Η Ολυμπιακή Ημέρα 6 Απριλίου 1970« Αρχαίο πνεύμα αθάνατο..»
Η Ολυμπιακή ημέρα λοιπόν προέκυψε απ’ το πουθενά και πρόσφερε ένα καινούργιο πεδίο δόξας λαμπρό στην ασφυκτιώσα νεολαία των Λυκείων της Αθήνας. Η δική μας συμμετοχή περιορίζονταν στην αντιπροσωπευτική ομάδα από την τελευταία τάξη τη δική μας, και τις δύο νεώτερες του Λυκείου, που μαζί με τις αντίστοιχες των άλλων Λυκείων εκτελούσε σειρά ασκήσεων κάτι σαν γυμναστικές επιδείξεις, αφού πρώτα είχαμε ψάλει με ιδιαίτερη συγκίνηση τον Ολυμπιακό Ύμνο. Ο Μπίας μας είχε προειδοποιήσει: όταν ο ύμνος θα φτάσει «και σιδερένιο πλάσε και άξιο το κορμί» να μην συνεχίσουμε τραγουδώντας «μπουμ, μπουμ, μπουμ, μπουμ». Μάταια όμως, όλοι οι μαθητές από όλα τα σχολεία κατέβηκαν μουσική κλίμακα με ένα βροντερό «μπουμ, μπουμ, μπουμ, μπουμ».
Η μικρή λοιπόν ομάδα που μετείχε των επιδείξεων στην κονίστρα , συνοδευόταν από μια πολυμελή συντροφιά από την τελευταία τάξη (αδελφωμένα πρακτικό και κλασσικό) στον ιερό χαβαλέ που σήμαινε η επίσημη κοπάνα και μάλιστα μέσα στην κρίσιμη εποχή λίγο πριν από τις εξετάσεις του δευτέρου εξαμήνου. Οι πολλοί λοιπόν στην εξέδρα και οι λίγοι στην κονίστρα που ήταν στρωμένη με καρβουνόσκονη (όλοι θυμόσαστε την κονίστρα κατάμαυρη). Το έκτο γυμνάσιο είχε την τύχη να βρίσκεται πολύ κοντά στο Καλλιμάρμαρο όπως άλλωστε και το έβδομο του Παγκρατίου και το πρώτο της Πλάκας, η παρουσία μας λοιπόν ήταν όχι μόνο δεδομένη αλλά πηγαίναμε και με τα πόδια.
Η Ολυμπιακή ημέρα, είχε πολλά παράπλευρα οφέλη όχι μόνο για τους μετέχοντες, που έκαναν επίσημη κοπάνα λόγω της πρόβας, αλλά και των υπολοίπων που για διάφορους λόγους έλλειπαν. Η σπαστική εκείνη αλλαγή από Τετάρτη απόγευμα σε Πέμπτη πρωί ιδιαίτερα στην τελευταία τάξη που σχολώντας το απόγευμα πηγαίναμε κατ’ ευθείαν στο φροντιστήριο, είχε σαν αποτέλεσμα την Πέμπτη το πρωί την ώρα του Μαλαξιανάκη να είναι στην τάξη ο Λευτέρης και κάνα δυό ακόμη και στο απουσιολόγιο έγραφε ΟΥΔΕΙΣ. Πόσα παιδιά δεν χρωστάγανε την τάξη στο Λευτέρη που είχε πάντα τον τρόπο να τους καλύπτει. Όταν λοιπόν ο Μαλαξιανάκης ρώταγε που είναι οι άλλοι η απάντηση ήταν στην πρόβα. Η προετοιμασία για το γεγονός αυτό για δυό μήνες περίπου χαλάρωνε τα πράγματα, κι έτσι όλοι επωφεληθήκαμε από κάμποσες απουσίες πέρα από το όριο.
