ΜΕΤΣΙΑΚΟΣ

Ο ηρωικός Μετσιακός στα χρόνια της χούντας.

Ίσως δεν είναι γνωστό, αλλά το Μέτς, αυτή η λιλιπούτεια γειτονιά στην πλαγιά του Αρδηττού είχε και ποδοσφαιρική ομάδα, τον ηρωικό Μετσιακό. Ο Μετσιακός παρουσιάζει μια ιδιαιτερότητα, δεν ήταν μια ομάδα αλλά πολλές, με την έννοια πως κάθε γενιά της γειτονιάς έφτιαχνε τον δικό της Μετσιακό.
Η δική μας γενιά πχ έβγαλε 2 Μετσιακούς.
Ο πρώτος ήταν το 1962-63 όταν πηγαίναμε στο 6ο Δημοτικό, Τριβωνιανού και Δόμπολη γωνία. Τότε στην Ε’ τάξη είχαμε βρει φανέλες από το Μοναστηράκι και παίζαμε μπάλα με αυτές. Δεν θυμάμαι περισσότερα για τον πρώτο Μετσιακό.
Ο δεύτερος Μετσιακός παρουσιάζει μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Πρέπει να ήταν το σχολικό έτος 1968-69 στην Ε’ τάξη του γυμνασίου όταν θελήσαμε να αναστήσουμε την θρυλική μας ομάδα. Παίξαμε οι εξής συμμαθητές και γείτονες.
• Ο διοπτροφόρος Κώστας Παναγόπουλος τερματοφύλακας, ας πούμε Βουτσαράς.
• Ο Γιώργος Πλεξουσάκης στο κέντρο με τον αριθμό 10 σε στυλ Δομάζου. Κοντός ευέλικτος, με καλή πάσα και κράτημα της μπάλας.
• Ο Κώστας Νικολόπουλος δεξί μπακ, γεμάτος, δεν έπεφτε κάτω με τίποτε, Σούρπης ένα πράγμα.
• Εγώ αριστερό μπακ με επελάσεις στην αντίπαλη περιοχή, σα να λέμε Βίκτωρ Μητρόπουλος.
• Φουνταριστός φορ με το 9 ο Μιχάλης Χαντάς, δηλαδή σκέτος Σιδέρης.
Ήταν και άλλα γειτονόπουλα που είχαν παρατήσει το σχολείο και δουλεύανε στα συνεργεία κοντά στο 1ο Νεκροταφείο, κοράκια, φαναρτζήδες, μαραγκοί κλπ.
Αγοράσαμε φανέλες σε στυλ Μίλαν, κόκκινες με μαύρες ρίγες και συμμετείχαμε σε τουρνουά. Είχαμε παίξει στην Ηλιούπολη, στην Γλυφάδα, στον Αγιο Κοσμά. Φορτωνόμασταν γκολ και ήττες αλλά δεν μας ένοιαζε καθόλου. Γνωρίζαμε άλλες γειτονιές, κάναμε φίλους, περνάγαμε καλά.
Παρέλειψα να πω το σημαντικότερο, είχαμε και πρόεδρο-μάνατζερ-προπονητή. Ήταν ένας οικοδόμος που έμενε στην οδό Βουλγάρεως γύρω στα 45 ο κ. Π.. Μας ενθάρρυνε, μας βοηθούσε στις προπονήσεις, κανόνιζε τα ματς, ήταν ας πούμε ο Γουλανδρής-Πούσκας μας, έστω και χωρίς καθόλου λεφτά ούτε ποδοσφαιρικές περγαμηνές. Η ομάδα είχε μέλλον, όχι απαραιτήτως ποδοσφαιρικό βεβαίως, όταν συνέβη το απροσδόκητο.
Ο κ. Π. μια μέρα (μάλλον νύχτα ήταν) εξαφανίστηκε. Όχι μόνο από την ομάδα αλλά κυριολεκτικά εξαφανίστηκε από παντού. Ταυτόχρονα η ασφάλεια του 2ου Αστ. τμήματος της Πλάκας. καλούσε εμάς τους ποδοσφαιριστές και τους γονείς μας και τους έκανε περίεργες ερωτήσεις.
• Τι μας έλεγε ο κ. Π;
• Μας έδινε να διαβάσουμε φυλλάδια και βιβλία;
• Μας έκανε προπαγάνδα για τον επάρατο κομμουνισμόν;
• Μήπως μας είχε ήδη μεταδώσει το μικρόβιο του κομμουνισμού, οπότε θα χρειαζόμασταν και εμείς επειγόντως χειρουργείο και γύψο;
• Τι είχε συμβεί λοιπόν;
Mάθαμε αργότερα ότι ο κ. Π. ήταν αριστερός παλιός ΕΔΑίτης. Μιλάμε βεβαίως για την πιο μαύρη εποχή της χούντας το σωτήριο έτος 1969. Τι δουλειά είχε ένας αριστερός με νέους παρά μόνο να τους μυήσει στον κομμουνισμό; Εμείς βέβαια δεν είχαμε πάρει χαμπάρι τίποτε, ο άνθρωπος δεν μας είχε μιλήσει για πολιτικά ποτέ. Αυτό όμως δεν τον έσωσε, πρέπει να εξαφανίστηκε για μερικές βδομάδες στα κρατητήρια για να «ομολογήσει τα κρίματά του». Θυμάμαι πως για πολλές μέρες έξω από το σπίτι του ήταν βάρδια μέρα-νύχτα ένας αστυνομικός με στολή, προς παραδειγματισμόν της κοινωνίας! Δεν ξαναείδα τον κ. Π. Δεν ξέρω τι απέγινε. Πρέπει κάποια στιγμή να γύρισε στο φτωχικό του τσακισμένος. Όταν λέμε φτωχικό το εννοούμε, 2 δωμάτια σε μια κοινή αυλή με άλλη μια οικογένεια. Αυτά ήταν τα πράγματα τότε. Κάποιες φήμες κυκλοφόρησαν ότι κάποιος από μέσα τον κάρφωσε… Δεν μπορώ να ξέρω…
Αν ζει αυτός ο άνθρωπος ας είναι καλά. Αυτόν τον φτωχό οικοδόμο θεωρώ έναν από τους δάσκαλούς μου.
Η δική μου πίκρα δεν είναι μόνο το άδοξο τέλος τους φέρελπιδος Μετσιακού, είναι πως όταν σε άλλες χώρες γινόταν το Woodstock και η νεολαία πεταγόταν μπροστά, εμείς περάσαμε την εφηβεία μας την περίοδο που όλα τα έσκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά. Και δεν με παρηγορεί καθόλου το μετέπειτα Πολυτεχνείο του 1973. Όσα πρέπει να ζήσεις στα 17 και δεν τα ζείς, τα χάνεις παντοτινά, ό,τι και αν κάνεις στα 21 στα 31 ή στα κοντινά μας 61.
Βαγγέλης Σπινθάκης

