Χρόνια Πολλά ρε σεις!!!

 

 

 

ΜΕ ΤΟ ΘΟΔΩΡΗ

Ξέρω πως ο Καλόσακας θα είναι στημένος απ’ το πρωί περιμένοντας να δει και να διαβάσει συνταρακτικά πράγματα απ’ τη χθεσινή βραδιά, όμως φίλε συνταρακτικά δεν προέκυψαν εκτός από τη διαμάχη που είχαμε με τον ταβερνιάρη για τους λόγους που θα ακολουθήσουν.

Η άφιξη του Θοδωρή από Αμοργό, όπου μετά από τόσο καιρό απόκτησε ένα καταπληκτικό νησιώτικο τραχύ πρόσωπο, «σμιλεμένο» απ΄τους αέρηδες του Αιγαίου και ενόψει της αναχώρησης του για Ρώμη, ήταν και ο βασικός λόγος να τον συναντήσουμε και να πιούμε δυό ποτηράκια.

Ο Ναύαρχος, ο αγαπημένος μας, (τον καλοπιάνω για να μη τσαντιστεί) είχε κάνει όλη την προετοιμασία σε προσκλήσεις και οργάνωση της συνάντησης και στηριζόμενος στις θετικές απαντήσεις έκλεισε ρεβεγιόν για πάνω από είκοσι άτομα με αποτέλεσμα ο ταβερνιάρης να προετοιμαστεί δεόντως. Όταν με την πάροδο της ώρας και αφού εις μάτην περιμέναμε το γνωστό Μώτο, μετρηθήκαμε όσοι θα δεις στη φωτογραφία φίλε Ντίνο, αφήσαμε τον ταβερνιάρη σε απόγνωση σχετικά με το τι θα κάνει τις πιατέλες που του μείνανε και παρά τις φιλότιμες προσπάθειες όλων και ιδιαιτέρως του γνωστού νεαρού «magnus» περάσαμε καλά κι ο ταβερνιάρης καλύτερα.

Η ταβέρνα διαθέτει και ζωντανή μουσική, κι έτσι είχαμε την ευκαιρία να ζητήσουμε παραγγελιά το γνωστό «21» το οποίο τραγουδήσαμε με ιδιαίτερο κέφι.

Ήταν όμορφα, ειδωθήκαμε και ανταλλάξαμε τις καθιερωμένες ευχές τόσο μεταξύ μας όσο και με τον global Σωτήρη που μας θυμήθηκε και μας ευχήθηκε τηλεφωνικά.

Σωτήρη σε αγαπάμε όλοι, είσαι το «ΕΚΤΟ» .

Η παρέα διαλύθηκε ησύχως έξω απ’ την κεντρική είσοδο του σχολείου και τραβήξαμε σπίτια μας εκτός απ’ τους γνωστούς ξενύχτηδες που συνέχισαν για το «Σταυρό του Νότου» να βρουν το Γιάννη…

 

Χρόνια πολλά σε όλους και καλές γιορτές!!

 

Σημαντική διευκρίνηση!!

Δεν κατοικώ στη Λούτσα!
Δεν έχω SUV!
Δεν έχω πάρει ακόμα σύνταξη!
Δεν υπήρξα υπουργός στο παρελθόν!
Και κυρίως δεν με λένε Μιχάλη!!
Να λείπουν οι αιχμές για πλαστοπροσωπία!!
Και να σταματήσουν τα τηλέφωνα και οι αιτήσεις γιά συνέντευξη.
Περισσότερες διευκρινήσεις το Σάββατο το βράδυ..

Α. Λιάπης

Χριστουγεννιάτικο ρεβεγιόν ekto1970

Πότε; Σάββατο 21-12-2013, κατά της 9 το βράδυ.

Πού;  Στην ΚΥΡΑ που τώρα λέγεται Κυρά Ροδιά, ΖΕΥΞΙΔΟΣ 12.

Ποιοι; Η Τάξη του 1970 μετά συζύγων, συντρόφων, παιδιών. Δεκτές και οι Τάξεις των ετών 69, 71, 72, αλλά αν έρθει και κανείς άλλος, δεν θα τον διώξουμε.

Να είστε όλοι εκεί. Απουσίες ο γνωστός Μώτος!

Ο δικός μας Νοέμβρης και οι χούντες..

Ως κράτος συνεχίζουμε απεγνωσμένα να ψάχνουμε για δανεικά αλλά φευ, πάντοτε βρίσκουμε απέναντι μας τους χειρότερους δανειστές που είναι διαθέσιμοι, που όσο και να επιχειρηματολογούμε εναντίον της πολιτικής της λιτότητας δεν φαίνονται πρόθυμοι να χρηματοδοτήσουν τον τερματισμό της, συνεχίζουν να μας δανείζουν όσα οι ίδιοι θέλουν ίσα ίσα για να τα βγάλουμε πέρα και με τους όρους που οι ίδιοι θέλουν, επιπλέον έχουν κι ένα άσχημο μειονέκτημα θέλουν σώνει και καλά να σιγουρευτούν πως θα πάρουν πίσω τα δανεικά , ή όσα τελοσπάντων μπορέσουν.

Εμείς όμως απ την πλευρά μας έχουμε τα δικά μας δίκια, προσπαθούμε να κάνουμε τη δουλειά μας παίρνοντας όσα μας δανείζουν αλλά τους απειλούμε κιόλας να μας δώσουν όσα δανεικά χρειαζόμαστε για να καταργήσουμε τη λιτότητα, να φτιάσουμε ανάπτυξη και μετά να τους ξεπληρώσουμε, για το πότε, έχει ο θεός ή μάλλον όταν θα έχουμε ανάπτυξη και όπως είπε και έτερος σοφός οικονομολόγος απ’ τα αριστερά αυτή τη φορά, με ρήτρα ανάπτυξης.

Τώρα βέβαια όταν έρθει η ώρα να τα ζητάνε πίσω τι να σας πω μπορεί και να το θεωρήσουμε εκβιασμό, όπως κατηγορηματικά είπε και ο ομοιάζων με τον Πρίαμο σημερινός σοφός Γέρων της Δημοκρατίας μας, όταν τέλειωσε η παρέλαση στις 28 Οκτώβρη, διότι όπως είπε εμείς οι υπερήφανοι ως Έλληνες δεν εκβιαζόμαστε.

Απ’ την άλλη αν πιστέψουμε πολλούς εξ ημών που θεωρούν ότι η χούντα δεν τέλειωσε το 73(!), οι ομοιότητες με το δικό μας Νοέμβρη είναι κάτι παραπάνω από εμφανείς.

Κάπως έτσι λοιπόν και στο δικό μας μακρινό αλλά παράλληλο Νοέμβρη κυλούσαν οι καταστάσεις, μόνο που τότε το βασικό μας πρόβλημα δεν ήταν μόνο τα λεφτά που δεν είχαμε, τουλάχιστον εγώ, αλλά η έλλειψη της παιδείας, όπως σωστά φωνάζαμε, που θα μας βοηθούσε για να γίνουμε καλοί πολίτες, ή καλοί σύντροφοι, ή ότι άλλο καλό προκύπτει απ’ την παιδεία, και ελευθερία για να τα κερδίσουμε, με όποιον τρόπο έβλεπε ο καθένας νόμιμο και ηθικό στο λαμπρό μας μέλλον γιατί εμείς όλοι ήμασταν νόμιμοι και ηθικοί, αυτό να μην το ξεχνάμε.

Όταν έπεσε, συγνώμη όταν ρίξαμε τη πρώτη χούντα, γιατί εμείς με τους αγώνες μας τη ρίξαμε, ούτε κι αυτό να το ξεχνάμε, και πολεμήσαμε τον Αμερικάνο φονιά των λαών, ένας συμμαθητής μας της εποχής εκείνης (του 71 για να μην ψάχνεστε), απ’ τους σκληρότερους πολέμιους των Αμερικάνων, που πρωτοστάτησε στο Πολυτεχνείο, και δέχθηκε την περιποίηση και με το παραπάνω των παιδιών της χούντας, μας άφησε άναυδους όταν μάθαμε ότι συνθηκολόγησε μαζί τους χωρίς όρους, και σήμερα ασκεί την επιστήμη του σε κάποια πολιτεία των ΗΠΑ περισσότερο γνωστή απ’ τις ταινίες γουέστερν, έχοντας ρίξει μαύρη πέτρα σε μας και σε κείνους που έκφραζαν τα ιδανικά του τότε, ενώ έτερος συμμαθητής με τους ίδιους ακριβώς αγώνες, ένώ φάνηκε πως συνθηκολογεί μαζί τους,  τελικά τους χρησιμοποίησε και αφού πήρε όσα χρειαζόταν κάπου στο Σικάγο επέστρεψε πίσω ως πανεπιστημιακός δάσκαλος σε κάποιο απ΄τα ευάριθμα Ελληνικά Πανεπιστήμια και μπράβο του. Πολλά συνέβησαν που μας μπέρδεψαν. Τέλος πάντων.