Μετά την επίδειξη τη δικιά μας ακολουθούσαν επιδείξεις αθλημάτων με κορυφαία επίδειξη εκείνη της Ελληνορωμαϊκής που με τις λαβές (ο ένας πίσω από τον άλλον, ο ένας πάνω στον άλλον..) και τις πτώσεις στο ταπί ξεσήκωναν θύελλα ενθουσιασμού στις εξέδρες.
Το άλλο παράπλευρο όφελος ήταν η ευκαιρία που είχαμε να συνυπάρξουμε έστω και για λίγο με τα γυμνάσια θηλέων της γειτονιάς μας και να φλερτάρουμε, ας το πούμε και έτσι, με τις μαθήτριες εκτός από τις ώρες που συναντιόμασταν όταν αλλάζαμε βάρδιες.
Ποιος δεν θυμάται το φοβερό καλαμπούρι που γίνονταν ανάμεσα στα γυμνάσια της Αθήνας που είχαν την σπάνια ευκαιρία να γίνουν μικτά καθώς ενώνονταν με τα γυμνάσια θηλέων, στις εξέδρες του σταδίου.
Μια αξέχαστη Ολυμπιακή Ημέρα ήταν στις 6/4/1967. Εμείς πρωτάκια του Γυμνασίου τότε, μας τσουβάλιασαν με τα πόδια κουβαλώντας και τις σάκες μας. Στο Στάδιο πολύς κόσμος. Γυμνάσια από όλη την Αθήνα. Ξαφνικά άρχισαν να ανταλλάσσονται πολιτικά συνθήματα από τις μεγάλες τάξεις ενός Γυμνασίου (το Β’ Αθηνών νομίζω ότι ήταν) που έτυχε να κάθεται δίπλα μας κι ενός άλλου απέναντί μας. «Πα-πα-νδρέου» φώναζαν οι μεν, «Κανελόπουλος-ΕΡΕ» απαντούσαν οι άλλοι. Είχαν βλέπετε προκηρυχτεί εκλογές και η ατμόσφαιρα ήταν ηλεκτρισμένη. Εκλογές που δεν έγιναν βέβαια ποτέ γιατί μετά από 15 μέρες μάς «έσωσε» όλους η «επανάστασις».
ΑπάντησηΔιαγραφήΣχετικά με τις κοντινές εκδηλώσεις που μας πήγαιναν ποδαράτα, ποτέ δεν κατάλαβα γιατί στον εκκλησιασμό (το Υπουργείο ήταν πάντα «και Θρησκευμάτων») διάλεγαν τον «Αη Γιάννη», αντί για τον «Άγιο Παντελεήμονα» που ήταν δίπλα μας. (Ήταν άλλη ενορία; Ποιος ξέρει;) Αυτή που απολαμβάναμε πάντως ήταν η «εκδρομή» στου Φιλοπάππου. Εκτός από τη μπάλα που παίζαμε στο περίφημο κατηφορικό γηπεδάκι, περνάγαμε κι έξω από το Γ’ Θηλέων στο Κουκάκι ή μιλάγαμε σε καμιά τουρίστρια στο δρόμο. Μεγάλη υπόθεση για μια γενιά που έζησε στο πετσί της μπόλικη καταπίεση κάθε είδους.
Σωτήρης
ekto1972
Σωτηρη μην μου μιλας για Εκκλησια επι τρια χρονια μας πηγαινανε συνεχως στο Λυκειο στον Αγιο Γιαννη και αφου τρωγαμε στην μαπα ολλη την θεια Λειτουργια (Ζηλευα τον Καλεφεζρα που ηταν απηλαγμενος) ειχαμε και τον Κουλο που ετρεχε απο πισω μας οταν ο παπας ελεγε Στωμεν καλως Στωμεν μετα φοβου και εδεινε κλωτσιες σε οποιον δεν καθωτανε με εναν ορισμενο τροπο και μας ελεγε ξερετε τι θα πει Στωμεν καλως. Αυτος ο ανθρωπος ηταν ενας απο τους 2 που μισησα σε ολλη μου την ζωη.
ΑπάντησηΔιαγραφή