Εγώ ως κλασσικός δεν γνώριζα καλά τον Κώστα. Τον θυμάμαι ως ένα καλόκαρδο και πάντα ευδιάθετο παιδί με βροντερή φωνή, τραγούδια και πολλά καλαμπούρια. Τον ξαναείδα (μετά από 40 χρόνια) τον Νοέμβριο του 2010 στο Κουτούκι του μαζί με πολλούς από σας, αποφοίτους του 1970 και διαπίστωσα ότι δεν είχε αλλάξει πολύ. Παρέμεινε ένα μεγάλο παιδί, πάντα χαμογελαστός και με την καλή κουβέντα για όλους στα χείλη του.
Αισθάνθηκα ρίγος όταν κατά τις 7 το πρωί ανοίγοντας τον υπολογιστή μου εκείνη την μέρα, διάβασα το λιτό ανακοινωθέν της 1.30 του Βασίλη που μας ενημέρωσε για το χαμό του. Δεν μου έχει περάσει ακόμη αυτό το ρίγος….
Ας μην χάνουμε άλλο χρόνο. Ας τα πούμε, ας μιλήσουμε πιο πολύ. Υπάρχουν τόσες μυριάδες πράγματα και ιστορίες που μένει ακόμη να ειπωθούν και να ακουστούν πριν τις πάρει για πάντα το μυρωδάτο αεράκι του Επιταφίου.
Αυτά σκέφτομαι μετά τον χαμό του Κώστα.
Β. Σπινθάκης
Αισθάνθηκα ρίγος όταν κατά τις 7 το πρωί ανοίγοντας τον υπολογιστή μου εκείνη την μέρα, διάβασα το λιτό ανακοινωθέν της 1.30 του Βασίλη που μας ενημέρωσε για το χαμό του. Δεν μου έχει περάσει ακόμη αυτό το ρίγος….
- Δεν είμαστε πια τα παιδιά με τις πλάκες που ξαναβιώνουμε τις φορές που ξανασυναντιόμαστε?
- Μεγαλώσαμε τόσο πολύ άραγε, που αρχίζουμε κιόλας να φεύγουμε ένας - ένας?
- Γιατί μας συγκλόνισε άραγε αυτή η απώλεια?
Αποτολμώ μια μύχια σκέψη. Υπάρχουν πράγματα που θέλαμε να πούμε, στον Κώστα και σε όσους έχουν φύγει, αλλά δεν είχαμε ακόμη βρει τον χρόνο, την διάθεση, το κουράγιο ίσως, να τα πούμε?
Θα θέλαμε ίσως να τους πούμε πόσο τους αγαπάμε, και άλλες πολλές πολλές ακόμα σκέψεις που τώρα που έφυγαν τις φωνάζουμε με την ελπίδα ο Κώστας και οι άλλοι που έφυγαν νωρίς να μας ακούνε. Ας μην χάνουμε άλλο χρόνο. Ας τα πούμε, ας μιλήσουμε πιο πολύ. Υπάρχουν τόσες μυριάδες πράγματα και ιστορίες που μένει ακόμη να ειπωθούν και να ακουστούν πριν τις πάρει για πάντα το μυρωδάτο αεράκι του Επιταφίου.
Αυτά σκέφτομαι μετά τον χαμό του Κώστα.
Β. Σπινθάκης
Πόσο δίκιο έχεις Βαγγέλη! Ο ίδιος ο Κώστας σε πρόσφατο σχόλιο έγραφε να τον συγχωρέσουμε αν κάπου έχει σφάλει και ότι στη φιλία όπως και στον έρωτα, τίποτα δεν γίνεται χωρίς πραγματική αγάπη. Απλά, μεστά λόγια, χωρίς φανφάρες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΛόγω της διαφοράς της ώρας εδώ που μένω, ήμουν από τους «τυχερούς» να διαβάσω σχεδόν αμέσως το μήνυμα του Βασίλη εκείνο το βράδυ. Για μια στιγμή νόμιζα ότι κάποιος κάνει πλάκα. Δεν μπορούσα να το συνειδητοποιήσω ότι μπορούσε ειδικά αυτός ο άνθρωπος να έχει φύγει. Μετά από λίγα λεπτά μού έγραψε και η Μάρω και τότε το πάτωμα γλίστρησε εντελώς κάτω από τα πόδια μου.