ΓΕΝΕΘΛΙΑ

 Ένα ποτήρι κρασί. Και όταν αδειάσει τι μένει; Αυτή η παράξενη γεύση στο στόμα; Αυτή η γλυκιά ζαλάδα στο μυαλό;

Το Blog (το παιδί όλων μας) έκλεισε ένα χρόνο. Γεννήθηκε πριν ένα χρόνο, έκανε τα πρώτα δειλά βήματα και τώρα είναι ολόκληρο παλληκάρι! Είναι το πρώτο παιδί με πολλούς πατεράδες και καμία μάνα.

Αισθάνομαι σαν τον πατέρα, που δεν μπόρεσε να παραστεί στα γεννητούρια, αλλά ήμουν μπροστά όταν έκανε τα πρώτα του βήματα, όταν ψέλλισε τις πρώτες του λέξεις……

Στη ζωή μου πέρασα πολλά. Ανέβηκα, σκόνταψα έπεσα και ξανασηκώθηκα αρκετές φορές. Γνώρισα φίλους και «φίλους». Τώρα όμως ξέρω πως, ότι τρικυμίες κι αν συναντήσω, σ’ αυτό το λιμάνι θα βρίσκω πάντα την ηρεμία. Αλήθεια, τι ειρωνεία! Αγωνιζόμαστε στη ζωή μας και ψάχνουμε κάτι που δεν το ξέρουμε κι αυτό είναι δίπλα μας και δεν χρειάζεται ούτε αγώνας ούτε μεγάλη προσπάθεια για να το βρούμε.

Φίλοι μου, θέλω να πω πολλά αλλά δεν μπορώ. Ίσως αυτά που αισθάνομαι μπορούν  να ειπωθούν με μία φράση.

Σας  ευχαριστώ όλους.

Ετσι ξεκίνησε η σελίδα μας ένα χρόνο πριν....

Η αρχή είναι το ήμισυ του παντός

Αγαπητοί Φίλοι,

Ξεκινάμε από σήμερα μια προσπάθεια να βρούμε ξανά τους παλιούς μας συμμαθητές και να διοργανώσουμε στο άμεσο μέλλον μια συνάντηση για να θυμηθούμε τα παλιά. Όσοι από εσάς ήσασταν στο ΣΤ' Γυμνάσιο Αρρένων Αθηνών, την περίοδο 1964-1970 ή ξέρετε κάποιον που ήταν, παρακαλούμε επικοινωνήστε μαζί μας στο email

ekto1970@gmail.com

Μακάρι να βρεθούμε όλοι μας και να μπορέσουμε να τα πούμε από κοντά πολύ σύντομα.

Mε φιλικούς χαιρετισμούς

Η τάξη του 1970

ΣΤ' Γυμνάσιο Αρρένων Αθηνών

Σαράντα χρόνια μετά όλα μοιάζουν μιά μέρα στην αιωνιότητα

Το Κλασσικό μας, ή επί το σωστότερο το "1ον Θεωρητικόν Τμήμα"

Ο Βαγγέλης ο Σπινθάκης (χρόνια πολλά Βαγγέλη) έστειλε τον κατάλογο των συμμαθητών μας του Κλασσικού τμήματος ή επί το σωστότερο του 1ου Θεωρητικού Τμήματος γιατί το δεύτερο ήταν το 2ον Θετικόν, όπου πολλοί συμμαθητές "συνταξιδιώτες" από την πρώτη "αλλαξοδρόμησαν" προς τα εδώ και προς τα εκεί αλλά δεν χάθηκαν.

Δυστυχώς οι συμμαθητές μας του Κλασσικού μετρήθηκαν και βρέθηκαν λιγότεροι.

Ο απουσιολόγος του κλασσικού ας πάρει παρουσίες... 

Ένας χρόνος πριν...

Το χρονικό της σελίδας μας.

