Το άθροισμα όλων αυτών που ζήσαμε θα έλεγα είχε θετικό πρόσημο, μιας και οι πιο τραυματικές αναμνήσεις επουλώθηκαν όταν μάθαμε καλύτερα τον κόσμο και ίσως σε μερικά να φερθήκαμε όπως και οι δάσκαλοί μας, ιδιαίτερα δε όσοι είχαμε την ευκαιρία να εκπαιδεύσουμε νεώτερους. Άλλωστε προϊόν της εποχής είμαστε και μείς, και η συμμετοχή και η ευθύνη μας σε ότι καλό ή κακό δημιουργήθηκε στον τόπο αυτό είναι δεδομένη. Σε λίγα χρόνια η γενιά μας θα αποτελούσε τον πυρήνα τον ηλικιακό και αγωνιστικό στα αμφιθέατρα στη Νομική στο Πολυτεχνείο, και η γεμάτη ελπίδες αυτή γενιά μας, «η περίφημη γενιά του Πολυτεχνείου» που σήμερα ηγείται σε πολλούς τομείς στον τόπο αυτό κάνει τον δικό της απολογισμό και προσπαθεί να βρει τι πήγε λάθος και φτάσαμε εδώ που φτάσαμε, που φταίξαμε και πόσο φταίξαμε.
Ήμασταν η πρώτη μέχρι τώρα γενιά στον τόπο αυτό που ζήσαμε χωρίς πόλεμο, και απολαύσαμε σπάταλα ό,τι ο ειρηνικός τρόπος ζωής δίνει. Και απολαύσαμε όχι μόνο σπάταλα αλλά και απερίσκεπτα με τρόπο τέτοιο που φέραμε τα παιδιά μας σε ιδιαίτερα δύσκολη αρχή για τη δική τους ζωή περιορίζοντας τους ορίζοντες τους όταν εμείς δεν είχαμε μπροστά μας κανένα περιορισμό.
Η ζωή μας τότε ήταν με κανόνες με μέτρο με σύνεση. Περνώντας τα χρόνια ο καθένας μας έκανε τη μικρή ή μεγάλη του υπέρβαση, ο καθένας από μας έκανε τους δικούς του συμβιβασμούς.
Γυρνώντας όμως στη δική μας σχέση είδαμε πως ήταν τόσα πολλά εκείνα που μας έδεσαν που σαράντα χρόνια μετά με νοσταλγία και αγάπη φέρνουμε μπροστά μας και φαίνεται να συνεχίζουμε από κει που σταματήσαμε.
Οι φίλοι μας του διπλανού blog στην προμετωπίδα της σελίδας τους γράφουν: «δεν είσαι γέρος μέχρι τη στιγμή που μετανιώνεις αντί να ονειρεύεσαι».
Ας κρατήσουν λοιπόν τα όνειρα…
Θα επιτρέψουν οι συμμαθητές και οι φίλοι που είχαν την υπομονή και την καλοσύνη να παρακολουθήσουν τα μικρά χρονικά που σαν οδοιπορικό κατέθεσα στη σελίδα μας, να κλείσω τη μικρή αυτή διαδρομή με την σημερινή επιστημονική μου ιδιότητα. Εχω την αίσθηση μερικές φορές πως μοιάζει πολύ μικρή μπροστά στην ιδιότητα του μαθητή του αγαπημένου μας σχολείου, που κρατώ μέσα μου σαν το πιο ακριβό το πιο δημιουργικό το πιο καθοριστικό κομμάτι της προσωπικής μου διαδρομής, με ότι αυτό αντιπροσωπεύει στο σύνολό του: το χώρο, τους δασκάλους, τους συμμαθητές του 64, του 65, του 66, του 67, του 68, του 69, του 71, του 72, του 73, του 74, του 75, και του 76, που με άλλους λιγότερο άλλους περισσότερο μπερδευτήκαμε στο προαύλιο του σχολείου, στα γήπεδα, στις παιδικές χαρές, στις εκδρομές, στους περιπάτους στου Φιλοπάππου, στην εκκλησία στον Αη Γιάννη, στον Αγιο Παντελή, στις παρελάσεις, στις εκδηλώσεις στο Παναθηναϊκό Στάδιο και φυσικά στους αγαπημένους συμμαθητές και παντοτινούς φίλους της τάξης μου της έκτης του πρακτικού και της άλλης δικής μας έκτης του κλασσικού, που μοιραστήκαμε τις πιο όμορφες μέρες μιας εποχής δύσκολης αλλά γεμάτης όνειρα και ελπίδες.
ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ
Λιάπης Αποστόλης
Λιάπης Αποστόλης
Ιατρός Χειρουργός
Διευθυντής Χειρουργικής Κλινικής
μα πάνω απ’ όλα
Μαθητής του Έκτου Γυμνασίου Αρρένων Αθηνών.
Από την Πρώτη Τάξη το 1964 μέχρι Την Έκτη Τάξη το 1970.
Φίλε Αποστόλη,
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολλά συγχαρητήρια και ευχαριστώ για τα καλογραμμένα Μικρά Οδοιπορικά σου , ιδιαίτερα δε με τους δύο Επιλόγους που πραγματικά με συγκίνησαν!!!
