καταπληκτικότερο θερινό σινεμά της Αθήνας, "τα Αστέρια". Είχε τέτοιο προσανατολισμό που έβλεπες αριστερά φωτισμένη την Ακρόπολη, δεξιά τον Λυκαβηττό και στη μέση την οθόνη που έπαιζε το έργο. Είχαμε δει εκεί πιτσιρικάδες όλα τα γουέστερν του προηγούμενου χειμώνα. Μαγικές στιγμές, με πασατεμπάκι όταν είχαμε παραπάνω χαρτζιλίκι και καμιά πορτοκαλάδα με καλαμάκι που έκανε εκείνο τον ενοχλητικό ήχο όταν τελείωνε το μπουκάλι και το πρόγραμμα σαΐτα που ρίχναμε στις πέριξ φυλλωσιές που κάλυπταν τη μάντρα του κινηματογράφου, συνήθως γιασεμιά.
Κάπου παραδίπλα έμενε μια άλλη μεγάλης ηλικίας συγγενής μας. Από το μπαλκόνι της μπορούσες να δεις τα 3/4 της οθόνης. Καθόταν με τις ώρες και χάζευε και την πρώτη και τη δεύτερη προβολή, κάθε μέρα. Δεν υπήρχε τότε τηλεόραση. Έσβηνε και το φως του δωματίου για να μην μπαίνουν κουνούπια και για να μην ενοχλεί τους θεατές. Καμιά φορά είχε και κάποια άλλη γειτόνισσα μαζί για να δουν το "νέο έργο". Η δυστυχία τους ήταν όταν η ταινία δεν ήταν ελληνική για να καταλαβαίνουν τους διαλόγους και δεν μπορούσαν να δουν τους υπότιτλους που εμφανιζόταν από κάτω, ακριβώς σε κείνο το τέταρτο της οθόνης που δεν φαινόταν από το μπαλκόνι…
/sr
Αγαπητέ Σωτήρη, φαίνεται τώρα πως η παράλληλη πορεία των δύο blogs έχει ξεκινήσει από εκείνη την τάξη του 90ου δημοτικού σχολείου όπου βρεθήκαμε στον ίδιο χώρο για 2 ώρες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟσον αφορά τα 'Αστέρια' τα περιγράφεις ακριβώς όπως ήταν. Σημειωτέον ότι λειτουργούσαν μέχρι τα χρόνια της δεκαετίας του ΄80 με εξαίρετο και εξαιρετικό πρόγραμμα.
Πράγματι η οικογενειακή κατάσταση της κυρίας Λέλας ήταν όπως ακριβώς την περιέγραψες. Ελπίζω να τα πούμε κάποια στιγμή από κοντά.
Και κάτι ακόμη: Στην άλλη γωνία, Αρτέμωνος και Ιππάρχου στο διώροφο έμενε ο πασίγνωστος Μάκης Κοψίδης.
Ο 'πρακτικός' της φωτογραφίας.
Τελικά τι μαθαίνει κανείς!! από το Νο 2 τον εισαγγελέα της έδρας που αντί να μιλάει στον πρόεδρο και τον δικηγόρο για την υπόθεση μιλάει με το κοινό για τη δασκάλα, το σχολείο τα σινεμά και τον Κοψίδη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤελικά όλος ο Νέος Κόσμος είναι συγγενής του επίτιμου!!!!!
Ο εισαγγελέας πρακτικός, άλλο θαύμα της επιστήμης...
ρε σεις,
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ δεξιά θα μπορούσε να είναι ο Λουκόπουλος!
Ναι ναι, ο πρόεδρος του δικαστηρίου πρέπει να είναι ο Αλέκος Τζίτζης. Που είσαι Αλέκο?
ΑπάντησηΔιαγραφή