Κι αφού ρίξαμε την πρώτη χούντα, ήρθαν ευτυχισμένα χρόνια με λαοπρόβλητους κυβερνήτες και ο κόσμος άρχισε επιτέλους να έχει ψωμί, όχι βέβαια άφθονο, αλλά αρκετό. Αρκετοί δε από μας χορτάσαμε υπέρ το δέον αυξήσαμε το προσδόκιμο της ζωής μας και όχι μόνο, αποκτήσαμε πίεση, διαβήτη, και πολλά άλλα σχετικά άγνωστα τα παλιότερα χρόνια. Περάσαμε στην πλευρά των ασθενειών της ευμάρειας, και ανακαλύψαμε τα αγαθά της άσκησης αλλά πλέον στα οργανωμένα γυμναστήρια, όχι στα γήπεδα, στην αλάνα στο πρώτο νεκροταφείο ή στο Φοίβο που αλητεύαμε πιτσιρικάδες.

Βλέπεις τότε χαλάγαμε τα παπούτσια μας για το κέφι μας και δεν μας ένοιαζε τίποτε περισσότερο. Αρκετά σας ζάλισα για σήμερα... 

(α.λ.)

 

Αφιερωμένη στο Δογάνη..

τώρα γιατί το αφιερώνουν ποιός ξέρει...

Συνάντηση 23 Νοέμβρη 2013

Σαββατιάτικο βράδυ μετά από μια πρόχειρη όσο και γρήγορη συνεννόηση με βασικό οργανωτικό συντελεστή το Ναύαρχο με την ευκαιρία της άφιξης από την έδρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης του και « προϊστάμενου της τρόικας» Ντίνου, και της καθόδου από την Καβάλα για προγραμματισμένες εργασίες του Γιατρού μας, συναντηθήκαμε στην Πυθέου στο χώρο που είχαμε μαζευτεί τότε που χαιρετίσαμε τον Καπετάνιο μας.

Δυό τινά συνέβησαν. Πρώτα περάσαμε έξω από της πλάγια είσοδο του σχολείου μας εκεί που κάθε πρωί ο Κωστής με την Αθλητική Ηχώ στα χέρια, ως γνήσιος Παναθηναϊκός, περίμενε τον Κοψίδη γνωστό Ολυμπιακό για την πρωινή αντιδικία ιδιαίτερα τα πρωινά της δευτέρας, αφήνοντας να περάσουν οι φευγαλέες όσο και συγκινητικές αναμνήσεις, και δεύτερο ευχηθήκαμε στο Ντίνο για τα γενέθλιά του που πρόσφατα γιόρτασε και πρόσφερε το δείπνο της συνάντησης.

Οι κυρίες Μώτου και Αγγελοπούλου μας έκαναν την τιμή να παραβρεθούν και να ακούσουν με υπομονή αρκετές απ’ τις σαχλαμάρες που διακινούνται σε τέτοιου είδους συναντήσεις και στο τέλος την κυρία Καπομπασοπούλου που μαζί με τον Ηλία εμφανίστηκαν αιφνίδια λίγο πριν αποχωρήσουμε. Νομίζω το συνηθίζουν στις τελευταίες συναντήσεις μας να μας εκπλήσσουν ευχάριστα με την μη προαναγγελθείσα και μη αναμενόμενη προσέλευση τους.

Φωτογραφικό υλικό έχει και ελπίζω να στείλει ο έτερος Ντίνος ο επιλεγόμενος "magnus" ο οποίος όπως θα δείτε τις προετοιμάζει.

Προς το παρόν θα δείτε δυό πρόχειρες και ευγενικά παραχωρηθείσες φωτογραφίες.

Ο Αγγελόπουλος, ο Λιάπης, ο Μακρόπουλος, ο Μακρής, και ο Μώτος συμπλήρωσαν την παρέα. Αρκετοί των απόντων συμμαθητών μεταξύ των οποίων ο Δογάνης από Ικαρία, ο Τζόνης από Γιάννενα, ο Κουλαϊδής από Κύπρο, ο Ευτύχης απ’ την Κρήτη ο Αγαλιανός απ’ τη Ζάκυνθο και φυσικά ο Θόδωρος από Αμοργό, επικοινώνησαν και ευχήθηκαν.

Πως σκορπίσαμε έτσι ρε παλληκάρια.

Η επόμενη συνάντηση θα είναι με την επιστροφή του Θόδωρου πριν φύγει για Ιταλία και φυσικά το κόψιμο της πίτας. Ο Καλόσακας δέχτηκε τις ευχές όλων παρόντων και απόντων για τα γενέθλιά του και μας ανακοίνωσε πως φεύγει για Αμοργό να βοηθήσει το Θόδωρο στο κυνήγι.

Πιό σπουδαία ανακοίνωση (στο παρά ένα)..

Πυθέου και Γεωμέτρου

 LOSTRE

21.00

 23-11 Σάββατο

Ο Ναύαρχος ενημέρωσε με mail, και τηλέφωνο όσους μπόρεσε...

Σπουδαία ανακοίνωση!

Ο Θόδωρος Δικόνιμος εντός ολίγου καταπλέει εις Αμοργό για την ετήσια κυνηγητική του περιπέτεια, όσοι είσαστε αργόσχολοι ξαμοληθείτε. Ο Καλόσακας φαίνεται πως θα τον ακολουθήσει. Από έγκυρες πηγές μάθαμε πως ο Κωσταντόπουλος έκανε συμπόσιο με το Θόδωρο, καθώς επίσης ότι το φετινό του κρασί προβλέπεται κορυφαίο. Τέλος μάθαμε πως έτερος συμμαθητής περιηγείται στο Αγιο Ορος, βοήθειά μας. Να προσέχετε να παίρνετε τα χάπια σας και να ντύνεστε καλά!!

Ο δικός μας Νοέμβρης...

Αγαπητοί συμμαθητές, η επικοινωνία με πολλούς από μας ξύπνησε πάλι παλιές αναμνήσεις αλλά και πολλά νέα που μαζεύτηκαν όλο το διάστημα της σιωπής της σελίδας μας. Τίποτε δεν ήταν σκόπιμο αλλά και τίποτε δεν έπρεπε να δικαιολογεί τη σιγή αυτή. Χρονογραφώντας λοιπόν θα ξανακουβεντιάσουμε επανατοποθετώντας τα πράγματα στη σημερινή διαδρομή που έχει για πολλούς από μας όπως θα διακρίνετε ανάμεσα στις γραμμές που ακολουθούν, πολλά στοιχεία και σοβαρά και δύσκολα, αλλά και κωμικά έως και γραφικά. Καλό φθινόπωρο αγαπητοί συμμαθητές ένθεν κακείθεν.

Ένας ακόμη Νοέμβρης ήρθε και περπατάει, χωρίς όμως το απαραίτητο φθινόπωρο που τον συνοδεύει από τότε που θυμόμαστε τους Νοέμβρηδες. Αυτή τη φορά τον συνοδεύει ένας παρατεταμένος Απρίλης έχοντας μπερδέψει κάμποσες εκφράσεις εποχικές όχι μόνο δικές μας αλλά και των ιώσεων που ακάθεκτες όσο και βασανιστικές κάνουν τις επιδρομές τους.

Οι δικοί μας Νοέμβρηδες πάντα είχαν σχέση με τους Απρίληδες. Πάντα κάποιος Απρίλης τέλειωνε με το δικό του (μας) Νοέμβρη. Γεμάτος γεγονότα γεμάτος ζυμώσεις και διαφαινόμενες ανακατατάξεις, γεμάτος αγώνες όπως πάντα, μεγαλώσαμε άλλωστε με αγώνες έτσι δεν είναι;

Νοέμβρης πάλι μετά από ένα παρατεταμένο καλοκαίρι ηρεμίας , όχι όμως για όλους μας, μερικοί παρέμειναν σε αγωνιστική ετοιμότητα διαρκώς, ένα ζεστό ήρεμο καλοκαίρι που μας προετοίμασε ράθυμα θα τολμούσα να πω, για το φθινοπωρινό αγωνιστικό ξεκίνημα λίγο πριν αρχίσουν τα σχολεία και λίγο μετά την αναμενόμενη έναρξη των μαθημάτων στα ΑΕΙ.

Ο παλιός μας συμμαθητής που ήταν ακρογωνιαίος λίθος στο διοικητικό οικοδόμημα του Πανεπιστημίου πήρε σύνταξη, πέρσι αν δεν απατώμαι , πρόλαβε απ’ ότι φαίνεται διαβλέποντας τα ερχόμενα ως προς το εφάπαξ, διαβλέποντας επίσης πως το μέλλον ανάμεσα στις δύο διορισμένες, αξιοκρατικά, κόρες του παλιού πρύτανη θα ήταν εξόχως ταραγμένο. Που καιρός για αγώνες τώρα και απεργίες, ακόμα κι αν απεργείς και δεν σου κόβουν το μισθό.