Τελευταίες ημέρες του Μάρτη του 2010. Ο Λευτέρης μου τηλεφώνησε να τα πούμε λιγάκι μιας και τον τελευταίο καιρό είχαμε αρκετά να πούμε. Τελειώνοντας την κουβέντα του αφού μου ανακοίνωσε ότι σκοπεύει να παραιτηθεί από την ενεργό δράση και να περάσει στην εφεδρεία, μου ανέφερε ότι πέρασε από το παλιό μας σχολείο όπου έχει φίλη τη διευθύντρια. Ο Λευτέρης ενημέρωσε τη φίλη του ότι υπήρξε μαθητής του σχολείου στο απώτερο παρελθόν, όχι μόνο μαθητής αλλά «ο μαθητής»! και εκείνη με τη σειρά της τον πληροφόρησε ότι οι σημερινοί μαθητές του σχολείου μας έχουν ανοίξει ένα δικό τους blog. Ομοίως και κάποιοι παλιοί μαθητές του γυμνασίου της δεκαετίας του 70. Μου κέντρισε το ενδιαφέρον και ζήτησα από το Λευτέρη λεπτομέρειες κι εκείνος αφού ήρθε σε επαφή με το Βασίλη μου έστειλε τις διευθύνσεις των δύο blog.

Ανοίγοντας το πρώτο των μικρών δεν είδα κάτι που να μου θύμιζε το σχολείο, πίστεψα πως ο Λευτέρης μου έδωσε διεύθυνση από πολιτιστικό σύλλογο της παλιάς του γειτονιάς. Έμενε όπως θυμόσαστε Κυνοσάργους στο λόφο ανάμεσα Αη Γιάννη και Αη Γιώργη. Ανοίγοντας το δεύτερο έπεσα απάνω στα χρόνια μας. Ενθουσιάστηκα και συγκινήθηκα τόσο πολύ διαβάζοντας τα κοινά σε όλους μας χρονικά που ήταν με επιμέλεια καταχωρημένα στη σελίδα των νεαρών του 72 ώστε με κατέλαβε η επιθυμία και το πείσμα και το ερωτηματικό, πως εμείς που συνεχίζαμε στη συντριπτική μας πλειοψηφία να έχουμε επαφές, να μην γνωρίζουμε και τον τρόπο της πιο συγκροτημένης μεταξύ μας επικοινωνίας.

Αυτό ήταν μίλησα με το Βασίλη και στείλαμε επαφή στο Σωτήρη ζητώντας του τη βοήθεια να στήσουμε το δικό μας blog. Σε άμεσο χρόνο είχαμε τη δική μας σελίδα. Σε λίγο είχαμε και την πρώτη μας ανάρτηση.

Παράλληλα ενημερώθηκε ο Κουνενής. Σαν έτοιμος από καιρό πλαισίωσε κι εκείνος την προσπάθεια να στήσουμε τη σελίδα μας και σιγά σιγά να την τρέξουμε. Ο Γιώργος ακαταπόνητος στην ανεύρεση των παλιών συμμαθητών ξεκίνησε το «σαφάρι» φτιάχνοντας εκ νέου τον καινούργιο «παλιό» κατάλογο και εμπλουτίζοντάς τον με καινούργιες «παλιές» επαφές συμμαθητών, επαφές που η καθεμιά ξεχωριστά κουβάλαγε τόσα πολλά και τόσα παλιά που ξυπνούσε αναμνήσεις και έφερνε στα μάτια ένα δάκρυ και στα χείλη ένα χαμόγελο.

Κι έτσι λοιπόν ξεκινήσαμε ξανά από εκεί που είχαμε σταματήσει 40 χρόνια πριν από το δεύτερο και τελευταίο εξάμηνο της έκτης τάξης στο Εκτο Γυμνάσιο Αρρένων Αθηνών, τότε που είχαμε μπροστά μας την πιο μεγάλη πρόκληση κι αφήναμε πίσω τα καλύτερα, τα πιο ξέγνοιαστα χρόνια, τα χρόνια που αναπτύχθηκαν φιλίες ισχυρές, που ήμασταν όλοι για έναν και ένας για όλους.

Τέλειωσε η διαδικασία αυτή θαύμαζα τη σελίδα μας καθόμουν κολλημένος στη καρέκλα προσπαθώντας να ταχτοποιήσω τα άπειρα όσα, ανέβαιναν σαν χείμαρρος απ’ τα παλιά, αλλά κάτι αισθανόμουν ότι έλειπε.

Βρήκα ένα τηλέφωνο, που έπρεπε να το είχα ψάξει πολύ πιο πριν με μια διαδικασία αρκετά περίπλοκη. Ένα πρωί σχημάτισα τον αριθμό. Η συσκευή που καλούσα δεν απάνταγε. Το απόγευμα της επόμενης ημέρας σχημάτισα εκ νέου τον ίδιο αριθμό. Στην άλλη μεριά άκουσα τη φωνή του αγαπημένου μου φίλου του παλιού μου συμμαθητή Κώστα Μούτσιου μετά από σαράντα ολόκληρα χρόνια. Σημασία δεν είχε το τι είπαμε σημασία είχε εκείνο που ένοιωσα όταν μετά από μισό σχεδόν αιώνα συνέχισα να μιλάω με το φίλο μου από κει που είχαμε σταματήσει. Κι όλα αυτά επειδή μια απίστευτη συγκυρία έκανε ξανά δυνατή την επικοινωνία με όλους τους παλιούς μου συμμαθητές που ποτέ δεν πάψαμε να νοιαζόμαστε ο ένας τον άλλον να αγαπάμε ο ένας τον άλλον να ψάχνουμε την ευκαιρία να συνεχίσουμε όλοι μαζί ξανά, όπως τότε όπως πάντα.