Απόστολε,φίλε,γνωρίζω καλά ότι είσαι "το καλύτερο μαχαίρι"που έχει σώσει ζωές αλλά ο τρόπος που γράφεις για τα περιστατικά της μαθητικής μας ζωής στο ΣΤ Γυμνάσιο μου ξύπνησε αναμνήσεις,με γύρισε πίσω στα χρόνια εκείνα με νοσταλγία,ένιωσα να βρίσκομαι στο προαύλιο,στις αίθουσες,στις εκδρομές με όλα τα παιδιά της τάξης μας,μου πρόσφερες συγκίνηση.Ρε φίλε, σου προτείνω να γίνει ένα βιβλιαράκι,είναι σημαντικό κομμάτι της ζωής μας και αν συμφωνείς συνεργαζόμαστε και αναλαμβάνω την έκδοση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπόστολε σε ευχαριστώ για το όμορφο ταξίδι σε αγαπημένες αλλά και ξεχασμένες περιοχές του μυαλού και της καρδιάς. Να είσαι πάντα καλά
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπόστολε φίλε,εγω γνωρίζω καλά ότι είσαι "πολύ καλό μαχαίρι"που έχει σώσει ζωές.Ο τρόπος που γράφεις το οδοιπορικό στο ΣΤ' Γυμνάσιο Αρρένων Αθηνών ζωντάνεψε αναμνήσεις,μ΄έφερε πίσω στις τάξεις,στην αυλή,στις εκδρομές,θυμήθηκα πρόσωπα, σκηνές της μαθητικής και όχι μόνο ζωής με νοσταλγία, με συγκίνηση.Ο τρόπος που τα παρουσιάζεις μου αρέσει.Ρε φίλε μου έρχεται μια ιδέα!τι θα έλεγες όλα όσα έγραψες στο blog ή αν υπάρχει και άλλο υλικό να γίνουν ένα βιβλιαράκι;Αν στηρίζεις την πρόταση θα βοηθήσω ουσιαστικά!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπόστολε
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστώ για όσα έγραψες και για όσα θα γράψεις. Ο επίλογος στη μαγική διαδρομή στις μαθητικές μας ημέρες ας γίνει ο πρόλογος σε μια νέα μαγική διαδρομή στη ζωή μας.
ΚΑΛΕ ΜΟΥ ΦΙΛΕ ΑΠΟΣΤΟΛΕ , ΘΑ ΜΟΥ ΕΠΙΤΡΕΨΕΙΣ ΝΑ ΣΟΥ ΠΡΟΤΕΙΝΩ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΕΙΣ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΚΑΛΝΤΕΡΟΝ ΝΤΕ ΛΑ ΜΠΑΡΚΑ «Η ζωή είναι όνειρο» (La vida es sueno, 1635), ο Καλντερόν, μέσω του Σιγισμούνδου, αντιπροσωπευτικού ήρωά του, εξιστορεί το δράμα της μοίρας του ανθρώπου και της προσωρινότητας της ζωής .Είναι τόσο αριστοτεχνικά υφασμένο, αλλά και τόσο επίκαιρο ,που θα σε εκπληξει το γεγονός οτι γραφτηκε τον 17ο αι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑποστόλη, "επίλογος της αρχής" φαντάζομαι. Περιμένουμε το κύριο μέρος.
ΑπάντησηΔιαγραφή/sr
Φίλε Αποστόλη,
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ εφηβεία μου πέρασε δύσκολα μέσα σε ένα περιβάλλον γεμάτο περιορισμούς και προκαταλήψεις. Ήταν για μένα μια ξέρα που μετά τη σκέπασε η θάλασσα κι έγινε ο βυθός της.
Στη θάλασσα έμαθα ν’ αναπνέω, να χαίρομαι τη ζωή, έμαθα ποιος είμαι.
Έχεις δει όμως πολλές φορές πως το φως του ήλιου διαπερνά το βάθος και κάνει κάποια απλά πράγματα στο βυθό να λαμπυρίζουν:
Θα ‘θελα λοιπόν να σου πω πως το οδοιπορικό σου που φώτισε αυτές τις όμορφες στιγμές που περάσαμε εκείνα τα χρόνια έπαιξε με κάποιο μαγικό τρόπο το ρόλο αυτό του ήλιου.
Σ’ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ
Κώστας Παπαγιαννίδης
Το έλαβα απο τον Συμμαθητή μου στη ΣΝΔ Κώστα Σαφλιάνη και το μεταφέρω «Είμαι και εγώ ένας της Τάξης 1970, αλλά του 7ου Παγκρατίου και "εκ ... φιλίας" του "εκτου", που μπορούν να βεβαιώσουν οι συμμαθητές και φίλοι. Ο πατριώτης Φάνης, παιδικός από την Ιστιαία, ο διαχρονικός από τη ΣΝΔ το 70 και μετά Βασίλης, και μέσω αυτού, ο απουσιολόγος Λευτέρης (ξέρω πολλές... ιστορίες του και κολλήσαμε και μέσω του " Λεοντίου " Μιχάλη ), ο γόης αδελφός Ντίνος και η ευρύτερη παρέα της εκδρομής στα Βίλια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεχθείτε λοιπόν τη δική μου εκ φιλίας συμμετοχή μαζί με τα συγχαρητήρια μου για τη προσπάθεια σας.
Φιλικά, Κώστας Σαφλιάνης.
ΥΓ. Φάνη δεν σε είδα το τριήμερο στα λημέρια μας. Εγώ ήμουν εκεί ... ""»