ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΣΤΙΣ ΤΑΞΕΙΣ ΤΟΥ ΣΤ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ ΑΡΡΕΝΩΝ ΑΘΗΝΩΝ 1964 - 1970

Τελειώνοντας λοιπόν το οδοιπορικό αυτό που ξεκίνησε από το Μάρτη του 2010, και πριν συνοψίσω με τον επίλογο, θα ταξιδέψουμε λίγο στο μακρινό 1970 στην τελευταία τάξη στο σχολείο μας.  Ένα μεσημέρι – παρένθεση- τα περισσότερα συμβάματα νομίζω στα απογευματινά μαθήματα γίνονταν - κλείνει η παρένθεση – επικρατούσε στην τάξη μια κατάσταση πλήρους απορύθμισης από κείνες που προέκυπταν την τέταρτη με πέμπτη ώρα όπου είχαν εξαντληθεί όλα τα αποθέματα ενέργειας τις πρώτες ώρες με τον καταιγισμό Αρχαίων, Μαθηματικών, Φυσικής, και χωρίς πλέον ενέργεια εξαντλημένοι περιμέναμε καμιά Ιστορία τίποτε Θρησκευτικά για να πάρουμε έναν υπνάκο, την ανάπαυση του πολεμιστή. Τις πιο πολλές φορές τίποτε δεν μπορούσε να σπάσει την απόλυτη ησυχία που προέκυπτε και δεν μπορούσε να διαταραχθεί ακόμα και με τις πιο ευρηματικές προσπάθειες των καθηγητών. Η μοναδική μέθοδος που έσπαγε όλη την θαλπωρή αυτή ήταν ή σατανική απόφαση των δευτεροκλασάτων καθηγητών να βάλουν πρόχειρο διαγώνισμα. Μέχρι κι ο Μπίας μας είχε βάλει διαγώνισμα! Έτσι λοιπόν το απομεσήμερο εκείνο ο Μαρκάτος βλέποντας πως τίποτε δεν φαινόταν ικανό να διαταράξει την τεμπελιά μας αποφάσισε να βάλει πρόχειρο διαγώνισμα. Βλαστημώντας όλοι αρχίσαμε να γράφουμε, αναλογιζόμενοι ότι τουλάχιστον σε λίγη ώρα θα τελειώναμε και θα ακολουθούσε πραγματική ανάπαυση. Ο Μαρκάτος στην αρχή πηγαινοερχόταν χαρωπός ανάμεσά μας παρατηρώντας την πρόοδο του διαγωνίσματος, στη συνέχεια βαρέθηκε έβαλε τα χέρια στις τσέπες του παντελονιού και συνέχισε πιο αργά να πηγαινοέρχεται ώσπου κάποια στιγμή από τα τελευταία θρανία ακούστηκε ένα ψίθυρος που ανέτρεψε πλήρως τα δεδομένα. Κυκλοφόρησε ταχύτατα με ψίθυρο η εικασία ή η διαπίστωση ότι ο καθηγητής   βρίσκεται σε διέγερση. Την εικασία ενίσχυσε το γεγονός ότι χωρίς να βγάλει τα χέρια από τις τσέπες με το γνωστό του σάλτο ανέβηκε στην έδρα και κάθισε στο κάθισμα του. Αμέσως όπως αναμενόταν σταμάτησε κάθε δραστηριότητα περί το διαγώνισμα και όλοι περιεργαζόντουσαν τη φάτσα του και τις αντιδράσεις του μουρμουρίζοντας. Πέρασε κάμποσος ένοχος χρόνος κι απ’ τις δυό πλευρές και περιμέναμε όλοι να τελειώσει η αντιπαράθεση να εκτονωθεί η διέγερση και να δοθεί το σύνθημα λήξης απ’ τους γνωστούς ψιθυριστές. Η επάνοδος στους διαδρόμους της τάξης με τα χέρια εκτός παντελονιού σήμανε την ανακωχή και έτσι συνεχίστηκε το διαγώνισμα που τόσο απρόοπτα και για αυτόν το σπουδαίο λόγο είχε προσωρινά διακοπεί εν μέσω σιγανών επιφωνημάτων ικανοποίησης.
Α.Λ. (pt 42)