Έχετε παρατηρήσει αγαπητοί συμμαθητές πως η τρόικα εκτός του ότι μας δίχασε σε μνημονιακούς και αντιμνημονιακούς σύμφωνα με την κρατούσα αντιπολιτευτική θέση, μας τρίχασε επιπλέον με κριτήριο το εφάπαξ στην κατηγορία εκείνων που δούλεψαν στον ιδιωτικό τομέα και δεν πήραν εφάπαξ ή πήραν κάτι ψίχουλα, στη δεύτερη εκείνους που πρόλαβαν και το πήραν και στην τρίτη και πιο ταλαίπωρη όσοι δεν θα πάρουμε τίποτε γιατί άδειασε το ταμείο.

Δεν το γράφω με πίκρα ρε σεις, απλά το καταγράφω, να είστε καλά, έτσι κι αλλιώς θα το πληρώσετε σε φόρους εκτός απ' τον Καλόσακα.

Εχει λοιπόν μια μυρουδιά απ’ το δικό μας Νοέμβρη κι ο φετινός αν εξαιρέσεις τις εποχικές ιώσεις. Έτσι αγωνιστικά ξεκίνησε κι εκείνος. Για ψωμί ψάχναμε τότε, μαζί με το συνομήλικο μας τραγουδοποιό και τραγουδιστή Βασίλη που ξέχασε πρόσφατα πόσο χρόνων ήταν τότε καθώς έκανε μια πρόχειρη προσωπική ιστορική αναδρομή μπροστά στο κτίριο της πρώην «αμαρτωλής» και τώρα «σκλαβωμένης» και «εξαγνισμένης» ΕΡΤ, της ΕΡΤ του και συμμαθητή μας Μπράμου, που δεν την φύλαξαν όσο έπρεπε οι άλλοι συμμαθητές μας με αποτέλεσμα να την πατήσουν οι εχθροί..

(α.λ. 1)

Ιστορία 40 χρόνων σε συνέχειες

40 χρόνια πριν ήταν χούντα. Τέτοιες μέρες ετοιμαζόταν η παρέλαση στη Θεσσαλονίκη. Το ραδιόφωνο βούιζε από τα εμβατήρια, "Των εχθρών τα φουσάτα περάσαν..." Ο Παπαδόπουλος καμαρωτός-καμαρωτός παρατηρεί την παρέλαση. Σκεφτόμουν ότι δεν είναι δυνατόν να υπάρχει ακόμη χούντα στην Ελλάδα. Κάτι έπρεπε να γίνει πια, η κατάσταση δεν αντεχόταν πλέον, από εμάς τους νέους τουλάχιστον. Αργότερα βεβαίως κατάλαβα ότι η κατάσταση αντεχόταν και παρααντεχόταν από το ευρύ κοινό και δυστυχώς έπρεπε να γίνει η εισβολή στην Κύπρο. Τέλοσπαντων...

Στις 4 Νοεμβρίου λοιπόν ήταν το επόμενο ραντεβού. Είχαν περάσει 5 χρόνια από το θάνατο του Γ. Παπανδρέου και θα γινόταν μνημόσυνο στο Α’ Νεκροταφείο. Στην κηδεία του 68 είχε πέσει πολύ ξύλο. Ο συμμαθητής μας Γ.Μ. (γνωστός ηθοποιός σήμερα) είχε συλληφθεί τότε και δεν τον ξαναείδαμε σχολείο. Τι θα γινόταν άραγε αυτή τη φορά;

(Συνεχίζεται…)
Β.Σπινθάκης

Ιστορία 40 χρόνων σε συνέχειες...

40 χρόνια πριν ήταν χούντα. Είχε περάσει η προηγούμενη χρονιά με την κατάληψη της Νομικής. Τα πνεύματα στα Πανεπιστήμια ήταν οξυμένα, όλοι περιμέναμε κάτι να συμβεί, αλλά κανείς δεν ήξερε τι. Όταν λέμε όλοι, ασφαλώς δεν εννούμε όλοι. Ο πολύς κόσμος, κυρίως στην επαρχία, δεν έπαιρνε χαμπάρι...
Τελικώς αυτό που περιμέναμε να γίνει στην Ελλάδα, έγινε πρώτα στην Ταυλάνδη. Ο στρατός σκότωσε φοιτητές πριν 40 χρόνια σαν και σήμερα. Από κει και πέρα, άρχιζε να ψιθυρίζεται και εδώ ένα σύνθημα "Θα γίνει Ταυλάνδη".
Βέβαια τέτοιες μέρες είχαμε και άλλες συνταρακτικές διεθνείς εξελίξεις που επιρρέαζαν και την εσωτερική κατάσταση. Τον Μάρτιο '73 η ενωμένη αριστερά στην Γαλλία έχασε με πολύ μικρή διαφορά από τους γκωλικούς την ευκαιρία να ξανακυβερνήσει τη χώρα μετά το 1936. Το άλλο όμως ήταν πιο βαρύ. Οι ελπίδες για διαφοερτική πορεία στη Χιλή σκοτώθηκαν μαζί με τον Αλλέντε στις 11 Σεπτ. 73. Όλο αυτό το διεθνές κλίμα πώς άραγε θα εκφραζόταν στην Ελλάδα. Βρισκόμαστε στα τέλη Οκτωβρίου του '73;

Β.Σπινθάκης

(Συνεχίζεται...)

Τουλάχιστον κάποιοι μας εύχονται!!!

Τι να κάνει ένας εξηντάρης...

Λοιπόν, σήμερα που έκλεισα τα 61 και μετά από 61 χρόνια (ώριμης;) σκέψης, κατέληξα στο τι πρέπει να κάνει ένας εξηντάρης. Γράφω παρακάτω, όσα βεβαίως μπορούν γραφτούν δημόσια. Εντάξει, μην τα πάρετε και τοις μετρητοίς, λόγια είναι μόνο.

Έχουμε και λέμε. Ένας εξηντάρης πρέπει…
·         Να μιλάει λίγο, να ακούει πολύ, να παρατηρεί πιο πολύ
        και να σκέφτεται πολύ περισσότερο.
·         Να κολυμπάει στη θάλασσα καθημερινώς, ει δυνατόν.
·         Να περπατά πολύ, κατά προτίμηση με παρέα.
·         Να κάνει πολλά ταξίδια, κυρίως ταξίδια του νου.
·         Να ξαναβρίσκει τις διαδρομές που έκανε ως παιδί,
        αλλά και ως φαντάρος και να τις ξανακάνει.
·         Να πίνει κρασί καθημερινώς.
·         Να περνά καλά και μόνος του.
·         Να θυμάται τον τρόπο των παλιών, των παλιότερων που πρόλαβε. Όπως εγώ που θυμήθηκα τις μαντινάδες που έλεγε ο παππούς μου ο Σπιθοβαγγέλης  (+1874-1958) τον οποίο θυμάμαι πολύ καλά με το μαύρο κεφαλομάντηλο, τις βράκες και τα στιβάνια.

«Μιαν αστραπή είν’ η ζωή και στ’ άναμμα που κάνει,

ό,τι προλάβει ο άθρωπος, τα υπόλοιπα τα χάνει».

«Τη μοναξιά ο άθρωπος δεν πρέπει να φοβάται,

γιατί ποθαίνει αμοναχός, κι’ αμοναχός γεννάται».

Ευ. Σπινθάκης

 

Θεατρική ομάδα The Healers

Αντίο συνοδοιπόρε του 70..

Χρόνια Πολλά..

Καλό μήνα συμμαθητές...

Το σημερινό Εκτο παίζει θέατρο..

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

Για την θεατρική παράσταση του έργου «Οι ηλίθιοι» του Νηλ Σάιμον.

Σάββατο 27/04 7.30 μμ

Κυριακή 28/04 7.30 μμ

Είσοδος–και για πάρκινγκ-από Πυθέου

ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ ΟΜΑΔΑ 6ΟΥ ΓΕΛ

 

ΝΑ ΠΑΜΕ!!!

Το τραίνο φεύγει στις 8...

Παράξενος μήνας αγαπητοί συμμαθητές. Κάποια ηρεμία στην πατρίδα μας μεταξύ του πηγαινέλα της τριμερούς του ελέγχου των δανειακών συμβάσεων, των καιρικών σκαμπανεβασμάτων του Μάρτη, και των προετοιμασιών για την αλλαγή εποχής με την είσοδο του Απρίλη και μιά πρωταπριλιά με ελάχιστο κέφι για φάρσες. Μια βουβή εποχή που έσκασε απότομα με τα συμβάματα της Κύπρου. Κι έτσι έχουμε πολλά περισσότερα να σκεφτούμε και να διαφωνήσουμε σαν έτοιμοι από καιρό.

Οι γνωστές και αναμενόμενες αψιμαχίες περί του σωστού και του λάθους από εκείνους που επιλέξαμε να διαχειρίζονται τις τύχες μας και κείνων που περιμένουν στη σειρά για να τους επιλέξουμε. Καλό σκηνικό δεν νομίζετε, μοιάζει με κυριακάτικο απόγευμα στην Άρτα, ή βάλτε όποιο άλλο μέρος θέλετε όπου η περατζάδα στο ένα πεζοδρόμιο δείχνει σε κείνους που περπατούν στο άλλο πεζοδρόμιο την πραμάτεια.

