Λοιπόν θυμάμαι την γειτονιά μας όχι όπως είναι τώρα, πνιγμένη στο τσιμέντο αλλά , γεμάτη αλάνες και αγιόκλημα που μοσχομύριζε τέτοια εποχή .
Θυμάμαι μικρούς γαβριάδες, κουρεμένους γουλί με μια φούντα στο μέτωπο σαν τραγιά μοιάζανε , αλλά αυτό λίγο τους ενοχλούσε . Τους ενδιέφερε πρώτα απ όλα το παιχνίδι, κι αλήθεια ενώ έλειπαν τα βιομηχανοποιημένα παιχνίδια , αυτοσχεδιάζανε φτιάχνοντας από πατίνια μέχρι ότι μπορεί να βάλει ο νους του ανθρώπου, έτσι μεγάλωναν με τον πετροπόλεμο , το κυνηγητό , τον πόλεμο μεταξύ Ελλήνων και Γερμανών , όπου όλοι ήταν με τους καλούς εννοείται (τους Έλληνες) κι από την άλλη αντίπαλοι ήταν οι αθέατοι κακοί Γερμανοί ( εδώ φίλε Αποστόλη θυμήσου τον ΤΖΌΝΙ (κουλό) και το παιχνίδι ……..που παίζαμε σιωπηλά αλλά δυνατά και με πάθος περισσό με μια υποθετική μπάλα , τότε δέκα χρόνια πιο μεγάλοι στο υπόστεγο) .
Θυμάμαι ακόμη μια γειτονιά όπου έλειπε η άσφαλτος και περίσσευε τ’ άγιο χώμα με τα λασπόνερα τον χειμώνα και την σκόνη τα καλοκαίρια , το ρέμα της Καλλιρρόης να οριοθετεί την μισγάγγεια μεταξύ των λόφων του Φιλοπάππου και του Κυνοσάργους την πάνω γειτονιά με τα πλουσιόσπιτα και την κάτω με τα προσφυγικά , τα αρμένικα και το Δουργούτη, συνοικία τ’ όνειρο, αλλά ένα όνειρο καλά φυλαγμένο μέσα στις καρδιές όσων βίωσαν εκείνη την εποχή ( συνεχίζεται μέχρι τις φωτιές του αϊ Γιαννιού του κλύδωνα)η συνέχεια μπορεί να ολοκληρωθεί απ εμάς την παρεα ντε του 70
εδώ μια φώτο με δυο μικρούς μετά τις γυμναστικές επιδείξεις ΤΟΝ ΜΑΙΟ ΤΟΥ 1960 στο 95ο (του ΞΥΝΟΥ )δίπλα στου ΛΑΡΟΖΑ
Τώρα ποιοι ειναι???????//// εδώ είναι το κουίζ !!!!!!!!!!!!!
Ρε Νταλαχάνη δεν έχεις αλλάξει από τότε!
ΑπάντησηΔιαγραφή