ΜΕΤΣΙΑΚΟΣ

Ο ηρωικός Μετσιακός στα χρόνια της χούντας.

Ίσως δεν είναι γνωστό, αλλά το Μέτς, αυτή η λιλιπούτεια γειτονιά στην πλαγιά του Αρδηττού είχε και ποδοσφαιρική ομάδα, τον ηρωικό Μετσιακό. Ο Μετσιακός παρουσιάζει μια ιδιαιτερότητα, δεν ήταν μια ομάδα αλλά πολλές, με την έννοια πως κάθε γενιά της γειτονιάς έφτιαχνε τον δικό της Μετσιακό.
Η δική μας γενιά πχ έβγαλε 2 Μετσιακούς.
Ο πρώτος ήταν το 1962-63 όταν πηγαίναμε στο 6ο Δημοτικό, Τριβωνιανού και Δόμπολη γωνία. Τότε στην Ε’ τάξη είχαμε βρει φανέλες από το Μοναστηράκι και παίζαμε μπάλα με αυτές. Δεν θυμάμαι περισσότερα για τον πρώτο Μετσιακό.
Ο δεύτερος Μετσιακός παρουσιάζει μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Πρέπει να ήταν το σχολικό έτος 1968-69 στην Ε’ τάξη του γυμνασίου όταν θελήσαμε να αναστήσουμε την θρυλική μας ομάδα. Παίξαμε οι εξής συμμαθητές και γείτονες.
• Ο διοπτροφόρος Κώστας Παναγόπουλος τερματοφύλακας, ας πούμε Βουτσαράς.
• Ο Γιώργος Πλεξουσάκης στο κέντρο με τον αριθμό 10 σε στυλ Δομάζου. Κοντός ευέλικτος, με καλή πάσα και κράτημα της μπάλας.
• Ο Κώστας Νικολόπουλος δεξί μπακ, γεμάτος, δεν έπεφτε κάτω με τίποτε, Σούρπης ένα πράγμα.
• Εγώ αριστερό μπακ με επελάσεις στην αντίπαλη περιοχή, σα να λέμε Βίκτωρ Μητρόπουλος.
• Φουνταριστός φορ με το 9 ο Μιχάλης Χαντάς, δηλαδή σκέτος Σιδέρης.
Ήταν και άλλα γειτονόπουλα που είχαν παρατήσει το σχολείο και δουλεύανε στα συνεργεία κοντά στο 1ο Νεκροταφείο, κοράκια, φαναρτζήδες, μαραγκοί κλπ.
Αγοράσαμε φανέλες σε στυλ Μίλαν, κόκκινες με μαύρες ρίγες και συμμετείχαμε σε τουρνουά. Είχαμε παίξει στην Ηλιούπολη, στην Γλυφάδα, στον Αγιο Κοσμά. Φορτωνόμασταν γκολ και ήττες αλλά δεν μας ένοιαζε καθόλου. Γνωρίζαμε άλλες γειτονιές, κάναμε φίλους, περνάγαμε καλά.
Παρέλειψα να πω το σημαντικότερο, είχαμε και πρόεδρο-μάνατζερ-προπονητή. Ήταν ένας οικοδόμος που έμενε στην οδό Βουλγάρεως γύρω στα 45 ο κ. Π.. Μας ενθάρρυνε, μας βοηθούσε στις προπονήσεις, κανόνιζε τα ματς, ήταν ας πούμε ο Γουλανδρής-Πούσκας μας, έστω και χωρίς καθόλου λεφτά ούτε ποδοσφαιρικές περγαμηνές. Η ομάδα είχε μέλλον, όχι απαραιτήτως ποδοσφαιρικό βεβαίως, όταν συνέβη το απροσδόκητο.
Ο κ. Π. μια μέρα (μάλλον νύχτα ήταν) εξαφανίστηκε. Όχι μόνο από την ομάδα αλλά κυριολεκτικά εξαφανίστηκε από παντού. Ταυτόχρονα η ασφάλεια του 2ου Αστ. τμήματος της Πλάκας. καλούσε εμάς τους ποδοσφαιριστές και τους γονείς μας και τους έκανε περίεργες ερωτήσεις.
• Τι μας έλεγε ο κ. Π;
• Μας έδινε να διαβάσουμε φυλλάδια και βιβλία;
• Μας έκανε προπαγάνδα για τον επάρατο κομμουνισμόν;
• Μήπως μας είχε ήδη μεταδώσει το μικρόβιο του κομμουνισμού, οπότε θα χρειαζόμασταν και εμείς επειγόντως χειρουργείο και γύψο;
• Τι είχε συμβεί λοιπόν;
Mάθαμε αργότερα ότι ο κ. Π. ήταν αριστερός παλιός ΕΔΑίτης. Μιλάμε βεβαίως για την πιο μαύρη εποχή της χούντας το σωτήριο έτος 1969. Τι δουλειά είχε ένας αριστερός με νέους παρά μόνο να τους μυήσει στον κομμουνισμό; Εμείς βέβαια δεν είχαμε πάρει χαμπάρι τίποτε, ο άνθρωπος δεν μας είχε μιλήσει για πολιτικά ποτέ. Αυτό όμως δεν τον έσωσε, πρέπει να εξαφανίστηκε για μερικές βδομάδες στα κρατητήρια για να «ομολογήσει τα κρίματά του». Θυμάμαι πως για πολλές μέρες έξω από το σπίτι του ήταν βάρδια μέρα-νύχτα ένας αστυνομικός με στολή, προς παραδειγματισμόν της κοινωνίας! Δεν ξαναείδα τον κ. Π. Δεν ξέρω τι απέγινε. Πρέπει κάποια στιγμή να γύρισε στο φτωχικό του τσακισμένος. Όταν λέμε φτωχικό το εννοούμε, 2 δωμάτια σε μια κοινή αυλή με άλλη μια οικογένεια. Αυτά ήταν τα πράγματα τότε. Κάποιες φήμες κυκλοφόρησαν ότι κάποιος από μέσα τον κάρφωσε… Δεν μπορώ να ξέρω…
Αν ζει αυτός ο άνθρωπος ας είναι καλά. Αυτόν τον φτωχό οικοδόμο θεωρώ έναν από τους δάσκαλούς μου.
Η δική μου πίκρα δεν είναι μόνο το άδοξο τέλος τους φέρελπιδος Μετσιακού, είναι πως όταν σε άλλες χώρες γινόταν το Woodstock και η νεολαία πεταγόταν μπροστά, εμείς περάσαμε την εφηβεία μας την περίοδο που όλα τα έσκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά. Και δεν με παρηγορεί καθόλου το μετέπειτα Πολυτεχνείο του 1973. Όσα πρέπει να ζήσεις στα 17 και δεν τα ζείς, τα χάνεις παντοτινά, ό,τι και αν κάνεις στα 21 στα 31 ή στα κοντινά μας 61.
Βαγγέλης Σπινθάκης