Ξέρεις, όταν ξεκίνησα την ιστορία με τα blogs, μιλώντας με φίλους συμμαθητές του 72 κι αργότερα με εσάς του 70, λέγαμε τι ωραία που θα ήταν να έχει όλη η Τάξη ένα σημείο αναφοράς, να ξαναβρεθούμε όλοι μαζί, να θυμηθούμε τα παλιά κλπ. Είχαμε δλδ στο νου μας, τη χαρά, την ευχάριστη πλευρά της ζωής, τα τραγούδια και τα καλαμπούρια μας. Κι επειδή ένα blog σε αντίθεση με τα κανονικά sites, δεν είναι στατικό αλλά έχει μια συνεχόμενη ροή, κάτι σαν προσωπικό ημερολόγιο, ομολογώ ότι ουδέποτε μου πέρασε από το μυαλό ότι μπορεί να έρθει μια μέρα που σε κάποια από τις σελίδες του ημερολογίου θα υπάρχουν και δυσάρεστες ειδήσεις.
Να όμως που όσο κι αν είμαστε «μάγκες» και «managers» και λέμε ότι μπορούμε να τα προβλέψουμε όλα, έρχεται η ίδια η ζωή και μας τρίβει στη μούρη τις προβλέψεις μας. Λυπήθηκα πάρα πολύ για τον Κώστα. Όχι επειδή τον γνώριζα τόσο καλά όσο εσείς, όσο γιατί εξέπεμπε μια ζωντάνια και μια αγάπη για τον άλλον, που σπάνια συναντάς σε άνθρωπο. Ο Κώστας γινόταν ένα με σένα. Γινόταν κομμάτι του εαυτού σου. Φεύγοντας άφησε ένα κενό που δεν είμαι βέβαιος ότι αναπληρώνεται εύκολα. Η μόνη διέξοδος είναι αυτό που γράφεις και που θα ήθελε κι ο ίδιος. Να πούμε δλδ πόσο αγαπάμε και πόσο εκτιμάμε ο ένας τον άλλο και που αν ποτέ χρειαστεί –μακάρι να μη χρειαστεί ποτέ- και έρθουν τα πράγματα ανάποδα, θα είμαστε πάντα εκεί δίπλα του να τον στηρίξουμε όσο μπορούμε και με όποιες δυνάμεις έχουμε. Γι αυτό και μόνο, άξιζε ο κόπος με τα blogs.
Σωτηρη
ΔιαγραφήΔιαβαζω το σχολιο σου βρισκομενος στην Αθηνα
(ειχα πογραμματισει το ταξιδι σε συνδυασμο με την πιττα του 2012)
και το βρισκω πραγματικα εκφραστικο αλλα και αληθινο οσο αφορα τις τελευταιες αραδες
Αξιζε πιο πολυ απο οτι μπορεις να φανταστεις η προσπαθεια και σε ευγνωμονουμε
Ετσι εξαλου κι ο Κωστης θα ειναι παντα κοντα μαζι μας και θα τον βλεπουμε και ακουμε χαρις στα βιντεο του Ντιναρα και των αλλων
Γραψε μας νεα σου
Άξιζε γιατί μας ενώνει και στα δύσκολα, όταν δεν μπορούμε να τα πούμε από κοντά ή στο τηλέφωνο, όταν η διαφορά της ώρας μας μπερδεύει, όταν οι δουλείες μας δεν μας το επιτρέπουν, όταν οι ανάγκες της οικογένειας μας επιβάλουν προγράμματα διαφορετικά για τον καθένα μας , έρχεται το blog στο οποίο καθόμαστε τις ώρες μου μπορούμε. Και τότε στοχαζόμαστε γελάμε, κλαίμε, θυμόμαστε, αναπολούμε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠοσο εχετε δικιο
ΑπάντησηΔιαγραφή