ΜΙΚΡΟ ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ - ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Η διαδρομή μας στο προαύλιο που μας υποδέχτηκε φιλόξενα στην πρώτη τάξη το Σεπτέμβρη του 1964 και στις αίθουσες των τριών ορόφων που ξεκίναγαν απ’ το ισόγειο για την πρώτη κι τη δευτέρα, ανέβαινε στο δεύτερο όροφο για την τρίτη και τέταρτη τάξη και κατέληγε στον τρίτο όροφο για τις δυό τελευταίες τάξεις την πέμπτη και την έκτη σηματοδοτούσαν μια πορεία ανηφορική γεμάτη προσπάθεια, αγώνα και αγωνία, χαρές στενοχώριες μα πάνω από όλα μια πορεία γεμάτη φιλίες αλληλοεκτίμηση και συντροφικότητα που μας χώραγε όλους και δεν άφηνε ποτέ κανένα απ’ έξω.

Κυριολεκτώ γράφοντας τα παραπάνω μιας και ήμουν αποδέκτης αυτής της συντροφικότητας τότε στη μεγάλη εκδρομή στη Ζάκυνθο Ολυμπία. Ανήκα στην ομάδα εκείνων που ήθελαν όσο τίποτε την συμμετοχή στην εκδρομή χωρίς όμως να μπορώ να δαπανήσω και τα ανάλογα χρήματα της συμμετοχής μου. Η τάξη θεώρησε αυτονόητη την ανάληψη της δαπάνης όχι μόνο για μένα, κι έτσι κράτησα μέσα μου την αιώνια ευγνωμοσύνη στην τύχη που με έφερε να συμπορευτώ με τους συμμαθητές αυτούς στο σχολείο αυτό, νιώθοντας ότι ποτέ δεν ήμουν μόνος σ’ ολόκληρη αυτή τη διαδρομή.

Ήρθε ίσως η στιγμή μετά από σαράντα χρόνια να εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου και τις ευχαριστίες μου σε όλους του συμμαθητές μου όχι για εκείνο που έκαναν αλλά κυρίως για εκείνο που ήταν και ίσως θα λυθούν πολλές απορίες σε όσους παρακολουθούν το χρονικό της διαδρομής αυτής γιατί η Τάξη του 1970 της Έκτης Πρακτικού του Έκτου Γυμνασίου Αρρένων Αθηνών έχει μετά από τόσα χρόνια τόσο ισχυρούς δεσμούς.

Θα ήταν άδικο να μείνω μόνο στα ευτράπελα ή στα τραυματικά που συνέβησαν στο χώρο αυτό στα χρόνια που έτρεξαν. Μετά από τόσο καιρό που η ανάμνηση στρογγυλεύει τα πράγματα που αμβλύνει τις προεξοχές και τις γωνίες η πορεία αυτή σφραγίστηκε από τα πρόσωπα που αδρά περιγράφηκαν. Οτι στιγμιότυπο περιγράφηκε, όποιος χαρακτηρισμός προέκυψε γιά τα πρόσωπα εκείνα πάντοτε είχε την αγάπη γι όλους από τον γράφοντα, και δεν είχε σκοπό να θίξει. Αν παρόλα ταύτα κάτι τέτοιο προέκυψε αυτό έγινε άθελά μου και ας δεχθεί ο καλόπιστος αναγνώστης ότι είναι στις ανθρώπινες ατέλειες που ενυπάρχουν στον καθένα μας.

Τι όμως πραγματικά ήμασταν;

Μας οδήγησαν οι γονείς μας παιδάκια με κοντά παντελόνια στο προαύλιο του Γυμνασίου ανάμεσα σε όλες τις ηλικίες στους τελειόφοιτους που άντρες κανονικοί μας έδειχναν την πορεία. Ποιος άραγε ξεχώριζε από τον άλλον. Τι ρόλο έπαιζε αν έμενες σε πολυκατοικία ή μονοκατοικία, σε χαμόσπιτο ή σε ένα σύγχρονο σπίτι, τι δουλειά έκανε ο πατέρας, από πού καταγόταν ο καθένας. Τίποτε απ’ όλα δεν στάθηκε ικανό να μας διαχωρίσει, ούτε και οι καλοί μαθητές που ξεχώρισαν από τους άλλους, αποτέλεσαν ξεχωριστή ομάδα. Έδωσαν απλόχερα τη βοήθειά τους σε όποιον την είχε ανάγκη, και ποτέ δεν ξεχώρισαν από την υπόλοιπη τάξη στις εκδηλώσεις με το πρόσχημα του διαβάσματος ή με άλλα προσχήματα. Πόση εκτίμηση και αλληλοσεβασμός άλλωστε δεν υπήρχε μεταξύ μας. Ειδικά στην τελευταία τάξη η συνύπαρξη έφτασε σε πολύ ψηλά επίπεδα κοινής έκφρασης που μας ένωσε με τρόπο τέτοιο που το δεύτερο και τελευταίο εξάμηνο αποτέλεσε ορόσημο στην σχολική μας ζωή.

Υπήρχαν προικισμένα παιδιά σε πολλές δραστηριότητες που επιδόθηκαν. Είχαμε καταπληκτική σχολική ομάδα μπάσκετ, είχαμε εξαιρετικές παρουσίες στο βόλεϊ στο ποδόσφαιρο και φυσικά στα μαθήματα, μια ζωντανή παρουσία στους χώρους διασκέδασης και κοινής έκφρασης. Περιττό ίσως είναι να θυμίσω πως το σύνολο των παιδιών της τάξης εκείνης συνέχισε τις σπουδές του στα Πανεπιστήμια.

(pt1)