Πιο ώριμοι; Πιο σοβαροί; Πιο αξιοπρεπείς; Πιο συναισθηματικοί;

Ο χρόνος που κύλησε άλλα επιβεβαίωσε, άλλα απέρριψε, θα έρθει η ώρα που θα κάνουμε και τούτο τον απολογισμό.

Τώρα που πέρασε ένας χρόνος από τότε που στήθηκε ξανά «το προαύλιο του έκτου» στο διαδίκτυο και συνεχίσαμε την «Κυρα Γιώργαινα» διαπιστώσαμε πως είμαστε εφοδιασμένοι με πολύ κέφι και διάθεση, γεγονότα που εγγυώνται την συνέχιση και μακροημέρευση της σελίδας.

Και κάτι τελευταίο και ίσως πιο σημαντικό απ’ όλα. Μετρηθήκαμε άπαντες παρόντες, ή όπως θα έγραφε κι ο Λευτέρης στο απουσιολόγιό του δεν έλειπε

και δεν λείπει «ουδείς».

Λιάπης Αποστόλης

ΙΔΟΥ Ο ΣΥΜΜΑΘΗΤΗΣ ΜΑΣ

Ήρθε η ώρα να λύσουμε το Κουίζ.!

Ο Dino παρασύρθηκε από το Γαλλικό όνομα και δεν θυμήθηκε ότι έχουμε δύο ξενιτεμένα αδέλφια που έχουν σχέση με Γαλλία.Ο ικανότατος λύτης του Blog Απόστολος παρά το ότι στην αρχή παρασύρθηκε από τον Dino τελικά απέδειξε ότι παραμένει το Νο 1 της ομάδας αναγνώρισης του Blog. Ο Μούτσιος σωστός όπως συνήθως. Το όμορφο και φιλόξενο μαγαζί της φωτογραφίας ανήκει στον παραδίπλα συμμαθητή μας, τον βλαχόγαλλο όπως λέει και ο Μούτσιος. ΄

Αξίζει εδώ να αναφερθεί η ιστορία της ανεύρεσής του συμμαθητή μας και πως έγινε η φωτογράφιση του μαγαζιού. Και τα δύο έγιναν με τις συντονισμένες προσπάθειες του Θόδωρου Δ. και του Γ.Κ.

 Στην αρχή έγινε έρευνα στο Google με το ονοματεπώνυμο του συμμαθητή μας. Αρχικά η έρευνα δεν απέδωσε, αλλά βάζοντας περισσότερες λεπτομέρειες και συνδυασμούς στο ψαχτήρι,  καταφέραμε να εντοπίσουμε ένα μαγαζί στο Παρίσι που ανταποκρινόταν στα δεδομένα και που ο υπεύθυνος λεγόταν Costas. Ο Θόδωρος, που ξέρει Γαλλικά, πήρε τηλέφωνο και τελικά μίλησε με τον συμμαθητή μας.

Τον είχαμε εντοπίσει! Είναι καλά και έχετε τους χαιρετισμούς του.  Όμως ο απλός εντοπισμός δεν αρκούσε. Έπρεπε να έχουμε και φωτογραφικό υλικό. Ο ατρόμητος ρεπόρτερ μας πήρε το αεροπλάνο πετάχτηκε μέχρι το Παρίσι και νάτη η φωτογραφία του μαγαζιού!

Ελπίζουμε σύντομα να δούμε από κοντά τον φίλο μας, σε κάποιο από τα συνέδρια που κάνουμε.

Το τραγούδι αυτό από το Μούτσιο και το Θόδωρο και όλους μας στον Κώστα Κουρέλη

ΑΠΑΝΤΕΣ ΠΑΡΟΝΤΕΣ !!

Κύριοι, επειδή ξεχάσατε ότι σε λίγες ημέρες η σελίδα μας θα σβήσει το πρώτο της κεράκι και ακόμα περιμένουμε τα επετειακά σας σημειώματα, έχουμε τη χαρά να σας παρουσιάσουμε την επετειακή συμβολή του πιό όμορφου και πιό κουλτουριάρη συμμαθητή μας Κωνσταντίνου Νταλαχάνη του γνωστού και εκ της εποχής εκείνης ως "Καμηλιέρη της Ερήμου" κλπ, κλπ,, στην παρουσίαση του καταλόγου των 58 - ΝΑΙ ΠΕΝΗΝΤΑ ΟΚΤΩ-  συμμαθητών μας του " τμήμα 2ον Θετικόν" όπως καταγράφεται κάτω από το "τμήμα 1ον Κλασσικόν" το οποίο είχε τον απαράδεκτο αριθμό των 68 ΝΑΙ ΕΞΗΝΤΑ ΟΚΤΩ μαθητών..

Με έκπληξη διαβάζω λίγα ονόματα τα οποία παντελώς αγνοούσα, και θα τα σχολιάσουμε στην ανάρτηση τούτη.

Φαίνεται ο καλός μας συμμαθητής Βασίλης, παρά τη Υπουργώ, εμάς είχε υπόψη του στο σχεδιασμό των συγχωνεύσεων. (παράκληση μην εκληφθεί σαν πολιτικολογία).

