21 ΑΠΡΙΛΗ 67

Ημέρα Παρασκευή. Την ημέρα εκείνη ήμασταν απογευματινοί. Μετά το πρωινό ξύπνημα ξεκινήσαμε ένα γρήγορο διάβασμα για να έχουμε ώρα για μπάλα. Ηταν η πρώτη χρονιά που κάπως μεγάλοι με τον αδερφό μου, μπορούσαμε να πηγαίνουμε για μπάλα στο γήπεδο του Φοίβου. Τελειώσαμε στα γρήγορα και βγήκαμε έξω στην αυλή, πήραμε τη μπάλα και ξεκινήσαμε. Η μητέρα μας είχε φύγει νωρίς όπως πάντα για τη δουλειά. Βγαίνοντας στο δρόμο συναντήσαμε τον κυρ Μανώλη με το ξυλουργείο, τον κυρ Βαγγέλη τον οικοδόμο και τον πατέρα του Λεωνίδα απόστρατο Ταγματάρχη να μιλάνε σιγά και να ακούνε από ένα τρανζιστοράκι που είχε στο μαγαζί του ο ξυλουργός δημοτικά τραγούδια. Πλησιάσαμε, μας έκανε εντύπωση που τέτοια ώρα οι άνθρωποι αυτοί ήταν στο δρόμο. Ανάμεσα στα τραγούδια ακουγόταν η φωνή του εκφωνητή που έλεγε για κάποια άρθρα του συντάγματος που αναστέλλονται. Τη χρονιά εκείνη ήμαστε στην Τρίτη γυμνασίου που όδευε προς το τέλος της, ένα από τα μαθήματα που κάναμε ήταν η «Αγωγή Πολίτου». Στο τέλος του βιβλίου υπήρχε το Σύνταγμα και έτσι η μικρή εκείνη και όπως προέκυψε, παράνομη, συνάθροιση ήταν από τις πρώτες στη γειτονιά που πληροφορήθηκε τις απαγορεύσεις και έσπευσε να διαλυθεί. Μουδιασμένοι σκεφτόμασταν τι ακριβώς συμβαίνει..

Ξεκινήσαμε για το γήπεδο. Στο δρόμο επικρατούσε μια παράξενη κατάσταση, άνθρωποι σφιγμένοι περπατούσαν γρήγορα προς και από κάποια κατεύθυνση που έκπληκτοι διαπιστώσαμε ότι ήταν ο φούρνος της γειτονιάς στην Ακροπόλεως όπου υπήρχε το αδιαχώρητο. Δίπλα στο μπακαλικάκι ο μπακάλης πηγαινοερχόταν ανήσυχος μέχρι την πόρτα του μαγαζιού του και έλεγε στον κόσμο που περίμενε πως θα κλείσει και τους έσπρωχνε προς τα έξω. Πανικοβληθήκαμε.
Τρέξαμε κι εμείς να πάρουμε ψωμί.
Η ημέρα ήταν όμορφη και ήταν αδύνατο να παραμείνουμε υπό περιορισμό. Ξεκινήσαμε με κατεύθυνση το γήπεδο. Το αδιαχώρητο. Στον αγωνιστικό χώρο ποτέ δεν υπήρξε τόσος κόσμος μικροί, μεγάλοι προσπαθούσαν νά παίξουν μπάλα. Μάθαμε απ’ τους πρωϊνούς ότι δεν έχουμε σχολιό και αφού περιμέναμε κάμποσο επιστρέψαμε απογοητευμένοι σπίτι. Τριγύρω ακούγονταν πνιχτά τα κλαρίνα του ραδιοφώνου και οι διάφορες ανακοινώσεις που υπόγραφε ο πρόεδρος της κυβέρνησης και τα μέλη….
Τρίτη Γυμνασίου στο Έκτο Γυμνάσιο Αρρένων Αθηνών, μια συνηθισμένη μέρα;
Τις επόμενες ημέρες στο γυμνάσιο συνειδητοποιήσαμε ότι έλειπε ένας καθηγητής μας. Ηταν ο μαθηματικός μας ο Κορώνης. Ψιθυριστά ο ένας με τον άλλο λέγαμε ότι πήγε εξορία.

Επέτειος 21ης Απρίλη 1968
Προαύλιο του σχολείου. Παράταξη κατά τάξη και τμήμα. Την ομιλία - τον πανηγυρικό - της ημέρας προς μεγάλη μας έκπληξη εκφώνησε ποιος νομίζετε….. Ο ΚΟΡΩΝΗΣ.
Ηταν ο καθηγητής που εξαφανίσθηκε από το σχολείο μετά την 21η Απρίλη του 1967.
Με τις περιορισμένες συγγραφικές του δυνατότητες έγραψε και εκφώνησε ένα ειρωνικό λόγο προφέροντας με ιδιαίτερο στόμφο τα ονόματα ο Γιώργης ο Παπαδόπουλος, ο Στέλιος ο Πατακός, ο Νίκος ο Μακαρέζος που προκάλεσε θυμηδία στο ακροατήριο και σφιχτά χαμόγελα στους καθηγητές.

Τον Κορώνη τον είχαμε σε όλες τις τάξεις του λυκείου. Την τελευταία χρονιά και ιδαίτερα στο δεύτερο εξάμηνο αποκτήσαμε οικειότητα και αλληλοσεβασμό σε τέτοιο βαθμό που κανείς δεν ασχολιότανε με τον άλλον κανείς δεν έμεινε ούτε μετεξεταστέος, γιά τον καθηγητή μας αυτόν θα μιλήσουμε κάποια άλλη φορά. Θα τον θυμόμαστε πάντα.