Διαβάζοντας την ιστορία του Βαγγέλη στην Κόρινθο που μας έγραψε πριν λίγο καιρό, ήρθε στη σκέψη η Άρτα όπου το κέντρο εκπαίδευσης Υγειονομικού, έκανε πρεμιέρα στη δική μου σειρά, (77 β ΕΣΣΟ), με ότι αυτό θα μπορούσε να σημαίνει για την όμορφη εκείνη πόλη.

Επιτρέψτε μου λοιπόν λίγες αναμνήσεις έτσι για να περνά η ώρα.

Ιούνης του 77 στην Άρτα.

Απόγευμα Κυριακάτικο στην κεντρική πλατεία.

Έξοδος από το Κέντρο Εκπαίδευσης Υγειονομικού. Η πρώτη βόλτα ήταν στο διάσημο γεφύρι της Άρτας, και ο τελικός προορισμός η κεντρική πλατεία. Ο λόχος μου αποτελούμενος από καμιά εξηνταριά στρατιώτες απ' τους οποίους οι περισσότεροι ήμασταν συμφοιτητές και γνωστοί απ' το Πανεπιστήμιο για πολλά χρόνια με εξαίρεση τον αγαπημένο φίλο και συνάδελφο, το Νίκο το Σταυρόπουλο, με τον οποίο εκτός απ’ το Πανεπιστήμιο όπου ήμασταν έξι χρόνια μαζί, ήμασταν μαζί απ’ το Εκτο σαν συμμαθητές, και στο στρατό «συστρατιώτες», και αργότερα στο ΝΙΜΙΤΣ μαζί στις Χειρουργικές Κλινικές πριν χωρίσουμε αναχωρώντας για τα Αγροτικά Ιατρεία, εγώ στην Ανάφη Κυκλάδων κι ο Νίκος αν θυμάμαι καλά στη Χίο.

Η μπάντα του δήμου Αρταίων, στο υπερυψωμένο κιόσκι της πλατείας παιανίζει μουσική του Θεοδωράκη. Σε κάθε τέλος, σύσσωμη η πλατεία την οποία μέχρι την ώρα εκείνη γέμιζαν οι ένστολοι συνάδελφοι σηκωνόταν απ’ τις καρέκλες και με ενθουσιώδες ευγενικό και παρατεταμένο χειροκρότημα επιδοκίμαζε και ενθάρρυνε την μπάντα που συνέχιζε να παίζει και μάλιστα με ακόμη μεγαλύτερο πάθος και διάθεση σε κάθε επόμενο κομμάτι, (καλά λένε πως το χειροκρότημα θρέφει τον καλλιτέχνη).

Ειρήσθω εν παρόδω ότι η συντριπτική πλειοψηφία των θαμώνων της πλατείας αποτελείτο από τους «συμπολεμιστές» μου, αυτό το αναφέρω επειδή θα μπορούσε ενδεχομένως να ερμηνεύσει, πρώτον την ευμενή υποδοχή της μουσικής και δεύτερο την ευγενική πράξη της επιδοκιμασίας των μουσικών και του έργου τους με την καθολική έγερση των ακροατών και το θερμό και παρατεταμένο, προς αυτούς,  χειροκρότημα.

Η πλατεία σε πολύ σύντομο χρόνο γέμισε κόσμο και τα τραπέζια που στη πλειοψηφία τους είχαν καταληφθεί από τους συναδέλφους, άρχισαν να πλαισιώνονται από πολλές οικογένειες που κατά σύμπτωση συνόδευαν λιγότερο ή περισσότερο όμορφες νεαρές κυρίες που περιεργάζονταν τον δικό μας "χακί" κόσμο με το ενδιαφέρον του πρωτάρη, είχαν άλλωστε να δουν στρατό από την εποχή της χούντας όταν στην περίφημη επιστράτευση, μετακινήθηκαν οι φρουρές των πόλεων , μεταξύ των οποίων και της συγκεκριμένης, στη μεθόριο. Πάντως το γεγονός ότι τόσοι "μορφωμένοι" νέοι τίμησαν με αυτό τον τρόπο την απογευματινή εκδήλωση της φιλαρμονικής της έδωσε άλλο αέρα.

Οι ψίθυροι από τα διπλανά τραπέζια έδειχναν την ικανοποίηση των ντόπιων για την άφιξη του περίφημου κέντρου της εκπαίδευσης των Ιατρών, Οδοντιάτρων, Κτηνιάτρων (η σειρά που αναφέρονται οι τίτλοι είναι αντίστοιχη της σειράς των σχολών στις εισαγωγικές του 70 στο δεύτερο κύκλο), και συναφών υγειονομικών ειδικοτήτων, το οποίο κέντρο μετά από περιπλάνηση από το Γουδί (όπου η έδρα της Ιατρικής και Οδοντιατρικής σχολής του Πανεπιστημίου της Αθήνας) στη Χίο και πάλι στο Γουδί, και τώρα στην Άρτα γεγονός που έδειχνε την ισχύ του πολιτικού εξ Ηπείρου ο οποίος αποφάσιζε που θα σταθμεύσει το περίφημο αυτό κέντρο  (Αβέρωφ νομίζω λεγόταν).

Η καλοκαιρινή νύχτα πλησίαζε διώχνοντας το μακρύ απόγευμα, τότε που η γνωστή μας θερινή ώρα δεν είχε αλλάξει τη ταυτότητα του δειλινού, τότε που η θερινή ώρα ακόμη δεν είχε μπει σε εφαρμογή στην περήφανη πατρίδα μας.

Ο χρόνος της επιστροφής στο στρατόπεδο πλησίαζε και τα ψητοπωλεία της περιμέτρου του στρατοπέδου που είχαν πρόσφατα ανακαινισθεί και πολλαπλασιασθεί εν όψει του ερχομού των στρατευμένων υγειονομικών, σε αντίθεση με το στρατόπεδο που προς το παρόν και λόγω της εσπευσμένης μετακίνησης του από το Γουδί δεν είχε ούτε στοιχειώδη περίφραξη, περίμεναν πανέτοιμα τόσο σε υλικό όσο και σε ευωδιές την έλευση των "πολεμιστών" πριν αποσυρθούν στους στρατώνες για να ξεκουραστούν μελετώντας το best seller της εποχής «Το Βαθύ Λαρύγγι» από τη Λίντα Λαβλέης. Έτσι λοιπόν όπως ομαδικά γεμίσαμε την πλατεία της Άρτας έτσι ξαφνικά την αδειάσαμε αφού σηκωθήκαμε εν σώματι μόλις τέλειωσε η μουσική απ’ το γνωστό τραγούδι «Το Τραίνο Φεύγει Στις 8» όπου ο μαέστρος πρόσφερε όλο το μουσικό του απόθεμα και μέσα σε παρατεταμένο ευχαριστήριο προς την μπάντα χειροκρότημα, αφήσαμε ένα μελαγχολικό κενό στην πλατεία και τους θαμώνες των καφενείων και ακροατές της μουσικής, καθώς και στις οικογένειες που ήλθαν να μας γνωρίσουν από κοντά, δίνοντας ραντεβού για κάποια επόμενη έξοδο.

Φεύγοντας είχα την αίσθηση ότι ο μαέστρος απογοητευμένος από την ομαδική αποχώρηση των ακροατών της μουσικής του και μάλιστα εκείνων που μετείχαν με καλό μουσικό κριτήριο θα ευχόταν να μην είχε παίξει το συγκεκριμένο τραγούδι, απ την άλλη όμως θα είχε καταλάβει πως έπρεπε να ανταποκριθούμε στο βραδινό προσκλητήριο του στρατοπέδου που δέσποζε στην κορυφή του λόφου, έστω και με βαριά διάθεση.

Η αλήθεια είναι πως η διάθεσή μας που ιδιαίτερα την εποχή εκείνη τίποτε δεν μπορούσε να την χαλάσει, μας καθοδηγούσε σε στιγμές απόλαυσης υψηλού επιπέδου, περνώντας δε από τις ψησταριές περί το στρατόπεδο και αγοράζοντας κοκορέτσι προς δύο δραχμές τη «ροδέλα» και με ένα μισόκιλο ολοκληρώναμε ένα πολύ όμορφο καλοκαιριάτικο απόγευμα Κυριακής που μετά το βραδινό προσκλητήριο και την μεγαλόφωνη ανάγνωση ενός με δύο κεφάλαια από το προαναφερθέν best seller,  από ένα πανύψηλο ασπρομάλλη συνάδελφο που έδειχνε ο σοβαρότερος και σεβασμιότερος όλων, γνωστός και πετυχημένος Ορθοπεδικός σήμερα σε μεγάλο Νοσοκομείο της πρωτεύουσας, αποσυρόμασταν για ύπνο υπό την ασφαλή επιτήρηση του νεαρού θαλαμοφύλακα από τον λόχο των νοσοκόμων, ο οποίος για να μη μας ενοχλεί με τη φασαρία που έκαναν οι αρβύλες του, εκτελούσε υπηρεσία ξυπόλυτος .

(α.λ.)

Είμαστε όλοι ΑΕΚτζήδες..