ΥΓ1. Ντίνο Νταλαχάνη σ' αγαπάμε όλοι μας πολύ και γι' αυτό σ' ευχαριστούμε γιά την κατάθεση του πραγματικά συγκινητικού αυτού "κειμηλίου".

ΥΓ2. Ντίνο Νταλαχάνη θερμή παράκληση μην νευριάσεις κι αρχίσουμε τους καυγάδες πάλι, και όμορφος είσαι, και κουλτουριάρης και αίσθηση του χιούμορ έχεις, γαμώ το!!

(Γιά την ανάρτηση και το σχολιασμό Λ. Α.)

ΚΟΥΙΖ

Τώρα τα δύσκολα. Αυτό το όμορφο και φιλόξενο μαγαζί ανήκει σε κάποιον φίλο μας. Μήπως μπορείτε να μας πείτε ποιός είναι;

ΜΙΚΡΟ ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ - ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Το άθροισμα όλων αυτών που ζήσαμε θα έλεγα είχε θετικό πρόσημο, μιας και οι πιο τραυματικές αναμνήσεις επουλώθηκαν όταν μάθαμε καλύτερα τον κόσμο και ίσως σε μερικά να φερθήκαμε όπως και οι δάσκαλοί μας, ιδιαίτερα δε όσοι είχαμε την ευκαιρία να εκπαιδεύσουμε νεώτερους. Άλλωστε προϊόν της εποχής είμαστε και μείς, και η συμμετοχή και η ευθύνη μας σε ότι καλό ή κακό δημιουργήθηκε στον τόπο αυτό είναι δεδομένη. Σε λίγα χρόνια η γενιά μας θα αποτελούσε τον πυρήνα τον ηλικιακό και αγωνιστικό στα αμφιθέατρα στη Νομική στο Πολυτεχνείο, και η γεμάτη ελπίδες αυτή γενιά μας, «η περίφημη γενιά του Πολυτεχνείου» που σήμερα ηγείται σε πολλούς τομείς στον τόπο αυτό κάνει τον δικό της απολογισμό και προσπαθεί να βρει τι πήγε λάθος και φτάσαμε εδώ που φτάσαμε, που φταίξαμε και πόσο φταίξαμε.

Ήμασταν η πρώτη μέχρι τώρα γενιά στον τόπο αυτό που ζήσαμε χωρίς πόλεμο, και απολαύσαμε σπάταλα ό,τι ο ειρηνικός τρόπος ζωής δίνει. Και απολαύσαμε όχι μόνο σπάταλα αλλά και απερίσκεπτα με τρόπο τέτοιο που φέραμε τα παιδιά μας σε ιδιαίτερα δύσκολη αρχή για τη δική τους ζωή περιορίζοντας τους ορίζοντες τους όταν εμείς δεν είχαμε μπροστά μας κανένα περιορισμό.

Η ζωή μας τότε ήταν με κανόνες με μέτρο με σύνεση. Περνώντας τα χρόνια ο καθένας μας έκανε τη μικρή ή μεγάλη του υπέρβαση, ο καθένας από μας έκανε τους δικούς του συμβιβασμούς.

Γυρνώντας όμως στη δική μας σχέση είδαμε πως ήταν τόσα πολλά εκείνα που μας έδεσαν που σαράντα χρόνια μετά με νοσταλγία και αγάπη φέρνουμε μπροστά μας και φαίνεται να συνεχίζουμε από κει που σταματήσαμε.

Οι φίλοι μας του διπλανού blog στην προμετωπίδα της σελίδας τους γράφουν: «δεν είσαι γέρος μέχρι τη στιγμή που μετανιώνεις αντί να ονειρεύεσαι».

Ας κρατήσουν λοιπόν τα όνειρα…

Θα επιτρέψουν οι συμμαθητές και οι φίλοι που είχαν την υπομονή και την καλοσύνη να παρακολουθήσουν τα μικρά χρονικά που σαν οδοιπορικό κατέθεσα στη σελίδα μας, να κλείσω τη μικρή αυτή διαδρομή με την σημερινή επιστημονική μου ιδιότητα. Εχω την αίσθηση μερικές φορές πως μοιάζει πολύ μικρή μπροστά στην ιδιότητα του μαθητή του αγαπημένου μας σχολείου, που κρατώ μέσα μου σαν το πιο ακριβό το πιο δημιουργικό το πιο καθοριστικό κομμάτι της προσωπικής μου διαδρομής, με ότι αυτό αντιπροσωπεύει στο σύνολό του: το χώρο, τους δασκάλους, τους συμμαθητές του 64, του 65, του 66, του 67, του 68, του 69, του 71, του 72, του 73, του 74, του 75, και του 76, που με άλλους λιγότερο άλλους περισσότερο μπερδευτήκαμε στο προαύλιο του σχολείου, στα γήπεδα, στις παιδικές χαρές, στις εκδρομές, στους περιπάτους στου Φιλοπάππου, στην εκκλησία στον Αη Γιάννη, στον Αγιο Παντελή, στις παρελάσεις, στις εκδηλώσεις στο Παναθηναϊκό Στάδιο και φυσικά στους αγαπημένους συμμαθητές και παντοτινούς φίλους της τάξης μου της έκτης του πρακτικού και της άλλης δικής μας έκτης του κλασσικού, που μοιραστήκαμε τις πιο όμορφες μέρες μιας εποχής δύσκολης αλλά γεμάτης όνειρα και ελπίδες.

