Ένας χρόνος πριν...

Το χρονικό της σελίδας μας.

Τελευταίες ημέρες του Μάρτη του 2010. Ο Λευτέρης μου τηλεφώνησε να τα πούμε λιγάκι μιας και τον τελευταίο καιρό είχαμε αρκετά να πούμε. Τελειώνοντας την κουβέντα του αφού μου ανακοίνωσε ότι σκοπεύει να παραιτηθεί από την ενεργό δράση και να περάσει στην εφεδρεία, μου ανέφερε ότι πέρασε από το παλιό μας σχολείο όπου έχει φίλη τη διευθύντρια. Ο Λευτέρης ενημέρωσε τη φίλη του ότι υπήρξε μαθητής του σχολείου στο απώτερο παρελθόν, όχι μόνο μαθητής αλλά «ο μαθητής»! και εκείνη με τη σειρά της τον πληροφόρησε ότι οι σημερινοί μαθητές του σχολείου μας έχουν ανοίξει ένα δικό τους blog. Ομοίως και κάποιοι παλιοί μαθητές του γυμνασίου της δεκαετίας του 70. Μου κέντρισε το ενδιαφέρον και ζήτησα από το Λευτέρη λεπτομέρειες κι εκείνος αφού ήρθε σε επαφή με το Βασίλη μου έστειλε τις διευθύνσεις των δύο blog.

Ανοίγοντας το πρώτο των μικρών δεν είδα κάτι που να μου θύμιζε το σχολείο, πίστεψα πως ο Λευτέρης μου έδωσε διεύθυνση από πολιτιστικό σύλλογο της παλιάς του γειτονιάς. Έμενε όπως θυμόσαστε Κυνοσάργους στο λόφο ανάμεσα Αη Γιάννη και Αη Γιώργη. Ανοίγοντας το δεύτερο έπεσα απάνω στα χρόνια μας. Ενθουσιάστηκα και συγκινήθηκα τόσο πολύ διαβάζοντας τα κοινά σε όλους μας χρονικά που ήταν με επιμέλεια καταχωρημένα στη σελίδα των νεαρών του 72 ώστε με κατέλαβε η επιθυμία και το πείσμα και το ερωτηματικό, πως εμείς που συνεχίζαμε στη συντριπτική μας πλειοψηφία να έχουμε επαφές, να μην γνωρίζουμε και τον τρόπο της πιο συγκροτημένης μεταξύ μας επικοινωνίας.

Αυτό ήταν μίλησα με το Βασίλη και στείλαμε επαφή στο Σωτήρη ζητώντας του τη βοήθεια να στήσουμε το δικό μας blog. Σε άμεσο χρόνο είχαμε τη δική μας σελίδα. Σε λίγο είχαμε και την πρώτη μας ανάρτηση.

Παράλληλα ενημερώθηκε ο Κουνενής. Σαν έτοιμος από καιρό πλαισίωσε κι εκείνος την προσπάθεια να στήσουμε τη σελίδα μας και σιγά σιγά να την τρέξουμε. Ο Γιώργος ακαταπόνητος στην ανεύρεση των παλιών συμμαθητών ξεκίνησε το «σαφάρι» φτιάχνοντας εκ νέου τον καινούργιο «παλιό» κατάλογο και εμπλουτίζοντάς τον με καινούργιες «παλιές» επαφές συμμαθητών, επαφές που η καθεμιά ξεχωριστά κουβάλαγε τόσα πολλά και τόσα παλιά που ξυπνούσε αναμνήσεις και έφερνε στα μάτια ένα δάκρυ και στα χείλη ένα χαμόγελο.

Κι έτσι λοιπόν ξεκινήσαμε ξανά από εκεί που είχαμε σταματήσει 40 χρόνια πριν από το δεύτερο και τελευταίο εξάμηνο της έκτης τάξης στο Εκτο Γυμνάσιο Αρρένων Αθηνών, τότε που είχαμε μπροστά μας την πιο μεγάλη πρόκληση κι αφήναμε πίσω τα καλύτερα, τα πιο ξέγνοιαστα χρόνια, τα χρόνια που αναπτύχθηκαν φιλίες ισχυρές, που ήμασταν όλοι για έναν και ένας για όλους.

Τέλειωσε η διαδικασία αυτή θαύμαζα τη σελίδα μας καθόμουν κολλημένος στη καρέκλα προσπαθώντας να ταχτοποιήσω τα άπειρα όσα, ανέβαιναν σαν χείμαρρος απ’ τα παλιά, αλλά κάτι αισθανόμουν ότι έλειπε.

Βρήκα ένα τηλέφωνο, που έπρεπε να το είχα ψάξει πολύ πιο πριν με μια διαδικασία αρκετά περίπλοκη. Ένα πρωί σχημάτισα τον αριθμό. Η συσκευή που καλούσα δεν απάνταγε. Το απόγευμα της επόμενης ημέρας σχημάτισα εκ νέου τον ίδιο αριθμό. Στην άλλη μεριά άκουσα τη φωνή του αγαπημένου μου φίλου του παλιού μου συμμαθητή Κώστα Μούτσιου μετά από σαράντα ολόκληρα χρόνια. Σημασία δεν είχε το τι είπαμε σημασία είχε εκείνο που ένοιωσα όταν μετά από μισό σχεδόν αιώνα συνέχισα να μιλάω με το φίλο μου από κει που είχαμε σταματήσει. Κι όλα αυτά επειδή μια απίστευτη συγκυρία έκανε ξανά δυνατή την επικοινωνία με όλους τους παλιούς μου συμμαθητές που ποτέ δεν πάψαμε να νοιαζόμαστε ο ένας τον άλλον να αγαπάμε ο ένας τον άλλον να ψάχνουμε την ευκαιρία να συνεχίσουμε όλοι μαζί ξανά, όπως τότε όπως πάντα.

Πιο ώριμοι; Πιο σοβαροί; Πιο αξιοπρεπείς; Πιο συναισθηματικοί;

Ο χρόνος που κύλησε άλλα επιβεβαίωσε, άλλα απέρριψε, θα έρθει η ώρα που θα κάνουμε και τούτο τον απολογισμό.

Τώρα που πέρασε ένας χρόνος από τότε που στήθηκε ξανά «το προαύλιο του έκτου» στο διαδίκτυο και συνεχίσαμε την «Κυρα Γιώργαινα» διαπιστώσαμε πως είμαστε εφοδιασμένοι με πολύ κέφι και διάθεση, γεγονότα που εγγυώνται την συνέχιση και μακροημέρευση της σελίδας.

Και κάτι τελευταίο και ίσως πιο σημαντικό απ’ όλα. Μετρηθήκαμε άπαντες παρόντες, ή όπως θα έγραφε κι ο Λευτέρης στο απουσιολόγιό του δεν έλειπε

και δεν λείπει «ουδείς».

Λιάπης Αποστόλης