Από όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, είμαι ΠΑΟ.

 Δεν ξέρω πως έγινα ΠΑΟ, δεν θυμάμαι. Ίσως η παρέα μου έτυχε να είναι παναθηναϊκή και εγώ ασφαλώς είχα ανάγκη να ανήκω σε μια ομάδα. ΠΑΟ λοιπόν. Θυμάμαι τον Πανάκη, τον Λουκανίδη, τον Τουμπέλη, τον Βουτσαρά εκεί στις αρχές του ’60. Αργότερα μεγαλώνοντας πήγαινα τακτικά στη Λεωφόρο με αποκορύφωμα την εποποιία του Γουέμπλευ το 1970-71.

Με το τέλος της δικτατορίας το 1974 άρχισα να απομακρύνομαι από τα γήπεδα και το ενδιαφέρον μου για τα ποδοσφαιρικά μειώθηκε. Το θεώρησα και εγώ ένα ακόμη «όπιο του λαού». Έτσι τριγύριζα σε άλλες ομάδες, πολιτικές, κομματικές, φυσιολατρικές, γκομενικές κλπ. Άλλαξα κόμματα, άλλαξα ιδεολογίες, άλλαξα γκόμενες από τότε, ένα μόνο δεν άλλαξα. Παρέμεινα ΠΑΟ έστω και από μακριά. Μπορεί να μην πήγαινα πια στο γήπεδο, να μην ενδιαφερόμουν για τα πρωταθλήματα, ποτέ όμως δεν είπα ότι δεν είμαι ΠΑΟ. Πάντα έπιανα τον εαυτό μου να κοιτάζω τις αθλητικές φυλλάδες ή να βλέπω τα γκολ του ΠΑΟ στις αθλητικές ειδήσεις. Αυτά ως προχτές.

 Από τη στιγμή που διάβασα τις φωνές των ΑΕΚτζήδων ότι είναι εδώ και 90 χρόνια πρόσφυγες κάτι άλλαξε. Περιέργως αισθάνομαι και εγώ το ίδιο. Πρόσφυγας, όχι μόνο 90 χρόνια όμως. Γνωρίζω ότι ο άνθρωπος, Homo sapiens, αυτό το φοβερό δίποδο ζώο ήταν πάντα πρόσφυγας, πάντα μετακινούμενος.Κι έτσι αποφάσισα να αλλάξω ομάδα. Έγινα ΑΕΚ. Ιδού μια ευκαιρία για πολλούς, σε μια εποχή που όλα αλλάζουν να αλλάξουν και ομάδα. Και ποια είναι η καλύτερη ομάδα σήμερα; Όχι αυτή που παίρνει τίτλους και πρωταθλήματα. Μα αυτή που οι φίλοι της δηλώνουν πρόσφυγες. Όπως πρόσφυγες,δηλαδή περαστικοί από αυτό τον πλανήτη είμαστε όλοι μας.

Ευάγγελος Σπινθάκης

Καλό μήνα ρεεεε...

Άνοιξη αγαπητοί συμμαθητές από σήμερα, κι όπως θάλεγε ο Μαλαξιανάκης «να περιμένετε την εαρινή ισημερία γκαϊντούργια» ή μήπως τόλεγε κάποιος άλλος καθηγητής από κείνους που μας μάθαιναν αυτό που λέγεται Γεωγραφία.

 Μάρτης, ο μήνας που ήταν το προοίμιο  του περισσότερου διαβάσματος για τις εξαμηνιαίες εξετάσεις που πλησίαζαν. Κι ήμασταν πολλοί που αρχίζαμε να κάνουμε λογαριασμό πόσες μονάδες μας λείπουν και σε ποιο μάθημα για να δώσουμε έμφαση εκεί που έπρεπε. Άνοιξη  λοιπόν και οι συμμαθήτριες στο δωδέκατο φόραγαν το «Μάρτη»  εκείνο το ερυθρόλευκο βραχιόλι στο χέρι, από κλωστή, για να μην τις κάψει ο ήλιος.  Η ηλιοθεραπεία και το «solarium” εφευρέθηκαν αργότερα. 

Όμορφα χρόνια.

Στην δεύτερη πατρίδα του Θοδωρή στην Ιταλία οι εκλογές της περασμένης Κυριακής έδωσαν εκείνο ακριβώς το αποτέλεσμα  που αποφάσισαν όσοι Ιταλοί έκαναν τον κόπο να ψηφήσουν, και από τη Δευτέρα όλοι άρχισαν να δίνουν τα δικά τους συμπεράσματα ανάλογα με την οπτική τους γωνία, ο Θόδωρος βέβαια σαν άμεσα εμπλεκόμενος και με άμεσα συμφέροντα είναι ο πιο αρμόδιος να σχολιάσει, όσο για μας το μόνο που μας ενδιαφέρει είναι να συνεχίσουν οι φίλοι και γείτονες Ιταλοί να μας δίνουν δανεικά, μέχρι να μπορέσουμε να βγάλουμε το κεφάλι από την τρύπα και να αρχίσουμε να επιστρέφουμε τα χρωστούμενα, ή μήπως να χρησιμοποιήσουμε την εξαιρετική σάτιρα του Ντάριο Φο, «δεν πληρώνω δεν πληρώνω» , και να διαγράψουμε το "επαχθές" χρέος μας.

Στα καθ΄ημάς τώρα.

Η ηρεμία που επικρατεί στην τάξη έχει τη δικαιολογία της. Πολλοί από μας είμαστε παραζαλισμένοι, οι απανωτές μειώσεις στα εισοδήματα όσων ακόμα δουλεύουν και των συνταξιούχων, λειτουργούν αποπροσανατολιστικά στη διάθεση και περιορίζουν τις αναζητήσεις πέραν του συγκεκριμένου γεγονότος που λειτουργεί καταλυτικά και μας υποχρεώνει να αφιερώνουμε χρόνο και κόπο για να προσαρμοστούμε. Τώρα που τα χρόνια πέρασαν είμαστε εκτός από «σοφότεροι», και πιο δυσκίνητοι, κι έτσι η προσαρμογή θέλει το χρόνο της. Το μόνο παράπονο που θα εκφράσω από τις γραμμές αυτές είναι στην πρωτοπορία των συνταξιούχων και δη των στρατιωτικών (τ’ ακούς Βασίλη) που θα έπρεπε να οργανώνουν την  τάξη και να επιβάλουν την δέουσα πειθαρχία μπας και συναντηθούμε καμιά φορά. Αν περιμένεις απ’ τους μηχανικούς αυτοί ασχολούνται με τα αυθαίρετα, οι οικονομολόγοι είναι οι πιο πολυάσχολοι την εποχή αυτοί, βλέπετε όταν δεν υπάρχει χρήμα υπάρχουν οι οικονομολόγοι. Για τους εκπαιδευτικούς τι να πω έχουν αφήσει εντελώς στην τύχη της την τάξη, οι δε γιατροί είναι αυτό που έλεγε κι ο αείμνηστος Μαλαξιανάκης « ουδείς μωρότερος των Ιατρών…», τι να περιμένει κανείς.

Ας επανέλθουμε από εκεί που αρχίσαμε. Ανοιξη σήμερα, ξυπνήστε αγαπητοί συμμαθητές, φορέστε το Μάρτη (στις κόρες και εγγονές), και πάμε καμιά βόλτα πλατεία. Την Δευτέρα 25 Μαρτίου αντί να πάμε παρέλαση ας μαζευτούμε σε κανένα ταβερνάκι στη Γλυφάδα ή στην Πυθέου ανάλογα με τον καιρό μαζί με τις συζύγους για μεσημεριανή κρασοκατάνυξη και συζήτηση υψηλού επιπέδου από την ομάδα μπάσκετ. Ετσι είναι η ζωή, έχει και χειμώνες και καλοκαίρια και όλες τις εποχές, κι όταν τελειώνει ο χειμώνας έρχεται πάντα η άνοιξη.

Καλό μήνα και εδώ είμαστε ακόμα..    

α.λ.

Ιστορίες του στρατού. Συνεύρεση με «αδελφές Ηλιοπούλου».

Παρουσιάστηκα στα ελληνικά στρατά την 26η Μαρτίου του 1975, την επόμενη μέρα της γιορτής μου, στο γνωστό στρατόπεδο της Κορίνθου όπου παρουσιάζονταν όλοι οι «γραμματιζούμενοι» της εποχής. Θυμάμαι ότι κάτω από την μάντρα του στρατοπέδου έβλεπα σχολικά κτίρια. Δεν φανταζόμουν βεβαίως τότε, ότι μετά από πολλά χρόνια θα δίδασκα σε αυτά ακριβώς τα σχολεία και θα έβλεπα την μάντρα του στρατοπέδου από την άλλη μεριά, από την μάντρα του σχολείου. Είναι άραγε περίεργο ότι τα στρατόπεδα και τα σχολικά κτίρια μοιάζουν αρκετά, (μάντρα, μακρείς διάδρομοι, αίθουσες, γυμνά προαύλια κλπ), αλλά αυτό το σχόλιο μας οδηγεί εκτός θέματος και το σταματώ εδώ….