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ
Λιάπης Αποστόλης

Ιατρός Χειρουργός

Διευθυντής Χειρουργικής Κλινικής

μα πάνω απ’ όλα

Μαθητής του Έκτου Γυμνασίου Αρρένων Αθηνών.

Από την Πρώτη Τάξη το 1964 μέχρι Την Έκτη Τάξη το 1970.

ΚΑΡΝΑΒΑΛΙ

 
Ο ταλαντούχος ρεπόρτερ μας ξετρύπωσε τον ταλαντούχο συμμαθητή μας στο καρναβάλι της Αίγινας. Σημειώνουμε ότι όλη η ιδέα και κατασκευή ανήκει στον συμμαθητή μας.
Μήπως μπορείτε να μας πείτε ποιός είναι;
(Κάνετε κλικ πάνω στην εικόνα για να μεγαλώσει)

ΜΙΚΡΟ ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ - ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Η διαδρομή μας στο προαύλιο που μας υποδέχτηκε φιλόξενα στην πρώτη τάξη το Σεπτέμβρη του 1964 και στις αίθουσες των τριών ορόφων που ξεκίναγαν απ’ το ισόγειο για την πρώτη κι τη δευτέρα, ανέβαινε στο δεύτερο όροφο για την τρίτη και τέταρτη τάξη και κατέληγε στον τρίτο όροφο για τις δυό τελευταίες τάξεις την πέμπτη και την έκτη σηματοδοτούσαν μια πορεία ανηφορική γεμάτη προσπάθεια, αγώνα και αγωνία, χαρές στενοχώριες μα πάνω από όλα μια πορεία γεμάτη φιλίες αλληλοεκτίμηση και συντροφικότητα που μας χώραγε όλους και δεν άφηνε ποτέ κανένα απ’ έξω.

Κυριολεκτώ γράφοντας τα παραπάνω μιας και ήμουν αποδέκτης αυτής της συντροφικότητας τότε στη μεγάλη εκδρομή στη Ζάκυνθο Ολυμπία. Ανήκα στην ομάδα εκείνων που ήθελαν όσο τίποτε την συμμετοχή στην εκδρομή χωρίς όμως να μπορώ να δαπανήσω και τα ανάλογα χρήματα της συμμετοχής μου. Η τάξη θεώρησε αυτονόητη την ανάληψη της δαπάνης όχι μόνο για μένα, κι έτσι κράτησα μέσα μου την αιώνια ευγνωμοσύνη στην τύχη που με έφερε να συμπορευτώ με τους συμμαθητές αυτούς στο σχολείο αυτό, νιώθοντας ότι ποτέ δεν ήμουν μόνος σ’ ολόκληρη αυτή τη διαδρομή.

Ήρθε ίσως η στιγμή μετά από σαράντα χρόνια να εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου και τις ευχαριστίες μου σε όλους του συμμαθητές μου όχι για εκείνο που έκαναν αλλά κυρίως για εκείνο που ήταν και ίσως θα λυθούν πολλές απορίες σε όσους παρακολουθούν το χρονικό της διαδρομής αυτής γιατί η Τάξη του 1970 της Έκτης Πρακτικού του Έκτου Γυμνασίου Αρρένων Αθηνών έχει μετά από τόσα χρόνια τόσο ισχυρούς δεσμούς.

Θα ήταν άδικο να μείνω μόνο στα ευτράπελα ή στα τραυματικά που συνέβησαν στο χώρο αυτό στα χρόνια που έτρεξαν. Μετά από τόσο καιρό που η ανάμνηση στρογγυλεύει τα πράγματα που αμβλύνει τις προεξοχές και τις γωνίες η πορεία αυτή σφραγίστηκε από τα πρόσωπα που αδρά περιγράφηκαν. Οτι στιγμιότυπο περιγράφηκε, όποιος χαρακτηρισμός προέκυψε γιά τα πρόσωπα εκείνα πάντοτε είχε την αγάπη γι όλους από τον γράφοντα, και δεν είχε σκοπό να θίξει. Αν παρόλα ταύτα κάτι τέτοιο προέκυψε αυτό έγινε άθελά μου και ας δεχθεί ο καλόπιστος αναγνώστης ότι είναι στις ανθρώπινες ατέλειες που ενυπάρχουν στον καθένα μας.

Τι όμως πραγματικά ήμασταν;

Μας οδήγησαν οι γονείς μας παιδάκια με κοντά παντελόνια στο προαύλιο του Γυμνασίου ανάμεσα σε όλες τις ηλικίες στους τελειόφοιτους που άντρες κανονικοί μας έδειχναν την πορεία. Ποιος άραγε ξεχώριζε από τον άλλον. Τι ρόλο έπαιζε αν έμενες σε πολυκατοικία ή μονοκατοικία, σε χαμόσπιτο ή σε ένα σύγχρονο σπίτι, τι δουλειά έκανε ο πατέρας, από πού καταγόταν ο καθένας. Τίποτε απ’ όλα δεν στάθηκε ικανό να μας διαχωρίσει, ούτε και οι καλοί μαθητές που ξεχώρισαν από τους άλλους, αποτέλεσαν ξεχωριστή ομάδα. Έδωσαν απλόχερα τη βοήθειά τους σε όποιον την είχε ανάγκη, και ποτέ δεν ξεχώρισαν από την υπόλοιπη τάξη στις εκδηλώσεις με το πρόσχημα του διαβάσματος ή με άλλα προσχήματα. Πόση εκτίμηση και αλληλοσεβασμός άλλωστε δεν υπήρχε μεταξύ μας. Ειδικά στην τελευταία τάξη η συνύπαρξη έφτασε σε πολύ ψηλά επίπεδα κοινής έκφρασης που μας ένωσε με τρόπο τέτοιο που το δεύτερο και τελευταίο εξάμηνο αποτέλεσε ορόσημο στην σχολική μας ζωή.

