ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΣΤΙΣ ΤΑΞΕΙΣ ΤΟΥ ΣΤ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ ΑΡΡΕΝΩΝ ΑΘΗΝΩΝ 1964 - 1970

Και κάτι προσωπικό. Στο δεύτερο εξάμηνο της τελευταίας τάξης άρχισαν τα γραπτά διαγωνίσματα εξαμήνου. Στα σχεδόν κοινά με όλους μαθήματα φυσικής και χημείας περιμέναμε το διαγώνισμα όχι σαν διαδικασία σχολική όσο σαν μια καλή ευκαιρία για πρόβα εν όψει των ερχόμενων εισαγωγικών εξετάσεων. Ο φίλος μας ο Μαλαξιανάκης μας έβαζε θέματα χημείας από ένα φροντιστηριακό βιβλίο του Μανωλικίδη. Το βιβλίο αυτό ήταν γνωστό σχεδόν σε όλους και περιμέναμε να δούμε τι θέμα θα έπεφτε. Το τρίτο και δυσκολότερο θέμα της χημείας ήταν ένα πρόβλημα που αφορούσε ένα δοχείο που περιείχε όγκους δύο αερίων που αντιδρούσαν και τον συνολικό όγκο συμπλήρωνε ατμοσφαιρικός αέρας. Όλοι λοιπόν λύσαμε το πρόβλημα όλοι υπολόγισαν τους όγκους χωρίς να προσθέσουν τον ατμοσφαιρικό αέρα όπως ήταν το σωστό. Όλοι εκτός από εμένα που τον υπολόγισα. Έτσι λοιπόν το δικό μου αποτέλεσμα ήταν μοναδικό στην τάξη και διέφερε από όλους τους άλλους. Έλα όμως που το δικό μου συνέπιπτε με το αριθμητικό αποτέλεσμα που είχε στο τέλος της άσκησης το βιβλίο του Μανωλικίδη, χωρίς όμως να παραθέτει και τη λύση της άσκησης. Μπαίνοντας ο Μαλαξιανάκης στην τάξη φώναξε το όνομά μου, μου έπλεξε ένα εγκώμιο, περιέφερε ειρωνικά το βλέμμα του τριγύρω και είπε πως μόνο εγώ από όλη την τάξη έλυσα σωστά το πρόβλημα. Σηκώθηκε θύελλα διαμαρτυριών. Μάταια. Ο Μαλαξιανάκης οχυρωμένος πίσω από το αποτέλεσμα του βιβλίου που συμφωνούσε με το δικό μου αποτέλεσμα παρέμενε αμετάπειστος. Δεν στάθηκε αρκετό να αλλάξει γνώμη ούτε όταν του έφεραν την καινούργια έκδοση του βιβλίου που είχε διορθωμένο το αποτέλεσμα ο ίδιος ο συγγραφέας του. Παρέμεινε προσκολλημένος στην απόφασή του προς μεγάλη ικανοποίηση δική μου και πλήρη απογοήτευση όλης της τάξης, και ακόμη περισσότερο στους βοηθούς της έδρας που δέχθηκαν πρώτοι την αποδοκιμασία του Μαλαξιανάκη.....

Απ. Λιάπης