Τέλοσπάντων, από ό,τι γνωρίζετε όλοι κάναμε γύρω στον 1 μήνα μέσα για «εκπαίδευση», όπου κατάλαβα ότι ο στρατός δεν ήταν χάλια γιατί ήταν χουντικός (άλλωστε είχε πέσει η χούντα) αλλά ήταν χάλια γιατί απλούστατα οι αξιωματικοί ήταν απλώς δημόσιοι υπάλληλοι. Τέλοσπάντων, όλο πάει να ξεστρατίσει το χέρι που γράφει αυτές τις γραμμές σε άλλες ιστορίες και να μου ξεφύγει η περίφημη συνεύρεση με τις αλήστου μνήμης «αδελφές Ηλιοπούλου» στις οποίες είναι αφιερωμένο αυτό το κείμενο.

 Μην ανησυχείτε ΔΕΝ πρόκειται για ροζ ιστορία, αλλά για κάτι πολύ χειρότερο. Μετά από ένα μήνα μέσα όπου βλέπαμε μόνο φαιοπράσινα ρούχα και διαφόρων σχημάτων κεκαρμένα κεφάλια. οι αξιωματικοί που λέγαμε παραπάνω αποφάσισαν ότι πρέπει να μας κάνουν «ομαδική έξοδο». Παρελάσαμε λοιπόν ένα πρωί κάπου 1000 φαντάροι στα μαύρα μας τα χάλια στον κεντρικό δρόμο της πόλης. Είχαμε θαμπωθεί από την πολυχρωμία γιατί κοντεύαμε να πάθουμε αχρωματοψία στο στρατόπεδο. Φτάσαμε στο σινέ Απόλλων όπου νομίζαμε ότι θα δείξουν κάποια εθνικοπατριωτική ταινία. Κάναμε λάθος. Εμφανίστηκε ένας λελές κομφερανσιέ, για να μας παρουσιάσει (ωσαννά) τις αδελφές Ηλιοπούλου. Ήταν δύο ξανθές κουκλάρες θυμάμαι τώρα, ντυμένες με αραχνοΰφαντα (ση θρου τα λέγαμε τότε) που άρχισαν να χορεύουν οριεντάλ…. Αυτό που έγινε και αυτό που ακούστηκε στον Απόλλωνα μεταξύ 1000 φαντάρων (και δη γραμματιζούμενων) οι οποίοι δεν είχαν δει γυναίκα για 1 μήνα, δεν περιγράφεται και ασφαλώς δεν γράφεται. Αργότερα είδα την ταινία Αποκάλυψη τώρα» του Κόπολλα για το Βιετνάμ που δείχνει μια παρόμοια φάση, δείτε το για να πάρετε μια ιδέα. Με αυτό τον τρόπο οι καλοί μας αξιωματικοί προσπαθούσαν τότε να ανεβάσουν το ηθικό μας για να φάμε τους τούρκους.

Ε.Σπινθάκης

Που είναι ποιός

             Ήθελε να δει αν τα παπούτσια του Βασάνη ήταν γυαλισμένα     

Μυρτώ Ανδρεάδου - Blanz

«Νυνί δε μένει πίστις, ελπίς, αγάπη, τα τρία ταύτα· μείζων δε τούτων η αγάπη».

Μέσα σε βαθιά θλίψη αποχαιρετήσαμε μια ιδιαίτερη και ξεχωριστή γυναίκα 

 Μυρτώ Ανδρεάδου - Blanz 

 * 30.05.1959 + 28.12.2012 

40 ημέρες μετά την ταφή της στο Gerlingen Στουτγάρδης Γερμανίας, το μνημόσυνό της θα τελεσθεί στην Ελλάδα στον Ιερό Ναό της Αγίας Τριάδος Γλυφάδας, την Κυριακή 3 Φεβρουαρίου 2013, ώρα 11.15΄ και στη συνέχεια θα μας δοθεί η ευκαιρία να μιλήσουμε για τη Μυρτώ με ένα καφέ στο Πνευματικό Κέντρο του Ναού. 

Ο σύζυγος: Eberhard Blanz
Tα παιδιά: Μίνωας και Άλκης
Η μητέρα: Άννα
Τα αδέρφια: Μάρω και Βασίλης
Τα ανίψια: Αχιλλέας και Άννα

[Πρόλογος]

Το θέμα είναι τώρα τι λες

Καλά φάγαμε καλά ήπιαμε

Καλά τη φέραμε τη ζωή μας ως εδώ

Μικροζημιές και μικροκέρδη συμψηφίζοντας

Το θέμα είναι τώρα τι λες.

Μανόλη Αναγνωστάκη, Ο στόχος (1970)

[Αφιέρωση]

Για τους ερωτευμένους που παντρεύτηκαν

Για το σπίτι που χτίστηκε

Για τα παιδάκια που μεγάλωσαν

Για τα πλοία που άραξαν

Για τη μάχη που κερδήθηκε

Για τον άσωτο που επέστρεψε

Για όλα όσα τέλειωσαν χωρίς ελπίδα πια.

Μανόλη Αναγνωστάκη, Η συνέχεια 3 (1962)

Tα δυο αγαπημένα ποιήματα της Μυρτώς.

Ενας χρόνος...

Ένας χρόνος δεν δείχνει να είναι τόσο μεγάλο χρονικό μέγεθος στην καθημερινότητα μας, είναι όμως απροσμέτρητο όταν συναντιόμαστε για να θυμηθούμε πως ένα χρόνο πριν ο Κώστας υποκλίθηκε για τελευταία φορά στο κοινό του, κι έσπευσε πρώτος απ’ όλους μας να κάνει τη μεγάλη την αιώνια εκδρομή του, συντροφιά με την κιθάρα του παίρνοντας μαζί του μόνο γλυκές αναμνήσεις και αγάπη, πολλή αγάπη, απ’ τα παιδιά του, την Ελένη, την οικογένεια του, τους φίλους του, τους συμμαθητές του, τους ανθρώπους που μοιράστηκαν τις αγωνίες τους φόβους τις ελπίδες, και πορεύτηκαν μαζί του στο μεγάλο, το όμορφο αλλά και σύντομο ταξίδι που οι Καπεταναίοι μόνο ξέρουν να ταξιδεύουν. Κι όλα αυτά τα χρόνια που εμείς οι στεριανοί βλέπαμε τον ταξιδευτή να παλεύει με τα ζόρια του καιρού εκείνα που δείχνουν πως είναι ευκολότερα από τα ζόρια τα καθημερινά κι ας μην είναι πάντα έτσι, και στο τέλος να επιστρέφει στο λιμάνι του. Μια μικρή τόσο μικρή ζήλεια έβγαινε από μέσα μας κι ας μην ήμασταν αληθινά άξιοι για τέτοια ταξίδια.

Κι ότι είχες να μας πεις μας το έλεγες με την κιθάρα σου, με τη φυσαρμόνικα με την Αλκυόνα σου, πως αλλιώς θα μπορούσες άραγε να ονοματίσεις ότι περισσότερο αγαπούσες από το θαλασσοπούλι που είχε το θεϊκό ανάθεμα κι έψαχνε τις λίγες χειμωνιάτικες καλοσύνες που η θεϊκή λύπηση του χάρισε για να φτιάσει τη φωλιά του, και μεις οι θνητοί τις ονοματίσαμε Αλκυονίδες, κι από τότε είναι οι μέρες εκείνες που συμβολίζουν τις λίγες «απάνεμες» ώρες της ζωής μας.

Αιώνιε φίλε Κώστα, ήταν το 1966, όταν η σύμπτυξη των τεσσάρων τμημάτων της πρώτης Γυμνασίου σε τρία στη δευτέρα Γυμνασίου, μιας και κάμποσοι συμμαθητές παρέμειναν άλλη μια χρονιά στην ίδια τάξη, μας έφερε στο ίδιο τμήμα. Το θρανίο σου ήταν πίσω απ’ τη μέση κι ούτε θυμάμαι ποιος καθόταν δίπλα σου, ίσως να κάθονταν κι όλοι οι συμμαθητές. Και ήταν η σχολική εκδρομή που μάθαμε κι εμείς οι υπόλοιποι πως είχαμε δίπλα μας εκτός από το καλό μας συμμαθητή κι ένα καλλιτέχνη από κείνους που γρήγορα γίνονται σημείο αναφοράς.

Πέρασαν χρόνια, η αποφοίτηση μας απ’ την Εκτη πρακτικού την αρχή του καλοκαιριού το μακρινό 1970, σήμανε για όλους μας την αρχή της καινούργιας μας ζωής εκείνης που έμελε να είναι η αρχή και η συνέχεια εκείνου που πιστέψαμε, εκείνου που λιγότερο ή περισσότερο καταφέραμε. Οι δρόμοι μας χώρισαν, οι διαδρομές μας τόσο διαφορετικές, οι ψυχές μας όμως πάντα μαζί, έτσι που σαν συναντούσαμε κάποιον απ’ όλους μας με λαχτάρα ζητάγαμε να μάθουμε για τους υπόλοιπους, βλέπεις εκείνο που μας ταίριαξε ήταν ακατάλυτο στα χρόνια που πέρναγαν. Και ξανασμίξαμε μετά από τόσα πολλά χρόνια ανταποκρινόμενοι στο κάλεσμα της νέας ηλεκτρονικής εποχής και συνεχίσαμε από κει που είχαμε σταματήσει.