Υπήρχαν προικισμένα παιδιά σε πολλές δραστηριότητες που επιδόθηκαν. Είχαμε καταπληκτική σχολική ομάδα μπάσκετ, είχαμε εξαιρετικές παρουσίες στο βόλεϊ στο ποδόσφαιρο και φυσικά στα μαθήματα, μια ζωντανή παρουσία στους χώρους διασκέδασης και κοινής έκφρασης. Περιττό ίσως είναι να θυμίσω πως το σύνολο των παιδιών της τάξης εκείνης συνέχισε τις σπουδές του στα Πανεπιστήμια.

(pt1)

ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΑΙ ΑΥΤΑ ΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ

Επειδή το blog μας είναι και ενημερωτικό (όχι σαν κάτι άλλα διπλανά, ψευτοενημερωτικά που ξέρουν μόνο το Internet και το Copy-paste), κάνουμε σήμερα αυτή την ανάρτηση (μετά από μεγάλη δημοσιογραφική έρευνα σε βάθος) για να δείτε ότι υπάρχουν και ωραία πράγματα στη χώρα μας

Το εικονιζόμενο κτίριο στις φωτογραφίες όσο κι αν φαίνεται απίστευτο δεν είναι κάποιο Μουσείο ή κάποιο πανεπιστήμιο, είναι σχολείο! Και που βρίσκεται παρακαλώ; Στην Ελλάδα! Και μάλιστα όχι σε κάποια μεγάλη πόλη αλλά σε ένα χωριό!

QUIZ : Για πείτε μας τσακάλια, που νομίζετε ότι είναι;

Προσέξτε το πόσο καλά συντηρημένο και πόσο καθαρό είναι. Οι φωτογραφίες δεν είναι στημένες από κάποιο δημοσίευμα αλλά είναι του επίτιμου ρεπόρτερ του Blog μας Alexispap (Αλέξης Παπασωτηρίου)

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ

Στον συμμαθητή μας και ξενητεμένο μας Θεόδωρο Δικόνιμο Μακρή, ευχόμαστε

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ

Λίγο μετά!!

Λίγο μετά, οι δυό γόηδες συμμαθητές μας του πρακτικού, καλεσμένοι στο Λαγονήσι στο σπίτι του συμμαθητή μας του Σπύρου του Βλάχου απ' το κλασσικό!!

ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΣΤΙΣ ΤΑΞΕΙΣ ΤΟΥ ΣΤ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ ΑΡΡΕΝΩΝ ΑΘΗΝΩΝ 1964 - 1970

Τελειώνοντας λοιπόν το οδοιπορικό αυτό που ξεκίνησε από το Μάρτη του 2010, και πριν συνοψίσω με τον επίλογο, θα ταξιδέψουμε λίγο στο μακρινό 1970 στην τελευταία τάξη στο σχολείο μας.  Ένα μεσημέρι – παρένθεση- τα περισσότερα συμβάματα νομίζω στα απογευματινά μαθήματα γίνονταν - κλείνει η παρένθεση – επικρατούσε στην τάξη μια κατάσταση πλήρους απορύθμισης από κείνες που προέκυπταν την τέταρτη με πέμπτη ώρα όπου είχαν εξαντληθεί όλα τα αποθέματα ενέργειας τις πρώτες ώρες με τον καταιγισμό Αρχαίων, Μαθηματικών, Φυσικής, και χωρίς πλέον ενέργεια εξαντλημένοι περιμέναμε καμιά Ιστορία τίποτε Θρησκευτικά για να πάρουμε έναν υπνάκο, την ανάπαυση του πολεμιστή. Τις πιο πολλές φορές τίποτε δεν μπορούσε να σπάσει την απόλυτη ησυχία που προέκυπτε και δεν μπορούσε να διαταραχθεί ακόμα και με τις πιο ευρηματικές προσπάθειες των καθηγητών. Η μοναδική μέθοδος που έσπαγε όλη την θαλπωρή αυτή ήταν ή σατανική απόφαση των δευτεροκλασάτων καθηγητών να βάλουν πρόχειρο διαγώνισμα. Μέχρι κι ο Μπίας μας είχε βάλει διαγώνισμα! Έτσι λοιπόν το απομεσήμερο εκείνο ο Μαρκάτος βλέποντας πως τίποτε δεν φαινόταν ικανό να διαταράξει την τεμπελιά μας αποφάσισε να βάλει πρόχειρο διαγώνισμα. Βλαστημώντας όλοι αρχίσαμε να γράφουμε, αναλογιζόμενοι ότι τουλάχιστον σε λίγη ώρα θα τελειώναμε και θα ακολουθούσε πραγματική ανάπαυση. Ο Μαρκάτος στην αρχή πηγαινοερχόταν χαρωπός ανάμεσά μας παρατηρώντας την πρόοδο του διαγωνίσματος, στη συνέχεια βαρέθηκε έβαλε τα χέρια στις τσέπες του παντελονιού και συνέχισε πιο αργά να πηγαινοέρχεται ώσπου κάποια στιγμή από τα τελευταία θρανία ακούστηκε ένα ψίθυρος που ανέτρεψε πλήρως τα δεδομένα. Κυκλοφόρησε ταχύτατα με ψίθυρο η εικασία ή η διαπίστωση ότι ο καθηγητής   βρίσκεται σε διέγερση. Την εικασία ενίσχυσε το γεγονός ότι χωρίς να βγάλει τα χέρια από τις τσέπες με το γνωστό του σάλτο ανέβηκε στην έδρα και κάθισε στο κάθισμα του. Αμέσως όπως αναμενόταν σταμάτησε κάθε δραστηριότητα περί το διαγώνισμα και όλοι περιεργαζόντουσαν τη φάτσα του και τις αντιδράσεις του μουρμουρίζοντας. Πέρασε κάμποσος ένοχος χρόνος κι απ’ τις δυό πλευρές και περιμέναμε όλοι να τελειώσει η αντιπαράθεση να εκτονωθεί η διέγερση και να δοθεί το σύνθημα λήξης απ’ τους γνωστούς ψιθυριστές. Η επάνοδος στους διαδρόμους της τάξης με τα χέρια εκτός παντελονιού σήμανε την ανακωχή και έτσι συνεχίστηκε το διαγώνισμα που τόσο απρόοπτα και για αυτόν το σπουδαίο λόγο είχε προσωρινά διακοπεί εν μέσω σιγανών επιφωνημάτων ικανοποίησης.
Α.Λ. (pt 42)

