Ο δικός μας Νοέμβρης και οι χούντες..

Ως κράτος συνεχίζουμε απεγνωσμένα να ψάχνουμε για δανεικά αλλά φευ, πάντοτε βρίσκουμε απέναντι μας τους χειρότερους δανειστές που είναι διαθέσιμοι, που όσο και να επιχειρηματολογούμε εναντίον της πολιτικής της λιτότητας δεν φαίνονται πρόθυμοι να χρηματοδοτήσουν τον τερματισμό της, συνεχίζουν να μας δανείζουν όσα οι ίδιοι θέλουν ίσα ίσα για να τα βγάλουμε πέρα και με τους όρους που οι ίδιοι θέλουν, επιπλέον έχουν κι ένα άσχημο μειονέκτημα θέλουν σώνει και καλά να σιγουρευτούν πως θα πάρουν πίσω τα δανεικά , ή όσα τελοσπάντων μπορέσουν.

Εμείς όμως απ την πλευρά μας έχουμε τα δικά μας δίκια, προσπαθούμε να κάνουμε τη δουλειά μας παίρνοντας όσα μας δανείζουν αλλά τους απειλούμε κιόλας να μας δώσουν όσα δανεικά χρειαζόμαστε για να καταργήσουμε τη λιτότητα, να φτιάσουμε ανάπτυξη και μετά να τους ξεπληρώσουμε, για το πότε, έχει ο θεός ή μάλλον όταν θα έχουμε ανάπτυξη και όπως είπε και έτερος σοφός οικονομολόγος απ’ τα αριστερά αυτή τη φορά, με ρήτρα ανάπτυξης.

Τώρα βέβαια όταν έρθει η ώρα να τα ζητάνε πίσω τι να σας πω μπορεί και να το θεωρήσουμε εκβιασμό, όπως κατηγορηματικά είπε και ο ομοιάζων με τον Πρίαμο σημερινός σοφός Γέρων της Δημοκρατίας μας, όταν τέλειωσε η παρέλαση στις 28 Οκτώβρη, διότι όπως είπε εμείς οι υπερήφανοι ως Έλληνες δεν εκβιαζόμαστε.

Απ’ την άλλη αν πιστέψουμε πολλούς εξ ημών που θεωρούν ότι η χούντα δεν τέλειωσε το 73(!), οι ομοιότητες με το δικό μας Νοέμβρη είναι κάτι παραπάνω από εμφανείς.

Κάπως έτσι λοιπόν και στο δικό μας μακρινό αλλά παράλληλο Νοέμβρη κυλούσαν οι καταστάσεις, μόνο που τότε το βασικό μας πρόβλημα δεν ήταν μόνο τα λεφτά που δεν είχαμε, τουλάχιστον εγώ, αλλά η έλλειψη της παιδείας, όπως σωστά φωνάζαμε, που θα μας βοηθούσε για να γίνουμε καλοί πολίτες, ή καλοί σύντροφοι, ή ότι άλλο καλό προκύπτει απ’ την παιδεία, και ελευθερία για να τα κερδίσουμε, με όποιον τρόπο έβλεπε ο καθένας νόμιμο και ηθικό στο λαμπρό μας μέλλον γιατί εμείς όλοι ήμασταν νόμιμοι και ηθικοί, αυτό να μην το ξεχνάμε.

Όταν έπεσε, συγνώμη όταν ρίξαμε τη πρώτη χούντα, γιατί εμείς με τους αγώνες μας τη ρίξαμε, ούτε κι αυτό να το ξεχνάμε, και πολεμήσαμε τον Αμερικάνο φονιά των λαών, ένας συμμαθητής μας της εποχής εκείνης (του 71 για να μην ψάχνεστε), απ’ τους σκληρότερους πολέμιους των Αμερικάνων, που πρωτοστάτησε στο Πολυτεχνείο, και δέχθηκε την περιποίηση και με το παραπάνω των παιδιών της χούντας, μας άφησε άναυδους όταν μάθαμε ότι συνθηκολόγησε μαζί τους χωρίς όρους, και σήμερα ασκεί την επιστήμη του σε κάποια πολιτεία των ΗΠΑ περισσότερο γνωστή απ’ τις ταινίες γουέστερν, έχοντας ρίξει μαύρη πέτρα σε μας και σε κείνους που έκφραζαν τα ιδανικά του τότε, ενώ έτερος συμμαθητής με τους ίδιους ακριβώς αγώνες, ένώ φάνηκε πως συνθηκολογεί μαζί τους,  τελικά τους χρησιμοποίησε και αφού πήρε όσα χρειαζόταν κάπου στο Σικάγο επέστρεψε πίσω ως πανεπιστημιακός δάσκαλος σε κάποιο απ΄τα ευάριθμα Ελληνικά Πανεπιστήμια και μπράβο του. Πολλά συνέβησαν που μας μπέρδεψαν. Τέλος πάντων.

Κι αφού ρίξαμε την πρώτη χούντα, ήρθαν ευτυχισμένα χρόνια με λαοπρόβλητους κυβερνήτες και ο κόσμος άρχισε επιτέλους να έχει ψωμί, όχι βέβαια άφθονο, αλλά αρκετό. Αρκετοί δε από μας χορτάσαμε υπέρ το δέον αυξήσαμε το προσδόκιμο της ζωής μας και όχι μόνο, αποκτήσαμε πίεση, διαβήτη, και πολλά άλλα σχετικά άγνωστα τα παλιότερα χρόνια. Περάσαμε στην πλευρά των ασθενειών της ευμάρειας, και ανακαλύψαμε τα αγαθά της άσκησης αλλά πλέον στα οργανωμένα γυμναστήρια, όχι στα γήπεδα, στην αλάνα στο πρώτο νεκροταφείο ή στο Φοίβο που αλητεύαμε πιτσιρικάδες.

Βλέπεις τότε χαλάγαμε τα παπούτσια μας για το κέφι μας και δεν μας ένοιαζε τίποτε περισσότερο. Αρκετά σας ζάλισα για σήμερα... 

(α.λ.)