Ηταν όμορφα το καλοκαίρι που ήρθαμε στο “ Cotton Club” και ξαναενώσαμε τις φωνές μας τώρα που μετρούσαμε αρκετές δεκάδες χρόνων στην πλάτη μας, και νοιώσαμε όπως τότε.. Κι ύστερα στη Σύρο στην συνάντηση που είχαμε όταν η παντρεύτηκε η κόρη του Γιώργου, τότε που περάσαμε τα χέρια μας στους ώμους κι αγκαλιαστήκαμε όπως στην μεγάλη «μικρή μας» εκδρομή τον Απρίλη του 70, και μας τραγούδησες πως «χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια, μόνο τρόπο να κοιτάνε». Είναι η συγκίνηση φίλε που δεν αφήνει να συνεχίσω, άλλωστε τι νόημα έχει να γράφουμε, μήπως τα συναισθήματα μπορούν να τα ζωγραφίσουν οι λέξεις; Ο Ζορμπάς δεν μπορούσε να τα πει και αποφάσισε να τα χορέψει, εσύ τα τραγούδαγες, εμείς σε ακούγαμε…

Παρότι δεν μπόρεσα να βρεθώ ανάμεσα σας σήμερα, ήμουν εκεί. Ο καλός μου συμμαθητής των εφηβικών χρόνων ποτέ δεν έπαψε να είναι ζωντανός, και θα είναι όσο και μεις θα ζούμε, άλλωστε κανείς δεν φεύγει μέχρι να φύγουν όλοι όσοι με αγάπη τον θυμούνται. Σίγουρα την τελευταία χρονιά απ’ τη γειτονιά των αγγέλων όπου βρίσκεσαι, και μόλις προλίγο ήρθε συντροφιά σου ο πνευματικός ταξιδευτής ο βαρύτονος της χορωδίας, ο Σκουτέλης, βλέπεις και συ με αγωνία τις δύσκολες μέρες μας, και τα δάχτυλα θα έχουν σταματήσει στο τάστο της κιθάρας σου, κι η ανάσα σου θα έχει σταματήσει στην άκρη της φυσαρμόνικας, όμως καπετάνιε θα το παλέψουμε όπως εσύ στα αγριεμένα κύματα στους Βισκαϊκούς της γης , και θα βρούμε κάποια στιγμή λιμάνι.

Πέρασε ένας χρόνος που ο Κώστας σταμάτησε να τραγουδάει, όμως το τραγούδι του μας συντροφεύει και θα ακούγεται πάντα όταν τα ζόρια μας σφίγγουν από παντού.

Φίλε είσαι πάντα μαζί μας…

α.λ.

Ευχαριστήριο

Αγαπημένη οικογένεια του ΣΤ’ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ ΑΡΡΕΝΩΝ ΑΘΗΝΩΝ  - ΤΑΞΗ 1970

Σας παρακαλούμε δεχθείτε τις θερμότερες ευχαριστίες μας για την αγάπη που δείξατε στον πολυαγαπημένο μας π.ΓΕΩΡΓΙΟ, που μετοίκησε πολύ νωρίς στον Κύριο, καθώς επίσης και για τα συγκινητικά σας λόγια, όλες αυτές τις ημέρες, που μας έδωσαν τη δύναμη που χρειαζόμαστε.

Ευχαριστούμε θερμά επίσης και όλα τα μέλη των υπόλοιπων τάξεων, νεωτέρων και παλαιοτέρων, για την συμπαράστασή τους.

Να είστε πάντα καλά, εσείς και οι οικογένειές σας και ευχόμαστε στο εξής η Οικογένεια του ΣΤ’ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ ΑΡΡΕΝΩΝ ΑΘΗΝΩΝ, να κοινητοποιείται με την ίδια αμεσότητα, αλλά ΜΟΝΟ για ευχάριστα νέα.

Η σύζυγος Καλομοίρα,

Τα παιδιά Μιχάλης, Κατερίνα, Θανάσης, Σεραφείμ, Παναγιώτης, Ιωάννα, Τίμος.

Αποχαιρετισμός

Λένε πως υπάρχουν σπάνιοι άνθρωποι, που γεννιούνται μια φορά στα εκατό χρόνια – σαν εσένα.

Και είναι, λένε, στ’ αλήθεια τυχεροί όσοι είχαν την ευλογία να ζήσουν από κοντά έναν τέτοιον άνθρωπο – όπως εμείς εσένα, που σε ξέραμε από τις πρώτες τάξεις του 93^ου Δημοτικού Σχολείου μέχρι την 6^η Γυμνασίου του ΣΤ’ Γυμνασίου Αρρένων Αθηνών.

Εσένα , που από μικρό παιδί, είχες το χάρισμα της Πίστης.

Εσένα που ενώ ήθελες να γίνεις ιερομόναχος, αποφάσισες τελικά να γίνεις ο μαχητής της ζωής – που ήξερες να δίνεις μάχες όρθιος, από τον Άμβωνα της Ρώσικης Εκκλησίας ίσαμε τις μικρότητες της ευτέλειας, που δε φοβόσουν καμιάς «κόλασης τη μάχη», όπως ο ίδιος έλεγες, πολεμιστής σε μάχες για τις μεγάλες αξίες και τα ιδανικά της Ανθρωπιάς και της Αξιοπρέπειας.

Εσένα που αθόρυβα και χωρίς τυμπανοκρουσίες διακόνησες επάξια τον ανθρώπινο πόνο στην πιο οδυνηρή του ένταση.

Εσένα, τον καταδεκτικό Ιερέα-Δάσκαλο  που δεν έμενε μονάχα στις εκτενείς αναλύσεις και τις πλατιές θεωρίες, αλλά τις έκανε πράξη στην καθημερινή ζωή του, που ήταν έτοιμος να ακούσει τον καθένα, ήρεμος και υπομονετικός, να του αφιερώσει το χρόνο του και να του εξηγήσει, να τον διαφωτίσει και να τον εμπνεύσει, χωρίς να λογαριάζει το μορφωτικό επίπεδο του άλλου, την καταγωγή του ή την κοινωνική του θέση.
 

Εσένα, το κυπαρίσσι του ήθους – που έζησες μια ζωή στο πρώτο πληθυντικό, στο «εμείς», που ήξερες να πηγαίνεις κόντρα στο ρεύμα και να κρατάς αποστάσεις από πολυθρόνες, τιμές, δόξες κι αξιώματα και να προτιμάς να μένεις αφανής, σεμνός, ακέραιος και φιλικός, με μια καρδιά ανοιχτή για όλους και ένα καθάριο βλέμμα δυο γαλανών ωκεανών αγάπης, κατανόησης και συμπόνιας.

Όσο μας πλούτιζες τόσα χρόνια, τόσο νιώθουμε τώρα ότι φτωχαίνουμε και πλέον πενθούμε περισσότερο για την παγωνιά που έφερε στη ζωή μας το απόγευμα του Σαββάτου 5/1/2013.

Όσο περήφανοι είμαστε που υπήρξες για μας Σύζυγος, Πατέρας, Παππούς, Αδερφός, Συγγενής, Δάσκαλος, Φίλος, τόσο αποζητούμε τώρα δυο στάλες χρόνου ακόμη, για να σου αποδώσουμε την ελάχιστη ευγνωμοσύνη για εκείνα που μας δίδαξες με τη βαθειά σου αφήγηση και με το παράδειγμά σου.

Τώρα που εσύ βαδίζεις πάνω στις ηλιαχτίδες προς το Φως, αληθινά λεύτερος,  αξιοπρεπής και λεβέντης που πάντοτε ήσουν, το κενό που αφήνει ό θάνατός σου είναι δυσαναπλήρωτο.

Μαζί με όλα τα πιο πάνω, θα μας λείψει και το αστείρευτο χιούμορ σου, όπως το αμίμητο που είπες το 1991 : «… 5 παιδιά, 5 by pass …», διακωμωδώντας την σοβαρότατη εγχείρηση καρδιάς που είχες κάνει.

Καλό δρόμο Πατέρα Γεώργιε, Αγαπημένε μας Γιώργο!

Νίκος Κοκκινάκης

Kαλό Ταξίδι Πατέρα Γιώργο Σκουτέλη

Αγαπητοί φίλοι,

Σήμερα 5/1/2013, στις 18.00, ο Θεός κάλεσε κοντά Του τον πολυαγαπημένο φίλο-αδερφό μου, Πατέρα ΓΙΩΡΓΟ ΣΚΟΥΤΕΛΗ.

Η νεκρώσιμη ακολουθία θα γίνει την Τρίτη 8/1, στις 09.30, στη Ρώσικη εκκλησία, στην Οδό Φιλελλήνων και θα ακολουθήσει η ταφή στο νεκροταφείο Αργυρουπόλεως.