Φάνης Μακρής

Ήταν Σεπτέμβρης του 69, οταν για πρώτη φορά ήρθα στην Αθήνα μαζί με τους γονείς μου και μείναμε κοντά στον Άγιο Γεώργιο. Με το έγγραφο της μετεγγραφής, από το Γυμνάσιο Ιστιαίας, πήγα με την μητέρα μου στο Εκτο Γυμνάσιο. Εκεί συνάντησα τον αείμνηστο Κορώνη. Του έδειξα το έγγραφο και μου λέει είμαστε πατριώτες κατάγομαι από την Αγία Άννα.

Με πήγε στον Πρίαμο λέγοντας του: είναι δικό μου παιδί, και από τότε με φώναζε με το μικρό μου όνομα (ΘΕΟΦΑΝΗ). Με πήγε στη τάξη όπου συνάντησα όλους εσάς και είχα πολύ μεγάλο τρακ.

Με τον πρώτο που μίλησα ήταν ο Λευτέρης επειδή ήταν απουσιολόγος καιτο πρώτο μάθημα ήταν με την Βενετσιάνου. Στο διάλειμμα μίλησα με πολλούς όπως ο Αποστόλης, ο Βασίλης (μέναμε στην ίδια γειτονιά) ο Γιώργος ο Πουλής και αισθάνθηκα πολύ άνετα. Σε πολύ λίγο χρόνο με κάνατε φίλο σας και σας ευχαριστώ.

Μετά από 40 χρόνια αισθάνομαι άτυχος και τυχερός μαζί.

Ατυχος γιατί ήρθα αργά στη παρέα σας και δεν μοιράστηκα μαζί σας όλες αυτές τις ιστορίες που διαβάζω στην ιστοσελίδα μας και τυχερός γιατί σας γνώρισα και έγινα μέλος αυτής της ευλογημένης τάξης.

Σας ευχαριστώ όλους.

Μου λείψατε αγόρια μου!!!

ΚΟΥΛΟΥΜΑ

Έρχεται η Καθαρή Δευτέρα. Αγοράστε τα σαρακοστιανά σας, τη λαγάνα σας και το χαρταετό σας.
Ευχόμαστε να περάσετε όμορφα με τους αγαπημένους σας.
Στείλτε μας φωτογραφίες και σχόλια σχετικά με το πως περάσατε την Καθαρή Δευτέρα για να τις δημοσιεύσουμε.

Εκδρομή στην Τρίπολη(;)

Για να δούμε παλληκάρια, πόσους και ποιούς θα αναγνωρίσετε;

ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ

Αναζητείται ο εικονιζόμενος. Τελευταία εθεάθη να καταβροχθίζει αστακομακαρονάδα σε ψαροταβέρνα της Σύρου. Τον αναζητούν οι συνμπλογγίτες του, τους οποίους άσπλαχνα εγκατέλειψε.

ΔΕΥΤΕΡΑ (Β1), ή ΤΡΙΤΗ ΤΑΞΗ (Γ1), 1966, ή 1967 ΕΚΔΡΟΜΗ ΣΤΟ ΝΑΥΠΛΙΟ, Μιά απίστευτη εικόνα...

Η φωτογραφία είναι έξω απο τον Αγ. Σπυρίδωνα Ναυπλίου. Δίπλα στον Μπία φαίνεται το πλαίσιο, μέσα στο οποίο βρίσκεται μια απο τις σφαίρες που πυροβόλησαν τον Καποδίστρια.

Αναγνωρίζω Δογάνης Γιώργος,  Αγαλιανός Γιάννης (κάτω απο το αριστερό χέρι του Μπία), Αϊλαμάκης Ιωσήφ (πίσω απο τον Μπία), Δημητρόπουλος Βασίλης, και δίπλα του Αγγελόπουλος Βασίλης. Βοηθάτε για τους υπόλοιπους και αναρτήσατε. Πρέπει να είναι Β1 ή Γ1.
Από το αρχείο Β. Δημητρόπουλου.