Επιτρέψτε μου δύο λόγια :

  

Πριν 53 χρόνια, στην αυλή του 93ου δημοτικού σχολείου, καθόμουν μόνος (δεν μου μίλαγαν τα άλλα παιδιά γιατί δεν ήξερα καλά ελληνικά) και με πλησίασε ένα παιδάκι λέγοντάς μου “Αγοράκι θέλεις να γίνουμε φίλοι;”

Γίναμε φίλοι από τότε, γίναμε αδέρφια, Κουμπαριάσαμε!!!! Ζήσαμε μαζί προσωπικές και οικογενειακές χαρές και λύπες. Είχα την χαρά και τιμή,  ο ΠΑΠΑΓΙΩΡΓΗΣ να ευλογήσει τον γάμο της κόρης μου. Είχε την ευλογία του Θεού να αποκτήσει, με τον στυλοβάτη του σπιτιού του τη γυναίκα του Καλομοίρα,  επτά υπέροχα παιδιά και τρία πανέμορφα εγγόνια.

ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΕΛΑΦΡΥ ΤΟ ΧΩΜΑ ΠΟΥ ΘΑ ΤΟΝ ΣΚΕΠΑΣΕΙ.

Η Χριστιανοσύνη έχασε ένα σπουδαίο άνθρωπο.

ΑΝΤΙΟ ΦΙΛΕ-ΑΔΕΡΦΕ, ΓΙΩΡΓΟ.

Νίκος Κοκκινάκης

Tα δάκρυα του Θεού

Γεννήθηκες στην Αλεξάνδρεια...

Μεγάλωσες στην Αθήνα...

Ταξίδεψες στην Καππαδοκία...

Η ρίζα σου από τη Χίο, στο Αιγαίο Πέλαγος...

Μάζεψες αέρα της Μεσογείου με άμμο της ερήμου. Διάλεξες για τελευταία βόλτα της ζωής σου στην Αθήνα, στις 30 Αυγούστου του 2012, μια περατζάδα κάτω από την Ακρόπολη αποχαιρετώντας την.

Έψαξες τις μακρινές ρίζες της οικογένειάς μας στο Γκέλβερι της Καππαδοκίας, εκεί που οι παππούδες μας ήταν δάσκαλοι. Λάτρεψες τη μαστίχα της Χίου – τα δάκρυα του Θεού – κι’ αυτά αποζητούσες να σε δροσίσουν στο πρόσωπο τις τελευταίες ώρες της ζωής σου. Τα πήρες μαζί σου... 

Έζησες χρόνια στη Γερμανία, όπου μαζί με το λατρεμένο σου Eberhard έκανες τα παλικάρια σου, τον Μίνωα και τον Άλκη. Πέθανες εδώ όπου και θα "κοιμηθείς" για πάντα. Έδωσες λιονταρίσιο αγώνα για τη ζωή, πολεμώντας ενάντια στις όποιες προβλέψεις, στις όποιες "ιατρικές καταδίκες" που μέχρι την τελευταία στιγμή υπηρεσιακά σου δηλώνονταν... Πώς αλλιώς;

Πώς μπορούν να χωρέσουν σε τόσο στενά πλαίσια, η χαρά της ζωής, ο θαλασσινός αέρας του Αιγαίου, το απέραντο φως και ο ήλιος της Αττικής, η φινέτσα της Αλεξάνδρειας, το φεγγάρι πάνω από την Ακρόπολη, τα δάκρυα του Θεού της Χίου, το Αναστάσιμο Μήνυμα... Πέθανες όταν ΕΣΥ το διάλεξες!!!

Σου έφερα δώρα να σε συντροφέψουν στο ταξείδι σου. Λίγο χώμα από το σπίτι σου στη Γλυφάδα μαζί με την ευχή της Μάνας μας, λίγα γιασεμιά και δάφνη από τον κήπο μας, λάδι και κρασί από τον Μπλάνα, γυαλάκια που μάζεψα το καλοκαίρι από τη Φοινικούντα και βέβαια "δάκρυα του Θεού" μαστίχα από τη Χίο...

ΚΑΛΟ  ΤΑΞΕΙΔΙ  ΚΟΚΚΩΝΑ  ΜΟΥ!!!!

                                                                                                        Μάρω
Gerlingen 4-1-2013

Υ.Γ Κοκκώνα είναι, χαϊδευτικά, η μικρή κουκλίτσα και άλλοτε η γοργόνα στα ακρόπρωρα των μικρών καραβιών. Η μορφή της προέρχεται από τα Κυκλαδικά ειδώλια.

Ένα κορίτσι από το ΙΒ΄ Θηλέων ...το ’σκασε

Πήγε στου Ξυνού το 1965, στην πρώτη τάξη. ‘Ξενάκι’ λίγο, αφού είχε έρθει με την οικογένειά της το 1961, από την Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, όπου και είχε γεννηθεί (30-5-1959). Έμενε στην Εκαταίου 17, απέναντι από το μπακάλικο του Ντίκου και δίπλα από το τσαγκαράδικο του Κυρ Ηλία, ένα μαγαζάκι ένα επί ένα που έκοβε τη Γεωμέτρου στη μέση, από τα χρόνια που ο Νέος Κόσμος δεν είχε ακόμα πολεοδομικές γραμμές. Μετά έμενε στην Ευδόξου, πάνω από το ζαχαροπλαστείο του ‘Θέμη’, όπως το λέγαμε, παρότι ο ιδιοκτήτης του ήθελε για επωνυμία το δικανικό καθαρευουσιάνικο ‘Θέμις’. Παιδάκι χαρούμενο, μεγάλωσε σε ένα ευτυχισμένο σπίτι που προσπαθούσε να προσαρμόσει τη φινέτσα και τον κοσμοπολιτισμό της Αλεξάνδρειας με την άγουρη Αθήνα εκείνης της δεκαετίας, με τη χωμάτινη ακόμα Εκαταίου, το καταβρεχτήρι του Δήμου που πέρναγε κάθε μέρα τα καλοκαίρια, και την γλυκιά ‘παγοπώλισσα’ με τις κολώνες του πάγου πιασμένες ‘οδυνηρά’ από τη δαγκάνα πάνω στο τσουβάλι. Κλασσικά, στου Στρατηγάκη (Αγκύλης και Βουλιαγμένης) για Αγγλικά με τον Κούζο και βέβαια στη συνέχεια, το 1971, στο ΙΒ΄ Θηλέων. Αγαπητή, σοβαρή, ισορροπημένη – με την έννοια ότι τις επαναστάσεις της εποχής τις έκρυβε αποτελεσματικά, προδομένη μόνο από τα σβησμένα τσιγάρα στο τασάκι κάτω από το κρεββάτι της. Καλή μαθήτρια, πολύ καλή μάλλον, θα σπουδάσει στη Γεωπονική Σχολή Αθηνών (όπως λεγόταν τότε το νυν Γεωπονικό Πανεπιστήμιο), θα φύγει, μετά από έρωτα, στη Γερμανία όπου θα ζήσει κάνοντας οικογένεια. Φεύγοντας, εκτός άλλων, άφησε πίσω πολλούς ανθρώπους που την αγαπούσαν αλλά κυρίως τις ‘Φιλενάδες’. Πραγματικά επτά Χάριτες!!! Την Κατερίνα, την Ελένη, την ΄Αννα, την Παυλίνα, τη Λία, την ΄Αντα, τη Βάσω. Αυτές οι ‘Χάριτες’, θα ταξιδέψουν μεθαύριο στη Γερμανία να συνοδέψουν την όγδοη φιλενάδα τους στο τελευταίο της ταξείδι… Μάλλον την αγαπούσαν πολύ και θα τους λείψει… Τι να πει κανείς για το κορίτσι του ΙΒ΄ Θηλέων, που το ’σκασε τόσο πρόωρα, ταξιδιάρικα και πάνω απ’ όλα γενναία, παλεύοντας λιονταρίσια για τη ζωή; Ήταν η Μυρτώ Ανδρεάδου – γνήσια Ελληνίδα, όπως είναι όλοι οι άνθρωποι της Διασποράς ανά τον κόσμο. Ένωσε τον αέρα της Μεσογείου, τη φινέτσα και τον κοσμοπολιτισμό της Αλεξάνδρειας, τον εκτυφλωτικό ήλιο του Αιγαίου- αφού οι ρίζες ήταν από τη Χίο - το ροζ χρώμα της Αττικής και τα μεταλαμπάδευσε – με το πνεύμα, το μυαλό και την ψυχή της – στη χώρα που έζησε πολλά χρόνια. Θα ‘κοιμηθεί’ στο Νεκροταφείο του Gerlingen στη Στουτγάρδη Γερμανίας. Νομίζω όμως ότι σαν ‘ ταξιδιάρα ψυχή’ που είναι δεν θα της είναι αρκετός ο τόπος εκείνος και πάλι θα …το ‘σκάσει και θα είναι μαζί μας!!!!! 

 Με οδύνη 

 Μαρία 

(ΙΒ΄ Θηλέων 1971)